EN WAT MOETEN WIJ NU

Het is helemaal niet eeeeerlijk.

Even dacht ik dat het aan mij lag, dat thuis kijken op zo’n hoog niveau zijn gevolgen had. Een obsessie?
Nee, laat het duidelijk zijn, de makers van thuis trokken in die laatste week alle registers open. Wij zagen vanalles, er werd gelachen, gedanst, vaak gehuild, zelfs één keer door Madame Marianne.
Die scene waar Peggy bovenaan de trap stond te luistervinken was helemaal Hercule Poirot.
En wie had nog verwacht dat dat ging uitkomen van die messteek! Zo groot als Bram was, zo groot waren wij ook.

Eigenlijk weet ik niet goed wat schrijven en dacht ik de laatste 2 afleveringen als een zoethoudertje te houden, om ze later te bespreken.
Maarja Bruno zegt ook:
“De mensen zullen iets verwachten.”

Dus omdat ik hier eigenlijk niks aan toe te voegen heb, zal ik eindigen met even sterke woorden als die van een andere klassieker. Mijn kleine oorlog.
SCHOP DE MENSEN
TOT ZIJ EEN GEWETEN KRIJGEN

Met dezelfde kracht, in de geest van Boon.

BIJT OP UW TONG
TOTDAT ZE BLOEDT
Julia, 27 mei 2011

Danku.

‘De werf’

Oh ik ga dat zo missen die ontbijtjes samen.

Wij allemaal Rosa, wij allemaal.

Maar wat ik niet begrijp is dat je dan helemaal naar die werf gaat om te zeggen tegen Waldek dat je een paar weken in ‘Ter Smisse’ gaat logeren. (Wat had ik gezegd?)
Natuurlijk wil je dat even persoonlijk melden, ik heb gewoon te doen met de mensen die daar aan’t bouwen zijn. Dat huis wordt gebouwd op negatieve emoties en intriges.
En er kan nog veel gebeuren, want het seizoen loopt ten einde en dan krijgen we weer een van  cliffhanger van jewelste. In thuis is dat niet zelden een dode. En we weten allemaal hoe je een lijk het best laat verdwijnen. Natte cement, jawel!