Welkom thuis!!

Tof!

Tango

… dat doe je zo.

 

Druk druk druk!

Aanschouw … de boekhouding van Taxi Leo!

De helft daarvan, een volledige map, gaat over ‘lonen personeel’.
Komaan he Simonneke, zoveel werk kan dat toch niet zijn? Ging jij dat gisteren niet doen?

Zet nog even door tot het eten. Waldek is aan het koken. Lees als het kan nog de brief van Angèle en zet je zorgen opzij …

… want vanavond eten we papegaai!

Iets drinken?

Toen Femke Wendy vroeg of die wat wou drinken, antwoordde die met een gezicht van ‘ja maar doe vooral niet te veel moeite hoor’…

Fruitsap is goed?

Oh, fruitsap is goed!
Niet. Heb je fruitsap? Of fruitsap, als dat kan? Of wat drink jij?

Volgens mij zeg je dat alleen op die manier als iemand al fruitsap drinkt. Of als je water wil. En bij dat laatste kan je dan hopen dat ze je vragen: ‘Bruisend of plat?.

Of vergis ik mij hierin?

 

Huisje, kruisje

Maar jongen toch …
Je moest eens weten.

Jullie zouden er snel weg zijn.

Vanavond in thuis!!

Jongens toch, …

Wat zou er aan de hand zijn met Lowie? Eerst leek het een gewone verkoudheid te zijn maar dat niezen is toch wel vreemd. En in de voorstukjes zagen we dat hij na zijn doktersbezoek tegen Olivia zei dat ‘het niet goed was’. Is hij ernstig ziek? Of vonden ze bij de standaard-tests iets anders dat niets te maken heeft met dat niezen?
Of ….. of is hij allergisch aan katten? En vliegt de kat van Olivia dan al even snel terug buiten?
Of is hij niet helemaal niet allergisch en WILLEN ze dat wij dat denken?

Groeit er iets moois tussen Waldek en Simonneke? En als er dan niets mooi groeit tussen Waldek en Charité, kan er dan iets moois groeien tussen Charité en Ann? En wat dan met het huis?
Zullen Ann en Mayra Judith en Tom inlichten over hun beslissing om toch een bod te doen en vice versa? Of zal iedereen het weer wijzer vinden om niets te zeggen. Omdat ze toch niet weten of hun bod aanvaard wordt en er dan ‘spanning’ zou zijn om niets. (GUYS)

Neemt er vanavond iemand een rationele beslissing? Al iets het iets kleins? Please?

 

Losse Handjes

Rosa Verbeeck. Eerder negatief ingesteld. Denkt altijd het ergste, ziet overal complotten. Pittig karakter, ongelooflijk korte lont, gaat conflicten niet uit de weg maar zoekt ze eerder op.

En nu ook! Vindt het bij een ruzie oké iemand keihard in het gezicht te slaan.

En ze komt daar vreemd genoeg keer op keer mee weg …

Julia had Rosa al enkele keren om een gesprek gevraagd. Rosa had dat keer op keer geweigerd met als reden ‘geen tijd’.
Donderdag was het voor Julia genoeg geweest en kwam ze dat idiote misverstand over haar en Waldek eindelijk rechtzetten. Ja, ze had zich misschien wat kunnen inhouden en het bij de feiten kunnen houden. Maar daar gaat het niet om. Waar het wel om gaat is dat het niet normaal is iemand (in dit geval collega) in het aangezicht te slaan.

Meteen daarna kwam de aftiteling en ik vroeg me af of Rosa zou inzien dat ze te ver was gegaan. Dat ze meteen spijt zou hebben.

Helaas, Rosa kreeg de kans Julia de les te lezen.
En Julia liet haar uitspreken.

Dat is niet alles! Het is niet erg duidelijk maar kijk even mee naar de slag zelf.

Dit is geen emotionele klap die je vrouwen wel eens ziet geven op tv (het zal wel gebeuren maar in’t echt heb ik dat nog nooit gezien). Dat is dan toch in een opwelling? Ondoordacht?
Als ik iemand in deze situatie zou slaan dan zou ik met de palm van mij rechterhand op de linkerkaak slaan. En daarmee zou ik mijn hand waarschijnlijk bezeren.
Rosa niet. Rosa gebruikt die andere slagtechniek. Ze tilt haar arm op en beweegt hem eerst in een hoek naar haar linkerschouder. Om dan de rug van haar hand keihard tegen Julia’s rechterkaak te smakken.

En dat, mensen!
Dat is Rosa!

 

 

Gheghe

Twee vrouwen zitten aan tafel.
Zegt de ene tegen de andere: “Bob heeft mij een vraag gesteld.”
Zegt de andere:

Zie je, Ann? Je kàn grappig zijn!

Word nou niet meteen verliefd.

Over kwaliteiten en valkuilen

Of wat Julia eigenlijk wilde zeggen:

Oh my …

Nieuwe personages krijgen van mij altijd een eerlijke kans. Ja, zelfs wie Nancy’s job afneemt.

Maar Charité? Oh man, Charité …

Dat is toch een beetje een rare hé?
Het is me niet helemaal duidelijk of dit een blijver is of een Silke Dorade. Ik wist niets van een nieuw personage af totdat ze daar opeens stond.

Maar goed. Wat weet ik over Charité? Niet heel veel.
1. Ze gebruikt haar eigen detergent.
2. Het ziet er een lieve uit maar ze is ook wel een beetje frank.

En ….

Ze zingt graag.

Graag en veel en luid (en vanaf dag één).
Ja toch? Misschien ligt het aan mij maar als zo iemand bij mij zou werken? … Ik zou tegen Bruno zeggen hoe gek ik dat vind en ik zou hem ook vragen of het hem tijdens zijn werk niet stoorde, dat gezang van Charité.

Want je kan weleens neuriën of fluiten. Je kan zachtjes beginnen en dan vergeten dat je niet alleen bent en voluit gaan. Maar Charité weet dat ze niet alleen is en zingt vanaf de eerste toon uit volle borst. Dat is soms leuk maar niet altijd gepast.

Dus Charité, doe even paar scènes zonder zingen.
En misschien komt het nog goed tussen ons!

Spice it up!

Als je erover wil gaan. Ga dan volledig!

Smoedies (zucht)

Komaan mensen!
Wat scheelt er met jullie?

Bij de eerste examenperiode komt de papa van Olivia zijn dochter huilend vertellen dat hij zijn gezin terug wil en dat zij daarvoor moet zorgen. Zij, die het er zo moeilijk mee had en de breuk net verwerkt had.

Vorige week komen Julia en Luc de kamer van Lowie binnengewandeld. De dag ervoor had Luc zijn gehaaste zoon nog verbaasd gevraagd of die niet moest weten hoe de reis was geweest. Wellicht wel Luc, maar Lowie moet studeren, weet je nog? De volgende dag komen onze honeymooners onaangekondigd Lowie zijn verjaardag vieren. Julia met een zak vol ingrediënten en Luc met een fles champagne die hij wandelend en vooral ongevraagd opent.

En gisteren stak Frank als onderdeel van zijn grote anti-Luc campagne een van zijn onnozele flyerkes in een boek van Lowie. Goed idee Frank!

Misschien is het onmogelijk de jeugd uit thuis volledig af te zonderen van alle drama maar probeer als volwassene toch even je verstand te gebruiken en laat dramatische aankondigingen en feestjes voor na den blok.

Laat die gasten studeren!

Oh Yvetje

Wat Yvetje gedaan heeft is vreselijk. En ik kan mij inbeelden … voor Simonne onvergeeflijk.

Maar het is zo lang geleden en zo plots allemaal dat ik er als kijker niet veel bij kan voelen. Alleen, dat mijn hart bloedt voor Yvetje. Ik vind het zo vreselijk erg voor Yvetje.

Bij wie moet ze gaan wonen? Bij Angele? Niet bij Angele!

Yvette mag bij mij komen wonen!

Hola!!!

Joepie, Tibo is terug! 

Jana lijkt blij, hij ook.

Ik ben bang …

Thuis @themovies

Vorige week las ik volgende opmerking:
 Inderdaad, waarom niet? Stof genoeg.

Of wat luchtiger!
Tibo laat niet meer van zich horen en ook Franky wil niets lossen. Simonne vreest dat het eens zo gelukkige koppel uit elkaar is. Yvette besluit het heft in eigen handen te nemen en neemt de familie Bomans mee naar de VS. Daar aangekomen horen ze dat Tibo een paar dagen eerder vertrokken is met zijn moto. Is hij gevlucht of is er meer aan de hand? Frank, Franky, Simonne, Yvette en Britney die per ongeluk in de bagage terecht is gekomen huren een busje en zetten de achtervolging in.

Urban Legend

Donderdagavond 12 maart, ik was helemaal alleen thuis.
Zeggen dat ik dan bang ben is overdreven, ik zal gewoon geen al te spannende film opzetten. Maar ‘thuis’ moet wel lukken, toch?

Toen Zuster Kristien uiteindelijk tot bij Sam kwam en beetje bij beetje informatie prijsgaf over Sint-Rita, werd het snel duidelijk dat Sam niet overdreven had. Zuster Kristien werkte er maar een jaar maar dat was genoeg om te weten dat die plaats niet oké was. Ze liet zich overplaatsen en moest zweren nooit wat te vertellen over de gang van zaken in het weeshuis.
Mijn fantasie sloeg op hol. Over weeshuizen en oude kinderhuizen bestaan ontzettend veel enge verhalen en films. Verlaten overgroeide gebouwen, lege witte slaapzalen, dorpelingen die ’s nachts kinderen in witte nachtkleden zien rondlopen. Je kent ze wel …

Toen zuster Kristien dan ook nog eens zei dat het weeshuis later sloot nadat er een brand had gewoed, liep een rilling over mijn rug. “Een brand, waarom altijd een brand?” mompelde ik.
En het kwaad was geschied.

Het deed me meteen denken aan het verhaal van Bruno Amadio.

Dat verhaal gaat als volgt. Na WOII zoekt schilder Bruno Amadio een manier om geld te verdienen met zijn schilderijen. Hij begint te werken rond het thema ‘huilende kinderen’. De werkjes ondertekent hij met zijn artiestennaam, Bragolin. Modellen vindt hij in weeshuizen in de buurt. Die zaten na de oorlog vol.
Het thema heeft succes, blijkbaar hebben mensen graag een huilend jongetje in hun huiskamer hangen. De schilderijen worden zo populair dat ze massaal gereproduceerd worden. De prints worden over heel Europa verspreid. Je kent ze wel, je komt ze nog steeds tegen.

Maar dan slaat het noodlot toe. Het weeshuis brandt af en alle geportretteerde wezen komen om. En Bragolin? Die wordt schatrijk.

De werkjes worden niet meteen als vervloekt beschouwd. Dat is pas veel later, nog na hun hoogtepunt in de jaren 70.
In 1985 verschijnt er een artikel in ‘the Sun’ waarin een brandweerman beweert dat deze portretten geregeld gevonden worden in volledig afgebrande huizen. De schilderijen zelf zijn steeds onbeschadigd. Hij vertelt ook dat om die reden geen enkele brandweerman een van de ‘huilende kinderen’ in huis zou hangen. Meteen komen er nog meer verhalen van lezers die bevestigen wat de man zegt. De verhalen worden zo ernstig genomen dat de krant een heuse verbranding houdt.

Vanaf dan wordt er aangenomen dat er een vloek over de portretten hangt. Niet alleen in Groot-Brittanië. In Spanje gaan er verhalen de ronde over schilderijen van Bragolin die ’s nachts jammeren en mama roepen.

Of de schilderijen vervloekt zijn, maakt niet uit. Sommige mensen geloven erin en voor anderen is het gewoon een eng en intrigerend verhaal. Internet staat vol met getuigenissen van mensen die niets anders dan onheil kenden sinds ze zo’n werkje op de kop tikten. Voor de vloek zelf bestaan er verschillende verklaringen. In de meeste versies komt het erop neer dat de schilderijen vervloekt zijn door de kinderen toen ze omkwamen in de brand.
Anderen beweren dan weer dat Bragolin zo graag rijk wou worden dat hij een pact sloot met de duivel. Met alle gevolgen van dien.

Tot slot heb je het verhaal van Don Bonillo.
In de periode dat Bragolin volop bezig is met de portretten ontmoet hij Don Bonillo, een weesjongetje dat nooit een woord heeft gezegd sinds hij zijn ouders zag omkomen in een brand. De jongen is een verstoteling, in het dorp wordt gefluisterd dat er een vloek op hem rust. Huizen waar Don Bonillo slaapt, branden vaak af. Een priester waarschuwt de schilder maar Bragolin doet dit af als onzin en besluit de jongen in huis te nemen.
Lange tijd gaat alles goed, zijn schilderijen verkopen als zoete broodjes en de twee leven zonder problemen samen. Maar op een dag komt Bragolin thuis om vast te stellen dat zijn huis en atelier volledig zijn uitgebrand. De schilder geeft de jongen de schuld en gooit hem op straat.

Vanaf die dag wordt er niets meer vernomen van Don Bonillo. Tot 1976. In de omgeving van Barcelona crasht een auto tegen een muur. Als de hulpdiensten ter plaatse komen, is het te laat. De wagen is volledig uitgebrand, de bestuurder is overleden en onherkenbaar verbrand. Op zoek naar de identiteit van de man, breekt de politie het handschoenenkastje open. Daarin vinden een zwartgeblakerde portefeuille met daarin … het onbeschadigde rijbewijs van Don Bonillo.

Wie was Don Bonillo? Ook al zijn de portretten van Bragolin naamloos, is er toch een werkje waarvan wordt uitgegaan dat het Don Bonillo is. Aanschouw!

Scary, no??

Sta maar terug recht!

Over Marianne.
Het is geen geheim dat ik altijd al in haar kamp heb gezeten. Onvoorwaardelijk!
En dat is dan ook de reden waarom het hier wat stilletjes was de laatste tijd. Ik was niet weg maar sinds de verscheurde foto’s van Sandrine (dochter Geert) dacht ik haar nooit meer te kunnen vergeven. En het idee Marianne nooit meer kansen te kunnen/mogen geven maakte het mij enorm lastig.

Maar vrijdag kwam de vergeving spontaan.
Marianne zat toen met oprechte spijt (dat weet ik) haar vonnis af te wachten. Ze hoopte samen met mij op een straf zwaar genoeg om verlossing te brengen. 

En oh die kwam er. De straf werd zelfs onverdiend wreed dankzij Helene, die stond Geert daar even te steunen met een ongelooflijk triomfantelijk gezicht. Mevrouw had er duidelijk plezier in!

Geert heeft Marianne omgewisseld voor een exemplaar van hetzelfde slag. In plaats van het eindelijk rustig aan te doen, laat hij zich door Helene overtuigen de strijd verder te zetten. YES!! Schadeclaims, laat maar komen.

Wat verder in de aflevering werd er een muzikaal intermezzo ingezet. Ik heb het over een van die stukjes waarin ze een nummer laten horen terwijl ze verschillende personages laten zien. Dat doen ze wel meer en dat doen ze goed maar deze keer was het toch anders!
Ze gebruikten daarvoor ‘wise up’ van Aimee Mann. Een nummer waar ik heel bekend mee ben. Het is namelijk onlosmakelijk verbonden met een van mijn favoriete films. Magnolia. Het nummer werd zelfs voor de film geschreven.

Kort samengevat, de film toont ons een dag uit het leven van verschillende personages. Wat hen bindt is hun onmacht in het leven. De vraag is vooral of het hier om toeval gaat of dat ze alles niet vooral aan zichzelf te danken hebben. Als je niet even stilstaat en terugkijkt, maak je snel dezelfde fouten. Dit is een zwakke samenvatting maar het is hier niet nodig  om een 3 uur durend meesterwerk uit te leggen. Wat wel belangrijk is, is die bepaalde scene met ‘wise up’. Het is een kantelmoment, we zien de personages even stilstaan, de tekst van het nummer heeft betekenis. De muziek is meer dan een soundtrack. Zo belangrijk dat ze ook meezingen.

Het fragment kan je hier bekijken.

Wat het allemaal nog specialer maakte (en nu komt het) was mijn rage-quit post van 2 jaar geleden. Die eindigde zo:

Uit het bericht van 10/04/2013. Let vooral op de laatste woorden!

2 jaar geleden drukte ik mijn ongerustheid uit met een verwijzing naar wise up. Sinds die dag zat ik te wachten op dat besef bij onze vrienden uit Thuis. Nu maar hopen dat de keuze van dit nummer niet toevallig is en iedereen zich bewust is van de betekenis ervan.

He Marianne, ik ben terug!
Ik ben eigenlijk nooit weggeweest.

De opties van Tante Jenny

Jenny wil van haar aandelen af en dat neemt niemand haar kwalijk.
Want Jenny heeft een enorme waarschuwing gekregen!

Maar aan wie zal ze ze verkopen?

Aan Peter en Luc? Met als hoofdreden het snelle geld? (Het zou immers mooi zijn dat de aankoop van hun mobilhome voor de lente rond is.)
Of aan Peggy, een eerder logische keuze met als enige obstakel Waldek.

En toen dacht ik. Waarom geen derde speler?
Als ik Jenny zou zijn, aan wie zou ik mijn aandelen dan verkopen? Simpel, aan mijn BBF Marianne Bastiaens. Oud geld! Vergeet niet dat Marianne vorige keer ook interesse had. Ze viste toen jammer genoeg achter het net. Toen ze haar bod wou doen, was Luc er al mee weg.

Misschien gaat Jenny een van de dagen wel eens langs bij haar vriendin. Ze weet dat het niet goed gaat met Marianne en eerlijk gezegd zeg ik het tot gisteren ook niet echt goed komen.

Tot Nancy een emmer water over Marianne haar hoofd kiepte.

De actie van Nancy kan verschillende gevolgen hebben. Of Marianne wordt nog gekker.
Of die koude douche was net wat ze nodig had!

De komst van Marianne in de Zus & Zo kan ook voor een boeiende dynamiek zorgen in de B&B! Rosa zal niet weten wie het eerst/meest te haten. En wie weet slaan beide dames de handen wel in elkaar!

Een heel gedoe

Dat Rosa en Jenny Luc nog steeds niet vertrouwen en hem en dus ook Julia op afstand willen houden, dat verstaan we allemaal.

Maar de uitnodiging voor het trouwfeest bovenop het oud papier leggen en de bruid vragen het buiten te zetten? Dat gaat er zwaar over!

Wie doet nu zoiets!

Ze had toch ook gewoon kunnen zeggen dat ze niet kwam. Ze had er zelfs bij kunnen zeggen waarom. Ze kon Julia voor eens en altijd duidelijk maken dat het geen zin heeft familiair te worden.
Dit was zo gemeen dat zelfs ik (die vindt dat Luc en Julia niets te zoeken hebben in de Zus & Zo) met Julia te doen had.

Zo’n gedrag zie je meestal enkel bij burenruzies of aanslepende familievetes waarvan niemand nog weet waarover het gaat. Alleen dat één van hen ooit iets heeft gezegd wat bij een ander toen in ’t verkeerde keelgat was geschoten. Een heel gedoe is dat toen geweest. Heel onnozel eigenlijk maar die anderen zijn moeilijke mensen, altijd geweest. Daar valt niet met praten.

Het verschil in Thuis is dat zij allemaal gedoemd zijn constant met elkaar om te gaan. Ze wonen in dezelfde straten, werken bij dezelfde zaken en kennen dezelfde mensen.

Dus voor wie vindt dat het de laatste tijd allemaal wat overdreven is, heb ik slecht nieuws. ’t Zal alleen maar vuiler worden, er is geen weg terug!

Daar zijn nog beloftes rond gemaakt. ^_-

Als volwassen mensen

Bijna, Marianne! Bijna!

Baas

Waw seg, die Sam voelt zich tegenwoordig wel op haar gemak he. Die loopt de laatste week zo graaf te doen?

Cool! Dat maakt vast veel indruk op haar jongere huisgenoten.

Haar personeel.

Eén fan heeft ze wel al.

Ik had haar toch liever iets geslotener.

Ik ben fotograaf, hier is mijn kaartje, bel mij …

De modellen staan wat onwennig naast elkaar. De fotograaf zet funky lounge-muziek op om de spanning weg te nemen en praat op ze in. Ze moeten zich ontspannen, wat dollen met elkaar. Er worden foto’s genomen. De fotograaf is nog niet helemaal tevreden en stelt voor van outfit te veranderen terwijl een paar vrienden grinnikend toekijken. Wanneer de modellen zich uitkleden, blijft de fotograaf foto’s maken. Een van de modellen protesteert maar wordt gerustgesteld. Ze zullen onherkenbaar zijn.

De fotograaf is geen ietwat oudere man die op café zijn kaartje aan een paar meisjes heeft gegeven. Het is Paulien.

De modellen zijn haar broer Lowie en vriendje Adil die haar uit de nood willen helpen. Ze moet namelijk een deadline halen en heeft niet zoveel zin écht na te denken over een concept, het boek te lezen en op zoek te gaan naar ervaren modellen die weten waar ze aan toe zijn.

Bruno en ik hadden al een paar glazen cava op toen we deze aflevering bekeken en eerlijk gezegd was ik een beetje in de war na die scene. Als ik Lowie of Adil was, ik zou mij gebruikt voelen. Wat voor een fotografe is Paulien eigenlijk? Niet zo’n goeie blijkbaar.

Ze pakt die opdracht op een heel tamme manier aan. Dat haar foto’s in de smaak vallen en één foto goed genoeg is, is puur toeval. Het ergste is dat ze hiermee waarschijnlijk haar relatie met Adil kapotmaakt.
Paulien sputterde even tegen maar het is wel duidelijk dat de beslissing gemaakt is. Adil komt op de cover. Ik vraag me alleen af wanneer hij hierachter zal komen. Op de persvoorstelling?
Als er inderdaad problemen aankomen, hoop ik vooral dat ze Adils achtergrond er niet gaan bijhalen. Dat ze gaan stellen dat zoiets voor een moslim ondenkbaar is, dat het een schande is voor zijn familie, dat dit voor hem anders ligt. Want wees er maar zeker van dat de meeste mannen het niet op prijs zouden stellen zonder toestemming (!) op een boekcover te komen over ontluikende homoseksualiteit. En dan druk ik mij nog voorzichtig uit!

Paulien mag blij zijn dat Lena haar oog niet liet vallen op een van de foto’s met Lowie. Die zou haar mogelijk een kopstoot geven, haar kamer kort en klein slagen of op zijn minst haar fototoestel in 1000 stukken trappen.
Want ’t is niet omdat hij zich de laatste tijd rustig heeft gehouden dat hij zijn temperament kwijt is!

Die foto linksonder is toch ook goed?

Ultimatum!

Whoohoooh! Een ultimatum!
Waldek stelde Rosa donderdag voor de keuze, hij of Peggy. Dat werd tijd!

Eerst deed Peggy gewoon vervelend, veel te negatief. Ze zag overal complotten (dat heeft ze van haar moeder). Snuiteke zat natuurlijk met die scheiding, dat proces, ze was recent blind geworden en Rosa lag in coma. En toen de uitvluchten op waren, was het te laat. Ze had intussen iedereen tegen zich in het harnas gejaagd. Voor Peggy was het duidelijk: iedereen was tegen haar.
Met de komst van Renzo werd de situatie compleet uitzichtloos. Het was geen fase. Want Renzo moedigde haar gedrag niet alleen aan. Ze kreeg er zelfs plezier in. Dat werd wel heel duidelijk met lollipop.

Voor degenen die een aflevering gemist hebben en dus niet kunnen volgen met heel dat lollipop-gebeuren, leg ik het even snel uit.

Ik was een paar keer van plan zelf zo’n ultimatum te stellen. Maar het resultaat daarvan zou waarschijnlijk zijn dat ik mij tussen 8 en 9 ’s avonds een andere bezigheid zou moeten zoeken. Dus bedankt Waldek, het was nodig.
Peggy gaat te ver.

Ze stelt zich aan en maakt iedereen zijn leven een hel. Dat van Waldek, Simonne, Rosa en de kijker!

JA!

Lollipop

Dus Jana bedenkt zich, laat zich uiteindelijk toch overhalen om die kamer te nemen bij Lowie?
Maar nét op de moment dat ze dat gesprek heeft met Yvetje, meldt er zich toch een andere kandidaat aan?
Nog voor ze de kans krijgt het nieuws aan Lowie te vertellen?!?

Oh dit is zo spannend allemaal!

Lollipop lollipop O lolli lolli lolli iiiiiiiiiii

Niemand mag weten …

Niemand mag weten wat daar echt gebeurd is. Want dan vliegt Peggy achter de tralies.

Waldek, het moet tussen ons blijven. Dat Frank Peggy heeft gered, dat ze die vijver is ingelopen met Lucas in haar armen. Dat het geen haar scheelde of ze waren er allebei niet meer geweest.

Nee Frank, niemand mag het horen. Dat Peggy zichzelf van kant wou maken, zichzelf en de baby.

En Simonne, we mogen blij zijn dat niemand de waarheid kent. Als zou uitkomen wat Peggy echt van plan was. Dat ze zichzelf bijna verdronken had met dat kind erbij. Dan zou er van een minnelijke schikking geen sprake zijn.

We moeten zwijgen als een graf.

Mensen, een geheim bewaren is niet gemakkelijk nee. Maar op deze manier is het in de hele menselijke geschiedenis nog nooit gelukt.

Talent (h)erkend!

He kom zeg Sam!!

De ontwerpen die ik zag leken meer op een aanzet dan op een serieus plan. Vinden jullie niet dat jullie heel snel gaan? Is er geen plaats voor een derde voorstel?

Met zijn grote ruimtes heeft dit huis ontzettend veel mogelijkheden. Sam heeft dus niet overdreven. Maar toch denk ik echt dat ze er meer kunnen uithalen. De ontwerpen zijn gelijkaardig. Kijk ‘s. Ze werken allebei met schuine muren.  En in plaats van het huis te verdelen in verdiepingen, kiezen ze ervoor het verticaal op te delen. Nu, als je het ontwerp van Sam omdraait zul je merken dat de beide ontwerpen wel heel sterk op elkaar lijken. WACHT EENS EVEN
Zelfs identiek zijn. -_-

Reden te meer voor een derde opinie.
Hier de ontwerpen van Lowie en Sam.

Hieronder het mijne. Ik ben vrij trouw gebleven aan hun idee. Dat wil zeggen dat ook ik in mijn versie de schuine muren behouden heb (ook al ben ik daar geen voorstander van). Een paar tussenwanden heb ik wel rechtgetrokken.

1. Zoals Sam vroeg heb ik hier een extra badkamer voorzien. Waarschijnlijk wil ze die daar omdat ze de badkamer dichtbij de keuken wil, wat makkelijk is als je je klaarmaakt ’s morgens. Vandaar dat er ook een extra deur is voorzien die uitgeeft op de leefruimtes.

2. De keuken van de studenten heb ik verkleind maar blijft ruim genoeg met een grote tafel zodat Lowie nog steeds omeletjes kan maken voor zijn gasten zonder de ruimte te moeten verlaten.

3. Door de keuken te verkleinen kan deze kamer gebruikt worden als relax-ruimte met een zithoek met tv en een groot bureau (schraag-systeem). Ik denk niet dat zij twee eetruimtes nodig hebben.

4. Keuken voor Sam en Tim. Het toilet heb ik weggehaald, wat geen probleem is met de extra badkamer.

5. Ik heb deze ruimte gelaten hoe ze is omdat het me niet duidelijk is hoe ze ze willen invullen. Sam en Tim zijn wat ouder en hebben waarschijnlijk wel behoefte aan een grote eetkamer. De tv-ruimte kan voorzien zijn op een andere verdieping.

Je ziet het, ook ik heb hier een zekere aanleg voor. Toen ik 10 jaar was, wilde ik architect worden. Ik had toen een heus portfolio dat ik overal mee naartoe nam en aanvulde door mensen te vragen of ik voor hen een huis mocht tekenen. Ik begon mijn sessie steeds met, ‘wilt u een L-vormige living’. Die vraag werd meestal beantwoord met een verwarde blik. Waarop ik de klant dan wees op de voordelen van een L-vormige living en die dan zei: ‘ja, doe maar dan’.

Helaas was er hier geen plaats voor een L-vormige living.
Ik zou zeggen, Sam en Lowie, bekijk het eens.

Huisbezoek

Zou het helpen, als ik eens langs zou gaan bij Judith?
Dat vroeg Ann gisteren aan Tom.
Nee, dat denk ik niet Ann. Zei ik.
Misschien, je kan het in ieder geval eens proberen. Zei Tom.

Eh ja, waarom niet he?
Misschien omdat Ann en Judith in ruzie uit elkaar zijn gegaan? Omdat Ann de partner van Mayra is en haar zien Judith misschien herinnert aan de dood van Kurt? Omdat het Tom zelfs niet lukt haar te troosten, dat ze het zelfs soms moeilijk heeft met zijn aanwezigheid?

Maar laat Ann eens proberen. Want Ann weet toch altijd precies wat ze moet zeggen.
Of wacht nee, ik verwar Ann even met Waldek. Hihi.

Nee, daar aangekomen wist Ann eigenlijk niet goed hoe of wat. Ze was een beetje vergeten dat Judith eigenlijk kwaad op haar was. Of misschien hoopte ze dat Judith het vergeten zou zijn. Maar ook al verliep het stroef, dokter De Decker probeerde wel! Veel mensen hebben de neiging om iemand die in de put zit uit de weg te gaan, omdat ze niet weten hoe ze zich moeten gedragen. Ann gaat in al haar ongemakkelijkheid toch de confrontatie aan. Dat kan het zijn.
Maar eigenlijk denk ik dat Ann niet beseft dat dat bezoek totaal ongepast was. Waarschijnlijk dacht ze achteraf gewoon dat het te vroeg was.

Ik weet niet wat het is, maar als ik Ann en Mayra bezig zie. Ik begrijp die mensen niet. Die kunnen van die dingen zeggen …

Zoals gisteren, Ann zegt dat de praktijk terug opengaat en dat ze de mensen daarvan op de hoogte wil brengen. Mayra stelt voor Ann daarbij te helpen. Want: ‘mailen en bellen is niet vermoeiend.’
Het antwoord van Ann: ‘Vertel dat aan mensen die dat als werk doen.’
Waarop het voorstel van Mayra volledig van tafel wordt geveegd.

Dan vraag ik mij af, wie van de twee onderschat hier callcenter-werk. Mayra, die zegt dat zoiets niet vermoeiend is? Of Ann, die denkt dat je patiënten contacteren te vergelijken is met een fulltime job als telefonist(e).

Kom zeg, laat die vrouw een paar patiënten opbellen. En laat haar dat mailtje versturen (één standaardmail lijkt me toch voldoende).

Zoveel werk zal dat niet zijn, toch?
Of vergis ik mij?

Case closed?

Wie zit er achter de verdwijning van Emma?

Volgens Judith en de politie is dat duidelijk. Geert is Gui Tarstar. En om Emma terug te vinden, moeten ze hem breken. Klaar!

Ikzelf was er nog voor de verdwijning van Emma van overtuigd dat het Danny is.
Mijn vermoedens werden de laatste dagen enkel bevestigd, Danny stuurt het onderzoek. En als ik rondkijk op internet, kan ik enkel vaststellen dat het Danny-kamp groeit! Wie niet overtuigd was, was dat wel toen hij die ip-adressen per se zelf wou laten natrekken.

Het zag er dus naar uit dat ik weer eens gelijk zou hebben. ^_^

—

Tot ik een paar dagen geleden per sms een tip kreeg van een bevriende thuiskijker. Die had het over een derde verdachte. Toon.

En hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik Toon ga verdenken.

Ik moet toegeven dat ik nooit aan hem gedacht had. Als Toon de dader zou zijn, bleef hij bij mij buiten schot door één reden. Ik maakte dezelfde fout als Danny. Overtuigd door diens schuld, bleef ik blind voor andere mogelijkheden.

Vergezocht? Misschien … maar luister even. Dit spreekt tegen hem.

 —

• Die fietstochtjes met vrienden in de Ardennen: Het eerste argument van de tipgever. Klopt, maar waren die er niet vooral als uitvlucht tegenover Peggy? Het was in ieder geval een vreemd verhaal. Nu begint meneer opeens te trainen voor een triatlon. Is dat zo of is hij gewoon voorzichtiger geworden. Door ’s morgens sportkleren aan te trekken, te douchen, zijn werkkleren bij de kabouters te laten, houdt hij alles mooi gescheiden. En door iedereen te laten denken dat hij begonnen is met een serieuze training, geeft hij zichzelf meteen een alibi!
• Zijn karakter: Het is niet omdat de plooien tussen hem en Frank zijn gladgestreken dat we mogen vergeten waartoe Toon in staat is. De fratsen van Toon kon je niet onschuldig noemen. Die elektrocutie was voor mij niet het ergste, zo is het wel uit de hand gelopen. Als Adil er niet bij was, waren zijn pesterijen ronduit wreed (denk aan de kruiwagen en het schokken met de bestelwagen). Hij wou Frank niet zomaar buiten, hij had er plezier in.
  Toen Peggy zijn hulp vroeg om Peter en Femke een lesje te leren, had ze niet veel (niets) nodig om hem te overtuigen. Integendeel, Toon wou het allemaal nog wat verder drijven.
• Computer: Toon kwam enkele keren heel duidelijk in beeld met die laptop. Toon is ook geen binnenzitter, het werk bij Luc verveelde hem. Misschien waren de gesprekken met Emma een afleiding en is het later uit de hand gelopen.
• Emma zelf: Tegen Jana had ze het over haar vriendje. Toon is knap! Emma is verliefd! Terwijl het me ondenkbaar lijkt dat ze zoiets zou zeggen over Geert, kan ik me dat bij Toon perfect voorstellen.
• Gui Tarstar op de begrafenis: De dienst voor Kurt was in de Zus & Zo, het is dus goed mogelijk dat Emma hem daar gezien heeft. ( … en misschien was dat nu net niet zijn bedoeling.)

Als Toon het is, is het DNA van Emma toevallig tot in het huisje van Odette geraakt.
En anders is het daar geplaatst. Ik geloof niet dat Toon dat dan gedaan heeft (al zou hij ertoe in staat zijn). Als het geplaatst is, is het door Danny. Misschien is Danny gewoon te gefocust. Dat kan een perfecte verklaring zijn voor zijn gedrag. Hij heeft net promotie gekregen en wil nu bewijzen dat hij die verdiende. Toen Jens verdacht werd van ongepast gedrag, heb ik Danny weten zeggen dat zoiets altijd serieus moet genomen worden. Als ze Emma levend willen terugvinden moet hij druk zetten. Misschien wou Danny Geert laten denken dat ze bewijzen hadden.

Dus dit is ‘m. My prime suspect. Toon Vrancken.

En jullie, mensen, wie was het?

De strafste finale ooit.

De strafste finale OOIT. Zo werd het toch min of meer aangekondigd.

Was het de strafste finale ooit? Neen. Onmogelijk. Maar ze noemen het waarschijnlijk de strafste finale ooit omdat de kijkers verwend werden met maar liefst 4 cliffhangers! Laat ons ze even snel overlopen.

1. Emma en haar kidnapper.
En dan vooral de grote vraag: wie is Gui Tarstar. Ze willen ons doen denken dat het Geert is en blijkbaar werkt dat ook want de meesten zijn het ook echt gaan geloven. Ik denk nog steeds dat het Danny is omdat hij de enige is die in aanmerking kan komen en omdat hij zich bij het bezoek aan Judith heel verdacht gedroeg. Normaal stelt hij meer vragen, deze keer hield hij zich eerder afzijdig. Hij wilde alleen weten of ze iets wisten over de identiteit van Emma’s vriendje. Kan niet! Zeggen anderen dan. Want de gsm werd gevonden in de Ardennen en Danny kan onmogelijk elke dag tot daar rijden zonder zich verdacht te maken. Kom nu, Danny is een flik. Hij weet hoe je dat aanpakt. Een gsm laat je niet verdwijnen in je eigen omgeving en al zeker niet door hem uit het raam te gooien zonder hem uit te zetten. Die gsm moest daar gevonden worden en één ritje volstond.

2. Mayrianne.
Mayra en Marianne maken een heel jaar ruzie. De spanning neemt af, de spanning neemt toe. Uiteindelijk zit de situatie zo muurvast dat ze het enige denkbare doen. Ze vechten bovenaan de trap. Marianne slaagt er zelfs in een 2 koppen grotere Mayra naar zich toe te trekken waardoor ze uiteindelijk naar beneden vallen.
Mijn gok, ze overleven het allebei maar Mayra verliest haar kindje waarop heel het spel weer opnieuw kan beginnen. Dat ze het maar uitzoeken, ik hoor het wel. Ik wens beide dames in ieder geval een spoedig herstel.

Next!

3. Het ongeluk.

Te weinig info. Kan alles zijn. Next!

4. Peggy.

Wrong for so many reasons. Het lukt mij niet helemaal te beschrijven wat ik voel bij deze absurde situatie  dus gebruik ik (met toestemming) de woorden van zeer gewaardeerd collega en thuisfan P.

Dat is wat wij noemen: nagels met koppen!

Dus mijn mening over de laatste aflevering?

Geen fan. ’t Was allemaal té toevallig voor mij. Ongeloofwaardig. Toch kan de meest ongeloofwaardige serie goed worden met personages die je gelooft, personages die handelen volgens hun karakter. Karakters die doorheen de jaren opgebouwd zijn.
De cliffhangers deden mij niets. Ook omdat ik constant werd afgeleid door al die vreemde details.

Dit bijvoorbeeld.

Ja Rosa, de vijver. ^_^

Waarschijnlijk was het om een andere reden, maar mijn reactie was net hetzelfde als de hare. De manier waarop Simonne verwijst naar de vijver als een plaats die iedereen kent gebeurt op zo’n naïeve manier dat het mij doet denken aan die kaartjes die soms bij kinderboeken zitten. Kaartjes waarop je als lezer mooi kan volgen waar alles zich afspeelt. Misschien moeten ze dat maar meteen doen. Geef ons een kaartje. Kaartjes zijn altijd een plus.

En dan het eindejaarsbal. Eerst wordt de studente die alles zou regelen ziek waardoor Olivia alles overneemt. Dan wordt de zaal afgekeurd. Akkoord, kan gebeuren. Een week voor het feestje kan Lowie dan toch de schuur in de zus en zo regelen waarvoor Luc een prijsje zal maken. Die schuur staat wel nog vol en is stoffig dus die moet nog leeggehaald worden. Dat doen ze de dag ervoor. Werk genoeg zou je denken en toch houden ze zich vooral bezig met het opblazen van ballonnen.

Maar oké, het hoeft blijkbaar allemaal niet zo realistisch. Ik zou mij daar misschien over kunnen zetten als we tegelijkertijd geconfronteerd zouden worden met de superrealistische details. Want laat ons toch even bij Jenny navragen waar we de partytafels mogen stockeren.

Dus al wie hier een uitgebreide analyse had verwacht, zal ik moeten teleurstellen. Ik snapte het allemaal niet zo goed. Eigenlijk bleef ik zo achter.

Een beetje verweesd.

 

De kleine verhalen achter de grote gebeurtenissen

Het is geen geheim. Ik heb het de laatste tijd nogal moeilijk met wat ik zie gebeuren op tv. Maar omdat ik besef dat het niet altijd kan gaan zoals ik het wil en omdat ik toch wel wil volhouden tot ‘de strafste finale’ ooit focus ik mij vanaf nu op een klein fijn verhaallijntje dat gaat zoals ik het wil. Klein kan je ’t zelfs niet noemen, het sleept nu toch al een half jaar aan. Ik heb het over de strijd tussen Sam en Frank over het al dan niet aannemen van Eddy.

En o jongens wat ziet dat er goed uit voor mij. Want tot hier toe heeft Sam geen enkele blijk van twijfel gegeven. Hoe vaak Frank er ook over begint, het antwoord blijft nee en het ziet er naar uit dat dat zo zal blijven. Zoals gisteren toen Sam stond te klagen over haar zoektocht naar nieuw werkvolk. Wie komt daar binnen? Eddy natuurlijk!

En als Frank dan weer begint over Eddy die ander werkt zoekt. Frank Eddy beschrijft als ‘het beste van ’t beste’. Ja, dan geef ik toe dat ik even bang ben dat Sam zal zeggen: ‘allez, ’t is goed’. Dat ze een vinger zal opsteken om iets heel duidelijk te maken. ‘Eén kans Frank, één kans’. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik op die momenten niet heel zenuwachtig word.

Gelukkig reageerde ook Sam ‘not amused’.
Het was goed dat ze het nog eens heel duidelijk gezegd heeft.

Nee. Nee. Neen.
Njet. Jamais. Nee Frank.
(wat kan die man aanhoudend zijn)
NEEN.

Eddy komt NIET voor ‘de kabouters’ werken.
Zet dàt op den almanak.

…

AF SCHU WE LIJK!
En een beetje absurd.

Als dit vreselijke gedrag van Rosa en Peggy niet bestraft wordt …
Of de wraak gewoonweg niet zoet genoeg is voor mij.
Dan zitten we met een probleem. En daarmee bedoel ik een probleem tussen thuis en mij.

Genoeg is genoeg hé.

Volledige vraag: Het is natuurlijk normaal dat Peggy kwaad is maar ik vraag me af of er na dit alles nog een toekomst kan zijn voor Peggy en vooral Rosa. Zal die laatste na dit alles opnieuw mentaal in orde zijn? En geloven we haar dan nog?

Cool story, tell me more.

Het paard van Troje

— door Jenny Verbeeck

Dat verhaal kennen jullie niet zeker?

 

De Grieken die zochten naar een manier om Troje binnen te vallen.
Ze bouwen een groot houten paard dat ze proberen binnen te smokkelen in Troje.

Natuurlijk, zo’n paard dat is niet verdacht he??

Maar nu bleek dat dat vol zat met Griekse soldaten.

Awel, Julia is de Luc zijn paard van Troje.

Capito?

Hehehehehe.

Pas maar op, Jenny. Ik zou haar echt niet uitdagen.

De mensen, ze zeggen.

De mensen, ze zeggen dat die Mayra op mannenjacht is. Dat het een absolute schande is. Hoe ze zich helemaal optut en zit te lonken vanuit haar taxi. En dat ze zich nu ook aanbiedt bij wildvreemde mannen op café. Weet ge waar? In de Frens! Waar iedereen haar kent, waar ze komt met dokter Ann, haar lief. Dat dat mens zich niet geneert.  

Dat zeggen ze, de mensen.

It’s too late

Too late.
To say.

You’re sorry.

Heartbreaking

Oh wat vond ik het allemaal zielig! Het was al lang duidelijk dat er iets moest gebeuren. Ik begreep Mayra wel maar ik dacht dat zij en Ann zouden verhuizen. Maar wat blijkt dan? Marianne moet het huis uit! Waanzin!

Hoe durven ze. Dat lieve oude vrouwtje zomaar uit haar huis zetten.
Oh Marianne, ik zou haar zo graag vastnemen en zeggen dat het allemaal goed komt.

1m78, lang blond haar, blauwe ogen en een maatje 36

Zo ziet Els eruit. Tenminste, dat zou ze zelf wel willen.

We hebben haar een hele week niet gezien en er is met geen woord over haar gerept. Ik vrees dat we Els voor altijd kwijt zijn. Vooral Peggy zal haar missen, ook al zal ze dat zelf niet beseffen. Nu haar mentor weg is, behoort ze weer helemaal toe aan Peter en Rosa. Els leerde haar opnieuw lachen maar dat is Peggy opnieuw vergaan.

Als ik had geweten dat Els zo opeens zou verdwijnen, had ik meer over haar gezegd. Gelukkig heb ik met de hulp van Bruno nog enkele beelden kunnen opvissen. Mooie beelden van hoe ze was. Els, een sterke vrouw, om geen grapje verlegen.

Overal waar ze kwam maakte ze indruk. Zelfs op Bram.
Met haar optimisme en nuchtere blik, had ze een paar van de gebeurtenissen van de laatste weken kunnen voorkomen. Ze was beter nog even gebleven.

Els

Ooit was ze zo kwaad dat ze haar stok in 6 stukken brak.
Gecontroleerd natuurlijk, met haar handen dicht tegen het breekpunt om splinteren te vermijden. Ze zat gehurkt in het gras. Haar hielen op de rand van het pad, er waren al tranen gevloeid dus het laatste wat ze die dag kon gebruiken was desoriëntatie.
Eerst brak ze hem in het midden. Dan werd het moeilijker. Ze wou hem in 6 breken, niet in 4 dus de twee helften op dezelfde manier opdelen was geen optie. Ze schoof de ene stok langs de andere en probeerde te voelen hoe ze de rest moest breken. Ze zat daar even gewoon voor zich uit te staren. Dan handelde ze snel, zonder twijfelen. Ze brak de stok nog 4 keer. Knak knak knak knak. Ze nam de 6 eindjes, zette ze recht voor haar. Haar andere hand legde ze daarop. En ja hoor, ze waren even lang. 

Ze krulde haar lippen tot een fijne glimlach. Toen stond ze op en nam haar reservestok uit haar tas. Met zekere tred liep ze terug naar de bushalte. Dat was dat. Els voelde zich sterker dan ooit. En dat zou voor altijd zo blijven. 

Een nieuw gezicht

Zoals jullie wel weten, volg ik ‘thuis’ nogal intensief. En toch probeer ik aankondigingen en previews zoveel mogelijk te negeren, ik kijk voor het verhaal en laat mij graag verrassen. Voor wie op Facebook en twitter zit, is dat natuurlijk onmogelijk en dan vang je af en toe iets op.

Toen ik hoorde dat er 3 nieuwe personages inkwamen en dat 1 daarvan Sam heette, dacht ik even dat ze toch niet zo nieuw zouden zijn.

Gelukkig was het gisteren niet Sam Bastiaens die de Frens kwam binnengewandeld. Ik zat echt niet op iemand uit het gezin van Eric te wachten. Zeker niet op Martine. Dus ja, ik ben blij met de nieuwkomer. En toch is er iets dat ik gewoonweg niet begrijp. Waarom oh waarom, gebruik je een voornaam die al eens gebruikt is?

Misschien doe ik moeilijk maar ik vind het absoluut onnodig dit te doen. Oh ja, ik hoor de verschillende argumenten al komen. Ja, maar in het echte leven zijn er ook naamgenoten. Of, dit is een vrouw. Of, als we altijd andere namen moeten zoeken? …
Kom nu, dat is onzin. Er zijn genoeg voornamen, kies gewoon wat anders en er is geen discussie nodig.

Dit terzijde, laat ons het hebben over de nieuwe. (Het is nu toch te laat.)
Sam De Witte. Bijnaam: Sneeuwwitje. Zij staat aan het hoofd van een klusbedrijf dat ‘De Kabouters‘ heet. Zeer verontrustend.

Nee serieus. Zeer verontrustend.

Toffe bende!

Gisteren was ik zo kwaad! Zo kwaad op de vrouwen aan de schoolpoort.
Hun gedrag was onaanvaardbaar. Waren ze zo nors omdat de kinderen te laat terug zouden zijn van de boswandeling? Of negeerden ze Eddy omwille van zijn reputatie? Ik denk het laatste maar het was sowieso ongepast, kinderachtig, onaanvaardbaar. Je kan toch iets zeggen!
En dan de leerkracht die even een mededeling kwam doen. Het was niet zozeer wat ze zei, het was de manier waarop. Zo vaag dat ze was.

Dat was het! Het toppunt was dat ze daar dan zo een gezicht bijtrok van ‘tja, wat nu he?’. Verder geen uitleg en die moeders gaven geen kik. Eddy vroeg dan wel hoe lang het nog zou duren maar ik zat met iets meer vragen. In mijn hoofd zag ik een stoet verkleumde kinderen wandelen met regenlaarzen en zakjes waarin ze de hele dag bladeren en noten hadden verzameld. Terwijl hun juf hen moed insprak: ‘komaan jongens en meisjes, we zijn er bijna. Kijk, hier moet je het al herkennen!’
Of waren ze met de bus gegaan? Zaten ze gewoon vast in het verkeer? En hoe wist ze dan dat het hooguit 5 minuten kon zijn? Dat is toch kort? Kon ze dat dan garanderen? Moesten ze hun boekentassen nog gaan halen in de klas? Ik snakte naar meer informatie en ik heb niet eens een kind in het tweede leerjaar.

Nee, ik heb maar een woord voor de scène aan de schoolpoort. BIZAR.

Verder was ik ook gewoon kwaad op Eddy. Dat hij Murphy uitspreekt als Murpi mag je hem niet kwalijk nemen. Want Eddy, groot liefhebber van de Amerikaanse literatuur uit de 20e eeuw, kent deze uitdrukking enkel uit de boeken die hij leest. Steeds in het Engels. Want! Zo zegt Eddy: Anderstalige literatuur lees je het best in de oorspronkelijke taal, omdat de stijl en geest van de schrijver altijd ergens verloren gaan in de vertaling. Daarin heeft hij gelijk.

Jammer dat de ware betekenis van de uitdrukking dan weer wel aan hem voorbij gaat. Met een enkelband, net voor het bezoek van de probatieassistent je dochter (te laat) gaan ophalen van school en zomaar je gsm vergeten? Dat heeft niets te maken met de wet van Murphy, dat is er gewoon om vragen.
Maar goed, we weten intussen dat er achter het stuurse uiterlijk van Marina Mortier een vriendelijke vrouw zit met begrip voor de situatie van de mensen die ze begeleidt. Dus ik hoop dat hij bij haar op meer vertrouwen kan rekenen. Ik denk niet dat je haar kwaad wil zien! Ik kijk in ieder geval uit naar haar bezoek van vanavond!

Babka

Krakau, Polen. We bevinden ons in het ouderlijk huis van Waldek. Ze zijn er nu een week en Rosa moet toegeven dat het tot hiertoe fantastisch was. Ze zitten in de keuken. Rosa kijkt hoe Waldek en Beate gezellig zitten te kletsen. Ze praten Pools en dat verstaat ze niet maar wat dan nog, die twee hebben elkaar 8 jaar niet meer gezien. Het doet haar goed Waldek zo te zien, hij ziet er gelukkig uit. Misschien zouden ze dit elk jaar kunnen doen. Ze zou het hem vertellen als ze terug in België waren, als alles goed was gegaan en het huis was verkocht. Anders zou hij misschien denken dat ze hem wil pushen.

Rosa zit op een stoel aan het raam dat uitkijkt op de grote tuin. Een man komt via het poortje de tuin binnengelopen. Hij is in pak maar zijn vest draagt hij losjes over zijn arm. Het is een prachtige zachte herfstavond, een van de laatste. Even slaat hij een praatje met Andrezej, een oude man uit de buurt die wel eens komt helpen in de tuin. Nog iemand die het huis eens verkocht, zal missen. Beate tikt op het raam en wenkt de man. De man komt binnen en wordt hartelijk begroet door Beate, zij kennen elkaar. Ook Waldek is heel blij hem te zien, hij schudt hem de hand en noemt hem Ulryk. De man gaat zitten. Beate schenkt thee en biedt de heren een stuk babka aan. Eigenlijk een paasgebak maar omdat Waldek er gek van is, bakte ze er nu ook een. Lieve Beate. Ze praten, eerst losjes, over koetjes en kalfjes. Dan wordt het zakelijk. De man haalt zijn leren aktetas boven en neemt er een kaft uit met 2 bundeltjes papier, één daarvan legt hij voor Waldek op tafel. Ook Waldek haalt iets boven, een dikke enveloppe. Daaruit haalt hij lachend een dik pak geld dat hij over de tafel schuift. Verrast telt Rosa mee met Ulryk. 50 000 euro.

Waldek, zegt Rosa. Eerst stil, dan harder. Waldek wat doe je? Waar heb je dat geld vandaan? Waldek is dat het geld van de brouwerij? Het geld dat ik je gaf toen? Dat is van mij, voor ons samen, maar wel van mij …

Maar niemand hoort haar. Dan beseft ze dat ze niet in dezelfde ruimte zit. Rosa zit in haar zetel en ziet Beate, Ulryk en Waldek op tv, alsof het een scène is uit een Poolse serie. Ze kan alleen toekijken hoe Waldek stralend tekent en tekent en tekent en …

Gillend wordt Rosa wakker. Godzijdank, het was maar een droom. Ze zoekt naar Waldek maar er ligt niemand naast haar. Dan weet ze het terug, Waldek is naar Polen en zij is thuisgebleven. Toch een beetje ongerust, neemt ze zich voor morgen de bankrekening te checken.

Zwetend word ik wakker. Het duurt even voor ik weet waar ik ben. Ik lig in bed, het regent, het is half 4.
Verdorie, ik heb weer over thuis gedroomd.

De vreemdheid

Waarschijnlijk ligt het aan mij maar de laatste tijd brengt Thuis me in de war. Het is alsof de personages die ik al heel mijn leven ken aan het vervreemden zijn voor mij.

Om te beginnen. Jenny, vrolijke Jenny. Ze doet kinderachtig en dat moet stoppen.
Als Julia een ticket verkeerd intikt, grijpt ze in. Maar in plaats van de situatie onder controle te krijgen, besluit ze het probleem uit te vergroten waar de klanten bij zitten. En Julia moet als straf de 2 koffies die ze aanbood zelf betalen. Dat is maar één voorbeeld. In de ogen van Jenny kan Julia niets goed doen.

Mensen die thuis niet écht volgen kunnen denken dat het misschien gewoon niet klikt tussen die twee of dat het alleen Rosa was die iemand extra wou aannemen. Julia heeft inderdaad haar fouten, om te beginnen die vreselijke onzekerheid die ook mij op de zenuwen zou werken.

Maar nee! Dat is het niet. Ook voor Jenny was Julia meer dan welkom.
De problemen zijn begonnen met de door Rosa spontaan georganiseerde pannenkoekenwedstrijd. Julia zag dat niet meteen zitten en het was zelfs Jenny die haar aanmoedigde. Julia deed mee omdat dat van haar verwacht werd. De sfeer zat toen nog goed. Tijdens de voorbereidingen stonden de twee zelfs te dollen in de keuken.

Julia haalt een grapje uit door te doen alsof Jenny haar pannenkoeken aan het verbranden zijn. Gefopt!

Even later ging het mis. Julia won en meteen had ze het bij Jenny verkorven.
Het zit bij Jenny nog steeds zo diep dat ze zelfs haar totaal overwerkte zus geen tripje naar Polen gunt. Gewoon omdat ze dan even alleen met Julia zou zijn. Gewoon omdat mevrouw verloren is met de pannenkoekenwedstrijd.

Dan had je de double date van Judith, Tom, Ann en Mayra. Waarom die 4 keer op keer jeugdhuis/poolcafé Frens uitkiezen, is mij een raadsel. Maar goed, ze hebben het naar hun zin en Ann vindt het tijd dat ze  haar broer iets betaald zet (lang verhaal). Ze doet dat door hem zonder zijn medeweten in te schrijven voor de karaoke.  Maar Ann kent haar grenzen hoor.
Om het niet te erg te maken bezorgde ze Jens een opname van het nummer, zodat Tom enkel moet playbacken.
Hij had die eerder deze week mogen inzingen zodat hij wist wat hem te wachten stond. Alleen niet wanneer.

En kijk! Tom blijkt een natuurlijke entertainer. Aangemoedigd door Mayra die ‘yeah’ roept terwijl ze luid en vooral uit de maat op haar been zit te kloppen, weet hij even voor verstrooiing te zorgen bij de rest van het cliënteel. En zo ziet een van de cafébazen de kans schoon om even met zijn geliefde in de privé te verdwijnen. Op de tonen van ‘meisjes’ vinden zij elkaar terug, zetten zij de Frens in vuur en vlam met een heerlijke, sensuele kus.

Toen de aftiteling liep, zei Bruno: ‘Ik kan dit gewoon niet aan.’
En zo bleven wij gisteren toch wel een tijdje verweesd achter.

Een zwaar geval van aanstelleritis

Een nieuwe aandoening of toch een modeziekte?
Geen idee maar één ding is duidelijk. Naast Franky zien wij ook bij Jenny duidelijk de symptomen van aanstelleritis.

Good enough

Elke keer ik ze in ‘Thuis’ zie dansen, word ik zo blij dat ik het wil vastleggen. En op een blog kan je beweging maar op één manier vastleggen. Jawel sorry, een geanimeerde GIF.

5 keer dacht ik: piece of cake. Let’s do this!
4 keer gaf ik op, deze keer heb ik doorgezet.

Dus hier mijn eerste!

… en mijn laatste.

Een gif maken lijkt gemakkelijk maar zonder filmpje is het een afschuwelijk karwei.
Dus volgende keer dat ik een gif zie, zal ik denken: ‘Hola, dat is toch wel knap gedaan.’

De ondernemers

Vroege avond. Twee taxibestuurders komen moe de dispatch binnen. De middagshift zit er net op en zo ook hun werkdag. Dat denken zij want blijkbaar heeft het bedrijf net een avondshift ingelast.
Bazin Peggy legt de verantwoordelijkheid meteen bij mede-eigenaar Simonne. Een taxibedrijf dat ook late shift doet komt blijkbaar professioneler over.
“Niet consequent!” Vinden Waldek en Leo terecht. Dat Simonne de dag zelf verlof nam is onverantwoord en Peggy (die vorige week een halfuur later kwam zonder verwittigen en daarop geen commentaar pikte) treedt hen bij in plaats van het op te nemen voor Simonne. Ook al heeft het personeel gelijk, ze bespreken zo’n dingen beter op voorhand zodat ze samen achter beslissingen kunnen staan. Soit, willen of niet. De avondshift moet gereden worden want Peggy heeft al reservaties aangenomen. Uiteindelijk zal zij het goede voorbeeld moeten geven en zelf een rit doen, duidelijk dik tegen haar zin.

Even later. Waldek en Jenny liggen moe in de zetel. Waldek omdat hij een dubbele shift heeft gedaan en net ontsnapt is aan een driedubbele (is dat wettelijk, heeft hij een contract?). Jenny omdat ze heel de dag heeft gekuist. De poetsvrouw heeft verlof genomen in afwachting van het proces van haar man. Een duidelijk afgepeigerde Rosa komt de privé binnengewandeld met de mededeling dat ‘de zaal’ vol zit en ze hulp nodig heeft. Zij moet de gasten rondleiden. Dat ze daar dan pas mee afkomt vind ik nogal vreemd. Ze wist dat die gasten kwamen dus ze heeft sowieso iemand nodig voor de bar want of er nu 2 of 30 man in de zaak zit, maakt niet uit. Uiteindelijk offert Waldek zich op waardoor Jenny het opeens heeft over een lang warm bad in plaats van het werk te verdelen en door te zetten tot ze iemand gevonden hebben voor de keuken.

Wat verderop in het dorp heb je nog een zaak. Pas geopend door 2 jonge ondernemers. Een tijd geleden hadden ze iemand in de keuken staan maar die heeft om persoonlijke redenen afgehaakt. En de kuisvrouw heeft, dat weten wij, verlof genomen in afwachting van het proces van haar man. Jens heeft nood aan ontspanning en zou graag met Tim een concert bezoeken (wat heel lang geleden is). Franky vindt dat oké want die had ‘wat goed te maken’. Jens en Tim gaan meteen kijken op internet. Het concertje wordt meteen een weekend Amsterdam. Dat Franky zich eindelijk gaat inzetten voor zijn zaak is goed nieuws maar hij staat nog steeds te sms’en, te zuchten en somber te wezen achter zijn toog. Misschien ben ik wat streng en zal hij zijn best wel doen eens Jens écht vertrokken is.

Normaal gezien is een businessplan niet de meest spannende lectuur en toch zou ik dolgraag die van bovenstaande zaken bekijken.
Beseft Franky zijn verantwoordelijkheid eigenlijk? Lopen Rosa en Jenny er ondanks hun jarenlange horeca-ervaring niet heel verloren bij? En is het een goed idee één taxi naar Roosendaal te laten rijden als je op dat moment maar 2 chauffeurs op de baan hebt?

Het enige intelligente kwam wonder boven wonder uit de mond van Peggy. Ze raadde haar moeder aan niet te veel reservaties aan te nemen om de continuïteit van de zaak te garanderen. Ze hadden nu net goede beoordelingen. Slim! Jammer dat ze het zelf niet toepast.

Maar oké, ’t zal weer allemaal vanzelf in orde komen zeker?

Sneller dan een rekenmachine

3 seconden! Ondanks de denkfoutjes een indrukwekkende prestatie. Bram moet het dan wel doen met 1 hersencel. Het is wel een verdomd snelle.

Mijn idee over de feiten. Een wilde gok, niets meer.

Ik was al lang niet meer van plan mijn idee te geven. Laat de reeks nu maar gewoon zijn werk doen, dacht ik. Uiteindelijk, hoe doordacht mijn dossier ook was, het zou gespeculeer blijven. Maar in de aanloop naar het nieuwe seizoen, zag ik dat de mensen rondom mij minder terughoudend waren.

Eén naam blijft terugkomen. Tibo … en weet je waarom? Die had een bebloede vuist.

Kom zeg. Tibo heeft het niet gedaan nét omdat ze die vuist in beeld brengen. En zeg maar niets, ik weet dat dat niet telt als tegenargument. Dit is een ongeldige reden omdat opbouw van spanning en keuze van scenes niet kunnen tellen als échte bewijzen in een onderzoek.  Waarom Tibo de dader zeker niet was? Tibo was de enige die slim genoeg was niet over zijn alibi te liegen. Jammer dat hij daar toe werd gedwongen door zijn lieftallige echtgenoot. Nu, van Eddy en Frank wil ik graag geloven dat zij oprecht denken dat liegen het beste is dat ze kunnen doen. Frank had gewoon moeten zeggen dat het goed scheef zat tussen hem en zijn broer. Zijn eerlijkheid had hem minder verdacht gemaakt. Maar nee hoor, laat ons allemaal liegen. Julia, Lowie, Bram, Franky, ze doen het allemaal.
Waar zaten deze mensen toch met hun gedachten, zijn ze dan zo naïef te denken ongezien een kerkdienst binnen te wandelen?

Weten zij niet dat zoiets uitkomt? Kennen zij die vrouwen niet, tussen de 50 en de 70? De Yvetjes die daar altijd zitten? (Meteen een dikke pluim voor karakteracteur Chris Boni voor volgend beeld.)

Voor wie het nog niet heeft mogen meemaken. Dit is de nasty blik die de random oudere dame je zal toewerpen bij het te laat binnenkomen (of het te laat uitschakelen van je gsm).

En je zal hun afkeuring gezien hebben, daar zullen ze wel voor zorgen.

Wie kwam als laatste binnen? Was het maar zo gemakkelijk. In die dienst, beste vrienden, zullen we het antwoord niet vinden.
De sleutel zit in de blijde uittrede. De wandeling, de reacties voor en na de gruwelijke ontdekking en dan vooral de blikken. Ik zou jullie graag de hele reeks beelden laten zien en misschien doe ik dat nog. Maar ik hou het voorlopig liever kort. Hier zijn ze, mijn daders.

Waarom verdenk ik hen? Omdat Julia en Lowie als enige naar Luc bleven kijken. Ze kijken niet op, ze kijken niet rond, zelfs niet naar elkaar. De rest heeft ongetwijfeld een eigen confrontatie met Luc gehad maar dan wel een die niet zo fataal was als de laatste. Frank en Eddy kijken naar elkaar, omdat zij meteen de andere verdenken. Iedereen kijkt op, omdat ze weten dat de dader waarschijnlijk een van hen is. Behalve Lowie en Julia. Die staan daar wat te staan.

Verder hoef je het echt niet te zoeken hoor mensen.
Dit was mijn gok, wilder vind je ze niet.

Time is ticking, so slowly …

Voelen jullie het ook? Er hangt iets in de lucht. Een nervositeit. Mijn hart bonst duidelijk iets harder dan goed is. Iedereen is er mee bezig, op twitter, facebook en op de werkvloer. Want vanavond is het zover. De finale van thuis. Het was 16u10 toen ik dit bericht aanmaakte. Dat is exact 4 uur, zolang duurt het nog voor die allerlaatste aflevering van ‘thuis’ begint.

Ik heb een hele week niets op deze blog gezet. Voor alle duidelijkheid, dat is niet omdat het mij niet interesseert. Ik heb de finale zondag al gezien. En ik voel zo hard mee dat het mij niet lukt iets te zeggen zonder iets prijs te geven!! Hierna zullen we drie maand zonder moeten, maar anders dan anders heb ik geen schrik voor dat zwarte gat. Want hier gaan we even over kunnen spreken. Dus niet huilen straks, we hebben elkaar.

Veel plezier allemaal!! Ik ben benieuwd naar de reacties.

Acajou

Kijk dan!

Ik weet niet wie van de twee het meest een stamp verdient.
Tim? Omdat hij de code niet kent? Dit teken? De blik die je partner je kan toewerpen omdat niet iedereen het mag horen?

Als een vrouw zo kijkt, wil dat zeggen: “Help mij, ik heb je nodig. Ik ben hier niet mee gediend, moedig de situatie niet aan.”

Maar oké, het viel nog mee.
Er zijn mensen (en dat zijn niet alleen mannen) die dan vragen wat er scheelt en dat zou de situatie nog ongemakkelijker kunnen maken. Niet dat daar in dit geval risico voor was. Want Peggy is nog erger.

In plaats van zo meteen haar bord vol te scheppen. Met dit, en dat. Ze zou beter eens naar het gezicht van Femke kijken.

Femke, haar getuige. BFF. Want ik denk dat ze met iets zit.

Haar vader zaliger

Oh Marianne!!
Ik weet nog hoe blij je was toen Tom besloot zich in te schrijven bij de balie.

 Het zag eruit als de start van een mooie carrière. Hoe trots was je. En vooral, hoe trots zou jouw vader zijn.

Het kan raar lopen, het leven. Mag dat ook in je schriftje?