Ik ben fotograaf, hier is mijn kaartje, bel mij …

De modellen staan wat onwennig naast elkaar. De fotograaf zet funky lounge-muziek op om de spanning weg te nemen en praat op ze in. Ze moeten zich ontspannen, wat dollen met elkaar. Er worden foto’s genomen. De fotograaf is nog niet helemaal tevreden en stelt voor van outfit te veranderen terwijl een paar vrienden grinnikend toekijken. Wanneer de modellen zich uitkleden, blijft de fotograaf foto’s maken. Een van de modellen protesteert maar wordt gerustgesteld. Ze zullen onherkenbaar zijn.

De fotograaf is geen ietwat oudere man die op café zijn kaartje aan een paar meisjes heeft gegeven. Het is Paulien.

De modellen zijn haar broer Lowie en vriendje Adil die haar uit de nood willen helpen. Ze moet namelijk een deadline halen en heeft niet zoveel zin écht na te denken over een concept, het boek te lezen en op zoek te gaan naar ervaren modellen die weten waar ze aan toe zijn.

Bruno en ik hadden al een paar glazen cava op toen we deze aflevering bekeken en eerlijk gezegd was ik een beetje in de war na die scene. Als ik Lowie of Adil was, ik zou mij gebruikt voelen. Wat voor een fotografe is Paulien eigenlijk? Niet zo’n goeie blijkbaar.

Ze pakt die opdracht op een heel tamme manier aan. Dat haar foto’s in de smaak vallen en één foto goed genoeg is, is puur toeval. Het ergste is dat ze hiermee waarschijnlijk haar relatie met Adil kapotmaakt.
Paulien sputterde even tegen maar het is wel duidelijk dat de beslissing gemaakt is. Adil komt op de cover. Ik vraag me alleen af wanneer hij hierachter zal komen. Op de persvoorstelling?
Als er inderdaad problemen aankomen, hoop ik vooral dat ze Adils achtergrond er niet gaan bijhalen. Dat ze gaan stellen dat zoiets voor een moslim ondenkbaar is, dat het een schande is voor zijn familie, dat dit voor hem anders ligt. Want wees er maar zeker van dat de meeste mannen het niet op prijs zouden stellen zonder toestemming (!) op een boekcover te komen over ontluikende homoseksualiteit. En dan druk ik mij nog voorzichtig uit!

Paulien mag blij zijn dat Lena haar oog niet liet vallen op een van de foto’s met Lowie. Die zou haar mogelijk een kopstoot geven, haar kamer kort en klein slagen of op zijn minst haar fototoestel in 1000 stukken trappen.
Want ’t is niet omdat hij zich de laatste tijd rustig heeft gehouden dat hij zijn temperament kwijt is!

Die foto linksonder is toch ook goed?

All you need is …

Jani. 

Geslaagde lunchdate? Meh, niet echt.

De jonge garde

Meneer de directeur

Het is intussen algemeen geweten dat Katrien en Paulien ons binnenkort zullen verlaten. Wij vinden dat allemaal heel erg, dus misschien moet Katrien dat voorstel van Winterlicht maar gewoon aanvaarden. Zo meteen na je stage aan de slag kunnen, dat is toch niet voor iedereen weggelegd?

En als hij dan toch bezig is, wie weet kan de directeur dan ook Paulien overtuigen.

Wij zouden hem voor eeuwig dankbaar zijn!

Met getrokken messen

Jajaja! Ze zijn weer helemaal terug.

Razend spannend met die Guy, Jens is wat van plan, zitten Katrien en Paulien mee in het spel en vinden de kijkers nog steeds dat Guy moet boeten?
Toen Katrien MOORDENAA had geschreven op de auto van Guy was het ook even schrikken met die muziek!

Er werd ook een paar keer naar het verleden verwezen … naar Jean Pierre en de Walter. Naar gebeurtenissen die zich jaaa-ren geleden voordeden. Alsof ze er ons aan willen herinneren vanwaar we komen. En dat we niet mogen opgeven omwille van één vreselijk vervelende verhaallijn.
Zelfs een scène van het vorige seizoen werd opgehaald. Niet toevallig een erg sterke scène!!

Ik wist meteen weer waarom het zo leuk is een blog bij te houden. Je kan zo eens herinneringen ophalen.
Even eentje uit de oude doos. Voor degenen die het toen niet gezien hebben …

Zo zag die eerste ontmoeting eruit. We zijn nu een jaar later en Ann en Mayra zijn nu een mooi koppel.
In de aflevering van gisteren blijkt Ann niet alleen een ietwat verlegen vrouw te zijn …

… ze is ook ontzettend grappig.

Vanwaar de titel van deze post?
Eigenlijk ging het eerst over wat anders.

Het viel me op dat er nogal met messen gezwaaid werd deze aflevering. Eerst Frank en twee scènes erop aan tafel bij Julia. En elke keer ging het over Guy.

Toeval? Zeker weten.
Maar één ding staat vast.

ER GAAT WAT GEBEUREN!!

Kom! Aan!

Ik wil niet op de feiten vooruit lopen. Maar gaat Paulien Rafaël opnieuw vergeven?

Mensenlief. Schrijvers! We hebben het wel begrepen. Het personage van Rafaël is gevaarlijk, onvoorspelbaar maar tegelijkertijd beschikt hij over de charme mensen steeds opnieuw rond zijn vinger te draaien.

Als er mensen zijn die dit wel nog spannend vinden, is het misschien een goed idee het personage uit de reeks te schrijven en hem zijn eigen spin-off te geven.

De telenovelle Rafaël … ik ga er alvast niet naar kijken.

Bruno zegt dat hij het een kans zal geven.

The looks

Modellenbureaus, fotografen, fotoshoots. Voor veel mensen klinkt het wat louche.
Dat een moeder daar wantrouwig tegenover staat kan je dus helemaal begrijpen. Als Paulien en Katrien Julia’s toestemming willen, zullen ze het goed moeten aanpakken.

Alleen … als die moment er dan is, laat hem dan niet voorbij gaan.

Sorry meisjes, kans gemist.
Zo goed gezind zullen wij haar dit seizoen niet meer zien!

Een verandering in de planning

Het klonk allemaal zo plaatselijk. Een lokale kunstenares maakt portretten van mensen die ze kent.
Het thema is vriendschap (vriendschap jawel). Opgelet, daar is even over nagedacht. Paulien wist niet goed wat te kiezen. Haar zus stelt voor iets te doen rond liefde. Slecht idee, zegt Paulien, heel de klas doet dat al.
Haar moeder is er komen bijstaan.
‘Vriendschap’ zegt Julia.
‘Vriendschap?’ vraagt Paulien. Het gekke idee van haar moeder moet even bezinken maar je ziet hoe ze er een beeld bij krijgt. ‘Vriendschap’ zegt ze nog eens, deze keer bevestigend. Geniaal.

Het is niet moeilijk mensen te vinden en het resultaat is fan-tas-tisch. De geportretteerden zijn enorm enthousiast. (Paulien weet het nog niet maar ze mag binnenkort foto’s van Britney maken). Beter nog, Rafaël die een galerij heeft, ziet er wel wat in en organiseert een tentoonstelling.
In de Noorderzon.

Maar toen Rafaël het woord nam, werd het allemaal opeens zo ambitieus. Even waanden onze vrienden uit thuis zich in een sjieke galerij in de grote stad. Dus als ik ooit mag exposeren, dan mag hij speechen.

Want ook al zegt hij zelf: ‘talent laat zich niet in woorden vangen’. Hij komt toch aardig in de buurt.