Welkom thuis!!

Tof!

Druk druk druk!

Aanschouw … de boekhouding van Taxi Leo!

De helft daarvan, een volledige map, gaat over ‘lonen personeel’.
Komaan he Simonneke, zoveel werk kan dat toch niet zijn? Ging jij dat gisteren niet doen?

Zet nog even door tot het eten. Waldek is aan het koken. Lees als het kan nog de brief van Angèle en zet je zorgen opzij …

… want vanavond eten we papegaai!

Iets drinken?

Toen Femke Wendy vroeg of die wat wou drinken, antwoordde die met een gezicht van ‘ja maar doe vooral niet te veel moeite hoor’…

Fruitsap is goed?

Oh, fruitsap is goed!
Niet. Heb je fruitsap? Of fruitsap, als dat kan? Of wat drink jij?

Volgens mij zeg je dat alleen op die manier als iemand al fruitsap drinkt. Of als je water wil. En bij dat laatste kan je dan hopen dat ze je vragen: ‘Bruisend of plat?.

Of vergis ik mij hierin?

 

Huisje, kruisje

Maar jongen toch …
Je moest eens weten.

Jullie zouden er snel weg zijn.

Vanavond in thuis!!

Jongens toch, …

Wat zou er aan de hand zijn met Lowie? Eerst leek het een gewone verkoudheid te zijn maar dat niezen is toch wel vreemd. En in de voorstukjes zagen we dat hij na zijn doktersbezoek tegen Olivia zei dat ‘het niet goed was’. Is hij ernstig ziek? Of vonden ze bij de standaard-tests iets anders dat niets te maken heeft met dat niezen?
Of ….. of is hij allergisch aan katten? En vliegt de kat van Olivia dan al even snel terug buiten?
Of is hij niet helemaal niet allergisch en WILLEN ze dat wij dat denken?

Groeit er iets moois tussen Waldek en Simonneke? En als er dan niets mooi groeit tussen Waldek en Charité, kan er dan iets moois groeien tussen Charité en Ann? En wat dan met het huis?
Zullen Ann en Mayra Judith en Tom inlichten over hun beslissing om toch een bod te doen en vice versa? Of zal iedereen het weer wijzer vinden om niets te zeggen. Omdat ze toch niet weten of hun bod aanvaard wordt en er dan ‘spanning’ zou zijn om niets. (GUYS)

Neemt er vanavond iemand een rationele beslissing? Al iets het iets kleins? Please?

 

Losse Handjes

Rosa Verbeeck. Eerder negatief ingesteld. Denkt altijd het ergste, ziet overal complotten. Pittig karakter, ongelooflijk korte lont, gaat conflicten niet uit de weg maar zoekt ze eerder op.

En nu ook! Vindt het bij een ruzie oké iemand keihard in het gezicht te slaan.

En ze komt daar vreemd genoeg keer op keer mee weg …

Julia had Rosa al enkele keren om een gesprek gevraagd. Rosa had dat keer op keer geweigerd met als reden ‘geen tijd’.
Donderdag was het voor Julia genoeg geweest en kwam ze dat idiote misverstand over haar en Waldek eindelijk rechtzetten. Ja, ze had zich misschien wat kunnen inhouden en het bij de feiten kunnen houden. Maar daar gaat het niet om. Waar het wel om gaat is dat het niet normaal is iemand (in dit geval collega) in het aangezicht te slaan.

Meteen daarna kwam de aftiteling en ik vroeg me af of Rosa zou inzien dat ze te ver was gegaan. Dat ze meteen spijt zou hebben.

Helaas, Rosa kreeg de kans Julia de les te lezen.
En Julia liet haar uitspreken.

Dat is niet alles! Het is niet erg duidelijk maar kijk even mee naar de slag zelf.

Dit is geen emotionele klap die je vrouwen wel eens ziet geven op tv (het zal wel gebeuren maar in’t echt heb ik dat nog nooit gezien). Dat is dan toch in een opwelling? Ondoordacht?
Als ik iemand in deze situatie zou slaan dan zou ik met de palm van mij rechterhand op de linkerkaak slaan. En daarmee zou ik mijn hand waarschijnlijk bezeren.
Rosa niet. Rosa gebruikt die andere slagtechniek. Ze tilt haar arm op en beweegt hem eerst in een hoek naar haar linkerschouder. Om dan de rug van haar hand keihard tegen Julia’s rechterkaak te smakken.

En dat, mensen!
Dat is Rosa!

 

 

Gheghe

Twee vrouwen zitten aan tafel.
Zegt de ene tegen de andere: “Bob heeft mij een vraag gesteld.”
Zegt de andere:

Zie je, Ann? Je kàn grappig zijn!

Word nou niet meteen verliefd.

Over kwaliteiten en valkuilen

Of wat Julia eigenlijk wilde zeggen:

Spice it up!

Als je erover wil gaan. Ga dan volledig!

Smoedies (zucht)

Komaan mensen!
Wat scheelt er met jullie?

Bij de eerste examenperiode komt de papa van Olivia zijn dochter huilend vertellen dat hij zijn gezin terug wil en dat zij daarvoor moet zorgen. Zij, die het er zo moeilijk mee had en de breuk net verwerkt had.

Vorige week komen Julia en Luc de kamer van Lowie binnengewandeld. De dag ervoor had Luc zijn gehaaste zoon nog verbaasd gevraagd of die niet moest weten hoe de reis was geweest. Wellicht wel Luc, maar Lowie moet studeren, weet je nog? De volgende dag komen onze honeymooners onaangekondigd Lowie zijn verjaardag vieren. Julia met een zak vol ingrediënten en Luc met een fles champagne die hij wandelend en vooral ongevraagd opent.

En gisteren stak Frank als onderdeel van zijn grote anti-Luc campagne een van zijn onnozele flyerkes in een boek van Lowie. Goed idee Frank!

Misschien is het onmogelijk de jeugd uit thuis volledig af te zonderen van alle drama maar probeer als volwassene toch even je verstand te gebruiken en laat dramatische aankondigingen en feestjes voor na den blok.

Laat die gasten studeren!

Oh Yvetje

Wat Yvetje gedaan heeft is vreselijk. En ik kan mij inbeelden … voor Simonne onvergeeflijk.

Maar het is zo lang geleden en zo plots allemaal dat ik er als kijker niet veel bij kan voelen. Alleen, dat mijn hart bloedt voor Yvetje. Ik vind het zo vreselijk erg voor Yvetje.

Bij wie moet ze gaan wonen? Bij Angele? Niet bij Angele!

Yvette mag bij mij komen wonen!

Hola!!!

Joepie, Tibo is terug! 

Jana lijkt blij, hij ook.

Ik ben bang …

Thuis @themovies

Vorige week las ik volgende opmerking:
 Inderdaad, waarom niet? Stof genoeg.

Of wat luchtiger!
Tibo laat niet meer van zich horen en ook Franky wil niets lossen. Simonne vreest dat het eens zo gelukkige koppel uit elkaar is. Yvette besluit het heft in eigen handen te nemen en neemt de familie Bomans mee naar de VS. Daar aangekomen horen ze dat Tibo een paar dagen eerder vertrokken is met zijn moto. Is hij gevlucht of is er meer aan de hand? Frank, Franky, Simonne, Yvette en Britney die per ongeluk in de bagage terecht is gekomen huren een busje en zetten de achtervolging in.

Urban Legend

Donderdagavond 12 maart, ik was helemaal alleen thuis.
Zeggen dat ik dan bang ben is overdreven, ik zal gewoon geen al te spannende film opzetten. Maar ‘thuis’ moet wel lukken, toch?

Toen Zuster Kristien uiteindelijk tot bij Sam kwam en beetje bij beetje informatie prijsgaf over Sint-Rita, werd het snel duidelijk dat Sam niet overdreven had. Zuster Kristien werkte er maar een jaar maar dat was genoeg om te weten dat die plaats niet oké was. Ze liet zich overplaatsen en moest zweren nooit wat te vertellen over de gang van zaken in het weeshuis.
Mijn fantasie sloeg op hol. Over weeshuizen en oude kinderhuizen bestaan ontzettend veel enge verhalen en films. Verlaten overgroeide gebouwen, lege witte slaapzalen, dorpelingen die ’s nachts kinderen in witte nachtkleden zien rondlopen. Je kent ze wel …

Toen zuster Kristien dan ook nog eens zei dat het weeshuis later sloot nadat er een brand had gewoed, liep een rilling over mijn rug. “Een brand, waarom altijd een brand?” mompelde ik.
En het kwaad was geschied.

Het deed me meteen denken aan het verhaal van Bruno Amadio.

Dat verhaal gaat als volgt. Na WOII zoekt schilder Bruno Amadio een manier om geld te verdienen met zijn schilderijen. Hij begint te werken rond het thema ‘huilende kinderen’. De werkjes ondertekent hij met zijn artiestennaam, Bragolin. Modellen vindt hij in weeshuizen in de buurt. Die zaten na de oorlog vol.
Het thema heeft succes, blijkbaar hebben mensen graag een huilend jongetje in hun huiskamer hangen. De schilderijen worden zo populair dat ze massaal gereproduceerd worden. De prints worden over heel Europa verspreid. Je kent ze wel, je komt ze nog steeds tegen.

Maar dan slaat het noodlot toe. Het weeshuis brandt af en alle geportretteerde wezen komen om. En Bragolin? Die wordt schatrijk.

De werkjes worden niet meteen als vervloekt beschouwd. Dat is pas veel later, nog na hun hoogtepunt in de jaren 70.
In 1985 verschijnt er een artikel in ‘the Sun’ waarin een brandweerman beweert dat deze portretten geregeld gevonden worden in volledig afgebrande huizen. De schilderijen zelf zijn steeds onbeschadigd. Hij vertelt ook dat om die reden geen enkele brandweerman een van de ‘huilende kinderen’ in huis zou hangen. Meteen komen er nog meer verhalen van lezers die bevestigen wat de man zegt. De verhalen worden zo ernstig genomen dat de krant een heuse verbranding houdt.

Vanaf dan wordt er aangenomen dat er een vloek over de portretten hangt. Niet alleen in Groot-Brittanië. In Spanje gaan er verhalen de ronde over schilderijen van Bragolin die ’s nachts jammeren en mama roepen.

Of de schilderijen vervloekt zijn, maakt niet uit. Sommige mensen geloven erin en voor anderen is het gewoon een eng en intrigerend verhaal. Internet staat vol met getuigenissen van mensen die niets anders dan onheil kenden sinds ze zo’n werkje op de kop tikten. Voor de vloek zelf bestaan er verschillende verklaringen. In de meeste versies komt het erop neer dat de schilderijen vervloekt zijn door de kinderen toen ze omkwamen in de brand.
Anderen beweren dan weer dat Bragolin zo graag rijk wou worden dat hij een pact sloot met de duivel. Met alle gevolgen van dien.

Tot slot heb je het verhaal van Don Bonillo.
In de periode dat Bragolin volop bezig is met de portretten ontmoet hij Don Bonillo, een weesjongetje dat nooit een woord heeft gezegd sinds hij zijn ouders zag omkomen in een brand. De jongen is een verstoteling, in het dorp wordt gefluisterd dat er een vloek op hem rust. Huizen waar Don Bonillo slaapt, branden vaak af. Een priester waarschuwt de schilder maar Bragolin doet dit af als onzin en besluit de jongen in huis te nemen.
Lange tijd gaat alles goed, zijn schilderijen verkopen als zoete broodjes en de twee leven zonder problemen samen. Maar op een dag komt Bragolin thuis om vast te stellen dat zijn huis en atelier volledig zijn uitgebrand. De schilder geeft de jongen de schuld en gooit hem op straat.

Vanaf die dag wordt er niets meer vernomen van Don Bonillo. Tot 1976. In de omgeving van Barcelona crasht een auto tegen een muur. Als de hulpdiensten ter plaatse komen, is het te laat. De wagen is volledig uitgebrand, de bestuurder is overleden en onherkenbaar verbrand. Op zoek naar de identiteit van de man, breekt de politie het handschoenenkastje open. Daarin vinden een zwartgeblakerde portefeuille met daarin … het onbeschadigde rijbewijs van Don Bonillo.

Wie was Don Bonillo? Ook al zijn de portretten van Bragolin naamloos, is er toch een werkje waarvan wordt uitgegaan dat het Don Bonillo is. Aanschouw!

Scary, no??

Sta maar terug recht!

Over Marianne.
Het is geen geheim dat ik altijd al in haar kamp heb gezeten. Onvoorwaardelijk!
En dat is dan ook de reden waarom het hier wat stilletjes was de laatste tijd. Ik was niet weg maar sinds de verscheurde foto’s van Sandrine (dochter Geert) dacht ik haar nooit meer te kunnen vergeven. En het idee Marianne nooit meer kansen te kunnen/mogen geven maakte het mij enorm lastig.

Maar vrijdag kwam de vergeving spontaan.
Marianne zat toen met oprechte spijt (dat weet ik) haar vonnis af te wachten. Ze hoopte samen met mij op een straf zwaar genoeg om verlossing te brengen. 

En oh die kwam er. De straf werd zelfs onverdiend wreed dankzij Helene, die stond Geert daar even te steunen met een ongelooflijk triomfantelijk gezicht. Mevrouw had er duidelijk plezier in!

Geert heeft Marianne omgewisseld voor een exemplaar van hetzelfde slag. In plaats van het eindelijk rustig aan te doen, laat hij zich door Helene overtuigen de strijd verder te zetten. YES!! Schadeclaims, laat maar komen.

Wat verder in de aflevering werd er een muzikaal intermezzo ingezet. Ik heb het over een van die stukjes waarin ze een nummer laten horen terwijl ze verschillende personages laten zien. Dat doen ze wel meer en dat doen ze goed maar deze keer was het toch anders!
Ze gebruikten daarvoor ‘wise up’ van Aimee Mann. Een nummer waar ik heel bekend mee ben. Het is namelijk onlosmakelijk verbonden met een van mijn favoriete films. Magnolia. Het nummer werd zelfs voor de film geschreven.

Kort samengevat, de film toont ons een dag uit het leven van verschillende personages. Wat hen bindt is hun onmacht in het leven. De vraag is vooral of het hier om toeval gaat of dat ze alles niet vooral aan zichzelf te danken hebben. Als je niet even stilstaat en terugkijkt, maak je snel dezelfde fouten. Dit is een zwakke samenvatting maar het is hier niet nodig  om een 3 uur durend meesterwerk uit te leggen. Wat wel belangrijk is, is die bepaalde scene met ‘wise up’. Het is een kantelmoment, we zien de personages even stilstaan, de tekst van het nummer heeft betekenis. De muziek is meer dan een soundtrack. Zo belangrijk dat ze ook meezingen.

Het fragment kan je hier bekijken.

Wat het allemaal nog specialer maakte (en nu komt het) was mijn rage-quit post van 2 jaar geleden. Die eindigde zo:

Uit het bericht van 10/04/2013. Let vooral op de laatste woorden!

2 jaar geleden drukte ik mijn ongerustheid uit met een verwijzing naar wise up. Sinds die dag zat ik te wachten op dat besef bij onze vrienden uit Thuis. Nu maar hopen dat de keuze van dit nummer niet toevallig is en iedereen zich bewust is van de betekenis ervan.

He Marianne, ik ben terug!
Ik ben eigenlijk nooit weggeweest.

Aan de aandeelhouders van de Zus & Zo

Als jullie denken dat de gasten niets merken van al die conflicten, hebben jullie het goed mis.

Ik heb de reviews op Yelp eens bekeken en ze zijn helemaal niet goed!

Vinger, hand, arm, …

Rosa had gekozen tussen Peggy en Waldek.
Nu ja gekozen, niet op papier of zo. Eerder bij wijze van spreken want de week erop hadden moeder en dochter alweer contact. Eerst zocht Rosa Peggy buitenshuis op maar dat werd al snel een heel gedoe. Dus niet veel later zette Peggy haar eerste voorzichtige stapjes in de Zus & Zo. In het begin als Waldek er niet was maar uiteindelijk dacht Rosa dat Waldek zou vergeten zijn dat Peggy voor hem te ver was gegaan.

Maar Waldek was het niet vergeten, hij besefte wel dat hij Rosa niet kon verbieden haar eigen dochter te zien.
Peggy mocht wel in de B&B komen, maar niet in de privé.

Oké Waldek, beloofd. Niet in de privé.

Een week later koopt Peggy de aandelen van Jenny en werkt ze zich zo terug binnen in de Zus & Zo.

JA WAT NOU WALDEK
IN DE BED & BREAKFAST
NIET IN DE PRIVE

De opties van Tante Jenny

Jenny wil van haar aandelen af en dat neemt niemand haar kwalijk.
Want Jenny heeft een enorme waarschuwing gekregen!

Maar aan wie zal ze ze verkopen?

Aan Peter en Luc? Met als hoofdreden het snelle geld? (Het zou immers mooi zijn dat de aankoop van hun mobilhome voor de lente rond is.)
Of aan Peggy, een eerder logische keuze met als enige obstakel Waldek.

En toen dacht ik. Waarom geen derde speler?
Als ik Jenny zou zijn, aan wie zou ik mijn aandelen dan verkopen? Simpel, aan mijn BBF Marianne Bastiaens. Oud geld! Vergeet niet dat Marianne vorige keer ook interesse had. Ze viste toen jammer genoeg achter het net. Toen ze haar bod wou doen, was Luc er al mee weg.

Misschien gaat Jenny een van de dagen wel eens langs bij haar vriendin. Ze weet dat het niet goed gaat met Marianne en eerlijk gezegd zeg ik het tot gisteren ook niet echt goed komen.

Tot Nancy een emmer water over Marianne haar hoofd kiepte.

De actie van Nancy kan verschillende gevolgen hebben. Of Marianne wordt nog gekker.
Of die koude douche was net wat ze nodig had!

De komst van Marianne in de Zus & Zo kan ook voor een boeiende dynamiek zorgen in de B&B! Rosa zal niet weten wie het eerst/meest te haten. En wie weet slaan beide dames de handen wel in elkaar!

Een heel gedoe

Dat Rosa en Jenny Luc nog steeds niet vertrouwen en hem en dus ook Julia op afstand willen houden, dat verstaan we allemaal.

Maar de uitnodiging voor het trouwfeest bovenop het oud papier leggen en de bruid vragen het buiten te zetten? Dat gaat er zwaar over!

Wie doet nu zoiets!

Ze had toch ook gewoon kunnen zeggen dat ze niet kwam. Ze had er zelfs bij kunnen zeggen waarom. Ze kon Julia voor eens en altijd duidelijk maken dat het geen zin heeft familiair te worden.
Dit was zo gemeen dat zelfs ik (die vindt dat Luc en Julia niets te zoeken hebben in de Zus & Zo) met Julia te doen had.

Zo’n gedrag zie je meestal enkel bij burenruzies of aanslepende familievetes waarvan niemand nog weet waarover het gaat. Alleen dat één van hen ooit iets heeft gezegd wat bij een ander toen in ’t verkeerde keelgat was geschoten. Een heel gedoe is dat toen geweest. Heel onnozel eigenlijk maar die anderen zijn moeilijke mensen, altijd geweest. Daar valt niet met praten.

Het verschil in Thuis is dat zij allemaal gedoemd zijn constant met elkaar om te gaan. Ze wonen in dezelfde straten, werken bij dezelfde zaken en kennen dezelfde mensen.

Dus voor wie vindt dat het de laatste tijd allemaal wat overdreven is, heb ik slecht nieuws. ’t Zal alleen maar vuiler worden, er is geen weg terug!

Daar zijn nog beloftes rond gemaakt. ^_-

Baas

Waw seg, die Sam voelt zich tegenwoordig wel op haar gemak he. Die loopt de laatste week zo graaf te doen?

Cool! Dat maakt vast veel indruk op haar jongere huisgenoten.

Haar personeel.

Eén fan heeft ze wel al.

Ik had haar toch liever iets geslotener.

Ik ben fotograaf, hier is mijn kaartje, bel mij …

De modellen staan wat onwennig naast elkaar. De fotograaf zet funky lounge-muziek op om de spanning weg te nemen en praat op ze in. Ze moeten zich ontspannen, wat dollen met elkaar. Er worden foto’s genomen. De fotograaf is nog niet helemaal tevreden en stelt voor van outfit te veranderen terwijl een paar vrienden grinnikend toekijken. Wanneer de modellen zich uitkleden, blijft de fotograaf foto’s maken. Een van de modellen protesteert maar wordt gerustgesteld. Ze zullen onherkenbaar zijn.

De fotograaf is geen ietwat oudere man die op café zijn kaartje aan een paar meisjes heeft gegeven. Het is Paulien.

De modellen zijn haar broer Lowie en vriendje Adil die haar uit de nood willen helpen. Ze moet namelijk een deadline halen en heeft niet zoveel zin écht na te denken over een concept, het boek te lezen en op zoek te gaan naar ervaren modellen die weten waar ze aan toe zijn.

Bruno en ik hadden al een paar glazen cava op toen we deze aflevering bekeken en eerlijk gezegd was ik een beetje in de war na die scene. Als ik Lowie of Adil was, ik zou mij gebruikt voelen. Wat voor een fotografe is Paulien eigenlijk? Niet zo’n goeie blijkbaar.

Ze pakt die opdracht op een heel tamme manier aan. Dat haar foto’s in de smaak vallen en één foto goed genoeg is, is puur toeval. Het ergste is dat ze hiermee waarschijnlijk haar relatie met Adil kapotmaakt.
Paulien sputterde even tegen maar het is wel duidelijk dat de beslissing gemaakt is. Adil komt op de cover. Ik vraag me alleen af wanneer hij hierachter zal komen. Op de persvoorstelling?
Als er inderdaad problemen aankomen, hoop ik vooral dat ze Adils achtergrond er niet gaan bijhalen. Dat ze gaan stellen dat zoiets voor een moslim ondenkbaar is, dat het een schande is voor zijn familie, dat dit voor hem anders ligt. Want wees er maar zeker van dat de meeste mannen het niet op prijs zouden stellen zonder toestemming (!) op een boekcover te komen over ontluikende homoseksualiteit. En dan druk ik mij nog voorzichtig uit!

Paulien mag blij zijn dat Lena haar oog niet liet vallen op een van de foto’s met Lowie. Die zou haar mogelijk een kopstoot geven, haar kamer kort en klein slagen of op zijn minst haar fototoestel in 1000 stukken trappen.
Want ’t is niet omdat hij zich de laatste tijd rustig heeft gehouden dat hij zijn temperament kwijt is!

Die foto linksonder is toch ook goed?

Ultimatum!

Whoohoooh! Een ultimatum!
Waldek stelde Rosa donderdag voor de keuze, hij of Peggy. Dat werd tijd!

Eerst deed Peggy gewoon vervelend, veel te negatief. Ze zag overal complotten (dat heeft ze van haar moeder). Snuiteke zat natuurlijk met die scheiding, dat proces, ze was recent blind geworden en Rosa lag in coma. En toen de uitvluchten op waren, was het te laat. Ze had intussen iedereen tegen zich in het harnas gejaagd. Voor Peggy was het duidelijk: iedereen was tegen haar.
Met de komst van Renzo werd de situatie compleet uitzichtloos. Het was geen fase. Want Renzo moedigde haar gedrag niet alleen aan. Ze kreeg er zelfs plezier in. Dat werd wel heel duidelijk met lollipop.

Voor degenen die een aflevering gemist hebben en dus niet kunnen volgen met heel dat lollipop-gebeuren, leg ik het even snel uit.

Ik was een paar keer van plan zelf zo’n ultimatum te stellen. Maar het resultaat daarvan zou waarschijnlijk zijn dat ik mij tussen 8 en 9 ’s avonds een andere bezigheid zou moeten zoeken. Dus bedankt Waldek, het was nodig.
Peggy gaat te ver.

Ze stelt zich aan en maakt iedereen zijn leven een hel. Dat van Waldek, Simonne, Rosa en de kijker!

JA!

Niemand mag weten …

Niemand mag weten wat daar echt gebeurd is. Want dan vliegt Peggy achter de tralies.

Waldek, het moet tussen ons blijven. Dat Frank Peggy heeft gered, dat ze die vijver is ingelopen met Lucas in haar armen. Dat het geen haar scheelde of ze waren er allebei niet meer geweest.

Nee Frank, niemand mag het horen. Dat Peggy zichzelf van kant wou maken, zichzelf en de baby.

En Simonne, we mogen blij zijn dat niemand de waarheid kent. Als zou uitkomen wat Peggy echt van plan was. Dat ze zichzelf bijna verdronken had met dat kind erbij. Dan zou er van een minnelijke schikking geen sprake zijn.

We moeten zwijgen als een graf.

Mensen, een geheim bewaren is niet gemakkelijk nee. Maar op deze manier is het in de hele menselijke geschiedenis nog nooit gelukt.

Het dagboek van Dina Tersago: achter de schermen van boer zkt vrouw

Dina reed de auto tot op het einde van het veldweggetje en zette de motor uit. Ze schreeuwde het uit en sloeg keihard op haar stuur. Ze stopte niet tot ze haar pols bezeerde.

“ROT TOCH ALLEMAAL OP!” riep ze.

Voor de eerste keer in haar carrière had Dina het moeilijk gehad om haar cool te bewaren. Ze was nochtans met veel goesting aan de opnames van boer zoekt vrouw begonnen. Maar dit moesten wel de vreselijkste weken uit haar televisiecarrière geweest zijn. Die mensen haalden het bloed vanonder haar nagels.

Om te beginnen waren het de boeren en boerinnen zelf die constant naar eigen goeddunken de regels van het programma veranderden. En de productie ging daar gewoon in mee. Toen boer Patrick wou stoppen omdat zijn vrouwen te oud waren, tilde Dina daar helemaal niet zwaar aan. Maar uiteindelijk bleek het een voorbode te zijn van hoe heel het seizoen zou lopen.

Eentje kon niet komen en werd toch geselecteerd. Een andere afwezige komt toch langs, maar dan wel zonder te verwittigen. Dan heb je Timothy die eigenlijk te laat was met zijn brief, geen probleem. Kom allemaal maar af!

Toen Dina stond te kijken naar de salsa-les van boer Luc, werd ze weggeroepen voor een gesprek met Kelly. Toen de camera’s begonnen te draaien had ze geen idee waarom Kelly haar wou spreken. Het was gewoon een mededeling. Ook Kelly zou niet verdergaan met het programma omdat ze toch voor Antoine zou kiezen en ze de tijd van andere mensen niet wou verspillen. Dina verslikte zich even toen ze dat hoorde.

Ze had toen willen zeggen dat Kelly haar eigenlijk voor een voldongen feit zette. Dat Antoine mocht komen was al een uitzondering, een die Dina écht wel wou maken. Ze wou vragen of Kelly wel goed en wel besefte wat zo’n tv-programma maken inhield. Wat zou Kelly ervan vinden als Dina haar zou uitnodigen om met een paar prijsbeesten op de jaarmarkt te komen staan en de dag zelf daar zou zeggen: goh Kelly ’t gaat toch niet door.

Maar bon, ze had haar woorden ingeslikt omdat het wel duidelijk was dat de beslissing toch al genomen was. En omdat Dina altijd professioneel bleef.

Bij de briefing aan het begin van de week had Dina nogal bitsig gereageerd toen ze hoorde dat ze zouden gaan filmen bij Patrick en Kelly. “Waarom?” had ze gezegd, “die mensen zijn er toch zelf uitgestapt?” Er was toen een nogal ongemakkelijke stilte gevallen. Hilde, die de planning doet, had verbaasd haar wenkbrauwen opgetrokken en had gevraagd of er een probleem was. “Nee”, had Dina gezegd, “er is geen probleem.”

Bij Patrick en Kelly aangekomen bleek dat Antoine daar helemaal niet was. Hij kwam wel hoor maar Dina zou op hem moeten wachten. Gelukkig had ze taart bij. En gelukkig is Kelly een goeie prater. Dina was een beetje aan het wegdromen toen Kelly over nieuw leven begon waardoor Dina dacht dat Kelly zwanger was. Gelukkig had Kelly het over een nest pups en ja Dina moest mee gaan kijken. Kijken volstond niet eens, ze kreeg meteen een van die beesten in haar handen gedrukt.  Even was ze bang dat Kelly zou zeggen dat ze een van de pups Dina had genoemd. Dat was gelukkig niet zo. Daarna gingen ze buiten op de oprit staan wachten op Antoine, die nog ‘heel veel straten’ weg was.

Ook de (bij uitzondering) teruggeroepen Timothy was te laat. Door het verkeer (alsof Dina niet met de auto moest komen). Net als Nathalie’s vader was Dina geïrriteerd. Maar in tegenstelling tot hem mocht zij dat niet laten merken. Nee, ze had een half uur vriendelijk knikkend naar de opmerkingen van die mopperende pa staan luisteren.

En ook bij de andere boeren hield niemand zich aan de planning. De een moet naar een ‘lang op voorhand geplande’ opleiding. De andere moet gaan werken. Het was voor de kandidaten zelfs te veel gevraagd om zich vrij te maken.

Ze vroeg zich af of het voor die mensen allemaal wel hoefde.

In het begin van haar carrière waren mensen blij dat ze op tv mochten komen. Ze pasten zich aan. Wie zaterdag bezoek kreeg van een cameraploeg, pakte vrijdag al vrij! En nu? Doe maar op!

Bij het bezoek aan boer Luc en zijn pasgeboren kalfje waren de stoppen bij Dina doorgeslagen. Ze kon het opeens niet meer verdragen en dan werd dat kalf nog naar haar genoemd. Tegen de crew had ze gezegd dat ze alvast alleen zou doorrijden naar de boerderij van Peter-Jan. Ze moest zogezegd een brief posten.

Ze was rustig naar de auto gelopen en had zich zelfs voor het instappen omgedraaid om even te wuiven naar Luc en zijn dames. Ze zag hoe hij een van hen in een kruiwagen had gegooid om er dan té wild mee over het veld te scheren. Niemand zag haar. Alleen Stijn de regisseur had haar bezorgd nagekeken.

Dina zat nu al een uur voor zich uit te staren in haar auto. Haar GSM ging. Stijn. “ça va?” Vroeg die. “ça va? ZE HEBBEN GODVERDOMME EEN KALF NAAR MIJ GENOEMD!”

Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. En Dina kon alleen maar huilen. Met lange hartverscheurende snikken. “Dina,” zei Stijn uiteindelijk. “Je moet me geloven als ik zeg dat ik je begrijp. Het zijn geen gemakkelijke opnames geweest. Na dit alles moeten we allemaal eens rond tafel gaan zitten voor een goed gesprek. Er zullen afspraken gemaakt worden … dat beloof ik … en .. Dina?”

“Jaahhh.” Het kwam eruit als een lange zucht. “Sorry,” fluisterde ze.
“Geen probleem”, zei Stijn. “Zien we je vandaag nog?”
“Ja.”
“Kan je rijden?”
“Jaja.”
“Neem je tijd, wij zijn hier al bezig.”
“Oké.” snikte Dina.

“Ellen heeft een bloemstuk voor je gemaakt.” zei Stijn nog.
“Voor mij?” Snotterde Dina.
“Een voor Peter-Jan en een voor jou. In de les cirkel en cilinder, ’t is heel mooi.” Giechelde Stijn.
Dina kon ondanks haar tranen een glimlach niet onderdrukken. Voor de eerste keer sinds lange tijd voelde ze zich terug vrolijk.

“Oké”, zei ze, “ik kom eraan.”

Case closed?

Wie zit er achter de verdwijning van Emma?

Volgens Judith en de politie is dat duidelijk. Geert is Gui Tarstar. En om Emma terug te vinden, moeten ze hem breken. Klaar!

Ikzelf was er nog voor de verdwijning van Emma van overtuigd dat het Danny is.
Mijn vermoedens werden de laatste dagen enkel bevestigd, Danny stuurt het onderzoek. En als ik rondkijk op internet, kan ik enkel vaststellen dat het Danny-kamp groeit! Wie niet overtuigd was, was dat wel toen hij die ip-adressen per se zelf wou laten natrekken.

Het zag er dus naar uit dat ik weer eens gelijk zou hebben. ^_^

—

Tot ik een paar dagen geleden per sms een tip kreeg van een bevriende thuiskijker. Die had het over een derde verdachte. Toon.

En hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik Toon ga verdenken.

Ik moet toegeven dat ik nooit aan hem gedacht had. Als Toon de dader zou zijn, bleef hij bij mij buiten schot door één reden. Ik maakte dezelfde fout als Danny. Overtuigd door diens schuld, bleef ik blind voor andere mogelijkheden.

Vergezocht? Misschien … maar luister even. Dit spreekt tegen hem.

 —

• Die fietstochtjes met vrienden in de Ardennen: Het eerste argument van de tipgever. Klopt, maar waren die er niet vooral als uitvlucht tegenover Peggy? Het was in ieder geval een vreemd verhaal. Nu begint meneer opeens te trainen voor een triatlon. Is dat zo of is hij gewoon voorzichtiger geworden. Door ’s morgens sportkleren aan te trekken, te douchen, zijn werkkleren bij de kabouters te laten, houdt hij alles mooi gescheiden. En door iedereen te laten denken dat hij begonnen is met een serieuze training, geeft hij zichzelf meteen een alibi!
• Zijn karakter: Het is niet omdat de plooien tussen hem en Frank zijn gladgestreken dat we mogen vergeten waartoe Toon in staat is. De fratsen van Toon kon je niet onschuldig noemen. Die elektrocutie was voor mij niet het ergste, zo is het wel uit de hand gelopen. Als Adil er niet bij was, waren zijn pesterijen ronduit wreed (denk aan de kruiwagen en het schokken met de bestelwagen). Hij wou Frank niet zomaar buiten, hij had er plezier in.
  Toen Peggy zijn hulp vroeg om Peter en Femke een lesje te leren, had ze niet veel (niets) nodig om hem te overtuigen. Integendeel, Toon wou het allemaal nog wat verder drijven.
• Computer: Toon kwam enkele keren heel duidelijk in beeld met die laptop. Toon is ook geen binnenzitter, het werk bij Luc verveelde hem. Misschien waren de gesprekken met Emma een afleiding en is het later uit de hand gelopen.
• Emma zelf: Tegen Jana had ze het over haar vriendje. Toon is knap! Emma is verliefd! Terwijl het me ondenkbaar lijkt dat ze zoiets zou zeggen over Geert, kan ik me dat bij Toon perfect voorstellen.
• Gui Tarstar op de begrafenis: De dienst voor Kurt was in de Zus & Zo, het is dus goed mogelijk dat Emma hem daar gezien heeft. ( … en misschien was dat nu net niet zijn bedoeling.)

Als Toon het is, is het DNA van Emma toevallig tot in het huisje van Odette geraakt.
En anders is het daar geplaatst. Ik geloof niet dat Toon dat dan gedaan heeft (al zou hij ertoe in staat zijn). Als het geplaatst is, is het door Danny. Misschien is Danny gewoon te gefocust. Dat kan een perfecte verklaring zijn voor zijn gedrag. Hij heeft net promotie gekregen en wil nu bewijzen dat hij die verdiende. Toen Jens verdacht werd van ongepast gedrag, heb ik Danny weten zeggen dat zoiets altijd serieus moet genomen worden. Als ze Emma levend willen terugvinden moet hij druk zetten. Misschien wou Danny Geert laten denken dat ze bewijzen hadden.

Dus dit is ‘m. My prime suspect. Toon Vrancken.

En jullie, mensen, wie was het?

De strafste finale ooit.

De strafste finale OOIT. Zo werd het toch min of meer aangekondigd.

Was het de strafste finale ooit? Neen. Onmogelijk. Maar ze noemen het waarschijnlijk de strafste finale ooit omdat de kijkers verwend werden met maar liefst 4 cliffhangers! Laat ons ze even snel overlopen.

1. Emma en haar kidnapper.
En dan vooral de grote vraag: wie is Gui Tarstar. Ze willen ons doen denken dat het Geert is en blijkbaar werkt dat ook want de meesten zijn het ook echt gaan geloven. Ik denk nog steeds dat het Danny is omdat hij de enige is die in aanmerking kan komen en omdat hij zich bij het bezoek aan Judith heel verdacht gedroeg. Normaal stelt hij meer vragen, deze keer hield hij zich eerder afzijdig. Hij wilde alleen weten of ze iets wisten over de identiteit van Emma’s vriendje. Kan niet! Zeggen anderen dan. Want de gsm werd gevonden in de Ardennen en Danny kan onmogelijk elke dag tot daar rijden zonder zich verdacht te maken. Kom nu, Danny is een flik. Hij weet hoe je dat aanpakt. Een gsm laat je niet verdwijnen in je eigen omgeving en al zeker niet door hem uit het raam te gooien zonder hem uit te zetten. Die gsm moest daar gevonden worden en één ritje volstond.

2. Mayrianne.
Mayra en Marianne maken een heel jaar ruzie. De spanning neemt af, de spanning neemt toe. Uiteindelijk zit de situatie zo muurvast dat ze het enige denkbare doen. Ze vechten bovenaan de trap. Marianne slaagt er zelfs in een 2 koppen grotere Mayra naar zich toe te trekken waardoor ze uiteindelijk naar beneden vallen.
Mijn gok, ze overleven het allebei maar Mayra verliest haar kindje waarop heel het spel weer opnieuw kan beginnen. Dat ze het maar uitzoeken, ik hoor het wel. Ik wens beide dames in ieder geval een spoedig herstel.

Next!

3. Het ongeluk.

Te weinig info. Kan alles zijn. Next!

4. Peggy.

Wrong for so many reasons. Het lukt mij niet helemaal te beschrijven wat ik voel bij deze absurde situatie  dus gebruik ik (met toestemming) de woorden van zeer gewaardeerd collega en thuisfan P.

Dat is wat wij noemen: nagels met koppen!

Dus mijn mening over de laatste aflevering?

Geen fan. ’t Was allemaal té toevallig voor mij. Ongeloofwaardig. Toch kan de meest ongeloofwaardige serie goed worden met personages die je gelooft, personages die handelen volgens hun karakter. Karakters die doorheen de jaren opgebouwd zijn.
De cliffhangers deden mij niets. Ook omdat ik constant werd afgeleid door al die vreemde details.

Dit bijvoorbeeld.

Ja Rosa, de vijver. ^_^

Waarschijnlijk was het om een andere reden, maar mijn reactie was net hetzelfde als de hare. De manier waarop Simonne verwijst naar de vijver als een plaats die iedereen kent gebeurt op zo’n naïeve manier dat het mij doet denken aan die kaartjes die soms bij kinderboeken zitten. Kaartjes waarop je als lezer mooi kan volgen waar alles zich afspeelt. Misschien moeten ze dat maar meteen doen. Geef ons een kaartje. Kaartjes zijn altijd een plus.

En dan het eindejaarsbal. Eerst wordt de studente die alles zou regelen ziek waardoor Olivia alles overneemt. Dan wordt de zaal afgekeurd. Akkoord, kan gebeuren. Een week voor het feestje kan Lowie dan toch de schuur in de zus en zo regelen waarvoor Luc een prijsje zal maken. Die schuur staat wel nog vol en is stoffig dus die moet nog leeggehaald worden. Dat doen ze de dag ervoor. Werk genoeg zou je denken en toch houden ze zich vooral bezig met het opblazen van ballonnen.

Maar oké, het hoeft blijkbaar allemaal niet zo realistisch. Ik zou mij daar misschien over kunnen zetten als we tegelijkertijd geconfronteerd zouden worden met de superrealistische details. Want laat ons toch even bij Jenny navragen waar we de partytafels mogen stockeren.

Dus al wie hier een uitgebreide analyse had verwacht, zal ik moeten teleurstellen. Ik snapte het allemaal niet zo goed. Eigenlijk bleef ik zo achter.

Een beetje verweesd.

 

Cool story, tell me more.

Het paard van Troje

— door Jenny Verbeeck

Dat verhaal kennen jullie niet zeker?

 

De Grieken die zochten naar een manier om Troje binnen te vallen.
Ze bouwen een groot houten paard dat ze proberen binnen te smokkelen in Troje.

Natuurlijk, zo’n paard dat is niet verdacht he??

Maar nu bleek dat dat vol zat met Griekse soldaten.

Awel, Julia is de Luc zijn paard van Troje.

Capito?

Hehehehehe.

Pas maar op, Jenny. Ik zou haar echt niet uitdagen.

De mensen, ze zeggen.

De mensen, ze zeggen dat die Mayra op mannenjacht is. Dat het een absolute schande is. Hoe ze zich helemaal optut en zit te lonken vanuit haar taxi. En dat ze zich nu ook aanbiedt bij wildvreemde mannen op café. Weet ge waar? In de Frens! Waar iedereen haar kent, waar ze komt met dokter Ann, haar lief. Dat dat mens zich niet geneert.  

Dat zeggen ze, de mensen.

Coworkers

Stelling:
Om te genieten van zijn favoriete reeks, mag een thuis-kijker zich de laatste tijd niet al te kritisch opstellen.

Ik denk dat we het daar allemaal eens over kunnen zijn. Misschien vinden sommige mensen dit een positieve evolutie maar ik heb er toch wel even mee geworsteld. De enige manier die het mij mogelijk maakt om trouw te blijven aan de reeks die ik al heel mijn leven volg, is me in de zetel gooien en de gebeurtenissen gewoon op me af te laten komen. Ik onderga het. Toegegeven, ik heb daar enkele weken op moeten trainen. Om de paar minuten kwam er altijd wel een vraag, er was altijd iets wat mij onredelijk leek. Of onlogisch. Met irritatie of zelfs woede tot gevolg. Wat doe ik nu? Ik aanvaard het. Want er is altijd een antwoord te bedenken op die vragen. Al is het er maar één. Een paar voorbeelden. 

Waarom denkt Femke dat er voor haar en Tim nog een toekomst is weggelegd?
Omdat liefde blind is.

Waarom gaat Nancy niet werken in de Frens als ze wordt weggestuurd door Ann als je weet dat ze daar volk te kort hebben en Bram nu zelf de toiletten moet kuisen. Wetende dat Nancy ‘aan haar uren moet geraken’?
Omdat ze in de Frens niet kunnen weten dat Nancy vrij is en Nancy er niet vanuit mag gaan dat ze zomaar kan komen werken wanneer zij dat wil.

Waarom voelen alle vrouwelijke klanten van de Frens zich aangetrokken tot Bram?
Omdat hij een charme heeft die niet overkomt op tv.

Ann wil de banden aanhalen met haar broer en collega en vraagt Tom en Judith om ’s avonds gezellig te komen proeven van haar beroemde paella. Maar als die zeggen dat ze ’s avonds niet kunnen, stelt ze de plannen niet uit. Neenee, ze vervroegt ze en vraagt hen ’s middags al omdat ze toch moeten eten. En ze weet wel dat het dan niet zo gezellig zal zijn en dat haar gasten niet veel tijd zullen hebben. Maar waarom maakt ze dan soep? In een terrine, alsof het zondag is?  -_-
Omdat Ann niet erg veel ervaring heeft in het ontvangen van gasten.

Waarom zou Julia uit eten willen gaan met Luc?
Omdat liefde blind is. En Julia Julia is.

Die antwoorden hebben het mij mogelijk gemaakt opnieuw te … nu ja, genieten. Tot voor kort.

WANT WAT IK NIET BEGRIJP …

Waarom verwacht Luc dat Toon de dispatch kan gebruiken als kantoorruimte? Waar haalt hij dat? Waarom is dat nodig? En waarom vindt Peggy dat oké en moet Simonne iets gaan argumenteren dat eigenlijk heel normaal is? Omdat Toon toch ergens moet werken? Oké, maar waarom daar? Omdat zo’n gedeelde werkplaats tegenwoordig heel erg in is? Oké, maar waarom daar? In de dispatchruimte van een taxibedrijf, losstaand van alle spanningen met de mensen die daar zitten? Sorry, maar nee. Ik probeer, maar het lukt me niet hier iets op te verzinnen.

En wat zit er in die doos? Wat kan er mogelijk te lezen zijn in al die volle kaften. Een cursus event-management voor dummies? De boekhouding van sanitechniek?

Ik zou die doos graag willen inkijken. Mag ik? Misschien vind ik daar wel het antwoord.
Bruno heeft intussen afgehaakt.

It’s too late

Too late.
To say.

You’re sorry.

Heartbreaking

Oh wat vond ik het allemaal zielig! Het was al lang duidelijk dat er iets moest gebeuren. Ik begreep Mayra wel maar ik dacht dat zij en Ann zouden verhuizen. Maar wat blijkt dan? Marianne moet het huis uit! Waanzin!

Hoe durven ze. Dat lieve oude vrouwtje zomaar uit haar huis zetten.
Oh Marianne, ik zou haar zo graag vastnemen en zeggen dat het allemaal goed komt.

1m78, lang blond haar, blauwe ogen en een maatje 36

Zo ziet Els eruit. Tenminste, dat zou ze zelf wel willen.

We hebben haar een hele week niet gezien en er is met geen woord over haar gerept. Ik vrees dat we Els voor altijd kwijt zijn. Vooral Peggy zal haar missen, ook al zal ze dat zelf niet beseffen. Nu haar mentor weg is, behoort ze weer helemaal toe aan Peter en Rosa. Els leerde haar opnieuw lachen maar dat is Peggy opnieuw vergaan.

Als ik had geweten dat Els zo opeens zou verdwijnen, had ik meer over haar gezegd. Gelukkig heb ik met de hulp van Bruno nog enkele beelden kunnen opvissen. Mooie beelden van hoe ze was. Els, een sterke vrouw, om geen grapje verlegen.

Overal waar ze kwam maakte ze indruk. Zelfs op Bram.
Met haar optimisme en nuchtere blik, had ze een paar van de gebeurtenissen van de laatste weken kunnen voorkomen. Ze was beter nog even gebleven.

Els

Ooit was ze zo kwaad dat ze haar stok in 6 stukken brak.
Gecontroleerd natuurlijk, met haar handen dicht tegen het breekpunt om splinteren te vermijden. Ze zat gehurkt in het gras. Haar hielen op de rand van het pad, er waren al tranen gevloeid dus het laatste wat ze die dag kon gebruiken was desoriëntatie.
Eerst brak ze hem in het midden. Dan werd het moeilijker. Ze wou hem in 6 breken, niet in 4 dus de twee helften op dezelfde manier opdelen was geen optie. Ze schoof de ene stok langs de andere en probeerde te voelen hoe ze de rest moest breken. Ze zat daar even gewoon voor zich uit te staren. Dan handelde ze snel, zonder twijfelen. Ze brak de stok nog 4 keer. Knak knak knak knak. Ze nam de 6 eindjes, zette ze recht voor haar. Haar andere hand legde ze daarop. En ja hoor, ze waren even lang. 

Ze krulde haar lippen tot een fijne glimlach. Toen stond ze op en nam haar reservestok uit haar tas. Met zekere tred liep ze terug naar de bushalte. Dat was dat. Els voelde zich sterker dan ooit. En dat zou voor altijd zo blijven. 

Babka

Krakau, Polen. We bevinden ons in het ouderlijk huis van Waldek. Ze zijn er nu een week en Rosa moet toegeven dat het tot hiertoe fantastisch was. Ze zitten in de keuken. Rosa kijkt hoe Waldek en Beate gezellig zitten te kletsen. Ze praten Pools en dat verstaat ze niet maar wat dan nog, die twee hebben elkaar 8 jaar niet meer gezien. Het doet haar goed Waldek zo te zien, hij ziet er gelukkig uit. Misschien zouden ze dit elk jaar kunnen doen. Ze zou het hem vertellen als ze terug in België waren, als alles goed was gegaan en het huis was verkocht. Anders zou hij misschien denken dat ze hem wil pushen.

Rosa zit op een stoel aan het raam dat uitkijkt op de grote tuin. Een man komt via het poortje de tuin binnengelopen. Hij is in pak maar zijn vest draagt hij losjes over zijn arm. Het is een prachtige zachte herfstavond, een van de laatste. Even slaat hij een praatje met Andrezej, een oude man uit de buurt die wel eens komt helpen in de tuin. Nog iemand die het huis eens verkocht, zal missen. Beate tikt op het raam en wenkt de man. De man komt binnen en wordt hartelijk begroet door Beate, zij kennen elkaar. Ook Waldek is heel blij hem te zien, hij schudt hem de hand en noemt hem Ulryk. De man gaat zitten. Beate schenkt thee en biedt de heren een stuk babka aan. Eigenlijk een paasgebak maar omdat Waldek er gek van is, bakte ze er nu ook een. Lieve Beate. Ze praten, eerst losjes, over koetjes en kalfjes. Dan wordt het zakelijk. De man haalt zijn leren aktetas boven en neemt er een kaft uit met 2 bundeltjes papier, één daarvan legt hij voor Waldek op tafel. Ook Waldek haalt iets boven, een dikke enveloppe. Daaruit haalt hij lachend een dik pak geld dat hij over de tafel schuift. Verrast telt Rosa mee met Ulryk. 50 000 euro.

Waldek, zegt Rosa. Eerst stil, dan harder. Waldek wat doe je? Waar heb je dat geld vandaan? Waldek is dat het geld van de brouwerij? Het geld dat ik je gaf toen? Dat is van mij, voor ons samen, maar wel van mij …

Maar niemand hoort haar. Dan beseft ze dat ze niet in dezelfde ruimte zit. Rosa zit in haar zetel en ziet Beate, Ulryk en Waldek op tv, alsof het een scène is uit een Poolse serie. Ze kan alleen toekijken hoe Waldek stralend tekent en tekent en tekent en …

Gillend wordt Rosa wakker. Godzijdank, het was maar een droom. Ze zoekt naar Waldek maar er ligt niemand naast haar. Dan weet ze het terug, Waldek is naar Polen en zij is thuisgebleven. Toch een beetje ongerust, neemt ze zich voor morgen de bankrekening te checken.

Zwetend word ik wakker. Het duurt even voor ik weet waar ik ben. Ik lig in bed, het regent, het is half 4.
Verdorie, ik heb weer over thuis gedroomd.

De vreemdheid

Waarschijnlijk ligt het aan mij maar de laatste tijd brengt Thuis me in de war. Het is alsof de personages die ik al heel mijn leven ken aan het vervreemden zijn voor mij.

Om te beginnen. Jenny, vrolijke Jenny. Ze doet kinderachtig en dat moet stoppen.
Als Julia een ticket verkeerd intikt, grijpt ze in. Maar in plaats van de situatie onder controle te krijgen, besluit ze het probleem uit te vergroten waar de klanten bij zitten. En Julia moet als straf de 2 koffies die ze aanbood zelf betalen. Dat is maar één voorbeeld. In de ogen van Jenny kan Julia niets goed doen.

Mensen die thuis niet écht volgen kunnen denken dat het misschien gewoon niet klikt tussen die twee of dat het alleen Rosa was die iemand extra wou aannemen. Julia heeft inderdaad haar fouten, om te beginnen die vreselijke onzekerheid die ook mij op de zenuwen zou werken.

Maar nee! Dat is het niet. Ook voor Jenny was Julia meer dan welkom.
De problemen zijn begonnen met de door Rosa spontaan georganiseerde pannenkoekenwedstrijd. Julia zag dat niet meteen zitten en het was zelfs Jenny die haar aanmoedigde. Julia deed mee omdat dat van haar verwacht werd. De sfeer zat toen nog goed. Tijdens de voorbereidingen stonden de twee zelfs te dollen in de keuken.

Julia haalt een grapje uit door te doen alsof Jenny haar pannenkoeken aan het verbranden zijn. Gefopt!

Even later ging het mis. Julia won en meteen had ze het bij Jenny verkorven.
Het zit bij Jenny nog steeds zo diep dat ze zelfs haar totaal overwerkte zus geen tripje naar Polen gunt. Gewoon omdat ze dan even alleen met Julia zou zijn. Gewoon omdat mevrouw verloren is met de pannenkoekenwedstrijd.

Dan had je de double date van Judith, Tom, Ann en Mayra. Waarom die 4 keer op keer jeugdhuis/poolcafé Frens uitkiezen, is mij een raadsel. Maar goed, ze hebben het naar hun zin en Ann vindt het tijd dat ze  haar broer iets betaald zet (lang verhaal). Ze doet dat door hem zonder zijn medeweten in te schrijven voor de karaoke.  Maar Ann kent haar grenzen hoor.
Om het niet te erg te maken bezorgde ze Jens een opname van het nummer, zodat Tom enkel moet playbacken.
Hij had die eerder deze week mogen inzingen zodat hij wist wat hem te wachten stond. Alleen niet wanneer.

En kijk! Tom blijkt een natuurlijke entertainer. Aangemoedigd door Mayra die ‘yeah’ roept terwijl ze luid en vooral uit de maat op haar been zit te kloppen, weet hij even voor verstrooiing te zorgen bij de rest van het cliënteel. En zo ziet een van de cafébazen de kans schoon om even met zijn geliefde in de privé te verdwijnen. Op de tonen van ‘meisjes’ vinden zij elkaar terug, zetten zij de Frens in vuur en vlam met een heerlijke, sensuele kus.

Toen de aftiteling liep, zei Bruno: ‘Ik kan dit gewoon niet aan.’
En zo bleven wij gisteren toch wel een tijdje verweesd achter.

Een zwaar geval van aanstelleritis

Een nieuwe aandoening of toch een modeziekte?
Geen idee maar één ding is duidelijk. Naast Franky zien wij ook bij Jenny duidelijk de symptomen van aanstelleritis.

The next best thing

Scripted reality. Heerlijk om te bekijken terwijl je andere dingen doet. Schilderen, strijken, sporten, boeken kaften, stofzuigen, je boekhouding in orde brengen …
Je doet ze dan wel minder snel, maar hey! Je kan niet alles hebben.

Het concept is heel eenvoudig, waargebeurde feiten worden nagespeeld door acteurs. Er lopen verschillende reeksen.
Op Vijf heb je ‘beschuldigd’ (dat gaat over mensen die ergens van beschuldigd worden). Op Vitaya heb je ‘achter gesloten deuren’ (dat gaat over zaken die zich afspelen achter gesloten deuren) en ‘de waarheid’ (over mensen die een geheim met zich meezeulen).

De waarheid heb ik nog niet bekeken maar ik denk dat dit een vlaamse format is (als ik mij vergis, mag u dat gerust melden in de comments hieronder). En die zijn meestal iets platter.  Mijn voorkeur gaat uit uit naar de Nederlandse versies omwille van de acteerprestaties. De acteurs spelen de situatie op een zakelijke en toch realistische manier na.  Ze stellen ook zelden teleur omdat je weet wat je gaat krijgen. Je hebt een aanloop, een climax en een besluit. De climax is het moment dat de personages helemaal klaar zijn met de situatie. Dat zeggen ze dan ook.

Eén nadeel. Deze reeksen staan in prime-time geprogrammeerd. Zowel ‘achter gesloten deuren’ en ‘de waarheid’ overlappen thuis. Maar he, geen probleem! Programmeren, de volgende dag opvragen en ….

STRIJKEN MAAR!

(heb je weet van meer van deze reeksen of andere tv-tips? laat het hieronder weten)

Sneller dan een rekenmachine

3 seconden! Ondanks de denkfoutjes een indrukwekkende prestatie. Bram moet het dan wel doen met 1 hersencel. Het is wel een verdomd snelle.

Mijn idee over de feiten. Een wilde gok, niets meer.

Ik was al lang niet meer van plan mijn idee te geven. Laat de reeks nu maar gewoon zijn werk doen, dacht ik. Uiteindelijk, hoe doordacht mijn dossier ook was, het zou gespeculeer blijven. Maar in de aanloop naar het nieuwe seizoen, zag ik dat de mensen rondom mij minder terughoudend waren.

Eén naam blijft terugkomen. Tibo … en weet je waarom? Die had een bebloede vuist.

Kom zeg. Tibo heeft het niet gedaan nét omdat ze die vuist in beeld brengen. En zeg maar niets, ik weet dat dat niet telt als tegenargument. Dit is een ongeldige reden omdat opbouw van spanning en keuze van scenes niet kunnen tellen als échte bewijzen in een onderzoek.  Waarom Tibo de dader zeker niet was? Tibo was de enige die slim genoeg was niet over zijn alibi te liegen. Jammer dat hij daar toe werd gedwongen door zijn lieftallige echtgenoot. Nu, van Eddy en Frank wil ik graag geloven dat zij oprecht denken dat liegen het beste is dat ze kunnen doen. Frank had gewoon moeten zeggen dat het goed scheef zat tussen hem en zijn broer. Zijn eerlijkheid had hem minder verdacht gemaakt. Maar nee hoor, laat ons allemaal liegen. Julia, Lowie, Bram, Franky, ze doen het allemaal.
Waar zaten deze mensen toch met hun gedachten, zijn ze dan zo naïef te denken ongezien een kerkdienst binnen te wandelen?

Weten zij niet dat zoiets uitkomt? Kennen zij die vrouwen niet, tussen de 50 en de 70? De Yvetjes die daar altijd zitten? (Meteen een dikke pluim voor karakteracteur Chris Boni voor volgend beeld.)

Voor wie het nog niet heeft mogen meemaken. Dit is de nasty blik die de random oudere dame je zal toewerpen bij het te laat binnenkomen (of het te laat uitschakelen van je gsm).

En je zal hun afkeuring gezien hebben, daar zullen ze wel voor zorgen.

Wie kwam als laatste binnen? Was het maar zo gemakkelijk. In die dienst, beste vrienden, zullen we het antwoord niet vinden.
De sleutel zit in de blijde uittrede. De wandeling, de reacties voor en na de gruwelijke ontdekking en dan vooral de blikken. Ik zou jullie graag de hele reeks beelden laten zien en misschien doe ik dat nog. Maar ik hou het voorlopig liever kort. Hier zijn ze, mijn daders.

Waarom verdenk ik hen? Omdat Julia en Lowie als enige naar Luc bleven kijken. Ze kijken niet op, ze kijken niet rond, zelfs niet naar elkaar. De rest heeft ongetwijfeld een eigen confrontatie met Luc gehad maar dan wel een die niet zo fataal was als de laatste. Frank en Eddy kijken naar elkaar, omdat zij meteen de andere verdenken. Iedereen kijkt op, omdat ze weten dat de dader waarschijnlijk een van hen is. Behalve Lowie en Julia. Die staan daar wat te staan.

Verder hoef je het echt niet te zoeken hoor mensen.
Dit was mijn gok, wilder vind je ze niet.

Glaasje op? Zij kan rijden.

Omdat we een hele zomervakantie bezig zijn geweest met de moordaanslag op Luc, waren we bijna de Peter-Femke-Tim-historie vergeten. Eigenlijk kon het me niet veel schelen, tot nu. Om te beginnen had je dat koffertje. Bruno dacht dat Tim bij het verlaten van de Zus en Zo zijn koffertje vergeten was en dat dat een fout was van de regie. Dat liet mij denken dat Tim eigenlijk het koffertje van Femke had gemaakt en hij dat ging afgeven op het feest. Maar als Femke Tim niet had gestopt, had ze die koffer niet gevonden. Beetje verwarrend. 
Anyway, mijn gevoel bij het einde van de aflevering van vandaag: terug naar af. Femke vertrekt net zoals vorig jaar onder invloed op een trouwfeest maar in plaats van iemand van de baan te rijden, wordt ze deze keer wel gepakt. 

Moest Tim haar laten gaan? Neuh.
Maar om dan ‘zo’ te doen? Femke had wel een punt. Ook al was het haar eigen fout, hij deed wel ‘zo’. Tim deed zo beleefd en correct dat het beledigend was. Zelfs voor zijn doen, deed hij belachelijk koel. “Jamaar Femke had hem wel bedrogen he.” Klopt, maar dat had hij haar vergeven. Dat ze na dat slippertje achteraf zwanger blijkt te zijn, is iets dat erbij komt en ik snap dat dat voor Tim te veel was om er nog bij te pakken. Maar hij moet nu niet doen alsof het iets verandert aan het bedrog van Femke.

En toch is dit zeker niet het einde. Toen Femke met haar koffertje de nacht inwandelde, zag ik toch iets van spijt in zijn ogen. Vond hij zelf dat hij te hard was geweest?

Of was het toch zijn koffertje? 

 

Acajou

Kijk dan!

Ik weet niet wie van de twee het meest een stamp verdient.
Tim? Omdat hij de code niet kent? Dit teken? De blik die je partner je kan toewerpen omdat niet iedereen het mag horen?

Als een vrouw zo kijkt, wil dat zeggen: “Help mij, ik heb je nodig. Ik ben hier niet mee gediend, moedig de situatie niet aan.”

Maar oké, het viel nog mee.
Er zijn mensen (en dat zijn niet alleen mannen) die dan vragen wat er scheelt en dat zou de situatie nog ongemakkelijker kunnen maken. Niet dat daar in dit geval risico voor was. Want Peggy is nog erger.

In plaats van zo meteen haar bord vol te scheppen. Met dit, en dat. Ze zou beter eens naar het gezicht van Femke kijken.

Femke, haar getuige. BFF. Want ik denk dat ze met iets zit.

Haar vader zaliger

Oh Marianne!!
Ik weet nog hoe blij je was toen Tom besloot zich in te schrijven bij de balie.

 Het zag eruit als de start van een mooie carrière. Hoe trots was je. En vooral, hoe trots zou jouw vader zijn.

Het kan raar lopen, het leven. Mag dat ook in je schriftje?

Boerentafereel

Dames en heren
wij zeggen schol op
alle pappa’s
alle mamma’s
alle pepéés
alle meméés
Alle over en onder en bet pepéés en meméés

En op hare vrijer, op ons allemaal
En vooral op mijn suske
En vooral op de meter en op de peter

Op’t schoonste boerke van de hele wereld.
schol-cheers-cheers

Iedereen nog eens bij elkaar.

Objection!!!

Neen!
Ik ben niet terug aan ’t kijken. Thuis was bezig op de achtergrond en mijn oog viel gewoon even op volgend detail.

Zijn advocaat, Peter Vlerick, reageert in naam van zijn cliënt: ‘Het zijn loze beschuldigingen van iemand die wraak wil nemen omdat ze ontslagen was wegens slechte werkprestatie.’

Is die verklaring van Peter wel slim? Iedereen weet dat Lynn haar werk prima deed. Peter weet dat, Ivo weet dat en ik heb minstens één klant dat weten zeggen. Lynn heeft zelfs een zelf samengesteld dossier samen met de klant besproken. Die affaire komt zeker boven in de rechtzaal en waarom de waarheid verzwijgen?

Ja, ze zullen zeggen, de mensen!! Waar rook is, is vuur!

Google it!

Wat zag ik vandaag bij de stats?
De beste zoekterm ooit om de weg naar mijn blog te vinden. ❤

kapsels sally jane van horenbeeck

En dit is alles wat ik heb. Ik hoop dat het nog niet te laat is!
Het is altijd goed om voorbereid naar de kapper te gaan.

 

 

Zet je even

Deze blog is begonnen als tv-blog. Al snel ging hij bijna uitsluitend over Thuis. Tot voor kort is dat nooit een probleem geweest. Gisteren heb ik uiteindelijk de knoop doorgehakt. Ik neem even afstand van Thuis. Ik ben boos!

Waarom? De scenaristen hebben Lynn vermoord. Bruno zegt dat ik overdrijf maar luister eens …
Het begon allemaal met Nancy die het bleef hebben over de lo-go-po-dist. Je kan je één keer vergissen maar logopedie is geen moeilijk woord. Voor de ‘simpele kuisvrouw’ die Nancy moet voorstellen, duidelijk wel. Op een bepaalde manier is dat beledigend. Bij de andere personages gaat het net zo. Het zijn stuk voor stuk karikaturen geworden van hun vroegere zelf.

Ik had zo’n beetje mijn hoop op Lynn gevestigd. Ik had haar graag. Ze is hard en vaak gemeen. Maar diep in haar zag ik vooral een meisje dat schrik heeft om gekwetst te worden. Jammer dat ze nu net verliefd moest worden op die ploert van een Tom. Hij zet haar 2 keer aan de kant en deed dat tot nu toe ongestraft. Dat Lynn zich gebruikt voelde was normaal maar de manier waarop ze hem terugpakt is laag en onvergeeflijk.
En meester De Decker is niet het enige slachtoffer. Lynn treft alle vrouwen die aangifte doen maar niet geloofd worden. Hoe ongeloofwaardig ik deze verwikkeling ook vind, we kunnen niet meer terug. Lynn has to go. Tom mocht van mij boeten. Maar in plaats van gestraft te worden, wordt hij het slachtoffer van een verwend nest en een duivelse advocaat. Ah!! Het onrecht!!

Maar oké. Dat was vorige week. Ik heb geprobeerd mij erbij neer te leggen maar het mocht niet baten.
Wat de druppel dan wel was? Hier sé! Dit was de druppel.

Eddy komt terug van Brussel en wil de opbrengst met Luc delen. Maar wat blijkt? Hij had er eerst al € 200 uitgehaald.
NEE ECHT? Whola! Character development? Iemand?
Zo voorspelbaar, zo gemakkelijk, zo ongeloofwaardig. Oh zo irritant.

Hela, geen paniek.
Een stop zal het niet zijn. Het zal hier gewoon niet meer allemaal over thuis gaan.
Ik heb nog heel veel te vertellen. En ik heb nog steeds een schat aan beeldmateriaal.

Sorry Marianne, jou zal ik missen. En Jenny ook.
Maar met de rest van dat stelletje ongeregeld uit de Dreef, ben ik nu wel even klaar.

It’s not going to stop
‘Til you wise up.

Say what?!

Dat hadden wij nog nodig! Een huwelijksaanzoek!

Het was al een vruchtbaar seizoen voor de crew van Thuis. Eerst krijgen ze de kans om op te nemen in een écht ziekenhuis (dat was geleden van september).
Ze moesten wel even creatief zijn met het script maar omdat ze dit echt niet konden laten schieten, kwamen Lowie, Bram, Waldek én Tim daar terecht. Tim maakt zelfs kans op aids. De uitslag zullen we pas over 3 maand kennen, met deze nieuwe verhaallijn zijn we dus wel even zoet.
Nu hebben ze blijkbaar ook ergens een kerk kunnen regelen. Dus wie van plan was te trouwen, dat kan nu!

Alleen …
Had ik Marianne dan niet horen zeggen dat ze tussen Ivo en haar niet meer dan vriendschap zag?
Had ik meester Courtois niet horen zeggen dat ze het dan rustig aan zouden doen? Ofwel heeft die man een ernstig gehoorprobleem, ofwel maakt het hem geen sikkepit uit wat Marianne wil of niet wil. Dat kan al tellen als begin. Nee?

Het wordt een beetje een constante. De mannen bedriegen en liegen en de vrouwen kijken toe. De mannen werken zich in de problemen en de vrouwen lossen het op terwijl ze bemiddelen en vergeven. Ik weet echt niet wie zich de laatste tijd beledigd moet voelen, de mannelijke of de vrouwelijke thuis-kijker. Puberende coma-zuipers of jonge tienermoeders?

Het wordt tijd dat Simonneke eindelijk eens zegt: “Nee Frank! Genoeg, tot hier! Buiten!”
Ik weet wel, Frank en Simonne 4-eva. Maar na 100 laatste kansen, mag ze nu wel eens doorzetten. Laat Frank en Eddy samenhokken in het appartement en laat Nancy bij Simonne wonen. Dat zij ook even kan uitblazen terwijl haar dochter komt kuisen. En laat Femke eindelijk dat geld aannemen. Laat Simonne de sterke vrouw zijn die ze duidelijk is.

EN GOD.
Ik hoop dat Marianne nee zegt. Dat zij zich niet laat meeslepen in deze afschuwelijke stroom van willekeur.
Wij snakken naar gevestigde waarden, naar standvastigheid. Paulien en Katrien, kunnen zij niet terugkomen? Of als het echt moet, haal Eva terug uit Zuid-Afrika. Ze kan opnieuw het kapsalon opendoen. Nandje is volgens mij iets ouder dan Lowie (al is het mij onduidelijk hoe ze dat daar berekenen). Als je ziet hoe Lowie teruggekomen is uit Mexico, wat voor een badass zal Nandje nu dan zijn?

En als Tim inderdaad positief test, dan hoop ik dat ze het binnen een paar jaar niet vergeten. Zoals men ons dat vroeger geflikt heeft met Kaat & Co. Ik snap dat het voor de schrijvers verleidelijk kan zijn die jongen ziek te maken, maar ze kunnen zich nu nog perfect bedenken.

Er zijn wel andere manieren om een saai personage wat op te fleuren. Denk ik hé.

De magie doorbroken

Even weggeweest maar ik had het een en ander te verwerken.
Met ‘het een en ander’ bedoel ik het huwelijksaanzoek van Peter.
Wie de scene nog eens wil bekijken, dat kan op volgende link.

Heb ik problemen met die trouw? Ja, awel ja, ik heb daar problemen mee.
Nog voor Peggy op de hoogte was, zat Peter al luidop te dromen over de mooiste kathedralen van ons land. Kijk, van mij mochten ze in elke kerk trouwen. Want uiteindelijk, waar wonen onze vrienden uit Thuis? We hebben daar allemaal over gefantaseerd. Af en toe werd er een tip gegeven. Natuurlijk was er niet echt een juist antwoord. Tot voor kort. Want sinds een paar weken, is het enige juiste antwoord op die vraag. Ternat!

Als ik eens terugkijk naar oude foto’s, zie ik dat er vroeger ook wel eens naar die plaats werd verwezen. Dit is van de vrijgezellenavond van Franky.

Een paar keer al pauzeerde Bruno een scène om mij op zoiets te wijzen. Daar wou ik nooit van weten. Thuis speelt zich niet érgens af. Thuis speelt zich overal af. Soms in een dorp en soms in een stad. Dat maakt het net zo leuk.
Nu er adressen in beeld komen en niet alleen de dreef maar ook de rest van de omgeving, heeft het geen zin om te ontkennen. Simonne, Marianne, Luc, Julia en al de rest … ze wonen allemaal in Ternat.

Dus Peter en Peggy zullen moeten trouwen in de kerk van Ternat. Zoals dat geldt voor iedereen.

Trouwen in een andere kerk kan enkel met de toestemming van een bisschop en een geldige reden. Ik heb dat voor de zekerheid opgezocht!
“Het romantisch karakter of het mooie uitzicht van het kerkgebouw zijn geen voldoende redenen.”

IK VIND HET JAMMER DAT HET ZOVER MOEST KOMEN

Licht!

Is iedereen terug wakker? De lente is daar en iedereen ontwaakt uit zijn winterslaap.
Ik had het gevoel dat het jaar gisteren pas echt begon. Ik liet Tom 2013 inluiden met de woorden:

En de vooruitzichten zijn goed want donderdag staat er een heuse karaoke op het programma.
Ben benieuwd wie wat gaat laten zien, van mij mogen ze er een avondvullend programma van maken.