Yo Esse!

Eehhh. Zeg. Over Lowie.
Hoe lang moeten wij de grillen van dat jochie nog verdragen? Irritant, verwend kind.
Toen hij gisteren kwam opscheppen in de Frens. Hola!

Schouderklopjes. Lowie de grote man. BAM, dat combiticket op de toog. Hij had de centjes gekregen van zijn papa.
Serieus? Tickets voor Werchter?

Kan je daar tegenwoordig nog iemand de ogen mee uitsteken?  Iedereen gaat naar Werchter.
Zelfs Dour is intussen te mainstream voor de coole kids. Waarmee komt hij volgende keer af? Met een bongobon, tafelen voor 2? Met een ballonvaart boven Pajottenland?
Of ga anders met een Segway rondrijden in de dreef. Smalend naar iedereen die even komt kijken naar dat vreemde tafereel. Want zoiets heeft men daar nog nooit gezien.

Het ergste is, iedereen laat dat zomaar gebeuren. Ze hebben dan ook geen keuze. Zolang hij lastig wil doen, zal hij lastig doen. Lowie zal blijven lachen, het maakt niet uit wat de rest van hem vindt. De reden dat hij dit kan blijven doen is net omdat hij zichzelf helemaal geweldig vindt. Hij moest eens weten. Gisteren dacht ik, jezus man, just zijn vader. Net als Luc heeft Lowie gevoel voor drama, hij kleedt zijn sluwe streken graag aan. Hij wrijft het er zo graag in. Bij Luc een zwakte. Bij Lowie, hmm ooit wel maar nu nog niet. Hij ‘mist’ die aarzeling van zijn vader. Luc wacht altijd nét iets te lang. Lowieke is zelfzeker en gaat er keihard tegenaan. Dat heeft hij van zijn moeder.

Ik begin mij meer en meer af te vragen of die aanrijding van Leontine wel een ongeluk was.
Of het niet eerder een afrekening was binnen het criminele milieu. Het zou me niet verbazen dat Leontine daar in die paar jaar carrière heeft gemaakt en aan het hoofd stond van een Mexicaans drugskartel.
We weten allemaal dat ze daartoe in staat zou zijn. Leontine was een zakenvrouw van het hardste soort. Akkoord. Ze is vertrokken als slachtoffer. En Luc was toen op zijn slechtst. Maar kom nu, Leontine heeft het vroeger zelf een paar mensen enorm moeilijk gemaakt.

Het zou in ieder geval veel verklaren over het verleden van Lowie.

Oh yeah

Guess who just got back today?
That wild-eyed boy that had been away.

The boy is back in town.
The boy is back in town.

I said
The boy is back in town
The boy is back in town
The boy is back in town
The boy is back in town
The boy is back in town
The boy is back in town.

You spread the word around!

Fieeuwww, intens!

De jonge garde

Two lovers sat on a park bench

Bram Schepers mag dan wel een grote mond hebben, van vrouwen heeft hij het nooit kunnen halen.
Vroeger bij Paulien thuis kreeg hij het altijd zwaar te verduren, vooral van Katrien. En Lynn was ook al zo’n moeilijke.

Maar die Jana is nog het ergst van al. Bram zal zich na dat gesprek van gisteren wel afvragen wat hij precies verkeerd heeft gezegd.
Het antwoord is: helemaal niets, dit kon hij niet winnen.

Da meiske da ge gisteren gezien hebt, da was Paulien, da’s … 
Uw ex waarschijnlijk.
(knikt)
Die reageerde zo raar, precies alsof ge een stommiteit aan’t begaan waart.
(zwijgt)
Is da zo? Ben ik een van uw stommiteiten?
Ma nee, anders zou ‘k hier toch niet zitten. Ben trouwens  speciaal naar haar geweest om u te verdedigen.
Ge hebt haar dus nog gezien. — Oppassen!
Ja, omdat ik niet wou dat ze ons zou verraden, ‘k wil niet dat ge miserie krijgt.
’s Wel een mooi meisje, waarom hebt ge het gedaan gemaakt met haar?
(zwijgt)
“Of heeft zij het uitgemaakt met u?”
(zwijgt)
Waarom zegt gij niks? Mag ik het niet weten ofwat?
Da’s nogal ingewikkeld. 
Ge denkt da ik het niet ga verstaan, ik ben dus wel te jong.  — Uh?
Als ge het écht wilt weten, Paulien heeft een abortus gehad.
Ze was in verwachting … van u …
We waren onvoorzichtig geweest … ge wou het toch weten.
Is er zo nog iets dat ik moet weten?
Nee. Dat is voorbij hé, Paulien is verleden tijd, ik zie u graag, u alleen.
Ik éh … ik weet niet of ik dit nog wil. Sorry. 

WAT?

Ja Brammeke, ni gemakkelijk hé?

EN WAT MOETEN WIJ NU

Het is helemaal niet eeeeerlijk.

Even dacht ik dat het aan mij lag, dat thuis kijken op zo’n hoog niveau zijn gevolgen had. Een obsessie?
Nee, laat het duidelijk zijn, de makers van thuis trokken in die laatste week alle registers open. Wij zagen vanalles, er werd gelachen, gedanst, vaak gehuild, zelfs één keer door Madame Marianne.
Die scene waar Peggy bovenaan de trap stond te luistervinken was helemaal Hercule Poirot.
En wie had nog verwacht dat dat ging uitkomen van die messteek! Zo groot als Bram was, zo groot waren wij ook.

Eigenlijk weet ik niet goed wat schrijven en dacht ik de laatste 2 afleveringen als een zoethoudertje te houden, om ze later te bespreken.
Maarja Bruno zegt ook:
“De mensen zullen iets verwachten.”

Dus omdat ik hier eigenlijk niks aan toe te voegen heb, zal ik eindigen met even sterke woorden als die van een andere klassieker. Mijn kleine oorlog.
SCHOP DE MENSEN
TOT ZIJ EEN GEWETEN KRIJGEN

Met dezelfde kracht, in de geest van Boon.

BIJT OP UW TONG
TOTDAT ZE BLOEDT
Julia, 27 mei 2011

Danku.

De kleren en de man

Die Tom! Jullie weten dat, is niet mijn beste vriend.
Ik mag ‘m niet door wat hij doet, over zijn kleren heb ik het niet, want het is niet mooi iemand af te rekenen op zijn uiterlijk. Tom draagt afschuwelijke hemden met motiefjes. Zijn lievelingshemd laat mij steeds hoofdschuddend afvragen waarom iemand die werkt aan de balie geen mooi sober pak op maat laat maken.
Ik hoor jullie al zeggen in koor: ‘Blokje dat is heel flauw van jou want ook al is dat waarschijnlijk niet op maat gemaakt, dat weet jij helemaal niet.’
Correctie, ik wist dat niet! Want wie kocht nu net hetzelfde hemd? De Franky.

Nah ja kijk, over smaken en kleuren enzo …

We kunnen ook niet allemaal zijn als Julia en dochters, zij stemmen niet alleen hun outfits op elkaar af, maar ook op hun interieur. Voor een jongen als Bram, niet gemakkelijk, want die ene keer ging hij toch zwaar op zijn bek tegen het rode team.

Right on Katrien!

Twee man en een paardenkop

En was ze schoon?
Schoon, goh ja … speciaal.

Iedereen zal het willen weten! Want niemand was erbij.
Die trouw, ik vond het wat triest. Dat staat volledig los van Waldek die tegen alle verwachtingen in tòch verscheen.
Om te beginnen, die vrijgezellenavond … arme Luc, een bak bier drinken in de zaak en dan gaan stappen met je neefje en diens beste maat.
Bij alles wat ik zag, dacht ik: “oei, dat had ik toch anders gedaan” of  “hm, toch niet zo goed voorbereid precies”.
Vraagt die Jenny 5 minuten voor ze gaan vertrekken of ze toch de getuige mag zijn, Rosa had dus nog niemand. Anders had ze toch wel gezegd: “hm ok maar er zal wel iemand teleurgesteld zijn”.
Franky die dezelfde dag zijn broek moet laten omzomen en niks van speech of zo heeft voorbereid. Frank die in Ter Smisse gaat eten in plaats van daar voor één dag buiten te blijven. Luc die toch een kater heeft ook al had hij gezegd dat hij niet ging overdrijven.
Allez mensen. Focus nu eens, jullie zitten met een trouw!

Ach ja, het gegeven liefde en relaties in thuis.
Voor een Disney-kid als ik: zeer ontnuchterend. Want het is de realiteit.
Maar tegelijkertijd is het ook zo schoon, want we zien ook die prille liefde, vrij van intriges. De weg van het hart tegen beter weten in.

Want de manier waarop Ann zegt:

Laat mij uitkijken naar de volgende keer dat die ene mij vraagt …
of ik zin heb in een etentje.

Klauw klauw

Ik zeg het vaak. Over wat gebeurt in thuis verschillen de meningen. Vind jij dat Leo bij Yvetje moet blijven? … dan zal er wel iemand zijn die het opneemt voor Jenny. Ik weet dat niet. Eigenlijk vind ik hem bij niemand passen. Maar Yvetje is het meer gegund. En ik hoop van harte dat ze vertrekken naar het zwarte woud, al vrees ik er wat voor.
Om eerlijk te zijn, alleen als het over ‘Thuis’ gaat, kan ik het verdragen dat iemand een andere mening heeft dan de mijne. Heeft Tom recht op co-ouderschap? Nee. Maar denk jij er anders over? Vertel het mij.

Iets makkelijker is:

Bram en Pauline.
De baby.
… en Julia.

De situatie lijkt eenvoudig!
Ze hebben voor de baby gekozen en gaan het er beste van maken.
Julia moet dat aanvaarden want zij is de enige die dwars ligt. Bij Bram zie je de twijfel meer en meer toeslaan, maar Julia kan dat niet weten en nogmaals: de baby komt er en Pauline heeft haar nodig. Iedereen heeft begrip voor Julia en we weten allemaal: die draait wel bij.

Dat dacht ik, tot nu! Julia ziet dingen die wij niet zagen, maar er wel zijn. Ik vind het jammer dat ik alle afleveringen gewist heb. Het zijn die kleine dingen die een moeder ziet. En ik zag het vandaag ook, ’t ging snel, ’t was onbelangrijk. Maar nu zag ik het ook.
Ongevraagd, met veel geweld, klauwt hij de verpakking aan stukken … voor een boterkoek.

Die jongen moet weg.

Franky’s Creek

Wat is dat met die muziek? … precies een aflevering van one three hill.