Welkom thuis!!

Tof!

Iets drinken?

Toen Femke Wendy vroeg of die wat wou drinken, antwoordde die met een gezicht van ‘ja maar doe vooral niet te veel moeite hoor’…

Fruitsap is goed?

Oh, fruitsap is goed!
Niet. Heb je fruitsap? Of fruitsap, als dat kan? Of wat drink jij?

Volgens mij zeg je dat alleen op die manier als iemand al fruitsap drinkt. Of als je water wil. En bij dat laatste kan je dan hopen dat ze je vragen: ‘Bruisend of plat?.

Of vergis ik mij hierin?

 

Huisje, kruisje

Maar jongen toch …
Je moest eens weten.

Jullie zouden er snel weg zijn.

Vanavond in thuis!!

Jongens toch, …

Wat zou er aan de hand zijn met Lowie? Eerst leek het een gewone verkoudheid te zijn maar dat niezen is toch wel vreemd. En in de voorstukjes zagen we dat hij na zijn doktersbezoek tegen Olivia zei dat ‘het niet goed was’. Is hij ernstig ziek? Of vonden ze bij de standaard-tests iets anders dat niets te maken heeft met dat niezen?
Of ….. of is hij allergisch aan katten? En vliegt de kat van Olivia dan al even snel terug buiten?
Of is hij niet helemaal niet allergisch en WILLEN ze dat wij dat denken?

Groeit er iets moois tussen Waldek en Simonneke? En als er dan niets mooi groeit tussen Waldek en Charité, kan er dan iets moois groeien tussen Charité en Ann? En wat dan met het huis?
Zullen Ann en Mayra Judith en Tom inlichten over hun beslissing om toch een bod te doen en vice versa? Of zal iedereen het weer wijzer vinden om niets te zeggen. Omdat ze toch niet weten of hun bod aanvaard wordt en er dan ‘spanning’ zou zijn om niets. (GUYS)

Neemt er vanavond iemand een rationele beslissing? Al iets het iets kleins? Please?

 

Over kwaliteiten en valkuilen

Of wat Julia eigenlijk wilde zeggen:

Oh my …

Nieuwe personages krijgen van mij altijd een eerlijke kans. Ja, zelfs wie Nancy’s job afneemt.

Maar Charité? Oh man, Charité …

Dat is toch een beetje een rare hé?
Het is me niet helemaal duidelijk of dit een blijver is of een Silke Dorade. Ik wist niets van een nieuw personage af totdat ze daar opeens stond.

Maar goed. Wat weet ik over Charité? Niet heel veel.
1. Ze gebruikt haar eigen detergent.
2. Het ziet er een lieve uit maar ze is ook wel een beetje frank.

En ….

Ze zingt graag.

Graag en veel en luid (en vanaf dag één).
Ja toch? Misschien ligt het aan mij maar als zo iemand bij mij zou werken? … Ik zou tegen Bruno zeggen hoe gek ik dat vind en ik zou hem ook vragen of het hem tijdens zijn werk niet stoorde, dat gezang van Charité.

Want je kan weleens neuriën of fluiten. Je kan zachtjes beginnen en dan vergeten dat je niet alleen bent en voluit gaan. Maar Charité weet dat ze niet alleen is en zingt vanaf de eerste toon uit volle borst. Dat is soms leuk maar niet altijd gepast.

Dus Charité, doe even paar scènes zonder zingen.
En misschien komt het nog goed tussen ons!

Spice it up!

Als je erover wil gaan. Ga dan volledig!

Smoedies (zucht)

Komaan mensen!
Wat scheelt er met jullie?

Bij de eerste examenperiode komt de papa van Olivia zijn dochter huilend vertellen dat hij zijn gezin terug wil en dat zij daarvoor moet zorgen. Zij, die het er zo moeilijk mee had en de breuk net verwerkt had.

Vorige week komen Julia en Luc de kamer van Lowie binnengewandeld. De dag ervoor had Luc zijn gehaaste zoon nog verbaasd gevraagd of die niet moest weten hoe de reis was geweest. Wellicht wel Luc, maar Lowie moet studeren, weet je nog? De volgende dag komen onze honeymooners onaangekondigd Lowie zijn verjaardag vieren. Julia met een zak vol ingrediënten en Luc met een fles champagne die hij wandelend en vooral ongevraagd opent.

En gisteren stak Frank als onderdeel van zijn grote anti-Luc campagne een van zijn onnozele flyerkes in een boek van Lowie. Goed idee Frank!

Misschien is het onmogelijk de jeugd uit thuis volledig af te zonderen van alle drama maar probeer als volwassene toch even je verstand te gebruiken en laat dramatische aankondigingen en feestjes voor na den blok.

Laat die gasten studeren!

Oh Yvetje

Wat Yvetje gedaan heeft is vreselijk. En ik kan mij inbeelden … voor Simonne onvergeeflijk.

Maar het is zo lang geleden en zo plots allemaal dat ik er als kijker niet veel bij kan voelen. Alleen, dat mijn hart bloedt voor Yvetje. Ik vind het zo vreselijk erg voor Yvetje.

Bij wie moet ze gaan wonen? Bij Angele? Niet bij Angele!

Yvette mag bij mij komen wonen!

Hola!!!

Joepie, Tibo is terug! 

Jana lijkt blij, hij ook.

Ik ben bang …

Thuis @themovies

Vorige week las ik volgende opmerking:
 Inderdaad, waarom niet? Stof genoeg.

Of wat luchtiger!
Tibo laat niet meer van zich horen en ook Franky wil niets lossen. Simonne vreest dat het eens zo gelukkige koppel uit elkaar is. Yvette besluit het heft in eigen handen te nemen en neemt de familie Bomans mee naar de VS. Daar aangekomen horen ze dat Tibo een paar dagen eerder vertrokken is met zijn moto. Is hij gevlucht of is er meer aan de hand? Frank, Franky, Simonne, Yvette en Britney die per ongeluk in de bagage terecht is gekomen huren een busje en zetten de achtervolging in.

Urban Legend

Donderdagavond 12 maart, ik was helemaal alleen thuis.
Zeggen dat ik dan bang ben is overdreven, ik zal gewoon geen al te spannende film opzetten. Maar ‘thuis’ moet wel lukken, toch?

Toen Zuster Kristien uiteindelijk tot bij Sam kwam en beetje bij beetje informatie prijsgaf over Sint-Rita, werd het snel duidelijk dat Sam niet overdreven had. Zuster Kristien werkte er maar een jaar maar dat was genoeg om te weten dat die plaats niet oké was. Ze liet zich overplaatsen en moest zweren nooit wat te vertellen over de gang van zaken in het weeshuis.
Mijn fantasie sloeg op hol. Over weeshuizen en oude kinderhuizen bestaan ontzettend veel enge verhalen en films. Verlaten overgroeide gebouwen, lege witte slaapzalen, dorpelingen die ’s nachts kinderen in witte nachtkleden zien rondlopen. Je kent ze wel …

Toen zuster Kristien dan ook nog eens zei dat het weeshuis later sloot nadat er een brand had gewoed, liep een rilling over mijn rug. “Een brand, waarom altijd een brand?” mompelde ik.
En het kwaad was geschied.

Het deed me meteen denken aan het verhaal van Bruno Amadio.

Dat verhaal gaat als volgt. Na WOII zoekt schilder Bruno Amadio een manier om geld te verdienen met zijn schilderijen. Hij begint te werken rond het thema ‘huilende kinderen’. De werkjes ondertekent hij met zijn artiestennaam, Bragolin. Modellen vindt hij in weeshuizen in de buurt. Die zaten na de oorlog vol.
Het thema heeft succes, blijkbaar hebben mensen graag een huilend jongetje in hun huiskamer hangen. De schilderijen worden zo populair dat ze massaal gereproduceerd worden. De prints worden over heel Europa verspreid. Je kent ze wel, je komt ze nog steeds tegen.

Maar dan slaat het noodlot toe. Het weeshuis brandt af en alle geportretteerde wezen komen om. En Bragolin? Die wordt schatrijk.

De werkjes worden niet meteen als vervloekt beschouwd. Dat is pas veel later, nog na hun hoogtepunt in de jaren 70.
In 1985 verschijnt er een artikel in ‘the Sun’ waarin een brandweerman beweert dat deze portretten geregeld gevonden worden in volledig afgebrande huizen. De schilderijen zelf zijn steeds onbeschadigd. Hij vertelt ook dat om die reden geen enkele brandweerman een van de ‘huilende kinderen’ in huis zou hangen. Meteen komen er nog meer verhalen van lezers die bevestigen wat de man zegt. De verhalen worden zo ernstig genomen dat de krant een heuse verbranding houdt.

Vanaf dan wordt er aangenomen dat er een vloek over de portretten hangt. Niet alleen in Groot-Brittanië. In Spanje gaan er verhalen de ronde over schilderijen van Bragolin die ’s nachts jammeren en mama roepen.

Of de schilderijen vervloekt zijn, maakt niet uit. Sommige mensen geloven erin en voor anderen is het gewoon een eng en intrigerend verhaal. Internet staat vol met getuigenissen van mensen die niets anders dan onheil kenden sinds ze zo’n werkje op de kop tikten. Voor de vloek zelf bestaan er verschillende verklaringen. In de meeste versies komt het erop neer dat de schilderijen vervloekt zijn door de kinderen toen ze omkwamen in de brand.
Anderen beweren dan weer dat Bragolin zo graag rijk wou worden dat hij een pact sloot met de duivel. Met alle gevolgen van dien.

Tot slot heb je het verhaal van Don Bonillo.
In de periode dat Bragolin volop bezig is met de portretten ontmoet hij Don Bonillo, een weesjongetje dat nooit een woord heeft gezegd sinds hij zijn ouders zag omkomen in een brand. De jongen is een verstoteling, in het dorp wordt gefluisterd dat er een vloek op hem rust. Huizen waar Don Bonillo slaapt, branden vaak af. Een priester waarschuwt de schilder maar Bragolin doet dit af als onzin en besluit de jongen in huis te nemen.
Lange tijd gaat alles goed, zijn schilderijen verkopen als zoete broodjes en de twee leven zonder problemen samen. Maar op een dag komt Bragolin thuis om vast te stellen dat zijn huis en atelier volledig zijn uitgebrand. De schilder geeft de jongen de schuld en gooit hem op straat.

Vanaf die dag wordt er niets meer vernomen van Don Bonillo. Tot 1976. In de omgeving van Barcelona crasht een auto tegen een muur. Als de hulpdiensten ter plaatse komen, is het te laat. De wagen is volledig uitgebrand, de bestuurder is overleden en onherkenbaar verbrand. Op zoek naar de identiteit van de man, breekt de politie het handschoenenkastje open. Daarin vinden een zwartgeblakerde portefeuille met daarin … het onbeschadigde rijbewijs van Don Bonillo.

Wie was Don Bonillo? Ook al zijn de portretten van Bragolin naamloos, is er toch een werkje waarvan wordt uitgegaan dat het Don Bonillo is. Aanschouw!

Scary, no??

Sta maar terug recht!

Over Marianne.
Het is geen geheim dat ik altijd al in haar kamp heb gezeten. Onvoorwaardelijk!
En dat is dan ook de reden waarom het hier wat stilletjes was de laatste tijd. Ik was niet weg maar sinds de verscheurde foto’s van Sandrine (dochter Geert) dacht ik haar nooit meer te kunnen vergeven. En het idee Marianne nooit meer kansen te kunnen/mogen geven maakte het mij enorm lastig.

Maar vrijdag kwam de vergeving spontaan.
Marianne zat toen met oprechte spijt (dat weet ik) haar vonnis af te wachten. Ze hoopte samen met mij op een straf zwaar genoeg om verlossing te brengen. 

En oh die kwam er. De straf werd zelfs onverdiend wreed dankzij Helene, die stond Geert daar even te steunen met een ongelooflijk triomfantelijk gezicht. Mevrouw had er duidelijk plezier in!

Geert heeft Marianne omgewisseld voor een exemplaar van hetzelfde slag. In plaats van het eindelijk rustig aan te doen, laat hij zich door Helene overtuigen de strijd verder te zetten. YES!! Schadeclaims, laat maar komen.

Wat verder in de aflevering werd er een muzikaal intermezzo ingezet. Ik heb het over een van die stukjes waarin ze een nummer laten horen terwijl ze verschillende personages laten zien. Dat doen ze wel meer en dat doen ze goed maar deze keer was het toch anders!
Ze gebruikten daarvoor ‘wise up’ van Aimee Mann. Een nummer waar ik heel bekend mee ben. Het is namelijk onlosmakelijk verbonden met een van mijn favoriete films. Magnolia. Het nummer werd zelfs voor de film geschreven.

Kort samengevat, de film toont ons een dag uit het leven van verschillende personages. Wat hen bindt is hun onmacht in het leven. De vraag is vooral of het hier om toeval gaat of dat ze alles niet vooral aan zichzelf te danken hebben. Als je niet even stilstaat en terugkijkt, maak je snel dezelfde fouten. Dit is een zwakke samenvatting maar het is hier niet nodig  om een 3 uur durend meesterwerk uit te leggen. Wat wel belangrijk is, is die bepaalde scene met ‘wise up’. Het is een kantelmoment, we zien de personages even stilstaan, de tekst van het nummer heeft betekenis. De muziek is meer dan een soundtrack. Zo belangrijk dat ze ook meezingen.

Het fragment kan je hier bekijken.

Wat het allemaal nog specialer maakte (en nu komt het) was mijn rage-quit post van 2 jaar geleden. Die eindigde zo:

Uit het bericht van 10/04/2013. Let vooral op de laatste woorden!

2 jaar geleden drukte ik mijn ongerustheid uit met een verwijzing naar wise up. Sinds die dag zat ik te wachten op dat besef bij onze vrienden uit Thuis. Nu maar hopen dat de keuze van dit nummer niet toevallig is en iedereen zich bewust is van de betekenis ervan.

He Marianne, ik ben terug!
Ik ben eigenlijk nooit weggeweest.

Aan de aandeelhouders van de Zus & Zo

Als jullie denken dat de gasten niets merken van al die conflicten, hebben jullie het goed mis.

Ik heb de reviews op Yelp eens bekeken en ze zijn helemaal niet goed!

Vinger, hand, arm, …

Rosa had gekozen tussen Peggy en Waldek.
Nu ja gekozen, niet op papier of zo. Eerder bij wijze van spreken want de week erop hadden moeder en dochter alweer contact. Eerst zocht Rosa Peggy buitenshuis op maar dat werd al snel een heel gedoe. Dus niet veel later zette Peggy haar eerste voorzichtige stapjes in de Zus & Zo. In het begin als Waldek er niet was maar uiteindelijk dacht Rosa dat Waldek zou vergeten zijn dat Peggy voor hem te ver was gegaan.

Maar Waldek was het niet vergeten, hij besefte wel dat hij Rosa niet kon verbieden haar eigen dochter te zien.
Peggy mocht wel in de B&B komen, maar niet in de privé.

Oké Waldek, beloofd. Niet in de privé.

Een week later koopt Peggy de aandelen van Jenny en werkt ze zich zo terug binnen in de Zus & Zo.

JA WAT NOU WALDEK
IN DE BED & BREAKFAST
NIET IN DE PRIVE

De opties van Tante Jenny

Jenny wil van haar aandelen af en dat neemt niemand haar kwalijk.
Want Jenny heeft een enorme waarschuwing gekregen!

Maar aan wie zal ze ze verkopen?

Aan Peter en Luc? Met als hoofdreden het snelle geld? (Het zou immers mooi zijn dat de aankoop van hun mobilhome voor de lente rond is.)
Of aan Peggy, een eerder logische keuze met als enige obstakel Waldek.

En toen dacht ik. Waarom geen derde speler?
Als ik Jenny zou zijn, aan wie zou ik mijn aandelen dan verkopen? Simpel, aan mijn BBF Marianne Bastiaens. Oud geld! Vergeet niet dat Marianne vorige keer ook interesse had. Ze viste toen jammer genoeg achter het net. Toen ze haar bod wou doen, was Luc er al mee weg.

Misschien gaat Jenny een van de dagen wel eens langs bij haar vriendin. Ze weet dat het niet goed gaat met Marianne en eerlijk gezegd zeg ik het tot gisteren ook niet echt goed komen.

Tot Nancy een emmer water over Marianne haar hoofd kiepte.

De actie van Nancy kan verschillende gevolgen hebben. Of Marianne wordt nog gekker.
Of die koude douche was net wat ze nodig had!

De komst van Marianne in de Zus & Zo kan ook voor een boeiende dynamiek zorgen in de B&B! Rosa zal niet weten wie het eerst/meest te haten. En wie weet slaan beide dames de handen wel in elkaar!

Een heel gedoe

Dat Rosa en Jenny Luc nog steeds niet vertrouwen en hem en dus ook Julia op afstand willen houden, dat verstaan we allemaal.

Maar de uitnodiging voor het trouwfeest bovenop het oud papier leggen en de bruid vragen het buiten te zetten? Dat gaat er zwaar over!

Wie doet nu zoiets!

Ze had toch ook gewoon kunnen zeggen dat ze niet kwam. Ze had er zelfs bij kunnen zeggen waarom. Ze kon Julia voor eens en altijd duidelijk maken dat het geen zin heeft familiair te worden.
Dit was zo gemeen dat zelfs ik (die vindt dat Luc en Julia niets te zoeken hebben in de Zus & Zo) met Julia te doen had.

Zo’n gedrag zie je meestal enkel bij burenruzies of aanslepende familievetes waarvan niemand nog weet waarover het gaat. Alleen dat één van hen ooit iets heeft gezegd wat bij een ander toen in ’t verkeerde keelgat was geschoten. Een heel gedoe is dat toen geweest. Heel onnozel eigenlijk maar die anderen zijn moeilijke mensen, altijd geweest. Daar valt niet met praten.

Het verschil in Thuis is dat zij allemaal gedoemd zijn constant met elkaar om te gaan. Ze wonen in dezelfde straten, werken bij dezelfde zaken en kennen dezelfde mensen.

Dus voor wie vindt dat het de laatste tijd allemaal wat overdreven is, heb ik slecht nieuws. ’t Zal alleen maar vuiler worden, er is geen weg terug!

Daar zijn nog beloftes rond gemaakt. ^_-

Ultimatum!

Whoohoooh! Een ultimatum!
Waldek stelde Rosa donderdag voor de keuze, hij of Peggy. Dat werd tijd!

Eerst deed Peggy gewoon vervelend, veel te negatief. Ze zag overal complotten (dat heeft ze van haar moeder). Snuiteke zat natuurlijk met die scheiding, dat proces, ze was recent blind geworden en Rosa lag in coma. En toen de uitvluchten op waren, was het te laat. Ze had intussen iedereen tegen zich in het harnas gejaagd. Voor Peggy was het duidelijk: iedereen was tegen haar.
Met de komst van Renzo werd de situatie compleet uitzichtloos. Het was geen fase. Want Renzo moedigde haar gedrag niet alleen aan. Ze kreeg er zelfs plezier in. Dat werd wel heel duidelijk met lollipop.

Voor degenen die een aflevering gemist hebben en dus niet kunnen volgen met heel dat lollipop-gebeuren, leg ik het even snel uit.

Ik was een paar keer van plan zelf zo’n ultimatum te stellen. Maar het resultaat daarvan zou waarschijnlijk zijn dat ik mij tussen 8 en 9 ’s avonds een andere bezigheid zou moeten zoeken. Dus bedankt Waldek, het was nodig.
Peggy gaat te ver.

Ze stelt zich aan en maakt iedereen zijn leven een hel. Dat van Waldek, Simonne, Rosa en de kijker!

JA!

Niemand mag weten …

Niemand mag weten wat daar echt gebeurd is. Want dan vliegt Peggy achter de tralies.

Waldek, het moet tussen ons blijven. Dat Frank Peggy heeft gered, dat ze die vijver is ingelopen met Lucas in haar armen. Dat het geen haar scheelde of ze waren er allebei niet meer geweest.

Nee Frank, niemand mag het horen. Dat Peggy zichzelf van kant wou maken, zichzelf en de baby.

En Simonne, we mogen blij zijn dat niemand de waarheid kent. Als zou uitkomen wat Peggy echt van plan was. Dat ze zichzelf bijna verdronken had met dat kind erbij. Dan zou er van een minnelijke schikking geen sprake zijn.

We moeten zwijgen als een graf.

Mensen, een geheim bewaren is niet gemakkelijk nee. Maar op deze manier is het in de hele menselijke geschiedenis nog nooit gelukt.

Case closed?

Wie zit er achter de verdwijning van Emma?

Volgens Judith en de politie is dat duidelijk. Geert is Gui Tarstar. En om Emma terug te vinden, moeten ze hem breken. Klaar!

Ikzelf was er nog voor de verdwijning van Emma van overtuigd dat het Danny is.
Mijn vermoedens werden de laatste dagen enkel bevestigd, Danny stuurt het onderzoek. En als ik rondkijk op internet, kan ik enkel vaststellen dat het Danny-kamp groeit! Wie niet overtuigd was, was dat wel toen hij die ip-adressen per se zelf wou laten natrekken.

Het zag er dus naar uit dat ik weer eens gelijk zou hebben. ^_^

—

Tot ik een paar dagen geleden per sms een tip kreeg van een bevriende thuiskijker. Die had het over een derde verdachte. Toon.

En hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik Toon ga verdenken.

Ik moet toegeven dat ik nooit aan hem gedacht had. Als Toon de dader zou zijn, bleef hij bij mij buiten schot door één reden. Ik maakte dezelfde fout als Danny. Overtuigd door diens schuld, bleef ik blind voor andere mogelijkheden.

Vergezocht? Misschien … maar luister even. Dit spreekt tegen hem.

 —

• Die fietstochtjes met vrienden in de Ardennen: Het eerste argument van de tipgever. Klopt, maar waren die er niet vooral als uitvlucht tegenover Peggy? Het was in ieder geval een vreemd verhaal. Nu begint meneer opeens te trainen voor een triatlon. Is dat zo of is hij gewoon voorzichtiger geworden. Door ’s morgens sportkleren aan te trekken, te douchen, zijn werkkleren bij de kabouters te laten, houdt hij alles mooi gescheiden. En door iedereen te laten denken dat hij begonnen is met een serieuze training, geeft hij zichzelf meteen een alibi!
• Zijn karakter: Het is niet omdat de plooien tussen hem en Frank zijn gladgestreken dat we mogen vergeten waartoe Toon in staat is. De fratsen van Toon kon je niet onschuldig noemen. Die elektrocutie was voor mij niet het ergste, zo is het wel uit de hand gelopen. Als Adil er niet bij was, waren zijn pesterijen ronduit wreed (denk aan de kruiwagen en het schokken met de bestelwagen). Hij wou Frank niet zomaar buiten, hij had er plezier in.
  Toen Peggy zijn hulp vroeg om Peter en Femke een lesje te leren, had ze niet veel (niets) nodig om hem te overtuigen. Integendeel, Toon wou het allemaal nog wat verder drijven.
• Computer: Toon kwam enkele keren heel duidelijk in beeld met die laptop. Toon is ook geen binnenzitter, het werk bij Luc verveelde hem. Misschien waren de gesprekken met Emma een afleiding en is het later uit de hand gelopen.
• Emma zelf: Tegen Jana had ze het over haar vriendje. Toon is knap! Emma is verliefd! Terwijl het me ondenkbaar lijkt dat ze zoiets zou zeggen over Geert, kan ik me dat bij Toon perfect voorstellen.
• Gui Tarstar op de begrafenis: De dienst voor Kurt was in de Zus & Zo, het is dus goed mogelijk dat Emma hem daar gezien heeft. ( … en misschien was dat nu net niet zijn bedoeling.)

Als Toon het is, is het DNA van Emma toevallig tot in het huisje van Odette geraakt.
En anders is het daar geplaatst. Ik geloof niet dat Toon dat dan gedaan heeft (al zou hij ertoe in staat zijn). Als het geplaatst is, is het door Danny. Misschien is Danny gewoon te gefocust. Dat kan een perfecte verklaring zijn voor zijn gedrag. Hij heeft net promotie gekregen en wil nu bewijzen dat hij die verdiende. Toen Jens verdacht werd van ongepast gedrag, heb ik Danny weten zeggen dat zoiets altijd serieus moet genomen worden. Als ze Emma levend willen terugvinden moet hij druk zetten. Misschien wou Danny Geert laten denken dat ze bewijzen hadden.

Dus dit is ‘m. My prime suspect. Toon Vrancken.

En jullie, mensen, wie was het?

De strafste finale ooit.

De strafste finale OOIT. Zo werd het toch min of meer aangekondigd.

Was het de strafste finale ooit? Neen. Onmogelijk. Maar ze noemen het waarschijnlijk de strafste finale ooit omdat de kijkers verwend werden met maar liefst 4 cliffhangers! Laat ons ze even snel overlopen.

1. Emma en haar kidnapper.
En dan vooral de grote vraag: wie is Gui Tarstar. Ze willen ons doen denken dat het Geert is en blijkbaar werkt dat ook want de meesten zijn het ook echt gaan geloven. Ik denk nog steeds dat het Danny is omdat hij de enige is die in aanmerking kan komen en omdat hij zich bij het bezoek aan Judith heel verdacht gedroeg. Normaal stelt hij meer vragen, deze keer hield hij zich eerder afzijdig. Hij wilde alleen weten of ze iets wisten over de identiteit van Emma’s vriendje. Kan niet! Zeggen anderen dan. Want de gsm werd gevonden in de Ardennen en Danny kan onmogelijk elke dag tot daar rijden zonder zich verdacht te maken. Kom nu, Danny is een flik. Hij weet hoe je dat aanpakt. Een gsm laat je niet verdwijnen in je eigen omgeving en al zeker niet door hem uit het raam te gooien zonder hem uit te zetten. Die gsm moest daar gevonden worden en één ritje volstond.

2. Mayrianne.
Mayra en Marianne maken een heel jaar ruzie. De spanning neemt af, de spanning neemt toe. Uiteindelijk zit de situatie zo muurvast dat ze het enige denkbare doen. Ze vechten bovenaan de trap. Marianne slaagt er zelfs in een 2 koppen grotere Mayra naar zich toe te trekken waardoor ze uiteindelijk naar beneden vallen.
Mijn gok, ze overleven het allebei maar Mayra verliest haar kindje waarop heel het spel weer opnieuw kan beginnen. Dat ze het maar uitzoeken, ik hoor het wel. Ik wens beide dames in ieder geval een spoedig herstel.

Next!

3. Het ongeluk.

Te weinig info. Kan alles zijn. Next!

4. Peggy.

Wrong for so many reasons. Het lukt mij niet helemaal te beschrijven wat ik voel bij deze absurde situatie  dus gebruik ik (met toestemming) de woorden van zeer gewaardeerd collega en thuisfan P.

Dat is wat wij noemen: nagels met koppen!

Dus mijn mening over de laatste aflevering?

Geen fan. ’t Was allemaal té toevallig voor mij. Ongeloofwaardig. Toch kan de meest ongeloofwaardige serie goed worden met personages die je gelooft, personages die handelen volgens hun karakter. Karakters die doorheen de jaren opgebouwd zijn.
De cliffhangers deden mij niets. Ook omdat ik constant werd afgeleid door al die vreemde details.

Dit bijvoorbeeld.

Ja Rosa, de vijver. ^_^

Waarschijnlijk was het om een andere reden, maar mijn reactie was net hetzelfde als de hare. De manier waarop Simonne verwijst naar de vijver als een plaats die iedereen kent gebeurt op zo’n naïeve manier dat het mij doet denken aan die kaartjes die soms bij kinderboeken zitten. Kaartjes waarop je als lezer mooi kan volgen waar alles zich afspeelt. Misschien moeten ze dat maar meteen doen. Geef ons een kaartje. Kaartjes zijn altijd een plus.

En dan het eindejaarsbal. Eerst wordt de studente die alles zou regelen ziek waardoor Olivia alles overneemt. Dan wordt de zaal afgekeurd. Akkoord, kan gebeuren. Een week voor het feestje kan Lowie dan toch de schuur in de zus en zo regelen waarvoor Luc een prijsje zal maken. Die schuur staat wel nog vol en is stoffig dus die moet nog leeggehaald worden. Dat doen ze de dag ervoor. Werk genoeg zou je denken en toch houden ze zich vooral bezig met het opblazen van ballonnen.

Maar oké, het hoeft blijkbaar allemaal niet zo realistisch. Ik zou mij daar misschien over kunnen zetten als we tegelijkertijd geconfronteerd zouden worden met de superrealistische details. Want laat ons toch even bij Jenny navragen waar we de partytafels mogen stockeren.

Dus al wie hier een uitgebreide analyse had verwacht, zal ik moeten teleurstellen. Ik snapte het allemaal niet zo goed. Eigenlijk bleef ik zo achter.

Een beetje verweesd.

 

Cool story, tell me more.

Het paard van Troje

— door Jenny Verbeeck

Dat verhaal kennen jullie niet zeker?

 

De Grieken die zochten naar een manier om Troje binnen te vallen.
Ze bouwen een groot houten paard dat ze proberen binnen te smokkelen in Troje.

Natuurlijk, zo’n paard dat is niet verdacht he??

Maar nu bleek dat dat vol zat met Griekse soldaten.

Awel, Julia is de Luc zijn paard van Troje.

Capito?

Hehehehehe.

Pas maar op, Jenny. Ik zou haar echt niet uitdagen.

De mensen, ze zeggen.

De mensen, ze zeggen dat die Mayra op mannenjacht is. Dat het een absolute schande is. Hoe ze zich helemaal optut en zit te lonken vanuit haar taxi. En dat ze zich nu ook aanbiedt bij wildvreemde mannen op café. Weet ge waar? In de Frens! Waar iedereen haar kent, waar ze komt met dokter Ann, haar lief. Dat dat mens zich niet geneert.  

Dat zeggen ze, de mensen.

Coworkers

Stelling:
Om te genieten van zijn favoriete reeks, mag een thuis-kijker zich de laatste tijd niet al te kritisch opstellen.

Ik denk dat we het daar allemaal eens over kunnen zijn. Misschien vinden sommige mensen dit een positieve evolutie maar ik heb er toch wel even mee geworsteld. De enige manier die het mij mogelijk maakt om trouw te blijven aan de reeks die ik al heel mijn leven volg, is me in de zetel gooien en de gebeurtenissen gewoon op me af te laten komen. Ik onderga het. Toegegeven, ik heb daar enkele weken op moeten trainen. Om de paar minuten kwam er altijd wel een vraag, er was altijd iets wat mij onredelijk leek. Of onlogisch. Met irritatie of zelfs woede tot gevolg. Wat doe ik nu? Ik aanvaard het. Want er is altijd een antwoord te bedenken op die vragen. Al is het er maar één. Een paar voorbeelden. 

Waarom denkt Femke dat er voor haar en Tim nog een toekomst is weggelegd?
Omdat liefde blind is.

Waarom gaat Nancy niet werken in de Frens als ze wordt weggestuurd door Ann als je weet dat ze daar volk te kort hebben en Bram nu zelf de toiletten moet kuisen. Wetende dat Nancy ‘aan haar uren moet geraken’?
Omdat ze in de Frens niet kunnen weten dat Nancy vrij is en Nancy er niet vanuit mag gaan dat ze zomaar kan komen werken wanneer zij dat wil.

Waarom voelen alle vrouwelijke klanten van de Frens zich aangetrokken tot Bram?
Omdat hij een charme heeft die niet overkomt op tv.

Ann wil de banden aanhalen met haar broer en collega en vraagt Tom en Judith om ’s avonds gezellig te komen proeven van haar beroemde paella. Maar als die zeggen dat ze ’s avonds niet kunnen, stelt ze de plannen niet uit. Neenee, ze vervroegt ze en vraagt hen ’s middags al omdat ze toch moeten eten. En ze weet wel dat het dan niet zo gezellig zal zijn en dat haar gasten niet veel tijd zullen hebben. Maar waarom maakt ze dan soep? In een terrine, alsof het zondag is?  -_-
Omdat Ann niet erg veel ervaring heeft in het ontvangen van gasten.

Waarom zou Julia uit eten willen gaan met Luc?
Omdat liefde blind is. En Julia Julia is.

Die antwoorden hebben het mij mogelijk gemaakt opnieuw te … nu ja, genieten. Tot voor kort.

WANT WAT IK NIET BEGRIJP …

Waarom verwacht Luc dat Toon de dispatch kan gebruiken als kantoorruimte? Waar haalt hij dat? Waarom is dat nodig? En waarom vindt Peggy dat oké en moet Simonne iets gaan argumenteren dat eigenlijk heel normaal is? Omdat Toon toch ergens moet werken? Oké, maar waarom daar? Omdat zo’n gedeelde werkplaats tegenwoordig heel erg in is? Oké, maar waarom daar? In de dispatchruimte van een taxibedrijf, losstaand van alle spanningen met de mensen die daar zitten? Sorry, maar nee. Ik probeer, maar het lukt me niet hier iets op te verzinnen.

En wat zit er in die doos? Wat kan er mogelijk te lezen zijn in al die volle kaften. Een cursus event-management voor dummies? De boekhouding van sanitechniek?

Ik zou die doos graag willen inkijken. Mag ik? Misschien vind ik daar wel het antwoord.
Bruno heeft intussen afgehaakt.

It’s too late

Too late.
To say.

You’re sorry.

Heartbreaking

Oh wat vond ik het allemaal zielig! Het was al lang duidelijk dat er iets moest gebeuren. Ik begreep Mayra wel maar ik dacht dat zij en Ann zouden verhuizen. Maar wat blijkt dan? Marianne moet het huis uit! Waanzin!

Hoe durven ze. Dat lieve oude vrouwtje zomaar uit haar huis zetten.
Oh Marianne, ik zou haar zo graag vastnemen en zeggen dat het allemaal goed komt.

1m78, lang blond haar, blauwe ogen en een maatje 36

Zo ziet Els eruit. Tenminste, dat zou ze zelf wel willen.

We hebben haar een hele week niet gezien en er is met geen woord over haar gerept. Ik vrees dat we Els voor altijd kwijt zijn. Vooral Peggy zal haar missen, ook al zal ze dat zelf niet beseffen. Nu haar mentor weg is, behoort ze weer helemaal toe aan Peter en Rosa. Els leerde haar opnieuw lachen maar dat is Peggy opnieuw vergaan.

Als ik had geweten dat Els zo opeens zou verdwijnen, had ik meer over haar gezegd. Gelukkig heb ik met de hulp van Bruno nog enkele beelden kunnen opvissen. Mooie beelden van hoe ze was. Els, een sterke vrouw, om geen grapje verlegen.

Overal waar ze kwam maakte ze indruk. Zelfs op Bram.
Met haar optimisme en nuchtere blik, had ze een paar van de gebeurtenissen van de laatste weken kunnen voorkomen. Ze was beter nog even gebleven.

Els

Ooit was ze zo kwaad dat ze haar stok in 6 stukken brak.
Gecontroleerd natuurlijk, met haar handen dicht tegen het breekpunt om splinteren te vermijden. Ze zat gehurkt in het gras. Haar hielen op de rand van het pad, er waren al tranen gevloeid dus het laatste wat ze die dag kon gebruiken was desoriëntatie.
Eerst brak ze hem in het midden. Dan werd het moeilijker. Ze wou hem in 6 breken, niet in 4 dus de twee helften op dezelfde manier opdelen was geen optie. Ze schoof de ene stok langs de andere en probeerde te voelen hoe ze de rest moest breken. Ze zat daar even gewoon voor zich uit te staren. Dan handelde ze snel, zonder twijfelen. Ze brak de stok nog 4 keer. Knak knak knak knak. Ze nam de 6 eindjes, zette ze recht voor haar. Haar andere hand legde ze daarop. En ja hoor, ze waren even lang. 

Ze krulde haar lippen tot een fijne glimlach. Toen stond ze op en nam haar reservestok uit haar tas. Met zekere tred liep ze terug naar de bushalte. Dat was dat. Els voelde zich sterker dan ooit. En dat zou voor altijd zo blijven. 

Een nieuw gezicht

Zoals jullie wel weten, volg ik ‘thuis’ nogal intensief. En toch probeer ik aankondigingen en previews zoveel mogelijk te negeren, ik kijk voor het verhaal en laat mij graag verrassen. Voor wie op Facebook en twitter zit, is dat natuurlijk onmogelijk en dan vang je af en toe iets op.

Toen ik hoorde dat er 3 nieuwe personages inkwamen en dat 1 daarvan Sam heette, dacht ik even dat ze toch niet zo nieuw zouden zijn.

Gelukkig was het gisteren niet Sam Bastiaens die de Frens kwam binnengewandeld. Ik zat echt niet op iemand uit het gezin van Eric te wachten. Zeker niet op Martine. Dus ja, ik ben blij met de nieuwkomer. En toch is er iets dat ik gewoonweg niet begrijp. Waarom oh waarom, gebruik je een voornaam die al eens gebruikt is?

Misschien doe ik moeilijk maar ik vind het absoluut onnodig dit te doen. Oh ja, ik hoor de verschillende argumenten al komen. Ja, maar in het echte leven zijn er ook naamgenoten. Of, dit is een vrouw. Of, als we altijd andere namen moeten zoeken? …
Kom nu, dat is onzin. Er zijn genoeg voornamen, kies gewoon wat anders en er is geen discussie nodig.

Dit terzijde, laat ons het hebben over de nieuwe. (Het is nu toch te laat.)
Sam De Witte. Bijnaam: Sneeuwwitje. Zij staat aan het hoofd van een klusbedrijf dat ‘De Kabouters‘ heet. Zeer verontrustend.

Nee serieus. Zeer verontrustend.

Babka

Krakau, Polen. We bevinden ons in het ouderlijk huis van Waldek. Ze zijn er nu een week en Rosa moet toegeven dat het tot hiertoe fantastisch was. Ze zitten in de keuken. Rosa kijkt hoe Waldek en Beate gezellig zitten te kletsen. Ze praten Pools en dat verstaat ze niet maar wat dan nog, die twee hebben elkaar 8 jaar niet meer gezien. Het doet haar goed Waldek zo te zien, hij ziet er gelukkig uit. Misschien zouden ze dit elk jaar kunnen doen. Ze zou het hem vertellen als ze terug in België waren, als alles goed was gegaan en het huis was verkocht. Anders zou hij misschien denken dat ze hem wil pushen.

Rosa zit op een stoel aan het raam dat uitkijkt op de grote tuin. Een man komt via het poortje de tuin binnengelopen. Hij is in pak maar zijn vest draagt hij losjes over zijn arm. Het is een prachtige zachte herfstavond, een van de laatste. Even slaat hij een praatje met Andrezej, een oude man uit de buurt die wel eens komt helpen in de tuin. Nog iemand die het huis eens verkocht, zal missen. Beate tikt op het raam en wenkt de man. De man komt binnen en wordt hartelijk begroet door Beate, zij kennen elkaar. Ook Waldek is heel blij hem te zien, hij schudt hem de hand en noemt hem Ulryk. De man gaat zitten. Beate schenkt thee en biedt de heren een stuk babka aan. Eigenlijk een paasgebak maar omdat Waldek er gek van is, bakte ze er nu ook een. Lieve Beate. Ze praten, eerst losjes, over koetjes en kalfjes. Dan wordt het zakelijk. De man haalt zijn leren aktetas boven en neemt er een kaft uit met 2 bundeltjes papier, één daarvan legt hij voor Waldek op tafel. Ook Waldek haalt iets boven, een dikke enveloppe. Daaruit haalt hij lachend een dik pak geld dat hij over de tafel schuift. Verrast telt Rosa mee met Ulryk. 50 000 euro.

Waldek, zegt Rosa. Eerst stil, dan harder. Waldek wat doe je? Waar heb je dat geld vandaan? Waldek is dat het geld van de brouwerij? Het geld dat ik je gaf toen? Dat is van mij, voor ons samen, maar wel van mij …

Maar niemand hoort haar. Dan beseft ze dat ze niet in dezelfde ruimte zit. Rosa zit in haar zetel en ziet Beate, Ulryk en Waldek op tv, alsof het een scène is uit een Poolse serie. Ze kan alleen toekijken hoe Waldek stralend tekent en tekent en tekent en …

Gillend wordt Rosa wakker. Godzijdank, het was maar een droom. Ze zoekt naar Waldek maar er ligt niemand naast haar. Dan weet ze het terug, Waldek is naar Polen en zij is thuisgebleven. Toch een beetje ongerust, neemt ze zich voor morgen de bankrekening te checken.

Zwetend word ik wakker. Het duurt even voor ik weet waar ik ben. Ik lig in bed, het regent, het is half 4.
Verdorie, ik heb weer over thuis gedroomd.

The next best thing

Scripted reality. Heerlijk om te bekijken terwijl je andere dingen doet. Schilderen, strijken, sporten, boeken kaften, stofzuigen, je boekhouding in orde brengen …
Je doet ze dan wel minder snel, maar hey! Je kan niet alles hebben.

Het concept is heel eenvoudig, waargebeurde feiten worden nagespeeld door acteurs. Er lopen verschillende reeksen.
Op Vijf heb je ‘beschuldigd’ (dat gaat over mensen die ergens van beschuldigd worden). Op Vitaya heb je ‘achter gesloten deuren’ (dat gaat over zaken die zich afspelen achter gesloten deuren) en ‘de waarheid’ (over mensen die een geheim met zich meezeulen).

De waarheid heb ik nog niet bekeken maar ik denk dat dit een vlaamse format is (als ik mij vergis, mag u dat gerust melden in de comments hieronder). En die zijn meestal iets platter.  Mijn voorkeur gaat uit uit naar de Nederlandse versies omwille van de acteerprestaties. De acteurs spelen de situatie op een zakelijke en toch realistische manier na.  Ze stellen ook zelden teleur omdat je weet wat je gaat krijgen. Je hebt een aanloop, een climax en een besluit. De climax is het moment dat de personages helemaal klaar zijn met de situatie. Dat zeggen ze dan ook.

Eén nadeel. Deze reeksen staan in prime-time geprogrammeerd. Zowel ‘achter gesloten deuren’ en ‘de waarheid’ overlappen thuis. Maar he, geen probleem! Programmeren, de volgende dag opvragen en ….

STRIJKEN MAAR!

(heb je weet van meer van deze reeksen of andere tv-tips? laat het hieronder weten)

Sneller dan een rekenmachine

3 seconden! Ondanks de denkfoutjes een indrukwekkende prestatie. Bram moet het dan wel doen met 1 hersencel. Het is wel een verdomd snelle.

Mijn idee over de feiten. Een wilde gok, niets meer.

Ik was al lang niet meer van plan mijn idee te geven. Laat de reeks nu maar gewoon zijn werk doen, dacht ik. Uiteindelijk, hoe doordacht mijn dossier ook was, het zou gespeculeer blijven. Maar in de aanloop naar het nieuwe seizoen, zag ik dat de mensen rondom mij minder terughoudend waren.

Eén naam blijft terugkomen. Tibo … en weet je waarom? Die had een bebloede vuist.

Kom zeg. Tibo heeft het niet gedaan nét omdat ze die vuist in beeld brengen. En zeg maar niets, ik weet dat dat niet telt als tegenargument. Dit is een ongeldige reden omdat opbouw van spanning en keuze van scenes niet kunnen tellen als échte bewijzen in een onderzoek.  Waarom Tibo de dader zeker niet was? Tibo was de enige die slim genoeg was niet over zijn alibi te liegen. Jammer dat hij daar toe werd gedwongen door zijn lieftallige echtgenoot. Nu, van Eddy en Frank wil ik graag geloven dat zij oprecht denken dat liegen het beste is dat ze kunnen doen. Frank had gewoon moeten zeggen dat het goed scheef zat tussen hem en zijn broer. Zijn eerlijkheid had hem minder verdacht gemaakt. Maar nee hoor, laat ons allemaal liegen. Julia, Lowie, Bram, Franky, ze doen het allemaal.
Waar zaten deze mensen toch met hun gedachten, zijn ze dan zo naïef te denken ongezien een kerkdienst binnen te wandelen?

Weten zij niet dat zoiets uitkomt? Kennen zij die vrouwen niet, tussen de 50 en de 70? De Yvetjes die daar altijd zitten? (Meteen een dikke pluim voor karakteracteur Chris Boni voor volgend beeld.)

Voor wie het nog niet heeft mogen meemaken. Dit is de nasty blik die de random oudere dame je zal toewerpen bij het te laat binnenkomen (of het te laat uitschakelen van je gsm).

En je zal hun afkeuring gezien hebben, daar zullen ze wel voor zorgen.

Wie kwam als laatste binnen? Was het maar zo gemakkelijk. In die dienst, beste vrienden, zullen we het antwoord niet vinden.
De sleutel zit in de blijde uittrede. De wandeling, de reacties voor en na de gruwelijke ontdekking en dan vooral de blikken. Ik zou jullie graag de hele reeks beelden laten zien en misschien doe ik dat nog. Maar ik hou het voorlopig liever kort. Hier zijn ze, mijn daders.

Waarom verdenk ik hen? Omdat Julia en Lowie als enige naar Luc bleven kijken. Ze kijken niet op, ze kijken niet rond, zelfs niet naar elkaar. De rest heeft ongetwijfeld een eigen confrontatie met Luc gehad maar dan wel een die niet zo fataal was als de laatste. Frank en Eddy kijken naar elkaar, omdat zij meteen de andere verdenken. Iedereen kijkt op, omdat ze weten dat de dader waarschijnlijk een van hen is. Behalve Lowie en Julia. Die staan daar wat te staan.

Verder hoef je het echt niet te zoeken hoor mensen.
Dit was mijn gok, wilder vind je ze niet.

Acajou

Kijk dan!

Ik weet niet wie van de twee het meest een stamp verdient.
Tim? Omdat hij de code niet kent? Dit teken? De blik die je partner je kan toewerpen omdat niet iedereen het mag horen?

Als een vrouw zo kijkt, wil dat zeggen: “Help mij, ik heb je nodig. Ik ben hier niet mee gediend, moedig de situatie niet aan.”

Maar oké, het viel nog mee.
Er zijn mensen (en dat zijn niet alleen mannen) die dan vragen wat er scheelt en dat zou de situatie nog ongemakkelijker kunnen maken. Niet dat daar in dit geval risico voor was. Want Peggy is nog erger.

In plaats van zo meteen haar bord vol te scheppen. Met dit, en dat. Ze zou beter eens naar het gezicht van Femke kijken.

Femke, haar getuige. BFF. Want ik denk dat ze met iets zit.

Haar vader zaliger

Oh Marianne!!
Ik weet nog hoe blij je was toen Tom besloot zich in te schrijven bij de balie.

 Het zag eruit als de start van een mooie carrière. Hoe trots was je. En vooral, hoe trots zou jouw vader zijn.

Het kan raar lopen, het leven. Mag dat ook in je schriftje?

Boerentafereel

Dames en heren
wij zeggen schol op
alle pappa’s
alle mamma’s
alle pepéés
alle meméés
Alle over en onder en bet pepéés en meméés

En op hare vrijer, op ons allemaal
En vooral op mijn suske
En vooral op de meter en op de peter

Op’t schoonste boerke van de hele wereld.
schol-cheers-cheers

Iedereen nog eens bij elkaar.

Objection!!!

Neen!
Ik ben niet terug aan ’t kijken. Thuis was bezig op de achtergrond en mijn oog viel gewoon even op volgend detail.

Zijn advocaat, Peter Vlerick, reageert in naam van zijn cliënt: ‘Het zijn loze beschuldigingen van iemand die wraak wil nemen omdat ze ontslagen was wegens slechte werkprestatie.’

Is die verklaring van Peter wel slim? Iedereen weet dat Lynn haar werk prima deed. Peter weet dat, Ivo weet dat en ik heb minstens één klant dat weten zeggen. Lynn heeft zelfs een zelf samengesteld dossier samen met de klant besproken. Die affaire komt zeker boven in de rechtzaal en waarom de waarheid verzwijgen?

Ja, ze zullen zeggen, de mensen!! Waar rook is, is vuur!

Google it!

Wat zag ik vandaag bij de stats?
De beste zoekterm ooit om de weg naar mijn blog te vinden. ❤

kapsels sally jane van horenbeeck

En dit is alles wat ik heb. Ik hoop dat het nog niet te laat is!
Het is altijd goed om voorbereid naar de kapper te gaan.

 

 

Zet je even

Deze blog is begonnen als tv-blog. Al snel ging hij bijna uitsluitend over Thuis. Tot voor kort is dat nooit een probleem geweest. Gisteren heb ik uiteindelijk de knoop doorgehakt. Ik neem even afstand van Thuis. Ik ben boos!

Waarom? De scenaristen hebben Lynn vermoord. Bruno zegt dat ik overdrijf maar luister eens …
Het begon allemaal met Nancy die het bleef hebben over de lo-go-po-dist. Je kan je één keer vergissen maar logopedie is geen moeilijk woord. Voor de ‘simpele kuisvrouw’ die Nancy moet voorstellen, duidelijk wel. Op een bepaalde manier is dat beledigend. Bij de andere personages gaat het net zo. Het zijn stuk voor stuk karikaturen geworden van hun vroegere zelf.

Ik had zo’n beetje mijn hoop op Lynn gevestigd. Ik had haar graag. Ze is hard en vaak gemeen. Maar diep in haar zag ik vooral een meisje dat schrik heeft om gekwetst te worden. Jammer dat ze nu net verliefd moest worden op die ploert van een Tom. Hij zet haar 2 keer aan de kant en deed dat tot nu toe ongestraft. Dat Lynn zich gebruikt voelde was normaal maar de manier waarop ze hem terugpakt is laag en onvergeeflijk.
En meester De Decker is niet het enige slachtoffer. Lynn treft alle vrouwen die aangifte doen maar niet geloofd worden. Hoe ongeloofwaardig ik deze verwikkeling ook vind, we kunnen niet meer terug. Lynn has to go. Tom mocht van mij boeten. Maar in plaats van gestraft te worden, wordt hij het slachtoffer van een verwend nest en een duivelse advocaat. Ah!! Het onrecht!!

Maar oké. Dat was vorige week. Ik heb geprobeerd mij erbij neer te leggen maar het mocht niet baten.
Wat de druppel dan wel was? Hier sé! Dit was de druppel.

Eddy komt terug van Brussel en wil de opbrengst met Luc delen. Maar wat blijkt? Hij had er eerst al € 200 uitgehaald.
NEE ECHT? Whola! Character development? Iemand?
Zo voorspelbaar, zo gemakkelijk, zo ongeloofwaardig. Oh zo irritant.

Hela, geen paniek.
Een stop zal het niet zijn. Het zal hier gewoon niet meer allemaal over thuis gaan.
Ik heb nog heel veel te vertellen. En ik heb nog steeds een schat aan beeldmateriaal.

Sorry Marianne, jou zal ik missen. En Jenny ook.
Maar met de rest van dat stelletje ongeregeld uit de Dreef, ben ik nu wel even klaar.

It’s not going to stop
‘Til you wise up.

De magie doorbroken

Even weggeweest maar ik had het een en ander te verwerken.
Met ‘het een en ander’ bedoel ik het huwelijksaanzoek van Peter.
Wie de scene nog eens wil bekijken, dat kan op volgende link.

Heb ik problemen met die trouw? Ja, awel ja, ik heb daar problemen mee.
Nog voor Peggy op de hoogte was, zat Peter al luidop te dromen over de mooiste kathedralen van ons land. Kijk, van mij mochten ze in elke kerk trouwen. Want uiteindelijk, waar wonen onze vrienden uit Thuis? We hebben daar allemaal over gefantaseerd. Af en toe werd er een tip gegeven. Natuurlijk was er niet echt een juist antwoord. Tot voor kort. Want sinds een paar weken, is het enige juiste antwoord op die vraag. Ternat!

Als ik eens terugkijk naar oude foto’s, zie ik dat er vroeger ook wel eens naar die plaats werd verwezen. Dit is van de vrijgezellenavond van Franky.

Een paar keer al pauzeerde Bruno een scène om mij op zoiets te wijzen. Daar wou ik nooit van weten. Thuis speelt zich niet érgens af. Thuis speelt zich overal af. Soms in een dorp en soms in een stad. Dat maakt het net zo leuk.
Nu er adressen in beeld komen en niet alleen de dreef maar ook de rest van de omgeving, heeft het geen zin om te ontkennen. Simonne, Marianne, Luc, Julia en al de rest … ze wonen allemaal in Ternat.

Dus Peter en Peggy zullen moeten trouwen in de kerk van Ternat. Zoals dat geldt voor iedereen.

Trouwen in een andere kerk kan enkel met de toestemming van een bisschop en een geldige reden. Ik heb dat voor de zekerheid opgezocht!
“Het romantisch karakter of het mooie uitzicht van het kerkgebouw zijn geen voldoende redenen.”

IK VIND HET JAMMER DAT HET ZOVER MOEST KOMEN

Licht!

Is iedereen terug wakker? De lente is daar en iedereen ontwaakt uit zijn winterslaap.
Ik had het gevoel dat het jaar gisteren pas echt begon. Ik liet Tom 2013 inluiden met de woorden:

En de vooruitzichten zijn goed want donderdag staat er een heuse karaoke op het programma.
Ben benieuwd wie wat gaat laten zien, van mij mogen ze er een avondvullend programma van maken.

Yo Esse!

Eehhh. Zeg. Over Lowie.
Hoe lang moeten wij de grillen van dat jochie nog verdragen? Irritant, verwend kind.
Toen hij gisteren kwam opscheppen in de Frens. Hola!

Schouderklopjes. Lowie de grote man. BAM, dat combiticket op de toog. Hij had de centjes gekregen van zijn papa.
Serieus? Tickets voor Werchter?

Kan je daar tegenwoordig nog iemand de ogen mee uitsteken?  Iedereen gaat naar Werchter.
Zelfs Dour is intussen te mainstream voor de coole kids. Waarmee komt hij volgende keer af? Met een bongobon, tafelen voor 2? Met een ballonvaart boven Pajottenland?
Of ga anders met een Segway rondrijden in de dreef. Smalend naar iedereen die even komt kijken naar dat vreemde tafereel. Want zoiets heeft men daar nog nooit gezien.

Het ergste is, iedereen laat dat zomaar gebeuren. Ze hebben dan ook geen keuze. Zolang hij lastig wil doen, zal hij lastig doen. Lowie zal blijven lachen, het maakt niet uit wat de rest van hem vindt. De reden dat hij dit kan blijven doen is net omdat hij zichzelf helemaal geweldig vindt. Hij moest eens weten. Gisteren dacht ik, jezus man, just zijn vader. Net als Luc heeft Lowie gevoel voor drama, hij kleedt zijn sluwe streken graag aan. Hij wrijft het er zo graag in. Bij Luc een zwakte. Bij Lowie, hmm ooit wel maar nu nog niet. Hij ‘mist’ die aarzeling van zijn vader. Luc wacht altijd nét iets te lang. Lowieke is zelfzeker en gaat er keihard tegenaan. Dat heeft hij van zijn moeder.

Ik begin mij meer en meer af te vragen of die aanrijding van Leontine wel een ongeluk was.
Of het niet eerder een afrekening was binnen het criminele milieu. Het zou me niet verbazen dat Leontine daar in die paar jaar carrière heeft gemaakt en aan het hoofd stond van een Mexicaans drugskartel.
We weten allemaal dat ze daartoe in staat zou zijn. Leontine was een zakenvrouw van het hardste soort. Akkoord. Ze is vertrokken als slachtoffer. En Luc was toen op zijn slechtst. Maar kom nu, Leontine heeft het vroeger zelf een paar mensen enorm moeilijk gemaakt.

Het zou in ieder geval veel verklaren over het verleden van Lowie.

Mijn mening hé

Ik kan mij wel voorstellen dat mensen soms denken.
“Nee, Blokje, dat vind ik niet.” of
“Hmmm, daar zit je toch fout hoor.” of
“Ja seg, maar bekijk het eens van de kant van Rosa?”

Ik heb ook heel de tijd gezegd dat Ann in mijn ogen overdreef en haar problemen boven die van haar omgeving zette. Ja, ik vond dat. En daar neem ik niets van terug.
Nu er sprake is van een depressie, liggen de zaken anders. Ik vind nog steeds dat ze zichzelf beter niet had afgezonderd, het had er echt wel anders kunnen uitzien. Maar dat maakt niet uit, want voor een depressie kies je niet.

Haar omgeving heeft het door dus ik hoop dat het allemaal goed komt met haar.
Zelfs Marianne ziet eindelijk wat er aan de hand is. Die uitval van Ann eerder deze week was niet normaal. Dat irriteert mij omdat het niet eerlijk is. Ik vond de reactie van Ann het meest menselijke dat ik haar ooit heb zien doen. De paranoia van Marianne liep de spuigaten uit. Marianne zal altijd een van mijn favorieten zijn, maar genoeg is genoeg.

Dus nee, mijn visie ligt niet vast. Zo heb ik Luc een hele week lang ‘sympathiek’ gevonden. En zo vind ik Tom de laatste tijd ook meevallen. Misschien moet ik dat af en toe zeggen.
Daarom is het tijd voor een kleine tussenstand!

Laat ons beginnen met die award voor de grootste aansteller. Waar Ann wekenlang zonder enige concurrentie op de eerste plaats stond. De cry baby van deze week is ……

Tibo, een groot klein kind.

De prijs voor het meest herkenbare personage gaat dan ook naar Franky. Ik voel zijn irritatie, verontwaardiging en het is duidelijk dat hij het gedrag van Tibo bij momenten eerder lachwekkend vindt. Want oh, wat drijft die man het ver. Hij zou zichzelf moeten bezig zien.

En dan, om in negatieve sferen te blijven. De grootste sfeerbederver is dan weer wel een vaste waarde. Rosa. Om duidelijke redenen.

Net zoals bij Franky en Tibo zorgt haar partner voor het tegengewicht. Waldek is de redelijke en optimische stem. Samen zijn zij het duiveltje en het engeltje op de schouder van Peggy.

Dat brengt ons bij de laatste award. De prijs voor de meest onstabiele persoonlijkheid is voor Peggy. Niet alleen omdat zo gemakkelijk te beïnvloeden is.

Want geef toe, die doet soms raar he?

Zware jongens

On-be-grij-pe-lijk.
Ik kan nog steeds niet geloven dat Frank in zee is gegaan met die twee prutsers.
Goedkope imitaties van designkranen installeren bij klanten en de extra winst in eigen zak steken. Gedoemd om te mislukken. Daar zijn drie redenen voor.

1. Frank zal nooit veranderen, hij kiest meestal de korte weg in plaats van ervoor te werken. Simonne hoeft dat meestal niet te weten. Vroeger had hij niets te verliezen maar nu is hij wel mee eigenaar, hij licht zijn eigen firma en klanten op. Net nu het met Simonneke al wat beter gaat, zet Frank hun toekomst nog maar eens op het spel. En oh ja, ze doet de boekhouding.

2. Eddy is onbetrouwbaar. Volgens mij zou hij zelfs Nancy verkopen, mocht hij de kans zien. De voornaamste reden om dat niet te doen is omdat hij dan zelf zou moeten koken, wassen, winkelen, werk zoeken. Eddy toont alleen spijt als hij uiteindelijk zelf mee slachtoffer wordt van zijn eigen stommiteiten. Tijdens dat brouwerijverhaal alleen al heeft hij minstens drie keer geprobeerd zijn vrienden op te lichten, tegelijkertijd is hij te dom om het af te maken.

3. En dan vooral. De Lorre. Zucht.
Deze oude kennis van Eddy ziet er zo louche uit dat het lachwekkend is. Hij is een echte wannabe bad boy die je in films enkel ziet als de domme handlanger van de echte gangster. Dat hij in dit geval alleen handelt en het allemaal organiseert, is geen goed voorteken. Ik zou er ook niet van opkijken als zou blijken dat hij altijd een vuurwapen bij zich draagt, vanachter in zijn broek. Waarschijnlijk de .357 magnum Smith & Wesson, special edition (genummerd). Zorgvuldig uitgezocht, maanden getwijfeld, laten overkomen uit de VS, betaald met VISA.

Intussen doet hij er alles aan om zich te profileren als de pro die het geklungel van groentjes kan missen als kiespijn. Eerst doet hij er alles aan om Eddy te overtuigen mee te doen, dan zo opeens uit het niets steekt hij een tirade af omdat Frank aan het panikeren is en panikeren altijd miserie is.
Met zoiets moet je bij Frank niet afkomen natuurlijk en hij diende ‘de Lorre’ snel van antwoord.

Een volwassen mens laat zich door zo’n flauwe opmerking niet uit zijn lood slaan. (Niveau hoor, Frank). De Lorre daarentegen?

Ik weet niet wat de Lorre precies verstaan heeft maar aan zijn gezicht te zien, heeft Frank hem écht gekwetst. En nog iets, om te beginnen was er van paniek gaan sprake. Frank stond gewoon met Luc te bellen. Is die man doof? -_-

Dit was de eerste deal mensen! En het loopt al mis. De vraag is hoe en wanneer. Eén ding staat vast. Wie zal het op ’t einde weer allemaal mogen oplossen? Hun vrouwen.

Op Mayra

Zo! Back to business. Thuis, want daar draait het hier toch om.
Er waren er die begonnen te twijfelen. Dat werd wel duidelijk gemaakt door de verontwaardigde reactie van een collega-thuisfan.
Of ik de reactie van Ann niet had gezien. Toen Nancy die brief opendeed, toen Mayra te horen kreeg dat ze de eerste prijs had gewonnen in die juwelenwedstrijd. En waarom ik daar niets over had gezegd.

Hoezo? Antwoordde ik. Ann leek toch blij te zijn?

En als ze even teleurgesteld had gekeken, dan had ik dat gemist.
Maar ik zou het bekijken, dat spreekt voor zich. Ik wou wel eens zien hoe blij Ann écht was.

En ja ’t was waar. Ik had dat gemist. Had ik de eerste keer niet aandachtig genoeg gekeken?
Natuurlijk niet! In zo’n scène gebeurt soms zo veel dat je niet weet waar eerst te kijken. Toen Ann in beeld was, leek ze oprecht blij. Weet je wat ik zag? Marianne die gelukkig was voor Mayra, nochtans niet de beste vriendinnen. Marianne is een gevoelsmens, daarom heb ik haar graag. Maar Ann? Na de knuffel heb ik niet meer op haar gelet.
Ik hoefde de aflevering van de dag ervoor zelfs niet op te vragen. De makers hadden de scène volledig in de voorstukjes gestoken. Alsof ze wilden zeggen …

Mensen, hebt ge het gezien?

Oké, ik kan mijn collega-thuisfan niet dankbaar genoeg zijn. Ann keek niet een beetje teleurgesteld. Ann zag eruit alsof de hemel op haar kop viel. Alsof ze het niet kon vatten. Alsof zij op die moment dacht: ‘Wacht even. Stop. Is dit echt gebeurd? Heeft Mayra een juwelenwedstrijd gewonnen terwijl ik 3 maand geschorst ben?’

Kijk, ik vind dat vreemd. Als het een mens tegenzit, kan het geluk van anderen hard aankomen. Omdat je wou dat het ook voor jou zo simpel kon zijn. Maar bij je partner, Ann?

Ze zou zich kunnen optrekken aan Mayra. Laat ons eerlijk zijn, die heeft nog niet veel geluk gehad sinds haar eerste dag in Thuis. Maar Mayra heeft doorgezet omdat ze bij Ann wou zijn.

Dus dat wou ik hier even komen zeggen. Dat Ann genoeg kansen gekregen heeft. Maar de volgende aflevering deed ze er nog een schepje bovenop.  Was het omdat die fles champagne een maand geleden op vraag van haar advocaat voor haar was koel gezet? Omdat ze dachten dat de overwinning al binnen was? We zullen het nooit weten. Hoe dan ook, haar reactie is niet goed te praten.

Dokter De Decker is al haar punten kwijt.

Ik heb altijd gedacht dan Ann het goed bedoelde.
Een beetje saai, maar net daarom betrouwbaar en als persoon waardevol. Ik moet mijn mening herzien. Toen er werd getoast op Mayra deed ze niet eens de moeite om blij te zijn. Deze keer was het niet een onverwachte mededeling die je even uit je evenwicht brengt. Deze keer was het Mayra gewoon niet gegund.

En oh! Ann had Sandrientje naar Tom kunnen doen. Niet meegaan naar de prijsuitreiking was onvergeeflijk.

’t Is ongelooflijk.
Hoe dat de mensen kunnen zijn.

Oh yeah

Guess who just got back today?
That wild-eyed boy that had been away.

The boy is back in town.
The boy is back in town.

I said
The boy is back in town
The boy is back in town
The boy is back in town
The boy is back in town
The boy is back in town
The boy is back in town.

You spread the word around!

Fieeuwww, intens!

*remove threat* – *attend to victim*

Als er een nieuw personage in Thuis komt, geef ik ze altijd een kans.
Ik laat het rusten, ik laat ze wat inwerken. Zo ook met Judith.

Wel, mijn mening is gevormd. Ze geeft me de rillingen. Sinds gisteren weet ik waarom en de aflevering van vandaag kon dat alleen maar bevestigen.

Om te beginnen, die blik van haar.
Ze heeft die wel vaker. Nadenkend, alsof ze zich afvraagt wat er eigenlijk van haar verwacht wordt. Blind voor alle menselijke emoties, gefocust op woorden. Ann, haar kinderen, Marianne met haar kapotte horloge, ze leiden haar af van de gebeurtenissen in haar hoofd. Of die blonde vrouw voor de deur van haar spreekkamer. Ik vond dat Femke er wanhopig uitzag, ongerust, in paniek. Judith stelde een paar vragen waaruit ze besloot dat het nog 2 minuten kon wachten. Haar gedachten dwaalden af naar haar patiënt die zat te wachten in haar spreekkamer.

Judith is chaotisch, heel verstrooid. Tot daar aan toe, maar bij Simonne thuis bekroop mij een heel onaangenaam gevoel. Akkoord, Ann was beter rechtgestaan van zodra haar collega binnenkwam maar de manier waarop dat haar werd duidelijk gemaakt was overdreven.

Het was niet de toon van een vrouw die van aanpakken weet. Judith sprak Ann toe alsof die daar ter plekke een aderlating zat toe te passen op Yvetje. Er een boeltje van makend, wartaal uitslaand. Ann zat niet gewoon in de weg, ze was een mogelijk gevaar dat moest worden verwijderd.

Ook Simonne en Femke waren er niet goed van.
Let op mijn woorden. Judith kan wel eens zeer gevaarlijk blijken.

Los daarvan een kleine opmerking over een van de figuranten. Zie het als opbouwende kritiek.

Het is leuk om te zien dat figuranten in ‘Thuis’ keer op keer de lat erg hoog leggen voor zichzelf. Figureren wordt vaak onderschat. Een goeie figurant gaat op in de omgeving. Ze focussen zich op hun eigen gesprek, alsof wat er aan hun tafel besproken wordt nét zo belangrijk is als wat er zich naast hen plaatsvindt. Maar, hier komt het … té goed is ook niet goed. Als je bij de dokter zit en er komt iemand in paniek aankloppen, als er dan zelfs naar jou wordt verwezen, dan is het toegestaan om even te kijken. Je blijft niet vooruit staren alsof de dokter daar nog zit.

De dame die in de spreekkamer zat, had gerust eens mogen kijken.
Niet in de camera natuurlijk! Komaan mannen. Keep it real!

Wijze woorden

Eindelijk!!!
Eindelijk gebruiken Peggy en Ann hun verstand. Eindelijk laten ze zich niet leiden door hun moeders. Peggy reikte gisteren haar hand en Ann nam ze aan.

Marianne was er in het begin gerust in. Ze was er wellicht van overtuigd dat Peggy meteen frontaal in de aanval zou gaan.
Maar Peggy had echt iets te zeggen deze keer. Toen Marianne deze wijze woorden hoorde, wist ze dat ze moest ingrijpen. Het was een wanhopige poging maar wel die met de grootste kans op slagen. Marianne moest Ann niet overtuigen, Marianne moest Peggy kwaad krijgen.

Pas op, ze was er bijna in geslaagd hoor. Even leek het alsof Peggy door het lint zou gaan.

No no, filthy lies! She wants the precious. We mustn’t listen!
They’ll steal it from us. Sneaky little liars. Wicked, tricksy, false!

Maar Marianne had het fout en ik moet toegeven, Peggy verraste me. Ze heeft zich werkelijk als een dame gedragen. Een die klaar is om haar verantwoordelijkheid te nemen. Ik geloof in haar.

Eén ding moet ik nog zien gebeuren. Als Rosa weer afkomt met dat ‘gedoe’ van haar, wil ik dat Peggy haar de mond snoert. Want het moet maar eens gedaan zijn met die negatieve energie. Eén iets steekt nog altijd bij mij. Dat hele gesprek met Peter spookt nog steeds door mijn hoofd. Samengevat in één zin.

Er zijn bepaalde dingen die je niet zomaar kan zeggen om dan achteraf te doen alsof er niets is gebeurd.
Sommige dingen blijven hangen en ik vind dat verontschuldigingen op hun plaats zijn hier!

Het belangrijkste is dat we weer met een goed gevoel kunnen kijken naar onze favoriete reeks!