Ik vind dat schoon hoe Tom dat zegt

‘Mensen veranderen niet, mensen evolueren.’

Zo midden op den dag. Bam, een inzicht over het leven.

Hoe dat je het ook benoemt Tom.
Ik vind u nog altijd een lul. 😦

Sloddervos

Nu weet ik waarom ik Marianne zo veel vergeef.
Dat is omdat haar schattigheid het uiteindelijk altijd wint van haar boosaardigheid.

Want ik geloof dokter Smekens als hij zegt dat het echt niet bewust was.
Marianne mag gewoon haar schriftje niet laten rondslingeren.

Het oog van de storm.

Is iedereen wat gekalmeerd? Heeft het weekend rust gebracht? Even testen.

Rustig mensen, het is maar een soap. ’t Is niet echt. Donderdag voelde ik al nattigheid, vrijdag was ik in alle staten. Nu zie ik het allemaal anders.
Guy die wou toch gestraft worden? Eigenlijk wou die gewoon met rust gelaten worden. Nee?

Maar wat krijgt hij? De vrijspraak. Met Luc als enige vriend, die laatste kennende neemt die Guy meteen terug in dienst en gaan ze ’s middags lunchen in de Noorderzon. Julia gaat niet weten op wie nog kwaad te zijn.

Deze week wordt ongelooflijk interessant!
Want eens het oog van de storm gepasseerd is, waait de wind steeds de andere richting uit.

It’s gonna be great!!

De kleren en de man

Die Tom! Jullie weten dat, is niet mijn beste vriend.
Ik mag ‘m niet door wat hij doet, over zijn kleren heb ik het niet, want het is niet mooi iemand af te rekenen op zijn uiterlijk. Tom draagt afschuwelijke hemden met motiefjes. Zijn lievelingshemd laat mij steeds hoofdschuddend afvragen waarom iemand die werkt aan de balie geen mooi sober pak op maat laat maken.
Ik hoor jullie al zeggen in koor: ‘Blokje dat is heel flauw van jou want ook al is dat waarschijnlijk niet op maat gemaakt, dat weet jij helemaal niet.’
Correctie, ik wist dat niet! Want wie kocht nu net hetzelfde hemd? De Franky.

Nah ja kijk, over smaken en kleuren enzo …

We kunnen ook niet allemaal zijn als Julia en dochters, zij stemmen niet alleen hun outfits op elkaar af, maar ook op hun interieur. Voor een jongen als Bram, niet gemakkelijk, want die ene keer ging hij toch zwaar op zijn bek tegen het rode team.

Right on Katrien!

Als Peggy op verplaatsing speelt

Als Peggy op verplaatsing speelt, zal ze zich nooit overhaasten. Ze verkent de boel, kijkt eens rond en wacht af. Die eerste dagen bij Marianne at ze nauwelijks, Peggy dacht na.

Gisteren was ze dan eindelijk klaar voor een eerste experiment!
Ik bracht het met plezier voor jullie in beeld.

En … actie!
Tom die belt, de rest wacht af. Peggy begint eraan.
Ze weet hoe lang de scene is, ze weet wat ze gaat doen. Hop hop hop, snel en vakkundig legt ze de eerste laag, 3 sneetjes, weet ik veel van wat.

Tom is woedend, Marianne natuurlijk ook. Maar Peggy werkt onverstoord verder. Ze slaagt er zelfs in de 2e laag beleg in beeld te brengen zonder dat je haar ziet. Als Marianne het woord neemt, zien we een potje confituur. Dat is niet alles! Ze toont ons zo op geniale wijze het contrast tussen haar en Peggy. Marianne die eet een broodje zoals het hoort. Een keizertje keurig in 2 gesneden met niet meer beleg dan nodig. Eigenlijk laat de ontbijttafel van Marianne niet anders toe. Maar Peggy laat zich niet kennen. Ze hebben haar uitgedaagd.

Dan wordt het een beetje tricky, het moeilijkste deel. Als het ergens misloopt is het hier. Ann maakt zich klaar om de kamer uit te stormen en Peggy weet dat ze niet veel tijd meer heeft. Een paar seconden om de 3e laag aan te brengen en dan is het gedaan. Peggy haast zich, dat zie je aan de kromming van haar rug.

Oef! Net op tijd. Confituur, bosbessen denk ik, 4 cm dik.
Terwijl Ann verdwijnt, neemt Peggy alvast een hapje, in afwachting van wat komt.

Over naar Ter Smisse, waar ze ook ontbijten. Een tafel met iets meer mogelijkheden, met ontzettend veel beleg, een pot yoghurt en zelfs restjes van de vorige dag. Ze hebben het over Peggy, over hoe die zich in het hol van de leeuw begeeft. Trots zijn ze, en daar hebben ze reden toe.

De laatste scene.
Nom nom. Terwijl de mensen praten, smikkelt Peggy trots haar broodje op.

En als ze wordt betrokken in het gesprek, plukt ze heel beleefd kleine stukjes van haar broodje.

Maar eigenlijk kan het haar allemaal niet zo veel schelen … 

… en denkt ze: “Laat mij toch met rust, laat mij genieten van mijn lekkere broodje.”

Domper op de feestvreugde

Da kan mijnen bruine ni trekken. Echt iets voor Luc om te zeggen.
Is er wel genoeg champie? Typisch Peggy.

Dat in een halve minuut en niemand die zich daar ooit stoort, die vier hebben mekaar echt wel gevonden.

X-(

Gelukkig was daar: Femke.
Ze komt aankondigen dat ze Peter heeft kunnen overtuigen terug op de loft te komen wonen. Tom, Rosa, Luc en Peggy krijgen 2 weken de tijd om te verhuizen. WEG SFEER.

Heerlijk, geweldig, dat zal ze leren, score Femke score.
Maar ook wel hard en niet helemaal eerlijk. Luc en Rosa hebben niks te maken met de verkoop van het notarishuis. Femke wil natuurlijk Tom een hak zetten.

Maar ach, we weten hoe dat gaat in Thuis, je woonst verliezen is daar zeker niet ongewoon. Je gaat dan gewoon enkele weken in Ter Smisse logeren en je eet er ’s middags een dagschotel. Dat zijn eenvoudige gerechten als een spaghetti of een croque madame, dingen die sowieso al op de kaart staan maar voor de gelegenheid nog eens extra in de picture worden gezet.
Dat is makkelijk voor Jenny.

De eetgewoonten van Rosa en dochter.

Deze week ben ik eindelijk terug thuis beginnen kijken, en guess what! … ik kan nog steeds volgen. Ik weet nog goed dat ik vorige keer blij was dat Peggy niet langer in de keuken van Ter Smisse kwam eten, zij en haar moeder hebben namelijk wansmakelijke eetgewoontes, iets waar ik sowieso nogal gevoelig voor ben. Wat zie ik nu? Ze delen opnieuw een keuken. Tijdens het bespreken van het baby-feest van Sandrine en de missing 800000 euro van Peter, speelde Rosa met een stuk gerookte ham, nogal duidelijk … nu vraag ik me af waar ze dat rond rolde, een paar keer, opnieuw. Ik denk dat het een dadel was. Iemand?