Kortsluiting

Een groot sjiek trouwfeest, ergens in een sprookjesachtig kasteel.
Ik vermoed voor de meesten meer dan een uur rijden.

Daar doet ge op 28 december lieve Nancy,
tussen Kerstavond en Nieuwjaar niemand een plezier mee.

Iemand had moeten ingrijpen en nu is het te laat.
Want er is een bom ontploft.

Ik begreep die kopstoot maar schrok toen ik de beelden iets later opnieuw bekeek.
Die waanzinnige blik, die donkere kant, de woede.
Zal het dan toch zijn gevolgen hebben gehad? Die jaren met Marianne, haar op het rechte pad houden en de onvoorwaardelijke steun?
Al die opgekropte emoties en kwaadheid … en daarna het bedrog?
Zal Geert als onbesproken blad, toonbeeld van trouw en slaaf van zijn principes, zich ontpoppen tot de gevaarlijkste, donkerste, wreedste smeerlap die we ooit hebben gehad?

Ik hoop het niet. 😦
Geert doe normaal. Uw petekind heeft U nodig.

En oh, Marianne … wat zal die hiervan zeggen?

Sloddervos

Nu weet ik waarom ik Marianne zo veel vergeef.
Dat is omdat haar schattigheid het uiteindelijk altijd wint van haar boosaardigheid.

Want ik geloof dokter Smekens als hij zegt dat het echt niet bewust was.
Marianne mag gewoon haar schriftje niet laten rondslingeren.