Op Mayra

Zo! Back to business. Thuis, want daar draait het hier toch om.
Er waren er die begonnen te twijfelen. Dat werd wel duidelijk gemaakt door de verontwaardigde reactie van een collega-thuisfan.
Of ik de reactie van Ann niet had gezien. Toen Nancy die brief opendeed, toen Mayra te horen kreeg dat ze de eerste prijs had gewonnen in die juwelenwedstrijd. En waarom ik daar niets over had gezegd.

Hoezo? Antwoordde ik. Ann leek toch blij te zijn?

En als ze even teleurgesteld had gekeken, dan had ik dat gemist.
Maar ik zou het bekijken, dat spreekt voor zich. Ik wou wel eens zien hoe blij Ann écht was.

En ja ’t was waar. Ik had dat gemist. Had ik de eerste keer niet aandachtig genoeg gekeken?
Natuurlijk niet! In zo’n scène gebeurt soms zo veel dat je niet weet waar eerst te kijken. Toen Ann in beeld was, leek ze oprecht blij. Weet je wat ik zag? Marianne die gelukkig was voor Mayra, nochtans niet de beste vriendinnen. Marianne is een gevoelsmens, daarom heb ik haar graag. Maar Ann? Na de knuffel heb ik niet meer op haar gelet.
Ik hoefde de aflevering van de dag ervoor zelfs niet op te vragen. De makers hadden de scène volledig in de voorstukjes gestoken. Alsof ze wilden zeggen …

Mensen, hebt ge het gezien?

Oké, ik kan mijn collega-thuisfan niet dankbaar genoeg zijn. Ann keek niet een beetje teleurgesteld. Ann zag eruit alsof de hemel op haar kop viel. Alsof ze het niet kon vatten. Alsof zij op die moment dacht: ‘Wacht even. Stop. Is dit echt gebeurd? Heeft Mayra een juwelenwedstrijd gewonnen terwijl ik 3 maand geschorst ben?’

Kijk, ik vind dat vreemd. Als het een mens tegenzit, kan het geluk van anderen hard aankomen. Omdat je wou dat het ook voor jou zo simpel kon zijn. Maar bij je partner, Ann?

Ze zou zich kunnen optrekken aan Mayra. Laat ons eerlijk zijn, die heeft nog niet veel geluk gehad sinds haar eerste dag in Thuis. Maar Mayra heeft doorgezet omdat ze bij Ann wou zijn.

Dus dat wou ik hier even komen zeggen. Dat Ann genoeg kansen gekregen heeft. Maar de volgende aflevering deed ze er nog een schepje bovenop.  Was het omdat die fles champagne een maand geleden op vraag van haar advocaat voor haar was koel gezet? Omdat ze dachten dat de overwinning al binnen was? We zullen het nooit weten. Hoe dan ook, haar reactie is niet goed te praten.

Dokter De Decker is al haar punten kwijt.

Ik heb altijd gedacht dan Ann het goed bedoelde.
Een beetje saai, maar net daarom betrouwbaar en als persoon waardevol. Ik moet mijn mening herzien. Toen er werd getoast op Mayra deed ze niet eens de moeite om blij te zijn. Deze keer was het niet een onverwachte mededeling die je even uit je evenwicht brengt. Deze keer was het Mayra gewoon niet gegund.

En oh! Ann had Sandrientje naar Tom kunnen doen. Niet meegaan naar de prijsuitreiking was onvergeeflijk.

’t Is ongelooflijk.
Hoe dat de mensen kunnen zijn.

*remove threat* – *attend to victim*

Als er een nieuw personage in Thuis komt, geef ik ze altijd een kans.
Ik laat het rusten, ik laat ze wat inwerken. Zo ook met Judith.

Wel, mijn mening is gevormd. Ze geeft me de rillingen. Sinds gisteren weet ik waarom en de aflevering van vandaag kon dat alleen maar bevestigen.

Om te beginnen, die blik van haar.
Ze heeft die wel vaker. Nadenkend, alsof ze zich afvraagt wat er eigenlijk van haar verwacht wordt. Blind voor alle menselijke emoties, gefocust op woorden. Ann, haar kinderen, Marianne met haar kapotte horloge, ze leiden haar af van de gebeurtenissen in haar hoofd. Of die blonde vrouw voor de deur van haar spreekkamer. Ik vond dat Femke er wanhopig uitzag, ongerust, in paniek. Judith stelde een paar vragen waaruit ze besloot dat het nog 2 minuten kon wachten. Haar gedachten dwaalden af naar haar patiënt die zat te wachten in haar spreekkamer.

Judith is chaotisch, heel verstrooid. Tot daar aan toe, maar bij Simonne thuis bekroop mij een heel onaangenaam gevoel. Akkoord, Ann was beter rechtgestaan van zodra haar collega binnenkwam maar de manier waarop dat haar werd duidelijk gemaakt was overdreven.

Het was niet de toon van een vrouw die van aanpakken weet. Judith sprak Ann toe alsof die daar ter plekke een aderlating zat toe te passen op Yvetje. Er een boeltje van makend, wartaal uitslaand. Ann zat niet gewoon in de weg, ze was een mogelijk gevaar dat moest worden verwijderd.

Ook Simonne en Femke waren er niet goed van.
Let op mijn woorden. Judith kan wel eens zeer gevaarlijk blijken.

Los daarvan een kleine opmerking over een van de figuranten. Zie het als opbouwende kritiek.

Het is leuk om te zien dat figuranten in ‘Thuis’ keer op keer de lat erg hoog leggen voor zichzelf. Figureren wordt vaak onderschat. Een goeie figurant gaat op in de omgeving. Ze focussen zich op hun eigen gesprek, alsof wat er aan hun tafel besproken wordt nét zo belangrijk is als wat er zich naast hen plaatsvindt. Maar, hier komt het … té goed is ook niet goed. Als je bij de dokter zit en er komt iemand in paniek aankloppen, als er dan zelfs naar jou wordt verwezen, dan is het toegestaan om even te kijken. Je blijft niet vooruit staren alsof de dokter daar nog zit.

De dame die in de spreekkamer zat, had gerust eens mogen kijken.
Niet in de camera natuurlijk! Komaan mannen. Keep it real!

Madame Doktoor

Ik weet niet hoor, maar sinds heel die adoptie in gang is gezet, heb ik het gevoel dat Marianne en Ann zichzelf hierin een beetje overschatten.

Wat een gedoe zeg. Marianne ging voor de verandering haar goede hart laten zien en probeerde daarom Ann te overhalen toch positief te antwoorden.
Ann zelf wist het niet goed, voelde zich er niet prettig bij maar wou het vooral goed doen. Terwijl er eigenlijk gewoon werd gevraagd naar haar zicht op de situatie. Toch?

Het gesprek had alles weg van een mondeling examen. De persoon die voor haar was geweest, had haar gewaarschuwd. ’t Is een taaie zenne! Ann mocht één van de kaartjes omdraaien en voorlezen.
‘Mag Peggy een kind adopteren? Ja/nee, verklaar.’
Komaan, dacht ze, dit weet ik.

Ann begon eraan met droge mond, trillend, slecht voorbereid en was daarom bloednerveus. Ze won haar zelfvertrouwen terug toen ze dacht dat ze zich het juiste antwoord herinnerde. De psychologe lachte haar vriendelijk toe waardoor Ann alleen maar aangemoedigd werd. Mensen die zich hier ooit door lieten vangen weten het, het is niet omdat iemand zit te glimlachen dat het juist is. Ze doen dat omdat ze willen dat je ongeremd zegt wat je denkt. En vooral dat je niet gaat raden naar het juiste antwoord.

Het kan gebeuren dat men op het einde zegt:
‘Het kon maar het is volledig fout. Ik denk dat U een paar dingen door elkaar haalt. Pas op, je hebt de kennis, dat hoor je … maar geen overzicht op de leerstof. Maar oké, u moest volgend jaar sowieso nog een vak meenemen? Dan geeft het niet zo …’

Tom zei het nog tegen Lynn deze week. Tijdens een mondeling examen is de indruk die je maakt nét zo belangrijk als wat je zegt. Ligt het aan mij of is Tom de laatste tijd de wijzere van de twee?

Weten jullie wat een prachtig geschenk voor mij zou zijn? Voor heel wat kijkers, daar ben ik zeker van. Peggy moet een draagmoeder zoeken.
Vooraleer iedereen begint te roepen dat dit overdreven is, onrealistisch, voorspelbaar, …
Luister even naar wat ik te zeggen heb en denk er dan even over na.

Peggy zoekt een draagmoeder. Een vrouw die ver van hen staat. Ze zullen als volwassen mensen de procedure volgen.
Op het einde zal de draagmoeder zich niet bedenken, ze zal het niet zelf willen houden, ze zal het ook niet verkopen.
Ze zal hen niet oplichten. Ze zal zelfs niet heel even twijfelen. Ze zal na de bevalling uit hun leven verdwijnen of tja, als alle partijen dat willen mogen ze af en toe contact hebben. Bijvoorbeeld bij de 18e verjaardag van ‘dat kindje’. Misschien kan er een brief zijn, die Rosa dan laat verdwijnen. Zie? Mogelijkheden zat. Elke keer ik op tv of in een film een draagmoeder zie opduiken, hoop ik dat ze het voor één keer goed kunnen laten gaan. Nooit kunnen ze de verleiding weerstaan toe te geven aan de vraag, wat als de draagmoeder nu eens moeilijk begint te doen?

Alstublieft! Voor één keer, laat het voor één keer goed gaan!

Desoriëntatie, deel 2

Ik ga beginnen bij dokter Ann die zich gisteren in mijn ogen ongelooflijk slecht heeft gedragen. Ze moest zich schamen!

Ann De Decker is nooit de vlotste geweest en dat zal ze nooit zijn. Dat geeft ook niet. Ja?
Maar ze heeft het wel altijd makkelijk gehad. Beschermd door familie en een omgeving die haar respecteert als dokter. In tijden dat het minder gaat, moet een mens beseffen dat je respect moet en kan verdienen.

Om te beginnen had ze helemaal niet moeten komen. Serieus. Ann kent daar bijna niemand. Natuurlijk was ze welkom. Maar ze had gerust kunnen passen. Ik kan mij trouwens niet herinneren haar ooit gezien te hebben op een ander feest. Ik kan mij vergissen.

Ze had nochtans haar best gedaan. Ann had een feestjurk aangetrokken en iets speciaal met haar haar gedaan. De manier waarop was niet de beste keuze. Je haar opsteken in iets wat Bruno omschrijft als een ‘Virginia Woolf kapsel’ is misschien niet gepast voor een lijdende vrouw die naar een feest wordt getrokken omdat het haar goed zal doen.

Uitstraling is belangrijk en dit is niet de manier om ergens binnen te komen.

Dan lopen de mensen weg ja. Tibo en Franky kennen Ann zelfs maar vaag.
Ze had hen vriendelijk kunnen toeknikken. Ze had kunnen vragen: Waar is de gelukkige? De meest logische en volgende stap is de bruid en bruidegom feliciteren.
Wat je zeker niet doet is meteen een bord nemen en om eten gaan zonder iemand een blik te gunnen. Dat is onbeleefd en dan gaan de mensen kijken ja. Niet omdat ze een moordenares zien staan. Iedereen heeft daar wel iets op zijn kerfstok.

Kijk naar Femke.
Of Peggy! Weer helemaal in haar nopjes. Ze neemt een bordje en dient zich zomaar aan. Een gesprek met haar aangaan was voor Ann de perfecte manier om op te gaan in het feest. Maar nee hoor.
Met zo’n ‘weet ik veel’ gezicht maak je je niet populair.
Gelukkig kon Peggy al snel weer lachen. Over haar maak ik mij wel wat zorgen.
Iets met die ogen, die blik … we houden het in ’t oog!

Bovenstaande samengevat, Ann moet zich ofwel herpakken of ze moet het goed doen.
Alles daartussen is pure aanstellerij.

Die doktersromans …

Oooh die Ann, zo liegen! Dat had ik nu niet van haar verwacht! En zo slecht liegen dan nog.

Kon ze dat niet opzoeken in haar agenda ofzo?
En dan heel dat gedoe met haar nieuwe collega en die ijsjes. Ze zat te lonken. Het deed me zelfs aan iets denken.

Remember? –> FLASHBACK

Overdreven? Misschien wel. Maar dokter Ann leek mij altijd zo degelijk.
Ik hoop écht dat ik er naast zit.

Laat ons hopen dat de avonturen van Dr. Anne Maas iets dichter bij de realiteit liggen.