Tof!
Tagarchief: thuisopéén
Druk druk druk!
Aanschouw … de boekhouding van Taxi Leo!
De helft daarvan, een volledige map, gaat over ‘lonen personeel’.
Komaan he Simonneke, zoveel werk kan dat toch niet zijn? Ging jij dat gisteren niet doen?
Zet nog even door tot het eten. Waldek is aan het koken. Lees als het kan nog de brief van Angèle en zet je zorgen opzij …
… want vanavond eten we papegaai!
Iets drinken?
Toen Femke Wendy vroeg of die wat wou drinken, antwoordde die met een gezicht van ‘ja maar doe vooral niet te veel moeite hoor’…
Fruitsap is goed?
Oh, fruitsap is goed!
Niet. Heb je fruitsap? Of fruitsap, als dat kan? Of wat drink jij?
Volgens mij zeg je dat alleen op die manier als iemand al fruitsap drinkt. Of als je water wil. En bij dat laatste kan je dan hopen dat ze je vragen: ‘Bruisend of plat?.
Of vergis ik mij hierin?
Losse Handjes
Rosa Verbeeck. Eerder negatief ingesteld. Denkt altijd het ergste, ziet overal complotten. Pittig karakter, ongelooflijk korte lont, gaat conflicten niet uit de weg maar zoekt ze eerder op.
En nu ook! Vindt het bij een ruzie oké iemand keihard in het gezicht te slaan.
En ze komt daar vreemd genoeg keer op keer mee weg …
Julia had Rosa al enkele keren om een gesprek gevraagd. Rosa had dat keer op keer geweigerd met als reden ‘geen tijd’.
Donderdag was het voor Julia genoeg geweest en kwam ze dat idiote misverstand over haar en Waldek eindelijk rechtzetten. Ja, ze had zich misschien wat kunnen inhouden en het bij de feiten kunnen houden. Maar daar gaat het niet om. Waar het wel om gaat is dat het niet normaal is iemand (in dit geval collega) in het aangezicht te slaan.
Meteen daarna kwam de aftiteling en ik vroeg me af of Rosa zou inzien dat ze te ver was gegaan. Dat ze meteen spijt zou hebben.
Helaas, Rosa kreeg de kans Julia de les te lezen.
En Julia liet haar uitspreken.
Dat is niet alles! Het is niet erg duidelijk maar kijk even mee naar de slag zelf.
Dit is geen emotionele klap die je vrouwen wel eens ziet geven op tv (het zal wel gebeuren maar in’t echt heb ik dat nog nooit gezien). Dat is dan toch in een opwelling? Ondoordacht?
Als ik iemand in deze situatie zou slaan dan zou ik met de palm van mij rechterhand op de linkerkaak slaan. En daarmee zou ik mijn hand waarschijnlijk bezeren.
Rosa niet. Rosa gebruikt die andere slagtechniek. Ze tilt haar arm op en beweegt hem eerst in een hoek naar haar linkerschouder. Om dan de rug van haar hand keihard tegen Julia’s rechterkaak te smakken.
En dat, mensen!
Dat is Rosa!
Smoedies (zucht)
Komaan mensen!
Wat scheelt er met jullie?
Bij de eerste examenperiode komt de papa van Olivia zijn dochter huilend vertellen dat hij zijn gezin terug wil en dat zij daarvoor moet zorgen. Zij, die het er zo moeilijk mee had en de breuk net verwerkt had.
Vorige week komen Julia en Luc de kamer van Lowie binnengewandeld. De dag ervoor had Luc zijn gehaaste zoon nog verbaasd gevraagd of die niet moest weten hoe de reis was geweest. Wellicht wel Luc, maar Lowie moet studeren, weet je nog? De volgende dag komen onze honeymooners onaangekondigd Lowie zijn verjaardag vieren. Julia met een zak vol ingrediënten en Luc met een fles champagne die hij wandelend en vooral ongevraagd opent.
En gisteren stak Frank als onderdeel van zijn grote anti-Luc campagne een van zijn onnozele flyerkes in een boek van Lowie. Goed idee Frank!
Misschien is het onmogelijk de jeugd uit thuis volledig af te zonderen van alle drama maar probeer als volwassene toch even je verstand te gebruiken en laat dramatische aankondigingen en feestjes voor na den blok.
Laat die gasten studeren!
Oh Yvetje
Wat Yvetje gedaan heeft is vreselijk. En ik kan mij inbeelden … voor Simonne onvergeeflijk.
Maar het is zo lang geleden en zo plots allemaal dat ik er als kijker niet veel bij kan voelen. Alleen, dat mijn hart bloedt voor Yvetje. Ik vind het zo vreselijk erg voor Yvetje.
Bij wie moet ze gaan wonen? Bij Angele? Niet bij Angele!
Yvette mag bij mij komen wonen!
Thuis @themovies
Vorige week las ik volgende opmerking:
Inderdaad, waarom niet? Stof genoeg.
Of wat luchtiger!
Tibo laat niet meer van zich horen en ook Franky wil niets lossen. Simonne vreest dat het eens zo gelukkige koppel uit elkaar is. Yvette besluit het heft in eigen handen te nemen en neemt de familie Bomans mee naar de VS. Daar aangekomen horen ze dat Tibo een paar dagen eerder vertrokken is met zijn moto. Is hij gevlucht of is er meer aan de hand? Frank, Franky, Simonne, Yvette en Britney die per ongeluk in de bagage terecht is gekomen huren een busje en zetten de achtervolging in.
Urban Legend
Donderdagavond 12 maart, ik was helemaal alleen thuis.
Zeggen dat ik dan bang ben is overdreven, ik zal gewoon geen al te spannende film opzetten. Maar ‘thuis’ moet wel lukken, toch?
Toen Zuster Kristien uiteindelijk tot bij Sam kwam en beetje bij beetje informatie prijsgaf over Sint-Rita, werd het snel duidelijk dat Sam niet overdreven had. Zuster Kristien werkte er maar een jaar maar dat was genoeg om te weten dat die plaats niet oké was. Ze liet zich overplaatsen en moest zweren nooit wat te vertellen over de gang van zaken in het weeshuis.
Mijn fantasie sloeg op hol. Over weeshuizen en oude kinderhuizen bestaan ontzettend veel enge verhalen en films. Verlaten overgroeide gebouwen, lege witte slaapzalen, dorpelingen die ’s nachts kinderen in witte nachtkleden zien rondlopen. Je kent ze wel …
Toen zuster Kristien dan ook nog eens zei dat het weeshuis later sloot nadat er een brand had gewoed, liep een rilling over mijn rug. “Een brand, waarom altijd een brand?” mompelde ik.
En het kwaad was geschied.
Het deed me meteen denken aan het verhaal van Bruno Amadio.
Dat verhaal gaat als volgt. Na WOII zoekt schilder Bruno Amadio een manier om geld te verdienen met zijn schilderijen. Hij begint te werken rond het thema ‘huilende kinderen’. De werkjes ondertekent hij met zijn artiestennaam, Bragolin. Modellen vindt hij in weeshuizen in de buurt. Die zaten na de oorlog vol.
Het thema heeft succes, blijkbaar hebben mensen graag een huilend jongetje in hun huiskamer hangen. De schilderijen worden zo populair dat ze massaal gereproduceerd worden. De prints worden over heel Europa verspreid. Je kent ze wel, je komt ze nog steeds tegen.
Maar dan slaat het noodlot toe. Het weeshuis brandt af en alle geportretteerde wezen komen om. En Bragolin? Die wordt schatrijk.
De werkjes worden niet meteen als vervloekt beschouwd. Dat is pas veel later, nog na hun hoogtepunt in de jaren 70.
In 1985 verschijnt er een artikel in ‘the Sun’ waarin een brandweerman beweert dat deze portretten geregeld gevonden worden in volledig afgebrande huizen. De schilderijen zelf zijn steeds onbeschadigd. Hij vertelt ook dat om die reden geen enkele brandweerman een van de ‘huilende kinderen’ in huis zou hangen. Meteen komen er nog meer verhalen van lezers die bevestigen wat de man zegt. De verhalen worden zo ernstig genomen dat de krant een heuse verbranding houdt.
Vanaf dan wordt er aangenomen dat er een vloek over de portretten hangt. Niet alleen in Groot-Brittanië. In Spanje gaan er verhalen de ronde over schilderijen van Bragolin die ’s nachts jammeren en mama roepen.
Of de schilderijen vervloekt zijn, maakt niet uit. Sommige mensen geloven erin en voor anderen is het gewoon een eng en intrigerend verhaal. Internet staat vol met getuigenissen van mensen die niets anders dan onheil kenden sinds ze zo’n werkje op de kop tikten. Voor de vloek zelf bestaan er verschillende verklaringen. In de meeste versies komt het erop neer dat de schilderijen vervloekt zijn door de kinderen toen ze omkwamen in de brand.
Anderen beweren dan weer dat Bragolin zo graag rijk wou worden dat hij een pact sloot met de duivel. Met alle gevolgen van dien.
Tot slot heb je het verhaal van Don Bonillo.
In de periode dat Bragolin volop bezig is met de portretten ontmoet hij Don Bonillo, een weesjongetje dat nooit een woord heeft gezegd sinds hij zijn ouders zag omkomen in een brand. De jongen is een verstoteling, in het dorp wordt gefluisterd dat er een vloek op hem rust. Huizen waar Don Bonillo slaapt, branden vaak af. Een priester waarschuwt de schilder maar Bragolin doet dit af als onzin en besluit de jongen in huis te nemen.
Lange tijd gaat alles goed, zijn schilderijen verkopen als zoete broodjes en de twee leven zonder problemen samen. Maar op een dag komt Bragolin thuis om vast te stellen dat zijn huis en atelier volledig zijn uitgebrand. De schilder geeft de jongen de schuld en gooit hem op straat.
Vanaf die dag wordt er niets meer vernomen van Don Bonillo. Tot 1976. In de omgeving van Barcelona crasht een auto tegen een muur. Als de hulpdiensten ter plaatse komen, is het te laat. De wagen is volledig uitgebrand, de bestuurder is overleden en onherkenbaar verbrand. Op zoek naar de identiteit van de man, breekt de politie het handschoenenkastje open. Daarin vinden een zwartgeblakerde portefeuille met daarin … het onbeschadigde rijbewijs van Don Bonillo.
Wie was Don Bonillo? Ook al zijn de portretten van Bragolin naamloos, is er toch een werkje waarvan wordt uitgegaan dat het Don Bonillo is. Aanschouw!
Scary, no??
Sta maar terug recht!
Over Marianne.
Het is geen geheim dat ik altijd al in haar kamp heb gezeten. Onvoorwaardelijk!
En dat is dan ook de reden waarom het hier wat stilletjes was de laatste tijd. Ik was niet weg maar sinds de verscheurde foto’s van Sandrine (dochter Geert) dacht ik haar nooit meer te kunnen vergeven. En het idee Marianne nooit meer kansen te kunnen/mogen geven maakte het mij enorm lastig.
Maar vrijdag kwam de vergeving spontaan.
Marianne zat toen met oprechte spijt (dat weet ik) haar vonnis af te wachten. Ze hoopte samen met mij op een straf zwaar genoeg om verlossing te brengen. 
En oh die kwam er. De straf werd zelfs onverdiend wreed dankzij Helene, die stond Geert daar even te steunen met een ongelooflijk triomfantelijk gezicht. Mevrouw had er duidelijk plezier in!
Geert heeft Marianne omgewisseld voor een exemplaar van hetzelfde slag. In plaats van het eindelijk rustig aan te doen, laat hij zich door Helene overtuigen de strijd verder te zetten. YES!! Schadeclaims, laat maar komen.
Wat verder in de aflevering werd er een muzikaal intermezzo ingezet. Ik heb het over een van die stukjes waarin ze een nummer laten horen terwijl ze verschillende personages laten zien. Dat doen ze wel meer en dat doen ze goed maar deze keer was het toch anders!
Ze gebruikten daarvoor ‘wise up’ van Aimee Mann. Een nummer waar ik heel bekend mee ben. Het is namelijk onlosmakelijk verbonden met een van mijn favoriete films. Magnolia. Het nummer werd zelfs voor de film geschreven.
Kort samengevat, de film toont ons een dag uit het leven van verschillende personages. Wat hen bindt is hun onmacht in het leven. De vraag is vooral of het hier om toeval gaat of dat ze alles niet vooral aan zichzelf te danken hebben. Als je niet even stilstaat en terugkijkt, maak je snel dezelfde fouten. Dit is een zwakke samenvatting maar het is hier niet nodig om een 3 uur durend meesterwerk uit te leggen. Wat wel belangrijk is, is die bepaalde scene met ‘wise up’. Het is een kantelmoment, we zien de personages even stilstaan, de tekst van het nummer heeft betekenis. De muziek is meer dan een soundtrack. Zo belangrijk dat ze ook meezingen.
Het fragment kan je hier bekijken.
Wat het allemaal nog specialer maakte (en nu komt het) was mijn rage-quit post van 2 jaar geleden. Die eindigde zo:
Uit het bericht van 10/04/2013. Let vooral op de laatste woorden!
2 jaar geleden drukte ik mijn ongerustheid uit met een verwijzing naar wise up. Sinds die dag zat ik te wachten op dat besef bij onze vrienden uit Thuis. Nu maar hopen dat de keuze van dit nummer niet toevallig is en iedereen zich bewust is van de betekenis ervan.
He Marianne, ik ben terug!
Ik ben eigenlijk nooit weggeweest.
Als volwassen mensen
Bijna, Marianne! Bijna!
Baas
Waw seg, die Sam voelt zich tegenwoordig wel op haar gemak he. Die loopt de laatste week zo graaf te doen?
Cool! Dat maakt vast veel indruk op haar jongere huisgenoten.
Haar personeel.
Eén fan heeft ze wel al.
Ik had haar toch liever iets geslotener.
Talent (h)erkend!
He kom zeg Sam!!
De ontwerpen die ik zag leken meer op een aanzet dan op een serieus plan. Vinden jullie niet dat jullie heel snel gaan? Is er geen plaats voor een derde voorstel?
Met zijn grote ruimtes heeft dit huis ontzettend veel mogelijkheden. Sam heeft dus niet overdreven. Maar toch denk ik echt dat ze er meer kunnen uithalen. De ontwerpen zijn gelijkaardig. Kijk ‘s. 
Ze werken allebei met schuine muren. En in plaats van het huis te verdelen in verdiepingen, kiezen ze ervoor het verticaal op te delen. Nu, als je het ontwerp van Sam omdraait zul je merken dat de beide ontwerpen wel heel sterk op elkaar lijken. 
WACHT EENS EVEN
Zelfs identiek zijn. -_-
Reden te meer voor een derde opinie.
Hier de ontwerpen van Lowie en Sam.
Hieronder het mijne. Ik ben vrij trouw gebleven aan hun idee. Dat wil zeggen dat ook ik in mijn versie de schuine muren behouden heb (ook al ben ik daar geen voorstander van). Een paar tussenwanden heb ik wel rechtgetrokken. 
1. Zoals Sam vroeg heb ik hier een extra badkamer voorzien. Waarschijnlijk wil ze die daar omdat ze de badkamer dichtbij de keuken wil, wat makkelijk is als je je klaarmaakt ’s morgens. Vandaar dat er ook een extra deur is voorzien die uitgeeft op de leefruimtes.
2. De keuken van de studenten heb ik verkleind maar blijft ruim genoeg met een grote tafel zodat Lowie nog steeds omeletjes kan maken voor zijn gasten zonder de ruimte te moeten verlaten.
3. Door de keuken te verkleinen kan deze kamer gebruikt worden als relax-ruimte met een zithoek met tv en een groot bureau (schraag-systeem). Ik denk niet dat zij twee eetruimtes nodig hebben.
4. Keuken voor Sam en Tim. Het toilet heb ik weggehaald, wat geen probleem is met de extra badkamer.
5. Ik heb deze ruimte gelaten hoe ze is omdat het me niet duidelijk is hoe ze ze willen invullen. Sam en Tim zijn wat ouder en hebben waarschijnlijk wel behoefte aan een grote eetkamer. De tv-ruimte kan voorzien zijn op een andere verdieping.
Je ziet het, ook ik heb hier een zekere aanleg voor. Toen ik 10 jaar was, wilde ik architect worden. Ik had toen een heus portfolio dat ik overal mee naartoe nam en aanvulde door mensen te vragen of ik voor hen een huis mocht tekenen. Ik begon mijn sessie steeds met, ‘wilt u een L-vormige living’. Die vraag werd meestal beantwoord met een verwarde blik. Waarop ik de klant dan wees op de voordelen van een L-vormige living en die dan zei: ‘ja, doe maar dan’.
Helaas was er hier geen plaats voor een L-vormige living.
Ik zou zeggen, Sam en Lowie, bekijk het eens.
Huisbezoek
Zou het helpen, als ik eens langs zou gaan bij Judith?
Dat vroeg Ann gisteren aan Tom.
Nee, dat denk ik niet Ann. Zei ik.
Misschien, je kan het in ieder geval eens proberen. Zei Tom.
Eh ja, waarom niet he?
Misschien omdat Ann en Judith in ruzie uit elkaar zijn gegaan? Omdat Ann de partner van Mayra is en haar zien Judith misschien herinnert aan de dood van Kurt? Omdat het Tom zelfs niet lukt haar te troosten, dat ze het zelfs soms moeilijk heeft met zijn aanwezigheid?
Maar laat Ann eens proberen. Want Ann weet toch altijd precies wat ze moet zeggen.
Of wacht nee, ik verwar Ann even met Waldek. Hihi.
Nee, daar aangekomen wist Ann eigenlijk niet goed hoe of wat. Ze was een beetje vergeten dat Judith eigenlijk kwaad op haar was. Of misschien hoopte ze dat Judith het vergeten zou zijn. Maar ook al verliep het stroef, dokter De Decker probeerde wel! Veel mensen hebben de neiging om iemand die in de put zit uit de weg te gaan, omdat ze niet weten hoe ze zich moeten gedragen. Ann gaat in al haar ongemakkelijkheid toch de confrontatie aan. Dat kan het zijn.
Maar eigenlijk denk ik dat Ann niet beseft dat dat bezoek totaal ongepast was. Waarschijnlijk dacht ze achteraf gewoon dat het te vroeg was.
Ik weet niet wat het is, maar als ik Ann en Mayra bezig zie. Ik begrijp die mensen niet. Die kunnen van die dingen zeggen …
Zoals gisteren, Ann zegt dat de praktijk terug opengaat en dat ze de mensen daarvan op de hoogte wil brengen. Mayra stelt voor Ann daarbij te helpen. Want: ‘mailen en bellen is niet vermoeiend.’
Het antwoord van Ann: ‘Vertel dat aan mensen die dat als werk doen.’
Waarop het voorstel van Mayra volledig van tafel wordt geveegd.
Dan vraag ik mij af, wie van de twee onderschat hier callcenter-werk. Mayra, die zegt dat zoiets niet vermoeiend is? Of Ann, die denkt dat je patiënten contacteren te vergelijken is met een fulltime job als telefonist(e).
Kom zeg, laat die vrouw een paar patiënten opbellen. En laat haar dat mailtje versturen (één standaardmail lijkt me toch voldoende).
Zoveel werk zal dat niet zijn, toch?
Of vergis ik mij?
De kleine verhalen achter de grote gebeurtenissen
Het is geen geheim. Ik heb het de laatste tijd nogal moeilijk met wat ik zie gebeuren op tv. Maar omdat ik besef dat het niet altijd kan gaan zoals ik het wil en omdat ik toch wel wil volhouden tot ‘de strafste finale’ ooit focus ik mij vanaf nu op een klein fijn verhaallijntje dat gaat zoals ik het wil. Klein kan je ’t zelfs niet noemen, het sleept nu toch al een half jaar aan. Ik heb het over de strijd tussen Sam en Frank over het al dan niet aannemen van Eddy.
En o jongens wat ziet dat er goed uit voor mij. Want tot hier toe heeft Sam geen enkele blijk van twijfel gegeven. Hoe vaak Frank er ook over begint, het antwoord blijft nee en het ziet er naar uit dat dat zo zal blijven. Zoals gisteren toen Sam stond te klagen over haar zoektocht naar nieuw werkvolk. Wie komt daar binnen? Eddy natuurlijk!
En als Frank dan weer begint over Eddy die ander werkt zoekt. Frank Eddy beschrijft als ‘het beste van ’t beste’. Ja, dan geef ik toe dat ik even bang ben dat Sam zal zeggen: ‘allez, ’t is goed’. Dat ze een vinger zal opsteken om iets heel duidelijk te maken. ‘Eén kans Frank, één kans’. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik op die momenten niet heel zenuwachtig word.
Gelukkig reageerde ook Sam ‘not amused’.
Het was goed dat ze het nog eens heel duidelijk gezegd heeft.
Nee. Nee. Neen.
Njet. Jamais. Nee Frank.
(wat kan die man aanhoudend zijn)
NEEN.
Eddy komt NIET voor ‘de kabouters’ werken.
Zet dàt op den almanak.
Els
Ooit was ze zo kwaad dat ze haar stok in 6 stukken brak.
Gecontroleerd natuurlijk, met haar handen dicht tegen het breekpunt om splinteren te vermijden. Ze zat gehurkt in het gras. Haar hielen op de rand van het pad, er waren al tranen gevloeid dus het laatste wat ze die dag kon gebruiken was desoriëntatie.
Eerst brak ze hem in het midden. Dan werd het moeilijker. Ze wou hem in 6 breken, niet in 4 dus de twee helften op dezelfde manier opdelen was geen optie. Ze schoof de ene stok langs de andere en probeerde te voelen hoe ze de rest moest breken. Ze zat daar even gewoon voor zich uit te staren. Dan handelde ze snel, zonder twijfelen. Ze brak de stok nog 4 keer. Knak knak knak knak. Ze nam de 6 eindjes, zette ze recht voor haar. Haar andere hand legde ze daarop. En ja hoor, ze waren even lang.
Ze krulde haar lippen tot een fijne glimlach. Toen stond ze op en nam haar reservestok uit haar tas. Met zekere tred liep ze terug naar de bushalte. Dat was dat. Els voelde zich sterker dan ooit. En dat zou voor altijd zo blijven.
De ondernemers
Vroege avond. Twee taxibestuurders komen moe de dispatch binnen. De middagshift zit er net op en zo ook hun werkdag. Dat denken zij want blijkbaar heeft het bedrijf net een avondshift ingelast.
Bazin Peggy legt de verantwoordelijkheid meteen bij mede-eigenaar Simonne. Een taxibedrijf dat ook late shift doet komt blijkbaar professioneler over.
“Niet consequent!” Vinden Waldek en Leo terecht. Dat Simonne de dag zelf verlof nam is onverantwoord en Peggy (die vorige week een halfuur later kwam zonder verwittigen en daarop geen commentaar pikte) treedt hen bij in plaats van het op te nemen voor Simonne. Ook al heeft het personeel gelijk, ze bespreken zo’n dingen beter op voorhand zodat ze samen achter beslissingen kunnen staan. Soit, willen of niet. De avondshift moet gereden worden want Peggy heeft al reservaties aangenomen. Uiteindelijk zal zij het goede voorbeeld moeten geven en zelf een rit doen, duidelijk dik tegen haar zin.
Even later. Waldek en Jenny liggen moe in de zetel. Waldek omdat hij een dubbele shift heeft gedaan en net ontsnapt is aan een driedubbele (is dat wettelijk, heeft hij een contract?). Jenny omdat ze heel de dag heeft gekuist. De poetsvrouw heeft verlof genomen in afwachting van het proces van haar man. Een duidelijk afgepeigerde Rosa komt de privé binnengewandeld met de mededeling dat ‘de zaal’ vol zit en ze hulp nodig heeft. Zij moet de gasten rondleiden. Dat ze daar dan pas mee afkomt vind ik nogal vreemd. Ze wist dat die gasten kwamen dus ze heeft sowieso iemand nodig voor de bar want of er nu 2 of 30 man in de zaak zit, maakt niet uit. Uiteindelijk offert Waldek zich op waardoor Jenny het opeens heeft over een lang warm bad in plaats van het werk te verdelen en door te zetten tot ze iemand gevonden hebben voor de keuken.
Wat verderop in het dorp heb je nog een zaak. Pas geopend door 2 jonge ondernemers. Een tijd geleden hadden ze iemand in de keuken staan maar die heeft om persoonlijke redenen afgehaakt. En de kuisvrouw heeft, dat weten wij, verlof genomen in afwachting van het proces van haar man. Jens heeft nood aan ontspanning en zou graag met Tim een concert bezoeken (wat heel lang geleden is). Franky vindt dat oké want die had ‘wat goed te maken’. Jens en Tim gaan meteen kijken op internet. Het concertje wordt meteen een weekend Amsterdam. Dat Franky zich eindelijk gaat inzetten voor zijn zaak is goed nieuws maar hij staat nog steeds te sms’en, te zuchten en somber te wezen achter zijn toog. Misschien ben ik wat streng en zal hij zijn best wel doen eens Jens écht vertrokken is.
Normaal gezien is een businessplan niet de meest spannende lectuur en toch zou ik dolgraag die van bovenstaande zaken bekijken.
Beseft Franky zijn verantwoordelijkheid eigenlijk? Lopen Rosa en Jenny er ondanks hun jarenlange horeca-ervaring niet heel verloren bij? En is het een goed idee één taxi naar Roosendaal te laten rijden als je op dat moment maar 2 chauffeurs op de baan hebt?
Het enige intelligente kwam wonder boven wonder uit de mond van Peggy. Ze raadde haar moeder aan niet te veel reservaties aan te nemen om de continuïteit van de zaak te garanderen. Ze hadden nu net goede beoordelingen. Slim! Jammer dat ze het zelf niet toepast.
Maar oké, ’t zal weer allemaal vanzelf in orde komen zeker?
Glaasje op? Zij kan rijden.
Omdat we een hele zomervakantie bezig zijn geweest met de moordaanslag op Luc, waren we bijna de Peter-Femke-Tim-historie vergeten. Eigenlijk kon het me niet veel schelen, tot nu. Om te beginnen had je dat koffertje. Bruno dacht dat Tim bij het verlaten van de Zus en Zo zijn koffertje vergeten was en dat dat een fout was van de regie. Dat liet mij denken dat Tim eigenlijk het koffertje van Femke had gemaakt en hij dat ging afgeven op het feest. Maar als Femke Tim niet had gestopt, had ze die koffer niet gevonden. Beetje verwarrend.
Anyway, mijn gevoel bij het einde van de aflevering van vandaag: terug naar af. Femke vertrekt net zoals vorig jaar onder invloed op een trouwfeest maar in plaats van iemand van de baan te rijden, wordt ze deze keer wel gepakt.
Moest Tim haar laten gaan? Neuh.
Maar om dan ‘zo’ te doen? Femke had wel een punt. Ook al was het haar eigen fout, hij deed wel ‘zo’. Tim deed zo beleefd en correct dat het beledigend was. Zelfs voor zijn doen, deed hij belachelijk koel. “Jamaar Femke had hem wel bedrogen he.” Klopt, maar dat had hij haar vergeven. Dat ze na dat slippertje achteraf zwanger blijkt te zijn, is iets dat erbij komt en ik snap dat dat voor Tim te veel was om er nog bij te pakken. Maar hij moet nu niet doen alsof het iets verandert aan het bedrog van Femke.
En toch is dit zeker niet het einde. Toen Femke met haar koffertje de nacht inwandelde, zag ik toch iets van spijt in zijn ogen. Vond hij zelf dat hij te hard was geweest?
Of was het toch zijn koffertje?
Licht!
Is iedereen terug wakker? De lente is daar en iedereen ontwaakt uit zijn winterslaap.
Ik had het gevoel dat het jaar gisteren pas echt begon. Ik liet Tom 2013 inluiden met de woorden:
En de vooruitzichten zijn goed want donderdag staat er een heuse karaoke op het programma.
Ben benieuwd wie wat gaat laten zien, van mij mogen ze er een avondvullend programma van maken.
Yo Esse!
Eehhh. Zeg. Over Lowie.
Hoe lang moeten wij de grillen van dat jochie nog verdragen? Irritant, verwend kind.
Toen hij gisteren kwam opscheppen in de Frens. Hola!
Schouderklopjes. Lowie de grote man. BAM, dat combiticket op de toog. Hij had de centjes gekregen van zijn papa.
Serieus? Tickets voor Werchter?
Kan je daar tegenwoordig nog iemand de ogen mee uitsteken? Iedereen gaat naar Werchter.
Zelfs Dour is intussen te mainstream voor de coole kids. Waarmee komt hij volgende keer af? Met een bongobon, tafelen voor 2? Met een ballonvaart boven Pajottenland?
Of ga anders met een Segway rondrijden in de dreef. Smalend naar iedereen die even komt kijken naar dat vreemde tafereel. Want zoiets heeft men daar nog nooit gezien.
Het ergste is, iedereen laat dat zomaar gebeuren. Ze hebben dan ook geen keuze. Zolang hij lastig wil doen, zal hij lastig doen. Lowie zal blijven lachen, het maakt niet uit wat de rest van hem vindt. De reden dat hij dit kan blijven doen is net omdat hij zichzelf helemaal geweldig vindt. Hij moest eens weten. Gisteren dacht ik, jezus man, just zijn vader. Net als Luc heeft Lowie gevoel voor drama, hij kleedt zijn sluwe streken graag aan. Hij wrijft het er zo graag in. Bij Luc een zwakte. Bij Lowie, hmm ooit wel maar nu nog niet. Hij ‘mist’ die aarzeling van zijn vader. Luc wacht altijd nét iets te lang. Lowieke is zelfzeker en gaat er keihard tegenaan. Dat heeft hij van zijn moeder.
Ik begin mij meer en meer af te vragen of die aanrijding van Leontine wel een ongeluk was.
Of het niet eerder een afrekening was binnen het criminele milieu. Het zou me niet verbazen dat Leontine daar in die paar jaar carrière heeft gemaakt en aan het hoofd stond van een Mexicaans drugskartel.
We weten allemaal dat ze daartoe in staat zou zijn. Leontine was een zakenvrouw van het hardste soort. Akkoord. Ze is vertrokken als slachtoffer. En Luc was toen op zijn slechtst. Maar kom nu, Leontine heeft het vroeger zelf een paar mensen enorm moeilijk gemaakt.
Het zou in ieder geval veel verklaren over het verleden van Lowie.
Mijn Valentijntje
Jaaaah, dames en heren. Ik ben verliefd.
Het is een zij en mhmhijijihiiii … is ‘goed voorzien’. 😉 😉 😉
… mihi ’t is een madame met PIT. Prstjejttesstts. En haar naam is Jacky!!
Haha, ik heb het over een auto. Nee kom serieus, Bram is echt geen moment te vroeg uit Ibiza teruggekomen.
Vandaag werd het me wel een beetje te veel. Het is alsof een aflevering tegenwoordig niet meer is dan een opeenvolging van ruzies, irritaties, gesmak aan tafel, vervelend gedoe over staalkaarten, leugens, gebrul, geklaag, vervelende bezoekjes van Nancy, examenstress en banale gebeurtenissen. Met dat laatste bedoel ik, scènes die niet negatief geladen zijn maar die ik gewoonweg niet begrijp. Judith met haar kinderen in die chalet, om maar één voorbeeld te noemen.
Neenee, vanaf nu kijk ik alleen nog voor Bram en Jacky. Zullen we meteen een paar afspraken maken?
1. ALLEEN Bram rijdt met Jacky.
2. Eddy houdt Jacky buiten zijn zaakjes, zelfs als hij gewoon iets moet ophalen en hij de bestelwagen niet heeft. Zijn jarenlange ervaring als vrachtwagenchauffeur geven hem niet meer krediet dan een ander.
3. Filiberke blijft met zijn poten van Jacky en gaat dat longboard gebruiken voor wat het dient. Jawel, om te skaten.
Hihi!!! BRAM!
Hoe kom je erop!
Onze kroketjes
Judith en Geert.
Ze zijn nog niet samen en misschien zal dat nooit zo zijn. Toch kunnen we niet ontkennen dat het verhaal die richting op wordt gestuurd. Ik ben nog steeds geen fan en ik blijf het raar vinden maar sinds gisteren werden ze samen toch iets geloofwaardiger.
Toen Jenny die borden kwam inzetten, speelden ze op fantastische manier ‘gasten in een restaurant’. Moet je zien.
Hun gezichten die zeggen: ‘hmmm amaaai, dat ziet er lekker uit seg’. Water in de mond. Mondhoeken naar beneden. De handen eerst even omhoog om plaats te maken voor het bord om het daarna heel even aan te raken, zoals Judith dat doet.
Toch even zeggen dat ik niet snap welke richting Jenny en Rosa opgaan met de Zus & Zo.
In het begin was er heel duidelijk gezegd dat het een B&B zou zijn en het was voor de gasten niet mogelijk daar’s avonds te eten. Nu serveren ze steak met boschampignons, een macedoine van groentjes en drie kroketjes. Niet zomaar kroketjes, hun kroketjes. Als iemand dat zo zegt denk ik aan: in de streek zeer vermaarde zelfgemaakte kroketjes.
Als ze niet zelfgemaakt zijn dan zeg je kroketten of als het echt moet aardappelkrokantjes.
Maar nooit ‘onze kroketjes’. Nooit Jenny!
*remove threat* – *attend to victim*
Als er een nieuw personage in Thuis komt, geef ik ze altijd een kans.
Ik laat het rusten, ik laat ze wat inwerken. Zo ook met Judith.
Wel, mijn mening is gevormd. Ze geeft me de rillingen. Sinds gisteren weet ik waarom en de aflevering van vandaag kon dat alleen maar bevestigen.
Om te beginnen, die blik van haar.
Ze heeft die wel vaker. Nadenkend, alsof ze zich afvraagt wat er eigenlijk van haar verwacht wordt. Blind voor alle menselijke emoties, gefocust op woorden. Ann, haar kinderen, Marianne met haar kapotte horloge, ze leiden haar af van de gebeurtenissen in haar hoofd. Of die blonde vrouw voor de deur van haar spreekkamer. Ik vond dat Femke er wanhopig uitzag, ongerust, in paniek. Judith stelde een paar vragen waaruit ze besloot dat het nog 2 minuten kon wachten. Haar gedachten dwaalden af naar haar patiënt die zat te wachten in haar spreekkamer.
Judith is chaotisch, heel verstrooid. Tot daar aan toe, maar bij Simonne thuis bekroop mij een heel onaangenaam gevoel. Akkoord, Ann was beter rechtgestaan van zodra haar collega binnenkwam maar de manier waarop dat haar werd duidelijk gemaakt was overdreven.
Het was niet de toon van een vrouw die van aanpakken weet. Judith sprak Ann toe alsof die daar ter plekke een aderlating zat toe te passen op Yvetje. Er een boeltje van makend, wartaal uitslaand. Ann zat niet gewoon in de weg, ze was een mogelijk gevaar dat moest worden verwijderd.
Ook Simonne en Femke waren er niet goed van.
Let op mijn woorden. Judith kan wel eens zeer gevaarlijk blijken.
Los daarvan een kleine opmerking over een van de figuranten. Zie het als opbouwende kritiek.
Het is leuk om te zien dat figuranten in ‘Thuis’ keer op keer de lat erg hoog leggen voor zichzelf. Figureren wordt vaak onderschat. Een goeie figurant gaat op in de omgeving. Ze focussen zich op hun eigen gesprek, alsof wat er aan hun tafel besproken wordt nét zo belangrijk is als wat er zich naast hen plaatsvindt. Maar, hier komt het … té goed is ook niet goed. Als je bij de dokter zit en er komt iemand in paniek aankloppen, als er dan zelfs naar jou wordt verwezen, dan is het toegestaan om even te kijken. Je blijft niet vooruit staren alsof de dokter daar nog zit.
De dame die in de spreekkamer zat, had gerust eens mogen kijken.
Niet in de camera natuurlijk! Komaan mannen. Keep it real!
Joepieeeeee!!
Een nieuwe naam voor de Noorderzon!
… onofficieel. Gewoon voor de fun!
Stem hier.
Omdat de suggestie-optie niet goed werkt, mag je je eigen namen doorsturen.
Per mail of de snelste manier: in de comments!
Ik zet hem er dan zo snel mogelijk bij en dan kan je eens hij erop staat voor jouw naam kiezen.
Remember! Je kan maar één keer stemmen.
Die doktersromans …
Oooh die Ann, zo liegen! Dat had ik nu niet van haar verwacht! En zo slecht liegen dan nog.
Kon ze dat niet opzoeken in haar agenda ofzo?
En dan heel dat gedoe met haar nieuwe collega en die ijsjes. Ze zat te lonken. Het deed me zelfs aan iets denken.
Remember? –> FLASHBACK
Overdreven? Misschien wel. Maar dokter Ann leek mij altijd zo degelijk.
Ik hoop écht dat ik er naast zit.
Laat ons hopen dat de avonturen van Dr. Anne Maas iets dichter bij de realiteit liggen.
Lose the attitude, girlfriend
Geert moet er altijd maar zijn voor Rosa en Waldek.
En als hij dan eens echt wil helpen, krijgt hij dit …
Jezus Rosa, je begon zelf over een therapeut.
Geert wou alleen maar helpen. Doe even normaal.
Door merg en been
Vonden jullie het ook zo erg? Die reactie van Yvette?
Wij zagen natuurlijk aankomen dat Madeleintje deze keer niet wakker zou worden.
Hartverscheurend was het, hoe Yvetje de gordijnen opendeed.
Hoe ze dan haar kamergenote probeerde te wekken, zich van geen kwaad bewust.
Eerst vrolijk. Dan in vibrato.
MadelEiieeEenneeEEeiiinnneeeEEeeEEEeee!
Wakker worden! MaDeLeiEIIIIIIINNNNNNEeEEeEeeEeEeeeEEee!
Afschuwelijk!
Oh Madeleintje, vorig jaar nog een bijrol, niet eens een goeie.
Dit seizoen wist je op zeer korte tijd een plaatsje in mijn hart te veroveren. We zullen je nooit vergeten!
Yvette, ook al is dit waarschijnlijk niet echt jouw fout.
Je had die boterhammen niet mogen opeten.
DIT VERGEEF IK U NOOIT!!!
De nieuwe bezems
Amai seg! Ze doet dat goed hé ons Femke.
Nooit gaat ze de confrontatie uit de weg. Op de meest ongepaste momenten komt zij ergens binnen omdat ze daar moet zijn. Je zou haast denken dat er maar 2 kamers zijn in Winterlicht.
En als er wat fout gaat, komt zij toevallig voorbij met haar kar. Zelfs Yvette schiet zij te hulp.
En dan haar antwoord.
‘Wat komt U eigenlijk het beste uit? Dat ik uit een raam spring of dat ik U gewoon vriendelijk probeer te helpen? Laat de koffie U smaken.’
Daar had Yvetje niet van terug. Die droop af en liet de koffie smaken.
Femke veegt intussen voort, gedienstig, discreet maar met een doel voor ogen. Vastbesloten haar leven te beteren. Nog even volhouden!
Katrien daarentegen, dat is wat minder. Helemaal alleen met Luc in één huis en als enige erfgenaam in het testament van een dementerende Madeleine? Zonder extra verzekering?
Hmmm … we hebben er al met betere kaarten tegen de grond zien gaan.
Ik vind dat schoon hoe Tom dat zegt
‘Mensen veranderen niet, mensen evolueren.’
Zo midden op den dag. Bam, een inzicht over het leven.
Hoe dat je het ook benoemt Tom.
Ik vind u nog altijd een lul. 😦
Eindelijk terug thuis.
Het is lang geleden, maar vandaag kan ik eindelijk nog eens naar Thuis kijken. Ik hoop dat ik nog kan volgen. Vanavond zal Frankie zich outen aan Frank. Zegt Bruno.
Blokje kijkt TV. 
