Ik ga beginnen met een verontschuldiging. Niet aan Femke want ik vind het nog steeds erg dom. Wel aan de scenaristen omdat ik te snel was in mijn vorige post en op een bepaalde manier insinueerde dat de verhaallijn van Thuis voorspelbaar zou zijn.
Niet alleen werd wat dokter Ann zei bevestigd in de test, deze week eindigde niet met een cliffhanger. (Dat met Rafaël telt niet want wie geloofde dat hij zijn medicatie echt nam?)
Gelukkig maar, want één scène was zo mooi dat ze eigenlijk al mijn aandacht verdient. Terwijl Mariannes gezicht ontdooide, begreep ik waar het allemaal om draait.
Het is niet anders dan in het echte leven. De meest grootse momenten worden gestuurd door emoties.
Zo schoon, zo warm, prachtig gedaan!
Blokje kijkt TV. 