Het is helemaal niet eeeeerlijk.
Even dacht ik dat het aan mij lag, dat thuis kijken op zo’n hoog niveau zijn gevolgen had. Een obsessie?
Nee, laat het duidelijk zijn, de makers van thuis trokken in die laatste week alle registers open. Wij zagen vanalles, er werd gelachen, gedanst, vaak gehuild, zelfs één keer door Madame Marianne.
Die scene waar Peggy bovenaan de trap stond te luistervinken was helemaal Hercule Poirot.
En wie had nog verwacht dat dat ging uitkomen van die messteek! Zo groot als Bram was, zo groot waren wij ook.
Eigenlijk weet ik niet goed wat schrijven en dacht ik de laatste 2 afleveringen als een zoethoudertje te houden, om ze later te bespreken.
Maarja Bruno zegt ook:
“De mensen zullen iets verwachten.”
Dus omdat ik hier eigenlijk niks aan toe te voegen heb, zal ik eindigen met even sterke woorden als die van een andere klassieker. Mijn kleine oorlog.
SCHOP DE MENSEN
TOT ZIJ EEN GEWETEN KRIJGEN
Met dezelfde kracht, in de geest van Boon.
BIJT OP UW TONG
TOTDAT ZE BLOEDT
Julia, 27 mei 2011
Danku.
Blokje kijkt TV. 