Wijze woorden

Eindelijk!!!
Eindelijk gebruiken Peggy en Ann hun verstand. Eindelijk laten ze zich niet leiden door hun moeders. Peggy reikte gisteren haar hand en Ann nam ze aan.

Marianne was er in het begin gerust in. Ze was er wellicht van overtuigd dat Peggy meteen frontaal in de aanval zou gaan.
Maar Peggy had echt iets te zeggen deze keer. Toen Marianne deze wijze woorden hoorde, wist ze dat ze moest ingrijpen. Het was een wanhopige poging maar wel die met de grootste kans op slagen. Marianne moest Ann niet overtuigen, Marianne moest Peggy kwaad krijgen.

Pas op, ze was er bijna in geslaagd hoor. Even leek het alsof Peggy door het lint zou gaan.

No no, filthy lies! She wants the precious. We mustn’t listen!
They’ll steal it from us. Sneaky little liars. Wicked, tricksy, false!

Maar Marianne had het fout en ik moet toegeven, Peggy verraste me. Ze heeft zich werkelijk als een dame gedragen. Een die klaar is om haar verantwoordelijkheid te nemen. Ik geloof in haar.

Eén ding moet ik nog zien gebeuren. Als Rosa weer afkomt met dat ‘gedoe’ van haar, wil ik dat Peggy haar de mond snoert. Want het moet maar eens gedaan zijn met die negatieve energie. Eén iets steekt nog altijd bij mij. Dat hele gesprek met Peter spookt nog steeds door mijn hoofd. Samengevat in één zin.

Er zijn bepaalde dingen die je niet zomaar kan zeggen om dan achteraf te doen alsof er niets is gebeurd.
Sommige dingen blijven hangen en ik vind dat verontschuldigingen op hun plaats zijn hier!

Het belangrijkste is dat we weer met een goed gevoel kunnen kijken naar onze favoriete reeks!

Zo blij als een …

Sandrientje.
Ik vind het altijd zo grappig als Marianne en co het hebben over hun oogappel. Hoe die geen 2 minuten had kunnen zwijgen over het grootouderfeest. Dat ze zo blij was met haar dokterssetje. Dat ze Geert zo graag ziet.

Awel, ik zie dat dus niet …
En als Ann dan zo vertederd staat te kijken. Dan vraag ik mij écht af wat Sandrientje ervan vindt.
Wat zit er in dat hoofdje …

Ben je daar écht graag Sandrientje?

 

Nog even snel

Iedereen zit zich nu waarschijnlijk af te vragen wat er straks gaat gebeuren.
Ik vraag me eerder af wat de toekomst voor Femke in petto heeft. Ik heb het niet over volgende week of hoe het zal lopen met Tim. Nee, over haar toekomst in Thuis.

Want hoe dramatisch het ook zal zijn, uiteindelijk zal het met iedereen die niet sterft goed aflopen. Ze hebben allemaal hun tegenslagen gehad, om de beurt. Ze komen er allemaal weer bovenop, dankzij hun familie en vrienden. Zelfs Peggy. En als ze hun job verliezen omdat het niet meer vol te houden is, vinden ze meteen een andere job. Bij de Noorderzon, Sanitechniek of als chauffeur voor Leo, overal hebben ze volk nodig.

Dat geldt voor iedereen, behalve voor Femke. Als Femke iets opbouwt, verliest ze het altijd weer opnieuw.

Net daarom probeerde ik niet te hard te gaan hopen toen er iets groeide tussen haar en Tim. Want ze zou hem toch verliezen.
En toen had je Jens! Goeie Jens, die integenstelling tot Katrien iemand een kans kan geven. Jens liet me denken dat het anders kon. En volgens mij zag zij dat ook.

Dus. Mag Femke nu even gewoon gelukkig zijn? Een jaar, of twee jaar. Ze mag daarna ook wel tegenslag kennen, die ze kan verwerken met iemand anders dan haar moeder.
Kan ze vanavond die cirkel doorbreken? Waarom heeft ze Sandrientje vast, zal ze haar redden?

Zoals indertijd zotte onberekenbare Veronique Lowie heeft gered, het zoontje van Leontine? Toen zag iedereen dat ze misschien zo slecht niet was en kreeg ze haar plaats. Daarna kwam ze in een stabiele relatie terecht met Mo. Uiteindelijk liep dat niet heel goed af want op huwelijksreis werd ze ontvoerd en vermoord. Maar daar kon ze zelf niks aan doen, dus nam niemand het haar kwalijk.

Ja, ik zie het eindelijk goedkomen. Niet alleen voor haar maar ook voor Tim. Want die jongen heeft het toch ook niet makkelijk gehad. Wat Katrien hem geflikt heeft met de broer van Jens. Ik ben er nog altijd niet goed van. Ze zou zich moeten schamen.