Als je erover wil gaan. Ga dan volledig!
Tagarchief: bastiaens
Heartbreaking
Oh wat vond ik het allemaal zielig! Het was al lang duidelijk dat er iets moest gebeuren. Ik begreep Mayra wel maar ik dacht dat zij en Ann zouden verhuizen. Maar wat blijkt dan? Marianne moet het huis uit! Waanzin!
Hoe durven ze. Dat lieve oude vrouwtje zomaar uit haar huis zetten.
Oh Marianne, ik zou haar zo graag vastnemen en zeggen dat het allemaal goed komt.
Een nieuw gezicht
Zoals jullie wel weten, volg ik ‘thuis’ nogal intensief. En toch probeer ik aankondigingen en previews zoveel mogelijk te negeren, ik kijk voor het verhaal en laat mij graag verrassen. Voor wie op Facebook en twitter zit, is dat natuurlijk onmogelijk en dan vang je af en toe iets op.
Toen ik hoorde dat er 3 nieuwe personages inkwamen en dat 1 daarvan Sam heette, dacht ik even dat ze toch niet zo nieuw zouden zijn.
Gelukkig was het gisteren niet Sam Bastiaens die de Frens kwam binnengewandeld. Ik zat echt niet op iemand uit het gezin van Eric te wachten. Zeker niet op Martine. Dus ja, ik ben blij met de nieuwkomer. En toch is er iets dat ik gewoonweg niet begrijp. Waarom oh waarom, gebruik je een voornaam die al eens gebruikt is?
Misschien doe ik moeilijk maar ik vind het absoluut onnodig dit te doen. Oh ja, ik hoor de verschillende argumenten al komen. Ja, maar in het echte leven zijn er ook naamgenoten. Of, dit is een vrouw. Of, als we altijd andere namen moeten zoeken? …
Kom nu, dat is onzin. Er zijn genoeg voornamen, kies gewoon wat anders en er is geen discussie nodig.
Dit terzijde, laat ons het hebben over de nieuwe. (Het is nu toch te laat.)
Sam De Witte. Bijnaam: Sneeuwwitje. Zij staat aan het hoofd van een klusbedrijf dat ‘De Kabouters‘ heet. Zeer verontrustend.
Nee serieus. Zeer verontrustend.
Haar vader zaliger
Oh Marianne!!
Ik weet nog hoe blij je was toen Tom besloot zich in te schrijven bij de balie.
Het zag eruit als de start van een mooie carrière. Hoe trots was je. En vooral, hoe trots zou jouw vader zijn.
Het kan raar lopen, het leven. Mag dat ook in je schriftje?
Guess who’s back
Marianne Bastiaens.
Onaangetast, harder dan ooit en toch …
Zoals we ze kennen. Like a lady
Een hart breekt zij in stijl. 
En blozen dat ze deed
Eén nieuwtje, Geert! Eén nieuwtje uit de sportbijlage.
Was dat nu echt te veel gevraagd?
Marianne doet zo haar best en Geert heeft genoeg kansen gehad.
Vanaf nu is het David helemaal gegund. Onze zegen heeft hij.
Fado ♥
Je hebt van die momenten
Ik ga beginnen met een verontschuldiging. Niet aan Femke want ik vind het nog steeds erg dom. Wel aan de scenaristen omdat ik te snel was in mijn vorige post en op een bepaalde manier insinueerde dat de verhaallijn van Thuis voorspelbaar zou zijn.
Niet alleen werd wat dokter Ann zei bevestigd in de test, deze week eindigde niet met een cliffhanger. (Dat met Rafaël telt niet want wie geloofde dat hij zijn medicatie echt nam?)
Gelukkig maar, want één scène was zo mooi dat ze eigenlijk al mijn aandacht verdient. Terwijl Mariannes gezicht ontdooide, begreep ik waar het allemaal om draait.
Het is niet anders dan in het echte leven. De meest grootse momenten worden gestuurd door emoties.
Zo schoon, zo warm, prachtig gedaan!
Als Peggy op verplaatsing speelt
Als Peggy op verplaatsing speelt, zal ze zich nooit overhaasten. Ze verkent de boel, kijkt eens rond en wacht af. Die eerste dagen bij Marianne at ze nauwelijks, Peggy dacht na.
Gisteren was ze dan eindelijk klaar voor een eerste experiment!
Ik bracht het met plezier voor jullie in beeld.
En … actie!
Tom die belt, de rest wacht af. Peggy begint eraan.
Ze weet hoe lang de scene is, ze weet wat ze gaat doen. Hop hop hop, snel en vakkundig legt ze de eerste laag, 3 sneetjes, weet ik veel van wat.
Tom is woedend, Marianne natuurlijk ook. Maar Peggy werkt onverstoord verder. Ze slaagt er zelfs in de 2e laag beleg in beeld te brengen zonder dat je haar ziet. Als Marianne het woord neemt, zien we een potje confituur. Dat is niet alles! Ze toont ons zo op geniale wijze het contrast tussen haar en Peggy. Marianne die eet een broodje zoals het hoort. Een keizertje keurig in 2 gesneden met niet meer beleg dan nodig. Eigenlijk laat de ontbijttafel van Marianne niet anders toe. Maar Peggy laat zich niet kennen. Ze hebben haar uitgedaagd.
Dan wordt het een beetje tricky, het moeilijkste deel. Als het ergens misloopt is het hier. Ann maakt zich klaar om de kamer uit te stormen en Peggy weet dat ze niet veel tijd meer heeft. Een paar seconden om de 3e laag aan te brengen en dan is het gedaan. Peggy haast zich, dat zie je aan de kromming van haar rug.
Oef! Net op tijd. Confituur, bosbessen denk ik, 4 cm dik.
Terwijl Ann verdwijnt, neemt Peggy alvast een hapje, in afwachting van wat komt.
Over naar Ter Smisse, waar ze ook ontbijten. Een tafel met iets meer mogelijkheden, met ontzettend veel beleg, een pot yoghurt en zelfs restjes van de vorige dag. Ze hebben het over Peggy, over hoe die zich in het hol van de leeuw begeeft. Trots zijn ze, en daar hebben ze reden toe.
De laatste scene.
Nom nom. Terwijl de mensen praten, smikkelt Peggy trots haar broodje op.
En als ze wordt betrokken in het gesprek, plukt ze heel beleefd kleine stukjes van haar broodje.
Maar eigenlijk kan het haar allemaal niet zo veel schelen … 
… en denkt ze: “Laat mij toch met rust, laat mij genieten van mijn lekkere broodje.”
Rolmodel
Ik hou ervan hoe Marianne zegt:
Modern.
En ja Marianne, handwerk heeft toch weer altijd dat tikkeltje meer. ❤
Blokje kijkt TV. 