Stamel stamel.
Die eerste verliefdheden. Heerlijk!
Naar een fuif gaan in de hoop dat je vlam er is. Als die ene er niet is, meteen door willen gaan.
Als die hij of zij er wel is u niet amuseren en toch als laatste blijven.
Of beste maatjes zijn, 2 jaar lang. En u slecht voelen als er iemand in die andere zijn leven komt.
Erger nog, die andere gelukkig maakt. En dat jij dat nog hebt gezegd: ga ervoor!!
Vriendinnen die zeggen: Allez die gast ziet u echt graag.
Vrienden die zeggen: Misschien is ze jaloers?
Wat? Hoezo?
Maar nee, we zijn vrienden?
Vrienden? Ja … soulmates. Toch?
De stiekeme blikken, blozende wangen, gebroken harten. Dawson’s Creek. Melige brieven. Steentjes tegen het raam. In hetzelfde werkgroepje willen zitten op bezinning. Teleurgesteld zijn als dat niet zo is. Dan zomervakantie. Thuis huilen. Niet kunnen eten.
Heerlijke tijden, het was goed hoe het was, pijnlijk en veel te gevaarlijk mocht het een heel leven zo zijn.
Lowie en Jana, ik vind het zo erg voor hen. Dat ze dat allemaal zomaar hebben overgeslagen en het leukste hebben gemist.
Hij, vol levenlust is daar twee weken. Nog niet één dag school gelopen. Geen ander meisje gezien.
Altijd binnengezeten. En dan verliefd. Te snel? Nee, niet per se. Maar toch, hij had even kunnen wachten.
Dat is schoon, zo een herinnering. In het rommelkot van de Frens, het café van zijn neef.
Overgaan tot bekentenissen omdat je de taartschep niet vindt. Jana had verward kunnen weglopen en een kus kunnen uitstellen.
Maar nee! Ze kon het niet laten!
Het zag er romantischer uit dan het was.
Kijken jullie geen films dan? Kennen jullie Leo niet? En Des’ree? Dat is romantiek ❤
Voor wie twijfelt: druk op play, scroll naar boven, lees de tekst en bekijk de foto’s nog eens.
Lowieke, je moet geduld hebben in het leven. Je lijkt meer op je vader dan je denkt. 😦
Blokje kijkt TV. 