Just awkward

Het is allemaal niet gemakkelijk in ‘t leven. Zeker niet voor Rosa.
Ze doet zo haar best om bij Waldek door te dringen. Maar één ding moet ze toch weten.

Vraag nooit iemand een verhaal, hoe grappig het ook is, opnieuw te vertellen aan iemand die het net heeft gemist. Want ik ken dat!

Jenny zal dat doen voor haar zus en overmoedig beginnen bij het begin terwijl Rosa al staat te gniffelen omdat ze weet wat er gaat gebeuren en Waldek door al die druk alleen maar kan hopen dat hij het misschien gewoon echt grappig vindt zonder geforceerd te moeten doen alsof. Want dat vindt hij zo erg voor Jenny.

En dan komt dat eerste grappige moment waar Waldek weet dat hij moet lachen maar het niet kan omdat Rosa naar hem kijkt met zoveel verwachting dat het alleen maar verlammend werkt.

Rond zijn ogen zit dat vreemde trekje dat mensen hebben die naar een mop luisteren waarvan ze weten dat het niet grappig zal zijn omdat ze moppen nooit zo grappig vinden en toch doen alsof en dan zeggen ‘ha ja, ‘s wel goe’ en zich de droogstoppel voelen die ze eigenlijk in de eerste plaats niet wilden zijn.

Want helemaal gek wordt hij daarvan. Van Rosa die daar staat te kijken en niet toelaat dat Jenny af en toe iets vergeet want ze moet het net zo vertellen als daarstraks … want allez, het was zo grappig en nu vertelt ze het helemaal fout. En voor hem geeft dat niet, maar ’t is zo erg voor Jenny.

Op het einde zal Jenny zeggen: ja sorry, ik was een stuk vergeten.
Waldek staat nog te grinniken want eigenlijk vond hij het toch niet zo slecht?
Nee, echt … hij vond het echt wel grappig. Zeker dat stuk waar Jenny de deur opendeed omdat hij het zich echt kan voorstellen. En dat het dan weer net die klant moest zijn. Dat is zo typisch, nee … écht goed.

En Rosa zal prevelen: ja maar daarnet vertelde ze het wel beter.

——

Dokter Geert had gelijk toen hij zei: geef hem tijd.
Nog heel even Rosa. Laat Waldek gewoon doen.
Sinds gisteren gaat het de goede kant op.

En als hij er klaar voor is, zal hij aan Jenny vragen:
Vertel mij nu maar dat wc-rollen verhaal. 

En dan kan zij zeggen …

Al is het maar uit respect voor de verhalen van Jenny.

Voesj

Rosa en Jenny kennen Peggy goed genoeg om te weten dat er iets aan de hand is en maken zich allebei terecht zorgen.
Rosa omdat haar dochter weer eens gekwetst zal worden. Jenny omdat ze echt wel dacht dat Peggy iets geleerd zou hebben na heel die situatie met haar Bianca.

Wie o wie heeft gelijk?

Ik volg Jenny.
Peggy geeft dan wel toe dat ze niet goed bezig is en even lijkt het alsof ze er iets aan gaat doen.

… toch zie ik het haar nooit écht proberen.
Nu niet en vroeger niet.

Tegen de waanzin

Je kan eens onnozel doen, er mag eens gelachen worden.
Peggy, slaaf van haar impulsen, drijft het altijd iets te ver.

Even dacht ik.
’t Is gebeurd!
She lost it. Peggy is gek geworden.

Maar nee hoor, het is nog steeds dezelfde. We weten hoe ze is …

Te nemen of te laten.

Night of the living dead

Het was op zijn minst gezegd een erg vreemde scène.
Een kamer vol zombies en een mummie.

… hoe wist die dat eigenlijk zijn?

De acteerprestatie in de acteerprestatie

Hihi, Jenny kan goed acteren. Ik heb het niet over Janine Bischops maar over Jenny zélf.
Ik dacht ook dat het écht een heel groot probleem was dat die tafel voor niks gedekt was!!

Gisteren kwamen wij dankzij Radio 2 ook te weten dat de eetgewoontes van Peggy door de jaren heen gegroeid zijn. Alle gewoontes van de personages zijn speciaal op hen afgestemd. Zelfs als ze de was opvouwen.
Daar schrik ik natuurlijk niet van, dat is waarom ze zo geloofwaardig zijn.

Oh! Ik ga ze missen deze zomer, onze vrienden uit de dreef. Zelfs Luc!
En ben vooral blij: dat het weer koekenbak is tussen die twee.

Lachen gieren brullen

Ohhohohooo NEEJE.

Oh dat zag er plezant uit gisteren in de keuken van Ter Smisse!
Voor zolang het daar mag duren want ook al loopt het misschien allemaal goed af met die verkoop enzo, op ’t einde van de week is het toch gedaan. Voor 3 maand!

Dat is niet erg mensen. Familie blijft een maand langer duren en je zou dat niet eerlijk kunnen vinden. Maar een echte thuisfan moet daar begrip voor hebben, want iedereen ziet dat er in de productie van Thuis veel meer tijd en zorg kruipt. (WAARMEE IK NIET WIL ZEGGEN DAT FAMILIE GEEN GOED PROGRAMMA IS … gewoon, anders)

Praktische info:
Deze week sta ik met de dagploeg en dat wil zeggen dat ik thuis op zijn gewone uur kan volgen! Deze zondag gaat Villa Vanthilt van start en zorg ik voor live  verslaggeving vanaf 22u vanop de grote markt van Dendermonde … ik zal ook steeds een gast uitnodigen, dus als je eens een avondje mee wil met een professioneel tv-kijker, inschrijvingen kunnen via mijn facebookpagina!

http://www.facebook.com/pages/Blokje/217807018246039?ref=ts

Ik kan echter niet garanderen hier op tijd te zijn aangezien ik tot kwart voor 10 werk en dan nog parking moet zoeken!

Twee man en een paardenkop

En was ze schoon?
Schoon, goh ja … speciaal.

Iedereen zal het willen weten! Want niemand was erbij.
Die trouw, ik vond het wat triest. Dat staat volledig los van Waldek die tegen alle verwachtingen in tòch verscheen.
Om te beginnen, die vrijgezellenavond … arme Luc, een bak bier drinken in de zaak en dan gaan stappen met je neefje en diens beste maat.
Bij alles wat ik zag, dacht ik: “oei, dat had ik toch anders gedaan” of  “hm, toch niet zo goed voorbereid precies”.
Vraagt die Jenny 5 minuten voor ze gaan vertrekken of ze toch de getuige mag zijn, Rosa had dus nog niemand. Anders had ze toch wel gezegd: “hm ok maar er zal wel iemand teleurgesteld zijn”.
Franky die dezelfde dag zijn broek moet laten omzomen en niks van speech of zo heeft voorbereid. Frank die in Ter Smisse gaat eten in plaats van daar voor één dag buiten te blijven. Luc die toch een kater heeft ook al had hij gezegd dat hij niet ging overdrijven.
Allez mensen. Focus nu eens, jullie zitten met een trouw!

Ach ja, het gegeven liefde en relaties in thuis.
Voor een Disney-kid als ik: zeer ontnuchterend. Want het is de realiteit.
Maar tegelijkertijd is het ook zo schoon, want we zien ook die prille liefde, vrij van intriges. De weg van het hart tegen beter weten in.

Want de manier waarop Ann zegt:

Laat mij uitkijken naar de volgende keer dat die ene mij vraagt …
of ik zin heb in een etentje.

Als Peggy op verplaatsing speelt

Als Peggy op verplaatsing speelt, zal ze zich nooit overhaasten. Ze verkent de boel, kijkt eens rond en wacht af. Die eerste dagen bij Marianne at ze nauwelijks, Peggy dacht na.

Gisteren was ze dan eindelijk klaar voor een eerste experiment!
Ik bracht het met plezier voor jullie in beeld.

En … actie!
Tom die belt, de rest wacht af. Peggy begint eraan.
Ze weet hoe lang de scene is, ze weet wat ze gaat doen. Hop hop hop, snel en vakkundig legt ze de eerste laag, 3 sneetjes, weet ik veel van wat.

Tom is woedend, Marianne natuurlijk ook. Maar Peggy werkt onverstoord verder. Ze slaagt er zelfs in de 2e laag beleg in beeld te brengen zonder dat je haar ziet. Als Marianne het woord neemt, zien we een potje confituur. Dat is niet alles! Ze toont ons zo op geniale wijze het contrast tussen haar en Peggy. Marianne die eet een broodje zoals het hoort. Een keizertje keurig in 2 gesneden met niet meer beleg dan nodig. Eigenlijk laat de ontbijttafel van Marianne niet anders toe. Maar Peggy laat zich niet kennen. Ze hebben haar uitgedaagd.

Dan wordt het een beetje tricky, het moeilijkste deel. Als het ergens misloopt is het hier. Ann maakt zich klaar om de kamer uit te stormen en Peggy weet dat ze niet veel tijd meer heeft. Een paar seconden om de 3e laag aan te brengen en dan is het gedaan. Peggy haast zich, dat zie je aan de kromming van haar rug.

Oef! Net op tijd. Confituur, bosbessen denk ik, 4 cm dik.
Terwijl Ann verdwijnt, neemt Peggy alvast een hapje, in afwachting van wat komt.

Over naar Ter Smisse, waar ze ook ontbijten. Een tafel met iets meer mogelijkheden, met ontzettend veel beleg, een pot yoghurt en zelfs restjes van de vorige dag. Ze hebben het over Peggy, over hoe die zich in het hol van de leeuw begeeft. Trots zijn ze, en daar hebben ze reden toe.

De laatste scene.
Nom nom. Terwijl de mensen praten, smikkelt Peggy trots haar broodje op.

En als ze wordt betrokken in het gesprek, plukt ze heel beleefd kleine stukjes van haar broodje.

Maar eigenlijk kan het haar allemaal niet zo veel schelen … 

… en denkt ze: “Laat mij toch met rust, laat mij genieten van mijn lekkere broodje.”

Die ontbijtjes dan maar

Iets zinnigs schrijven over wat op tv gebeurt, het is niet altijd evident.

Maandag, 20u. Daar zat ik, aangemoedigd door de warme reacties op mijn blog, lichtjes opgewonden omdat het eindelijk weer zover was, pen en papier in aanslag. Maar er kwam niks. Opgelet! Thuis bracht ons weer een sterke aflevering … maar dat was dat en ik dacht sowieso wat te doen rond Pieter Loridon.
Want eindelijk gingen we weten of Liesbet en hij nu een koppel waren. Nou, Pieter was heel vaak aan het woord en zeer beschouwend, maar zei eigenlijk niets. En toen ze samen voor de rest van de dames verschenen, kwamen we te weten dat ze elkaar vaak zagen maar dat dat moeilijk was door hun drukke agenda’s. Allemaal erg warrig en slechte televisie. Een koppel was het niet maar gaat het daarheen? Dat blijft de vraag! Gelukkig merkte Pieter net op tijd dat humor beter werkte en deed hij snel een nep huwelijksaanzoek dat onthaald werd op een lachsalvo. Great save!
En dan was er ook nog Chantal die wat zei over het in huis halen van een heel varken voor alleen een klein worstje.

Dus toch maar over thuis.
Over Rosa haar obsessie voor samen ontbijten. En Luc zijn paars hemd en lichtpaarse das, oh ik heb jou echt niet graag. Maar dat doe je goed. Het zit hem allemaal in de details!

‘De werf’

Oh ik ga dat zo missen die ontbijtjes samen.

Wij allemaal Rosa, wij allemaal.

Maar wat ik niet begrijp is dat je dan helemaal naar die werf gaat om te zeggen tegen Waldek dat je een paar weken in ‘Ter Smisse’ gaat logeren. (Wat had ik gezegd?)
Natuurlijk wil je dat even persoonlijk melden, ik heb gewoon te doen met de mensen die daar aan’t bouwen zijn. Dat huis wordt gebouwd op negatieve emoties en intriges.
En er kan nog veel gebeuren, want het seizoen loopt ten einde en dan krijgen we weer een van  cliffhanger van jewelste. In thuis is dat niet zelden een dode. En we weten allemaal hoe je een lijk het best laat verdwijnen. Natte cement, jawel!

Domper op de feestvreugde

Da kan mijnen bruine ni trekken. Echt iets voor Luc om te zeggen.
Is er wel genoeg champie? Typisch Peggy.

Dat in een halve minuut en niemand die zich daar ooit stoort, die vier hebben mekaar echt wel gevonden.

X-(

Gelukkig was daar: Femke.
Ze komt aankondigen dat ze Peter heeft kunnen overtuigen terug op de loft te komen wonen. Tom, Rosa, Luc en Peggy krijgen 2 weken de tijd om te verhuizen. WEG SFEER.

Heerlijk, geweldig, dat zal ze leren, score Femke score.
Maar ook wel hard en niet helemaal eerlijk. Luc en Rosa hebben niks te maken met de verkoop van het notarishuis. Femke wil natuurlijk Tom een hak zetten.

Maar ach, we weten hoe dat gaat in Thuis, je woonst verliezen is daar zeker niet ongewoon. Je gaat dan gewoon enkele weken in Ter Smisse logeren en je eet er ’s middags een dagschotel. Dat zijn eenvoudige gerechten als een spaghetti of een croque madame, dingen die sowieso al op de kaart staan maar voor de gelegenheid nog eens extra in de picture worden gezet.
Dat is makkelijk voor Jenny.

Gelijk een neiging.

Soms is het even rustig in thuis en dan is het moeilijk erover te schrijven. Dat hoeft ook niet altijd, dan geniet ik gewoon van de details. In Thuis worden namelijk niet alle grapjes uitgelegd, soms is het zelfs niet helemaal duidelijk of alle personages helemaal mee zijn. Zoals Roza die haar handen op haar buik legt als antwoord op de vraag waarom die trouw er snel moet komen. Luc die met zijn hand in zijn zij, blik naar beneden en wenkbrauwen omhoog met een slap vingertje zwaait en ik terug weet waarom ik het zo’n ploert vind. En Jenny die gekke smoeltjes trekt en verbaasde babygeluidjes maakt.
Tegen het einde dacht ik dat het weer zo’n aflevering zou worden. ’t Is alleen wel vreemd waarom Marianne zo gebrand is op het notarishuis, dat zegt toch weer veel over de plaats ‘Thuis’ … maar dat is iets wat ik bewaar voor de zomerstop.

En dan slaat opeens de spanning weer toe. BAM. Recht in je gezicht. En deze keer gebeurde dat onder de vorm van een zwart boek.

Er is duidelijk iets aan de hand hiermee. Jammer dat ze de kans niet hebben om de ‘werkplanning’ door te nemen want dokter Ann krijgt een dringende oproep binnen, ze moet meteen vertrekken. We keren terug naar het gesprekje van Waldeck en Frank en wat zien wij? Ik had het natuurlijk eerder moeten zien maar nu zitten die toch wel gewoon vlak naast de dokterspraktijk zeker? We zien Ann met gierende banden vertrekken. Waldeck kijkt zelfs nog even op.

Nog iets, als Frank terug bij zijn taxi staat passeert de dokter nog eens, ze vlamt met een rotvaart voorbij en Frank zegt. “Jaja dokter Ann”? Ze moeten dus op een soort van rotonde zitten dacht ik. Maar voor het huis van Marianne is geen straat meer dus dat kan ook niet. Een mogelijke verklaring is dat er werken waren in de straat die Ann wou nemen.

Over de gebeurtenissen daarna ga ik niet veel zeggen, te spannend, te snel.

Alleen dit:

Jaja dokter Ann?

Wat heb je daar, Peggy?

Gisteren viel mij toch weer iets op, niet toevallig in de keuken van Peggy en Rosa.

Tom: Maar ik wil ook een stukje.
Peggy: Smeert u zelf een boterham.

Aangezien ze wil dat Tom zijn boterhammen zélf smeert, ga ik er even van uit dat wat zij vast heeft een boterham is.
Maar zoiets heb ik nog nooit gezien.

Wat is dat Peggy? Wat is dat? En waarom toch weer zo speciaal?

De kip of het ei.

Het is weekend en dan is het even stil. Daarom buigen wij ons vandaag over de langste en misschien meest interessante verhaallijn uit thuis. Die eeuwigdurende vete tussen Marianne en Rosa. In thuis is er vanalles gebeurd. Ze hebben mekaar allemaal bedrogen, bestolen, verweten enzovoorts … toch wordt dat altijd vergeten of dan toch vergeven. Behalve tussen Rosa en Marianne. Ik denk even zo ver ik kan terug in de tijd en toen had Rosa een affaire met de man van Marianne, en later heeft Marianne het kapsalon dat Rosa huurde gekocht, als wraak.

Maar puur op’t gevoel, achter wie sta jij?

Ge moogt uw keuze altijd toelichten in de comments, anoniem blijven mag gezien de gevoeligheid van de situatie, natuurlijk ook.

En oh … Marianne you rock. Rosa, jij niet.

De eetgewoonten van Rosa en dochter.

Deze week ben ik eindelijk terug thuis beginnen kijken, en guess what! … ik kan nog steeds volgen. Ik weet nog goed dat ik vorige keer blij was dat Peggy niet langer in de keuken van Ter Smisse kwam eten, zij en haar moeder hebben namelijk wansmakelijke eetgewoontes, iets waar ik sowieso nogal gevoelig voor ben. Wat zie ik nu? Ze delen opnieuw een keuken. Tijdens het bespreken van het baby-feest van Sandrine en de missing 800000 euro van Peter, speelde Rosa met een stuk gerookte ham, nogal duidelijk … nu vraag ik me af waar ze dat rond rolde, een paar keer, opnieuw. Ik denk dat het een dadel was. Iemand?