Huisbezoek

Zou het helpen, als ik eens langs zou gaan bij Judith?
Dat vroeg Ann gisteren aan Tom.
Nee, dat denk ik niet Ann. Zei ik.
Misschien, je kan het in ieder geval eens proberen. Zei Tom.

Eh ja, waarom niet he?
Misschien omdat Ann en Judith in ruzie uit elkaar zijn gegaan? Omdat Ann de partner van Mayra is en haar zien Judith misschien herinnert aan de dood van Kurt? Omdat het Tom zelfs niet lukt haar te troosten, dat ze het zelfs soms moeilijk heeft met zijn aanwezigheid?

Maar laat Ann eens proberen. Want Ann weet toch altijd precies wat ze moet zeggen.
Of wacht nee, ik verwar Ann even met Waldek. Hihi.

Nee, daar aangekomen wist Ann eigenlijk niet goed hoe of wat. Ze was een beetje vergeten dat Judith eigenlijk kwaad op haar was. Of misschien hoopte ze dat Judith het vergeten zou zijn. Maar ook al verliep het stroef, dokter De Decker probeerde wel! Veel mensen hebben de neiging om iemand die in de put zit uit de weg te gaan, omdat ze niet weten hoe ze zich moeten gedragen. Ann gaat in al haar ongemakkelijkheid toch de confrontatie aan. Dat kan het zijn.
Maar eigenlijk denk ik dat Ann niet beseft dat dat bezoek totaal ongepast was. Waarschijnlijk dacht ze achteraf gewoon dat het te vroeg was.

Ik weet niet wat het is, maar als ik Ann en Mayra bezig zie. Ik begrijp die mensen niet. Die kunnen van die dingen zeggen …

Zoals gisteren, Ann zegt dat de praktijk terug opengaat en dat ze de mensen daarvan op de hoogte wil brengen. Mayra stelt voor Ann daarbij te helpen. Want: ‘mailen en bellen is niet vermoeiend.’
Het antwoord van Ann: ‘Vertel dat aan mensen die dat als werk doen.’
Waarop het voorstel van Mayra volledig van tafel wordt geveegd.

Dan vraag ik mij af, wie van de twee onderschat hier callcenter-werk. Mayra, die zegt dat zoiets niet vermoeiend is? Of Ann, die denkt dat je patiënten contacteren te vergelijken is met een fulltime job als telefonist(e).

Kom zeg, laat die vrouw een paar patiënten opbellen. En laat haar dat mailtje versturen (één standaardmail lijkt me toch voldoende).

Zoveel werk zal dat niet zijn, toch?
Of vergis ik mij?

Heartbreaking

Oh wat vond ik het allemaal zielig! Het was al lang duidelijk dat er iets moest gebeuren. Ik begreep Mayra wel maar ik dacht dat zij en Ann zouden verhuizen. Maar wat blijkt dan? Marianne moet het huis uit! Waanzin!

Hoe durven ze. Dat lieve oude vrouwtje zomaar uit haar huis zetten.
Oh Marianne, ik zou haar zo graag vastnemen en zeggen dat het allemaal goed komt.

Desoriëntatie, deel 2

Ik ga beginnen bij dokter Ann die zich gisteren in mijn ogen ongelooflijk slecht heeft gedragen. Ze moest zich schamen!

Ann De Decker is nooit de vlotste geweest en dat zal ze nooit zijn. Dat geeft ook niet. Ja?
Maar ze heeft het wel altijd makkelijk gehad. Beschermd door familie en een omgeving die haar respecteert als dokter. In tijden dat het minder gaat, moet een mens beseffen dat je respect moet en kan verdienen.

Om te beginnen had ze helemaal niet moeten komen. Serieus. Ann kent daar bijna niemand. Natuurlijk was ze welkom. Maar ze had gerust kunnen passen. Ik kan mij trouwens niet herinneren haar ooit gezien te hebben op een ander feest. Ik kan mij vergissen.

Ze had nochtans haar best gedaan. Ann had een feestjurk aangetrokken en iets speciaal met haar haar gedaan. De manier waarop was niet de beste keuze. Je haar opsteken in iets wat Bruno omschrijft als een ‘Virginia Woolf kapsel’ is misschien niet gepast voor een lijdende vrouw die naar een feest wordt getrokken omdat het haar goed zal doen.

Uitstraling is belangrijk en dit is niet de manier om ergens binnen te komen.

Dan lopen de mensen weg ja. Tibo en Franky kennen Ann zelfs maar vaag.
Ze had hen vriendelijk kunnen toeknikken. Ze had kunnen vragen: Waar is de gelukkige? De meest logische en volgende stap is de bruid en bruidegom feliciteren.
Wat je zeker niet doet is meteen een bord nemen en om eten gaan zonder iemand een blik te gunnen. Dat is onbeleefd en dan gaan de mensen kijken ja. Niet omdat ze een moordenares zien staan. Iedereen heeft daar wel iets op zijn kerfstok.

Kijk naar Femke.
Of Peggy! Weer helemaal in haar nopjes. Ze neemt een bordje en dient zich zomaar aan. Een gesprek met haar aangaan was voor Ann de perfecte manier om op te gaan in het feest. Maar nee hoor.
Met zo’n ‘weet ik veel’ gezicht maak je je niet populair.
Gelukkig kon Peggy al snel weer lachen. Over haar maak ik mij wel wat zorgen.
Iets met die ogen, die blik … we houden het in ’t oog!

Bovenstaande samengevat, Ann moet zich ofwel herpakken of ze moet het goed doen.
Alles daartussen is pure aanstellerij.

EN WAT ALS DAT NIET WERKT?

KEDANG!

Onnozelaars!!
… zet jullie nu gewoon maar neer.

Met getrokken messen

Jajaja! Ze zijn weer helemaal terug.

Razend spannend met die Guy, Jens is wat van plan, zitten Katrien en Paulien mee in het spel en vinden de kijkers nog steeds dat Guy moet boeten?
Toen Katrien MOORDENAA had geschreven op de auto van Guy was het ook even schrikken met die muziek!

Er werd ook een paar keer naar het verleden verwezen … naar Jean Pierre en de Walter. Naar gebeurtenissen die zich jaaa-ren geleden voordeden. Alsof ze er ons aan willen herinneren vanwaar we komen. En dat we niet mogen opgeven omwille van één vreselijk vervelende verhaallijn.
Zelfs een scène van het vorige seizoen werd opgehaald. Niet toevallig een erg sterke scène!!

Ik wist meteen weer waarom het zo leuk is een blog bij te houden. Je kan zo eens herinneringen ophalen.
Even eentje uit de oude doos. Voor degenen die het toen niet gezien hebben …

Zo zag die eerste ontmoeting eruit. We zijn nu een jaar later en Ann en Mayra zijn nu een mooi koppel.
In de aflevering van gisteren blijkt Ann niet alleen een ietwat verlegen vrouw te zijn …

… ze is ook ontzettend grappig.

Vanwaar de titel van deze post?
Eigenlijk ging het eerst over wat anders.

Het viel me op dat er nogal met messen gezwaaid werd deze aflevering. Eerst Frank en twee scènes erop aan tafel bij Julia. En elke keer ging het over Guy.

Toeval? Zeker weten.
Maar één ding staat vast.

ER GAAT WAT GEBEUREN!!

Bij de dokter

Je krijgt niet altijd de kans om het zo duidelijk te vragen aan je crush zonder dat het raar is. Alleen als je een dokter bent. Burgerlijke stand?
Gehuwd.

Auw …

Ook de naam van mijn man?

Dubbel auw.

En dan moeten die oorbellen nog aankomen 😦