Spice it up!

Als je erover wil gaan. Ga dan volledig!

Sta maar terug recht!

Over Marianne.
Het is geen geheim dat ik altijd al in haar kamp heb gezeten. Onvoorwaardelijk!
En dat is dan ook de reden waarom het hier wat stilletjes was de laatste tijd. Ik was niet weg maar sinds de verscheurde foto’s van Sandrine (dochter Geert) dacht ik haar nooit meer te kunnen vergeven. En het idee Marianne nooit meer kansen te kunnen/mogen geven maakte het mij enorm lastig.

Maar vrijdag kwam de vergeving spontaan.
Marianne zat toen met oprechte spijt (dat weet ik) haar vonnis af te wachten. Ze hoopte samen met mij op een straf zwaar genoeg om verlossing te brengen. 

En oh die kwam er. De straf werd zelfs onverdiend wreed dankzij Helene, die stond Geert daar even te steunen met een ongelooflijk triomfantelijk gezicht. Mevrouw had er duidelijk plezier in!

Geert heeft Marianne omgewisseld voor een exemplaar van hetzelfde slag. In plaats van het eindelijk rustig aan te doen, laat hij zich door Helene overtuigen de strijd verder te zetten. YES!! Schadeclaims, laat maar komen.

Wat verder in de aflevering werd er een muzikaal intermezzo ingezet. Ik heb het over een van die stukjes waarin ze een nummer laten horen terwijl ze verschillende personages laten zien. Dat doen ze wel meer en dat doen ze goed maar deze keer was het toch anders!
Ze gebruikten daarvoor ‘wise up’ van Aimee Mann. Een nummer waar ik heel bekend mee ben. Het is namelijk onlosmakelijk verbonden met een van mijn favoriete films. Magnolia. Het nummer werd zelfs voor de film geschreven.

Kort samengevat, de film toont ons een dag uit het leven van verschillende personages. Wat hen bindt is hun onmacht in het leven. De vraag is vooral of het hier om toeval gaat of dat ze alles niet vooral aan zichzelf te danken hebben. Als je niet even stilstaat en terugkijkt, maak je snel dezelfde fouten. Dit is een zwakke samenvatting maar het is hier niet nodig  om een 3 uur durend meesterwerk uit te leggen. Wat wel belangrijk is, is die bepaalde scene met ‘wise up’. Het is een kantelmoment, we zien de personages even stilstaan, de tekst van het nummer heeft betekenis. De muziek is meer dan een soundtrack. Zo belangrijk dat ze ook meezingen.

Het fragment kan je hier bekijken.

Wat het allemaal nog specialer maakte (en nu komt het) was mijn rage-quit post van 2 jaar geleden. Die eindigde zo:

Uit het bericht van 10/04/2013. Let vooral op de laatste woorden!

2 jaar geleden drukte ik mijn ongerustheid uit met een verwijzing naar wise up. Sinds die dag zat ik te wachten op dat besef bij onze vrienden uit Thuis. Nu maar hopen dat de keuze van dit nummer niet toevallig is en iedereen zich bewust is van de betekenis ervan.

He Marianne, ik ben terug!
Ik ben eigenlijk nooit weggeweest.

De opties van Tante Jenny

Jenny wil van haar aandelen af en dat neemt niemand haar kwalijk.
Want Jenny heeft een enorme waarschuwing gekregen!

Maar aan wie zal ze ze verkopen?

Aan Peter en Luc? Met als hoofdreden het snelle geld? (Het zou immers mooi zijn dat de aankoop van hun mobilhome voor de lente rond is.)
Of aan Peggy, een eerder logische keuze met als enige obstakel Waldek.

En toen dacht ik. Waarom geen derde speler?
Als ik Jenny zou zijn, aan wie zou ik mijn aandelen dan verkopen? Simpel, aan mijn BBF Marianne Bastiaens. Oud geld! Vergeet niet dat Marianne vorige keer ook interesse had. Ze viste toen jammer genoeg achter het net. Toen ze haar bod wou doen, was Luc er al mee weg.

Misschien gaat Jenny een van de dagen wel eens langs bij haar vriendin. Ze weet dat het niet goed gaat met Marianne en eerlijk gezegd zeg ik het tot gisteren ook niet echt goed komen.

Tot Nancy een emmer water over Marianne haar hoofd kiepte.

De actie van Nancy kan verschillende gevolgen hebben. Of Marianne wordt nog gekker.
Of die koude douche was net wat ze nodig had!

De komst van Marianne in de Zus & Zo kan ook voor een boeiende dynamiek zorgen in de B&B! Rosa zal niet weten wie het eerst/meest te haten. En wie weet slaan beide dames de handen wel in elkaar!

De strafste finale ooit.

De strafste finale OOIT. Zo werd het toch min of meer aangekondigd.

Was het de strafste finale ooit? Neen. Onmogelijk. Maar ze noemen het waarschijnlijk de strafste finale ooit omdat de kijkers verwend werden met maar liefst 4 cliffhangers! Laat ons ze even snel overlopen.

1. Emma en haar kidnapper.
En dan vooral de grote vraag: wie is Gui Tarstar. Ze willen ons doen denken dat het Geert is en blijkbaar werkt dat ook want de meesten zijn het ook echt gaan geloven. Ik denk nog steeds dat het Danny is omdat hij de enige is die in aanmerking kan komen en omdat hij zich bij het bezoek aan Judith heel verdacht gedroeg. Normaal stelt hij meer vragen, deze keer hield hij zich eerder afzijdig. Hij wilde alleen weten of ze iets wisten over de identiteit van Emma’s vriendje. Kan niet! Zeggen anderen dan. Want de gsm werd gevonden in de Ardennen en Danny kan onmogelijk elke dag tot daar rijden zonder zich verdacht te maken. Kom nu, Danny is een flik. Hij weet hoe je dat aanpakt. Een gsm laat je niet verdwijnen in je eigen omgeving en al zeker niet door hem uit het raam te gooien zonder hem uit te zetten. Die gsm moest daar gevonden worden en één ritje volstond.

2. Mayrianne.
Mayra en Marianne maken een heel jaar ruzie. De spanning neemt af, de spanning neemt toe. Uiteindelijk zit de situatie zo muurvast dat ze het enige denkbare doen. Ze vechten bovenaan de trap. Marianne slaagt er zelfs in een 2 koppen grotere Mayra naar zich toe te trekken waardoor ze uiteindelijk naar beneden vallen.
Mijn gok, ze overleven het allebei maar Mayra verliest haar kindje waarop heel het spel weer opnieuw kan beginnen. Dat ze het maar uitzoeken, ik hoor het wel. Ik wens beide dames in ieder geval een spoedig herstel.

Next!

3. Het ongeluk.

Te weinig info. Kan alles zijn. Next!

4. Peggy.

Wrong for so many reasons. Het lukt mij niet helemaal te beschrijven wat ik voel bij deze absurde situatie  dus gebruik ik (met toestemming) de woorden van zeer gewaardeerd collega en thuisfan P.

Dat is wat wij noemen: nagels met koppen!

Dus mijn mening over de laatste aflevering?

Geen fan. ’t Was allemaal té toevallig voor mij. Ongeloofwaardig. Toch kan de meest ongeloofwaardige serie goed worden met personages die je gelooft, personages die handelen volgens hun karakter. Karakters die doorheen de jaren opgebouwd zijn.
De cliffhangers deden mij niets. Ook omdat ik constant werd afgeleid door al die vreemde details.

Dit bijvoorbeeld.

Ja Rosa, de vijver. ^_^

Waarschijnlijk was het om een andere reden, maar mijn reactie was net hetzelfde als de hare. De manier waarop Simonne verwijst naar de vijver als een plaats die iedereen kent gebeurt op zo’n naïeve manier dat het mij doet denken aan die kaartjes die soms bij kinderboeken zitten. Kaartjes waarop je als lezer mooi kan volgen waar alles zich afspeelt. Misschien moeten ze dat maar meteen doen. Geef ons een kaartje. Kaartjes zijn altijd een plus.

En dan het eindejaarsbal. Eerst wordt de studente die alles zou regelen ziek waardoor Olivia alles overneemt. Dan wordt de zaal afgekeurd. Akkoord, kan gebeuren. Een week voor het feestje kan Lowie dan toch de schuur in de zus en zo regelen waarvoor Luc een prijsje zal maken. Die schuur staat wel nog vol en is stoffig dus die moet nog leeggehaald worden. Dat doen ze de dag ervoor. Werk genoeg zou je denken en toch houden ze zich vooral bezig met het opblazen van ballonnen.

Maar oké, het hoeft blijkbaar allemaal niet zo realistisch. Ik zou mij daar misschien over kunnen zetten als we tegelijkertijd geconfronteerd zouden worden met de superrealistische details. Want laat ons toch even bij Jenny navragen waar we de partytafels mogen stockeren.

Dus al wie hier een uitgebreide analyse had verwacht, zal ik moeten teleurstellen. Ik snapte het allemaal niet zo goed. Eigenlijk bleef ik zo achter.

Een beetje verweesd.

 

It’s too late

Too late.
To say.

You’re sorry.

Heartbreaking

Oh wat vond ik het allemaal zielig! Het was al lang duidelijk dat er iets moest gebeuren. Ik begreep Mayra wel maar ik dacht dat zij en Ann zouden verhuizen. Maar wat blijkt dan? Marianne moet het huis uit! Waanzin!

Hoe durven ze. Dat lieve oude vrouwtje zomaar uit haar huis zetten.
Oh Marianne, ik zou haar zo graag vastnemen en zeggen dat het allemaal goed komt.

Haar vader zaliger

Oh Marianne!!
Ik weet nog hoe blij je was toen Tom besloot zich in te schrijven bij de balie.

 Het zag eruit als de start van een mooie carrière. Hoe trots was je. En vooral, hoe trots zou jouw vader zijn.

Het kan raar lopen, het leven. Mag dat ook in je schriftje?

Op Mayra

Zo! Back to business. Thuis, want daar draait het hier toch om.
Er waren er die begonnen te twijfelen. Dat werd wel duidelijk gemaakt door de verontwaardigde reactie van een collega-thuisfan.
Of ik de reactie van Ann niet had gezien. Toen Nancy die brief opendeed, toen Mayra te horen kreeg dat ze de eerste prijs had gewonnen in die juwelenwedstrijd. En waarom ik daar niets over had gezegd.

Hoezo? Antwoordde ik. Ann leek toch blij te zijn?

En als ze even teleurgesteld had gekeken, dan had ik dat gemist.
Maar ik zou het bekijken, dat spreekt voor zich. Ik wou wel eens zien hoe blij Ann écht was.

En ja ’t was waar. Ik had dat gemist. Had ik de eerste keer niet aandachtig genoeg gekeken?
Natuurlijk niet! In zo’n scène gebeurt soms zo veel dat je niet weet waar eerst te kijken. Toen Ann in beeld was, leek ze oprecht blij. Weet je wat ik zag? Marianne die gelukkig was voor Mayra, nochtans niet de beste vriendinnen. Marianne is een gevoelsmens, daarom heb ik haar graag. Maar Ann? Na de knuffel heb ik niet meer op haar gelet.
Ik hoefde de aflevering van de dag ervoor zelfs niet op te vragen. De makers hadden de scène volledig in de voorstukjes gestoken. Alsof ze wilden zeggen …

Mensen, hebt ge het gezien?

Oké, ik kan mijn collega-thuisfan niet dankbaar genoeg zijn. Ann keek niet een beetje teleurgesteld. Ann zag eruit alsof de hemel op haar kop viel. Alsof ze het niet kon vatten. Alsof zij op die moment dacht: ‘Wacht even. Stop. Is dit echt gebeurd? Heeft Mayra een juwelenwedstrijd gewonnen terwijl ik 3 maand geschorst ben?’

Kijk, ik vind dat vreemd. Als het een mens tegenzit, kan het geluk van anderen hard aankomen. Omdat je wou dat het ook voor jou zo simpel kon zijn. Maar bij je partner, Ann?

Ze zou zich kunnen optrekken aan Mayra. Laat ons eerlijk zijn, die heeft nog niet veel geluk gehad sinds haar eerste dag in Thuis. Maar Mayra heeft doorgezet omdat ze bij Ann wou zijn.

Dus dat wou ik hier even komen zeggen. Dat Ann genoeg kansen gekregen heeft. Maar de volgende aflevering deed ze er nog een schepje bovenop.  Was het omdat die fles champagne een maand geleden op vraag van haar advocaat voor haar was koel gezet? Omdat ze dachten dat de overwinning al binnen was? We zullen het nooit weten. Hoe dan ook, haar reactie is niet goed te praten.

Dokter De Decker is al haar punten kwijt.

Ik heb altijd gedacht dan Ann het goed bedoelde.
Een beetje saai, maar net daarom betrouwbaar en als persoon waardevol. Ik moet mijn mening herzien. Toen er werd getoast op Mayra deed ze niet eens de moeite om blij te zijn. Deze keer was het niet een onverwachte mededeling die je even uit je evenwicht brengt. Deze keer was het Mayra gewoon niet gegund.

En oh! Ann had Sandrientje naar Tom kunnen doen. Niet meegaan naar de prijsuitreiking was onvergeeflijk.

’t Is ongelooflijk.
Hoe dat de mensen kunnen zijn.

Wijze woorden

Eindelijk!!!
Eindelijk gebruiken Peggy en Ann hun verstand. Eindelijk laten ze zich niet leiden door hun moeders. Peggy reikte gisteren haar hand en Ann nam ze aan.

Marianne was er in het begin gerust in. Ze was er wellicht van overtuigd dat Peggy meteen frontaal in de aanval zou gaan.
Maar Peggy had echt iets te zeggen deze keer. Toen Marianne deze wijze woorden hoorde, wist ze dat ze moest ingrijpen. Het was een wanhopige poging maar wel die met de grootste kans op slagen. Marianne moest Ann niet overtuigen, Marianne moest Peggy kwaad krijgen.

Pas op, ze was er bijna in geslaagd hoor. Even leek het alsof Peggy door het lint zou gaan.

No no, filthy lies! She wants the precious. We mustn’t listen!
They’ll steal it from us. Sneaky little liars. Wicked, tricksy, false!

Maar Marianne had het fout en ik moet toegeven, Peggy verraste me. Ze heeft zich werkelijk als een dame gedragen. Een die klaar is om haar verantwoordelijkheid te nemen. Ik geloof in haar.

Eén ding moet ik nog zien gebeuren. Als Rosa weer afkomt met dat ‘gedoe’ van haar, wil ik dat Peggy haar de mond snoert. Want het moet maar eens gedaan zijn met die negatieve energie. Eén iets steekt nog altijd bij mij. Dat hele gesprek met Peter spookt nog steeds door mijn hoofd. Samengevat in één zin.

Er zijn bepaalde dingen die je niet zomaar kan zeggen om dan achteraf te doen alsof er niets is gebeurd.
Sommige dingen blijven hangen en ik vind dat verontschuldigingen op hun plaats zijn hier!

Het belangrijkste is dat we weer met een goed gevoel kunnen kijken naar onze favoriete reeks!

Guess who’s back

Marianne Bastiaens.
Onaangetast, harder dan ooit en toch …

Zoals we ze kennen.