Babka

Krakau, Polen. We bevinden ons in het ouderlijk huis van Waldek. Ze zijn er nu een week en Rosa moet toegeven dat het tot hiertoe fantastisch was. Ze zitten in de keuken. Rosa kijkt hoe Waldek en Beate gezellig zitten te kletsen. Ze praten Pools en dat verstaat ze niet maar wat dan nog, die twee hebben elkaar 8 jaar niet meer gezien. Het doet haar goed Waldek zo te zien, hij ziet er gelukkig uit. Misschien zouden ze dit elk jaar kunnen doen. Ze zou het hem vertellen als ze terug in België waren, als alles goed was gegaan en het huis was verkocht. Anders zou hij misschien denken dat ze hem wil pushen.

Rosa zit op een stoel aan het raam dat uitkijkt op de grote tuin. Een man komt via het poortje de tuin binnengelopen. Hij is in pak maar zijn vest draagt hij losjes over zijn arm. Het is een prachtige zachte herfstavond, een van de laatste. Even slaat hij een praatje met Andrezej, een oude man uit de buurt die wel eens komt helpen in de tuin. Nog iemand die het huis eens verkocht, zal missen. Beate tikt op het raam en wenkt de man. De man komt binnen en wordt hartelijk begroet door Beate, zij kennen elkaar. Ook Waldek is heel blij hem te zien, hij schudt hem de hand en noemt hem Ulryk. De man gaat zitten. Beate schenkt thee en biedt de heren een stuk babka aan. Eigenlijk een paasgebak maar omdat Waldek er gek van is, bakte ze er nu ook een. Lieve Beate. Ze praten, eerst losjes, over koetjes en kalfjes. Dan wordt het zakelijk. De man haalt zijn leren aktetas boven en neemt er een kaft uit met 2 bundeltjes papier, één daarvan legt hij voor Waldek op tafel. Ook Waldek haalt iets boven, een dikke enveloppe. Daaruit haalt hij lachend een dik pak geld dat hij over de tafel schuift. Verrast telt Rosa mee met Ulryk. 50 000 euro.

Waldek, zegt Rosa. Eerst stil, dan harder. Waldek wat doe je? Waar heb je dat geld vandaan? Waldek is dat het geld van de brouwerij? Het geld dat ik je gaf toen? Dat is van mij, voor ons samen, maar wel van mij …

Maar niemand hoort haar. Dan beseft ze dat ze niet in dezelfde ruimte zit. Rosa zit in haar zetel en ziet Beate, Ulryk en Waldek op tv, alsof het een scène is uit een Poolse serie. Ze kan alleen toekijken hoe Waldek stralend tekent en tekent en tekent en …

Gillend wordt Rosa wakker. Godzijdank, het was maar een droom. Ze zoekt naar Waldek maar er ligt niemand naast haar. Dan weet ze het terug, Waldek is naar Polen en zij is thuisgebleven. Toch een beetje ongerust, neemt ze zich voor morgen de bankrekening te checken.

Zwetend word ik wakker. Het duurt even voor ik weet waar ik ben. Ik lig in bed, het regent, het is half 4.
Verdorie, ik heb weer over thuis gedroomd.

De vreemdheid

Waarschijnlijk ligt het aan mij maar de laatste tijd brengt Thuis me in de war. Het is alsof de personages die ik al heel mijn leven ken aan het vervreemden zijn voor mij.

Om te beginnen. Jenny, vrolijke Jenny. Ze doet kinderachtig en dat moet stoppen.
Als Julia een ticket verkeerd intikt, grijpt ze in. Maar in plaats van de situatie onder controle te krijgen, besluit ze het probleem uit te vergroten waar de klanten bij zitten. En Julia moet als straf de 2 koffies die ze aanbood zelf betalen. Dat is maar één voorbeeld. In de ogen van Jenny kan Julia niets goed doen.

Mensen die thuis niet écht volgen kunnen denken dat het misschien gewoon niet klikt tussen die twee of dat het alleen Rosa was die iemand extra wou aannemen. Julia heeft inderdaad haar fouten, om te beginnen die vreselijke onzekerheid die ook mij op de zenuwen zou werken.

Maar nee! Dat is het niet. Ook voor Jenny was Julia meer dan welkom.
De problemen zijn begonnen met de door Rosa spontaan georganiseerde pannenkoekenwedstrijd. Julia zag dat niet meteen zitten en het was zelfs Jenny die haar aanmoedigde. Julia deed mee omdat dat van haar verwacht werd. De sfeer zat toen nog goed. Tijdens de voorbereidingen stonden de twee zelfs te dollen in de keuken.

Julia haalt een grapje uit door te doen alsof Jenny haar pannenkoeken aan het verbranden zijn. Gefopt!

Even later ging het mis. Julia won en meteen had ze het bij Jenny verkorven.
Het zit bij Jenny nog steeds zo diep dat ze zelfs haar totaal overwerkte zus geen tripje naar Polen gunt. Gewoon omdat ze dan even alleen met Julia zou zijn. Gewoon omdat mevrouw verloren is met de pannenkoekenwedstrijd.

Dan had je de double date van Judith, Tom, Ann en Mayra. Waarom die 4 keer op keer jeugdhuis/poolcafé Frens uitkiezen, is mij een raadsel. Maar goed, ze hebben het naar hun zin en Ann vindt het tijd dat ze  haar broer iets betaald zet (lang verhaal). Ze doet dat door hem zonder zijn medeweten in te schrijven voor de karaoke.  Maar Ann kent haar grenzen hoor.
Om het niet te erg te maken bezorgde ze Jens een opname van het nummer, zodat Tom enkel moet playbacken.
Hij had die eerder deze week mogen inzingen zodat hij wist wat hem te wachten stond. Alleen niet wanneer.

En kijk! Tom blijkt een natuurlijke entertainer. Aangemoedigd door Mayra die ‘yeah’ roept terwijl ze luid en vooral uit de maat op haar been zit te kloppen, weet hij even voor verstrooiing te zorgen bij de rest van het cliënteel. En zo ziet een van de cafébazen de kans schoon om even met zijn geliefde in de privé te verdwijnen. Op de tonen van ‘meisjes’ vinden zij elkaar terug, zetten zij de Frens in vuur en vlam met een heerlijke, sensuele kus.

Toen de aftiteling liep, zei Bruno: ‘Ik kan dit gewoon niet aan.’
En zo bleven wij gisteren toch wel een tijdje verweesd achter.

Een zwaar geval van aanstelleritis

Een nieuwe aandoening of toch een modeziekte?
Geen idee maar één ding is duidelijk. Naast Franky zien wij ook bij Jenny duidelijk de symptomen van aanstelleritis.

Met klasse!

De rust altijd bewaren, situaties snel inschatten en mensen kunnen aanvoelen.
Je nooit zomaar gewonnen geven, hoe hopeloos de situatie ook mag lijken.
De opeens grimmige sfeer laten verdwijnen met een grapje en een knipoog.
Een pijnlijke gebeurtenis omtoveren in een leuk momentje.

Rosa kan dat! Hihihihihihiihihihiii.

Good enough

Elke keer ik ze in ‘Thuis’ zie dansen, word ik zo blij dat ik het wil vastleggen. En op een blog kan je beweging maar op één manier vastleggen. Jawel sorry, een geanimeerde GIF.

5 keer dacht ik: piece of cake. Let’s do this!
4 keer gaf ik op, deze keer heb ik doorgezet.

Dus hier mijn eerste!

… en mijn laatste.

Een gif maken lijkt gemakkelijk maar zonder filmpje is het een afschuwelijk karwei.
Dus volgende keer dat ik een gif zie, zal ik denken: ‘Hola, dat is toch wel knap gedaan.’

De ondernemers

Vroege avond. Twee taxibestuurders komen moe de dispatch binnen. De middagshift zit er net op en zo ook hun werkdag. Dat denken zij want blijkbaar heeft het bedrijf net een avondshift ingelast.
Bazin Peggy legt de verantwoordelijkheid meteen bij mede-eigenaar Simonne. Een taxibedrijf dat ook late shift doet komt blijkbaar professioneler over.
“Niet consequent!” Vinden Waldek en Leo terecht. Dat Simonne de dag zelf verlof nam is onverantwoord en Peggy (die vorige week een halfuur later kwam zonder verwittigen en daarop geen commentaar pikte) treedt hen bij in plaats van het op te nemen voor Simonne. Ook al heeft het personeel gelijk, ze bespreken zo’n dingen beter op voorhand zodat ze samen achter beslissingen kunnen staan. Soit, willen of niet. De avondshift moet gereden worden want Peggy heeft al reservaties aangenomen. Uiteindelijk zal zij het goede voorbeeld moeten geven en zelf een rit doen, duidelijk dik tegen haar zin.

Even later. Waldek en Jenny liggen moe in de zetel. Waldek omdat hij een dubbele shift heeft gedaan en net ontsnapt is aan een driedubbele (is dat wettelijk, heeft hij een contract?). Jenny omdat ze heel de dag heeft gekuist. De poetsvrouw heeft verlof genomen in afwachting van het proces van haar man. Een duidelijk afgepeigerde Rosa komt de privé binnengewandeld met de mededeling dat ‘de zaal’ vol zit en ze hulp nodig heeft. Zij moet de gasten rondleiden. Dat ze daar dan pas mee afkomt vind ik nogal vreemd. Ze wist dat die gasten kwamen dus ze heeft sowieso iemand nodig voor de bar want of er nu 2 of 30 man in de zaak zit, maakt niet uit. Uiteindelijk offert Waldek zich op waardoor Jenny het opeens heeft over een lang warm bad in plaats van het werk te verdelen en door te zetten tot ze iemand gevonden hebben voor de keuken.

Wat verderop in het dorp heb je nog een zaak. Pas geopend door 2 jonge ondernemers. Een tijd geleden hadden ze iemand in de keuken staan maar die heeft om persoonlijke redenen afgehaakt. En de kuisvrouw heeft, dat weten wij, verlof genomen in afwachting van het proces van haar man. Jens heeft nood aan ontspanning en zou graag met Tim een concert bezoeken (wat heel lang geleden is). Franky vindt dat oké want die had ‘wat goed te maken’. Jens en Tim gaan meteen kijken op internet. Het concertje wordt meteen een weekend Amsterdam. Dat Franky zich eindelijk gaat inzetten voor zijn zaak is goed nieuws maar hij staat nog steeds te sms’en, te zuchten en somber te wezen achter zijn toog. Misschien ben ik wat streng en zal hij zijn best wel doen eens Jens écht vertrokken is.

Normaal gezien is een businessplan niet de meest spannende lectuur en toch zou ik dolgraag die van bovenstaande zaken bekijken.
Beseft Franky zijn verantwoordelijkheid eigenlijk? Lopen Rosa en Jenny er ondanks hun jarenlange horeca-ervaring niet heel verloren bij? En is het een goed idee één taxi naar Roosendaal te laten rijden als je op dat moment maar 2 chauffeurs op de baan hebt?

Het enige intelligente kwam wonder boven wonder uit de mond van Peggy. Ze raadde haar moeder aan niet te veel reservaties aan te nemen om de continuïteit van de zaak te garanderen. Ze hadden nu net goede beoordelingen. Slim! Jammer dat ze het zelf niet toepast.

Maar oké, ’t zal weer allemaal vanzelf in orde komen zeker?

The next best thing

Scripted reality. Heerlijk om te bekijken terwijl je andere dingen doet. Schilderen, strijken, sporten, boeken kaften, stofzuigen, je boekhouding in orde brengen …
Je doet ze dan wel minder snel, maar hey! Je kan niet alles hebben.

Het concept is heel eenvoudig, waargebeurde feiten worden nagespeeld door acteurs. Er lopen verschillende reeksen.
Op Vijf heb je ‘beschuldigd’ (dat gaat over mensen die ergens van beschuldigd worden). Op Vitaya heb je ‘achter gesloten deuren’ (dat gaat over zaken die zich afspelen achter gesloten deuren) en ‘de waarheid’ (over mensen die een geheim met zich meezeulen).

De waarheid heb ik nog niet bekeken maar ik denk dat dit een vlaamse format is (als ik mij vergis, mag u dat gerust melden in de comments hieronder). En die zijn meestal iets platter.  Mijn voorkeur gaat uit uit naar de Nederlandse versies omwille van de acteerprestaties. De acteurs spelen de situatie op een zakelijke en toch realistische manier na.  Ze stellen ook zelden teleur omdat je weet wat je gaat krijgen. Je hebt een aanloop, een climax en een besluit. De climax is het moment dat de personages helemaal klaar zijn met de situatie. Dat zeggen ze dan ook.

Eén nadeel. Deze reeksen staan in prime-time geprogrammeerd. Zowel ‘achter gesloten deuren’ en ‘de waarheid’ overlappen thuis. Maar he, geen probleem! Programmeren, de volgende dag opvragen en ….

STRIJKEN MAAR!

(heb je weet van meer van deze reeksen of andere tv-tips? laat het hieronder weten)

Sneller dan een rekenmachine

3 seconden! Ondanks de denkfoutjes een indrukwekkende prestatie. Bram moet het dan wel doen met 1 hersencel. Het is wel een verdomd snelle.

Mijn idee over de feiten. Een wilde gok, niets meer.

Ik was al lang niet meer van plan mijn idee te geven. Laat de reeks nu maar gewoon zijn werk doen, dacht ik. Uiteindelijk, hoe doordacht mijn dossier ook was, het zou gespeculeer blijven. Maar in de aanloop naar het nieuwe seizoen, zag ik dat de mensen rondom mij minder terughoudend waren.

Eén naam blijft terugkomen. Tibo … en weet je waarom? Die had een bebloede vuist.

Kom zeg. Tibo heeft het niet gedaan nét omdat ze die vuist in beeld brengen. En zeg maar niets, ik weet dat dat niet telt als tegenargument. Dit is een ongeldige reden omdat opbouw van spanning en keuze van scenes niet kunnen tellen als échte bewijzen in een onderzoek.  Waarom Tibo de dader zeker niet was? Tibo was de enige die slim genoeg was niet over zijn alibi te liegen. Jammer dat hij daar toe werd gedwongen door zijn lieftallige echtgenoot. Nu, van Eddy en Frank wil ik graag geloven dat zij oprecht denken dat liegen het beste is dat ze kunnen doen. Frank had gewoon moeten zeggen dat het goed scheef zat tussen hem en zijn broer. Zijn eerlijkheid had hem minder verdacht gemaakt. Maar nee hoor, laat ons allemaal liegen. Julia, Lowie, Bram, Franky, ze doen het allemaal.
Waar zaten deze mensen toch met hun gedachten, zijn ze dan zo naïef te denken ongezien een kerkdienst binnen te wandelen?

Weten zij niet dat zoiets uitkomt? Kennen zij die vrouwen niet, tussen de 50 en de 70? De Yvetjes die daar altijd zitten? (Meteen een dikke pluim voor karakteracteur Chris Boni voor volgend beeld.)

Voor wie het nog niet heeft mogen meemaken. Dit is de nasty blik die de random oudere dame je zal toewerpen bij het te laat binnenkomen (of het te laat uitschakelen van je gsm).

En je zal hun afkeuring gezien hebben, daar zullen ze wel voor zorgen.

Wie kwam als laatste binnen? Was het maar zo gemakkelijk. In die dienst, beste vrienden, zullen we het antwoord niet vinden.
De sleutel zit in de blijde uittrede. De wandeling, de reacties voor en na de gruwelijke ontdekking en dan vooral de blikken. Ik zou jullie graag de hele reeks beelden laten zien en misschien doe ik dat nog. Maar ik hou het voorlopig liever kort. Hier zijn ze, mijn daders.

Waarom verdenk ik hen? Omdat Julia en Lowie als enige naar Luc bleven kijken. Ze kijken niet op, ze kijken niet rond, zelfs niet naar elkaar. De rest heeft ongetwijfeld een eigen confrontatie met Luc gehad maar dan wel een die niet zo fataal was als de laatste. Frank en Eddy kijken naar elkaar, omdat zij meteen de andere verdenken. Iedereen kijkt op, omdat ze weten dat de dader waarschijnlijk een van hen is. Behalve Lowie en Julia. Die staan daar wat te staan.

Verder hoef je het echt niet te zoeken hoor mensen.
Dit was mijn gok, wilder vind je ze niet.

Glaasje op? Zij kan rijden.

Omdat we een hele zomervakantie bezig zijn geweest met de moordaanslag op Luc, waren we bijna de Peter-Femke-Tim-historie vergeten. Eigenlijk kon het me niet veel schelen, tot nu. Om te beginnen had je dat koffertje. Bruno dacht dat Tim bij het verlaten van de Zus en Zo zijn koffertje vergeten was en dat dat een fout was van de regie. Dat liet mij denken dat Tim eigenlijk het koffertje van Femke had gemaakt en hij dat ging afgeven op het feest. Maar als Femke Tim niet had gestopt, had ze die koffer niet gevonden. Beetje verwarrend. 
Anyway, mijn gevoel bij het einde van de aflevering van vandaag: terug naar af. Femke vertrekt net zoals vorig jaar onder invloed op een trouwfeest maar in plaats van iemand van de baan te rijden, wordt ze deze keer wel gepakt. 

Moest Tim haar laten gaan? Neuh.
Maar om dan ‘zo’ te doen? Femke had wel een punt. Ook al was het haar eigen fout, hij deed wel ‘zo’. Tim deed zo beleefd en correct dat het beledigend was. Zelfs voor zijn doen, deed hij belachelijk koel. “Jamaar Femke had hem wel bedrogen he.” Klopt, maar dat had hij haar vergeven. Dat ze na dat slippertje achteraf zwanger blijkt te zijn, is iets dat erbij komt en ik snap dat dat voor Tim te veel was om er nog bij te pakken. Maar hij moet nu niet doen alsof het iets verandert aan het bedrog van Femke.

En toch is dit zeker niet het einde. Toen Femke met haar koffertje de nacht inwandelde, zag ik toch iets van spijt in zijn ogen. Vond hij zelf dat hij te hard was geweest?

Of was het toch zijn koffertje? 

 

Time is ticking, so slowly …

Voelen jullie het ook? Er hangt iets in de lucht. Een nervositeit. Mijn hart bonst duidelijk iets harder dan goed is. Iedereen is er mee bezig, op twitter, facebook en op de werkvloer. Want vanavond is het zover. De finale van thuis. Het was 16u10 toen ik dit bericht aanmaakte. Dat is exact 4 uur, zolang duurt het nog voor die allerlaatste aflevering van ‘thuis’ begint.

Ik heb een hele week niets op deze blog gezet. Voor alle duidelijkheid, dat is niet omdat het mij niet interesseert. Ik heb de finale zondag al gezien. En ik voel zo hard mee dat het mij niet lukt iets te zeggen zonder iets prijs te geven!! Hierna zullen we drie maand zonder moeten, maar anders dan anders heb ik geen schrik voor dat zwarte gat. Want hier gaan we even over kunnen spreken. Dus niet huilen straks, we hebben elkaar.

Veel plezier allemaal!! Ik ben benieuwd naar de reacties.

Acajou

Kijk dan!

Ik weet niet wie van de twee het meest een stamp verdient.
Tim? Omdat hij de code niet kent? Dit teken? De blik die je partner je kan toewerpen omdat niet iedereen het mag horen?

Als een vrouw zo kijkt, wil dat zeggen: “Help mij, ik heb je nodig. Ik ben hier niet mee gediend, moedig de situatie niet aan.”

Maar oké, het viel nog mee.
Er zijn mensen (en dat zijn niet alleen mannen) die dan vragen wat er scheelt en dat zou de situatie nog ongemakkelijker kunnen maken. Niet dat daar in dit geval risico voor was. Want Peggy is nog erger.

In plaats van zo meteen haar bord vol te scheppen. Met dit, en dat. Ze zou beter eens naar het gezicht van Femke kijken.

Femke, haar getuige. BFF. Want ik denk dat ze met iets zit.

Haar vader zaliger

Oh Marianne!!
Ik weet nog hoe blij je was toen Tom besloot zich in te schrijven bij de balie.

 Het zag eruit als de start van een mooie carrière. Hoe trots was je. En vooral, hoe trots zou jouw vader zijn.

Het kan raar lopen, het leven. Mag dat ook in je schriftje?

Boerentafereel

Dames en heren
wij zeggen schol op
alle pappa’s
alle mamma’s
alle pepéés
alle meméés
Alle over en onder en bet pepéés en meméés

En op hare vrijer, op ons allemaal
En vooral op mijn suske
En vooral op de meter en op de peter

Op’t schoonste boerke van de hele wereld.
schol-cheers-cheers

Iedereen nog eens bij elkaar.

Objection!!!

Neen!
Ik ben niet terug aan ’t kijken. Thuis was bezig op de achtergrond en mijn oog viel gewoon even op volgend detail.

Zijn advocaat, Peter Vlerick, reageert in naam van zijn cliënt: ‘Het zijn loze beschuldigingen van iemand die wraak wil nemen omdat ze ontslagen was wegens slechte werkprestatie.’

Is die verklaring van Peter wel slim? Iedereen weet dat Lynn haar werk prima deed. Peter weet dat, Ivo weet dat en ik heb minstens één klant dat weten zeggen. Lynn heeft zelfs een zelf samengesteld dossier samen met de klant besproken. Die affaire komt zeker boven in de rechtzaal en waarom de waarheid verzwijgen?

Ja, ze zullen zeggen, de mensen!! Waar rook is, is vuur!

Google it!

Wat zag ik vandaag bij de stats?
De beste zoekterm ooit om de weg naar mijn blog te vinden. ❤

kapsels sally jane van horenbeeck

En dit is alles wat ik heb. Ik hoop dat het nog niet te laat is!
Het is altijd goed om voorbereid naar de kapper te gaan.

 

 

Zet je even

Deze blog is begonnen als tv-blog. Al snel ging hij bijna uitsluitend over Thuis. Tot voor kort is dat nooit een probleem geweest. Gisteren heb ik uiteindelijk de knoop doorgehakt. Ik neem even afstand van Thuis. Ik ben boos!

Waarom? De scenaristen hebben Lynn vermoord. Bruno zegt dat ik overdrijf maar luister eens …
Het begon allemaal met Nancy die het bleef hebben over de lo-go-po-dist. Je kan je één keer vergissen maar logopedie is geen moeilijk woord. Voor de ‘simpele kuisvrouw’ die Nancy moet voorstellen, duidelijk wel. Op een bepaalde manier is dat beledigend. Bij de andere personages gaat het net zo. Het zijn stuk voor stuk karikaturen geworden van hun vroegere zelf.

Ik had zo’n beetje mijn hoop op Lynn gevestigd. Ik had haar graag. Ze is hard en vaak gemeen. Maar diep in haar zag ik vooral een meisje dat schrik heeft om gekwetst te worden. Jammer dat ze nu net verliefd moest worden op die ploert van een Tom. Hij zet haar 2 keer aan de kant en deed dat tot nu toe ongestraft. Dat Lynn zich gebruikt voelde was normaal maar de manier waarop ze hem terugpakt is laag en onvergeeflijk.
En meester De Decker is niet het enige slachtoffer. Lynn treft alle vrouwen die aangifte doen maar niet geloofd worden. Hoe ongeloofwaardig ik deze verwikkeling ook vind, we kunnen niet meer terug. Lynn has to go. Tom mocht van mij boeten. Maar in plaats van gestraft te worden, wordt hij het slachtoffer van een verwend nest en een duivelse advocaat. Ah!! Het onrecht!!

Maar oké. Dat was vorige week. Ik heb geprobeerd mij erbij neer te leggen maar het mocht niet baten.
Wat de druppel dan wel was? Hier sé! Dit was de druppel.

Eddy komt terug van Brussel en wil de opbrengst met Luc delen. Maar wat blijkt? Hij had er eerst al € 200 uitgehaald.
NEE ECHT? Whola! Character development? Iemand?
Zo voorspelbaar, zo gemakkelijk, zo ongeloofwaardig. Oh zo irritant.

Hela, geen paniek.
Een stop zal het niet zijn. Het zal hier gewoon niet meer allemaal over thuis gaan.
Ik heb nog heel veel te vertellen. En ik heb nog steeds een schat aan beeldmateriaal.

Sorry Marianne, jou zal ik missen. En Jenny ook.
Maar met de rest van dat stelletje ongeregeld uit de Dreef, ben ik nu wel even klaar.

It’s not going to stop
‘Til you wise up.

Say what?!

Dat hadden wij nog nodig! Een huwelijksaanzoek!

Het was al een vruchtbaar seizoen voor de crew van Thuis. Eerst krijgen ze de kans om op te nemen in een écht ziekenhuis (dat was geleden van september).
Ze moesten wel even creatief zijn met het script maar omdat ze dit echt niet konden laten schieten, kwamen Lowie, Bram, Waldek én Tim daar terecht. Tim maakt zelfs kans op aids. De uitslag zullen we pas over 3 maand kennen, met deze nieuwe verhaallijn zijn we dus wel even zoet.
Nu hebben ze blijkbaar ook ergens een kerk kunnen regelen. Dus wie van plan was te trouwen, dat kan nu!

Alleen …
Had ik Marianne dan niet horen zeggen dat ze tussen Ivo en haar niet meer dan vriendschap zag?
Had ik meester Courtois niet horen zeggen dat ze het dan rustig aan zouden doen? Ofwel heeft die man een ernstig gehoorprobleem, ofwel maakt het hem geen sikkepit uit wat Marianne wil of niet wil. Dat kan al tellen als begin. Nee?

Het wordt een beetje een constante. De mannen bedriegen en liegen en de vrouwen kijken toe. De mannen werken zich in de problemen en de vrouwen lossen het op terwijl ze bemiddelen en vergeven. Ik weet echt niet wie zich de laatste tijd beledigd moet voelen, de mannelijke of de vrouwelijke thuis-kijker. Puberende coma-zuipers of jonge tienermoeders?

Het wordt tijd dat Simonneke eindelijk eens zegt: “Nee Frank! Genoeg, tot hier! Buiten!”
Ik weet wel, Frank en Simonne 4-eva. Maar na 100 laatste kansen, mag ze nu wel eens doorzetten. Laat Frank en Eddy samenhokken in het appartement en laat Nancy bij Simonne wonen. Dat zij ook even kan uitblazen terwijl haar dochter komt kuisen. En laat Femke eindelijk dat geld aannemen. Laat Simonne de sterke vrouw zijn die ze duidelijk is.

EN GOD.
Ik hoop dat Marianne nee zegt. Dat zij zich niet laat meeslepen in deze afschuwelijke stroom van willekeur.
Wij snakken naar gevestigde waarden, naar standvastigheid. Paulien en Katrien, kunnen zij niet terugkomen? Of als het echt moet, haal Eva terug uit Zuid-Afrika. Ze kan opnieuw het kapsalon opendoen. Nandje is volgens mij iets ouder dan Lowie (al is het mij onduidelijk hoe ze dat daar berekenen). Als je ziet hoe Lowie teruggekomen is uit Mexico, wat voor een badass zal Nandje nu dan zijn?

En als Tim inderdaad positief test, dan hoop ik dat ze het binnen een paar jaar niet vergeten. Zoals men ons dat vroeger geflikt heeft met Kaat & Co. Ik snap dat het voor de schrijvers verleidelijk kan zijn die jongen ziek te maken, maar ze kunnen zich nu nog perfect bedenken.

Er zijn wel andere manieren om een saai personage wat op te fleuren. Denk ik hé.

De magie doorbroken

Even weggeweest maar ik had het een en ander te verwerken.
Met ‘het een en ander’ bedoel ik het huwelijksaanzoek van Peter.
Wie de scene nog eens wil bekijken, dat kan op volgende link.

Heb ik problemen met die trouw? Ja, awel ja, ik heb daar problemen mee.
Nog voor Peggy op de hoogte was, zat Peter al luidop te dromen over de mooiste kathedralen van ons land. Kijk, van mij mochten ze in elke kerk trouwen. Want uiteindelijk, waar wonen onze vrienden uit Thuis? We hebben daar allemaal over gefantaseerd. Af en toe werd er een tip gegeven. Natuurlijk was er niet echt een juist antwoord. Tot voor kort. Want sinds een paar weken, is het enige juiste antwoord op die vraag. Ternat!

Als ik eens terugkijk naar oude foto’s, zie ik dat er vroeger ook wel eens naar die plaats werd verwezen. Dit is van de vrijgezellenavond van Franky.

Een paar keer al pauzeerde Bruno een scène om mij op zoiets te wijzen. Daar wou ik nooit van weten. Thuis speelt zich niet érgens af. Thuis speelt zich overal af. Soms in een dorp en soms in een stad. Dat maakt het net zo leuk.
Nu er adressen in beeld komen en niet alleen de dreef maar ook de rest van de omgeving, heeft het geen zin om te ontkennen. Simonne, Marianne, Luc, Julia en al de rest … ze wonen allemaal in Ternat.

Dus Peter en Peggy zullen moeten trouwen in de kerk van Ternat. Zoals dat geldt voor iedereen.

Trouwen in een andere kerk kan enkel met de toestemming van een bisschop en een geldige reden. Ik heb dat voor de zekerheid opgezocht!
“Het romantisch karakter of het mooie uitzicht van het kerkgebouw zijn geen voldoende redenen.”

IK VIND HET JAMMER DAT HET ZOVER MOEST KOMEN

Licht!

Is iedereen terug wakker? De lente is daar en iedereen ontwaakt uit zijn winterslaap.
Ik had het gevoel dat het jaar gisteren pas echt begon. Ik liet Tom 2013 inluiden met de woorden:

En de vooruitzichten zijn goed want donderdag staat er een heuse karaoke op het programma.
Ben benieuwd wie wat gaat laten zien, van mij mogen ze er een avondvullend programma van maken.

Yo Esse!

Eehhh. Zeg. Over Lowie.
Hoe lang moeten wij de grillen van dat jochie nog verdragen? Irritant, verwend kind.
Toen hij gisteren kwam opscheppen in de Frens. Hola!

Schouderklopjes. Lowie de grote man. BAM, dat combiticket op de toog. Hij had de centjes gekregen van zijn papa.
Serieus? Tickets voor Werchter?

Kan je daar tegenwoordig nog iemand de ogen mee uitsteken?  Iedereen gaat naar Werchter.
Zelfs Dour is intussen te mainstream voor de coole kids. Waarmee komt hij volgende keer af? Met een bongobon, tafelen voor 2? Met een ballonvaart boven Pajottenland?
Of ga anders met een Segway rondrijden in de dreef. Smalend naar iedereen die even komt kijken naar dat vreemde tafereel. Want zoiets heeft men daar nog nooit gezien.

Het ergste is, iedereen laat dat zomaar gebeuren. Ze hebben dan ook geen keuze. Zolang hij lastig wil doen, zal hij lastig doen. Lowie zal blijven lachen, het maakt niet uit wat de rest van hem vindt. De reden dat hij dit kan blijven doen is net omdat hij zichzelf helemaal geweldig vindt. Hij moest eens weten. Gisteren dacht ik, jezus man, just zijn vader. Net als Luc heeft Lowie gevoel voor drama, hij kleedt zijn sluwe streken graag aan. Hij wrijft het er zo graag in. Bij Luc een zwakte. Bij Lowie, hmm ooit wel maar nu nog niet. Hij ‘mist’ die aarzeling van zijn vader. Luc wacht altijd nét iets te lang. Lowieke is zelfzeker en gaat er keihard tegenaan. Dat heeft hij van zijn moeder.

Ik begin mij meer en meer af te vragen of die aanrijding van Leontine wel een ongeluk was.
Of het niet eerder een afrekening was binnen het criminele milieu. Het zou me niet verbazen dat Leontine daar in die paar jaar carrière heeft gemaakt en aan het hoofd stond van een Mexicaans drugskartel.
We weten allemaal dat ze daartoe in staat zou zijn. Leontine was een zakenvrouw van het hardste soort. Akkoord. Ze is vertrokken als slachtoffer. En Luc was toen op zijn slechtst. Maar kom nu, Leontine heeft het vroeger zelf een paar mensen enorm moeilijk gemaakt.

Het zou in ieder geval veel verklaren over het verleden van Lowie.

Mijn Valentijntje

Jaaaah, dames en heren. Ik ben verliefd.
Het is een zij en mhmhijijihiiii … is ‘goed voorzien’. 😉 😉 😉
… mihi ’t is een madame met PIT. Prstjejttesstts. En haar naam is Jacky!!

Haha, ik heb het over een auto. Nee kom serieus, Bram is echt geen moment te vroeg uit Ibiza teruggekomen.
Vandaag werd het me wel een beetje te veel. Het is alsof een aflevering tegenwoordig niet meer is dan een opeenvolging van ruzies, irritaties, gesmak aan tafel, vervelend gedoe over staalkaarten, leugens, gebrul, geklaag, vervelende bezoekjes van Nancy, examenstress en banale gebeurtenissen. Met dat laatste bedoel ik, scènes die niet negatief geladen zijn maar die ik gewoonweg niet begrijp. Judith met haar kinderen in die chalet, om maar één voorbeeld te noemen.

Neenee, vanaf nu kijk ik alleen nog voor Bram en Jacky. Zullen we meteen een paar afspraken maken?

1. ALLEEN Bram rijdt met Jacky.
2. Eddy houdt Jacky buiten zijn zaakjes, zelfs als hij gewoon iets moet ophalen en hij de bestelwagen niet heeft. Zijn jarenlange ervaring als vrachtwagenchauffeur geven hem niet meer krediet dan een ander.
3. Filiberke blijft met zijn poten van Jacky en gaat dat longboard gebruiken voor wat het dient. Jawel, om te skaten.

Hihi!!! BRAM!
Hoe kom je erop!

Mijn mening hé

Ik kan mij wel voorstellen dat mensen soms denken.
“Nee, Blokje, dat vind ik niet.” of
“Hmmm, daar zit je toch fout hoor.” of
“Ja seg, maar bekijk het eens van de kant van Rosa?”

Ik heb ook heel de tijd gezegd dat Ann in mijn ogen overdreef en haar problemen boven die van haar omgeving zette. Ja, ik vond dat. En daar neem ik niets van terug.
Nu er sprake is van een depressie, liggen de zaken anders. Ik vind nog steeds dat ze zichzelf beter niet had afgezonderd, het had er echt wel anders kunnen uitzien. Maar dat maakt niet uit, want voor een depressie kies je niet.

Haar omgeving heeft het door dus ik hoop dat het allemaal goed komt met haar.
Zelfs Marianne ziet eindelijk wat er aan de hand is. Die uitval van Ann eerder deze week was niet normaal. Dat irriteert mij omdat het niet eerlijk is. Ik vond de reactie van Ann het meest menselijke dat ik haar ooit heb zien doen. De paranoia van Marianne liep de spuigaten uit. Marianne zal altijd een van mijn favorieten zijn, maar genoeg is genoeg.

Dus nee, mijn visie ligt niet vast. Zo heb ik Luc een hele week lang ‘sympathiek’ gevonden. En zo vind ik Tom de laatste tijd ook meevallen. Misschien moet ik dat af en toe zeggen.
Daarom is het tijd voor een kleine tussenstand!

Laat ons beginnen met die award voor de grootste aansteller. Waar Ann wekenlang zonder enige concurrentie op de eerste plaats stond. De cry baby van deze week is ……

Tibo, een groot klein kind.

De prijs voor het meest herkenbare personage gaat dan ook naar Franky. Ik voel zijn irritatie, verontwaardiging en het is duidelijk dat hij het gedrag van Tibo bij momenten eerder lachwekkend vindt. Want oh, wat drijft die man het ver. Hij zou zichzelf moeten bezig zien.

En dan, om in negatieve sferen te blijven. De grootste sfeerbederver is dan weer wel een vaste waarde. Rosa. Om duidelijke redenen.

Net zoals bij Franky en Tibo zorgt haar partner voor het tegengewicht. Waldek is de redelijke en optimische stem. Samen zijn zij het duiveltje en het engeltje op de schouder van Peggy.

Dat brengt ons bij de laatste award. De prijs voor de meest onstabiele persoonlijkheid is voor Peggy. Niet alleen omdat zo gemakkelijk te beïnvloeden is.

Want geef toe, die doet soms raar he?

Zware jongens

On-be-grij-pe-lijk.
Ik kan nog steeds niet geloven dat Frank in zee is gegaan met die twee prutsers.
Goedkope imitaties van designkranen installeren bij klanten en de extra winst in eigen zak steken. Gedoemd om te mislukken. Daar zijn drie redenen voor.

1. Frank zal nooit veranderen, hij kiest meestal de korte weg in plaats van ervoor te werken. Simonne hoeft dat meestal niet te weten. Vroeger had hij niets te verliezen maar nu is hij wel mee eigenaar, hij licht zijn eigen firma en klanten op. Net nu het met Simonneke al wat beter gaat, zet Frank hun toekomst nog maar eens op het spel. En oh ja, ze doet de boekhouding.

2. Eddy is onbetrouwbaar. Volgens mij zou hij zelfs Nancy verkopen, mocht hij de kans zien. De voornaamste reden om dat niet te doen is omdat hij dan zelf zou moeten koken, wassen, winkelen, werk zoeken. Eddy toont alleen spijt als hij uiteindelijk zelf mee slachtoffer wordt van zijn eigen stommiteiten. Tijdens dat brouwerijverhaal alleen al heeft hij minstens drie keer geprobeerd zijn vrienden op te lichten, tegelijkertijd is hij te dom om het af te maken.

3. En dan vooral. De Lorre. Zucht.
Deze oude kennis van Eddy ziet er zo louche uit dat het lachwekkend is. Hij is een echte wannabe bad boy die je in films enkel ziet als de domme handlanger van de echte gangster. Dat hij in dit geval alleen handelt en het allemaal organiseert, is geen goed voorteken. Ik zou er ook niet van opkijken als zou blijken dat hij altijd een vuurwapen bij zich draagt, vanachter in zijn broek. Waarschijnlijk de .357 magnum Smith & Wesson, special edition (genummerd). Zorgvuldig uitgezocht, maanden getwijfeld, laten overkomen uit de VS, betaald met VISA.

Intussen doet hij er alles aan om zich te profileren als de pro die het geklungel van groentjes kan missen als kiespijn. Eerst doet hij er alles aan om Eddy te overtuigen mee te doen, dan zo opeens uit het niets steekt hij een tirade af omdat Frank aan het panikeren is en panikeren altijd miserie is.
Met zoiets moet je bij Frank niet afkomen natuurlijk en hij diende ‘de Lorre’ snel van antwoord.

Een volwassen mens laat zich door zo’n flauwe opmerking niet uit zijn lood slaan. (Niveau hoor, Frank). De Lorre daarentegen?

Ik weet niet wat de Lorre precies verstaan heeft maar aan zijn gezicht te zien, heeft Frank hem écht gekwetst. En nog iets, om te beginnen was er van paniek gaan sprake. Frank stond gewoon met Luc te bellen. Is die man doof? -_-

Dit was de eerste deal mensen! En het loopt al mis. De vraag is hoe en wanneer. Eén ding staat vast. Wie zal het op ’t einde weer allemaal mogen oplossen? Hun vrouwen.

Op Mayra

Zo! Back to business. Thuis, want daar draait het hier toch om.
Er waren er die begonnen te twijfelen. Dat werd wel duidelijk gemaakt door de verontwaardigde reactie van een collega-thuisfan.
Of ik de reactie van Ann niet had gezien. Toen Nancy die brief opendeed, toen Mayra te horen kreeg dat ze de eerste prijs had gewonnen in die juwelenwedstrijd. En waarom ik daar niets over had gezegd.

Hoezo? Antwoordde ik. Ann leek toch blij te zijn?

En als ze even teleurgesteld had gekeken, dan had ik dat gemist.
Maar ik zou het bekijken, dat spreekt voor zich. Ik wou wel eens zien hoe blij Ann écht was.

En ja ’t was waar. Ik had dat gemist. Had ik de eerste keer niet aandachtig genoeg gekeken?
Natuurlijk niet! In zo’n scène gebeurt soms zo veel dat je niet weet waar eerst te kijken. Toen Ann in beeld was, leek ze oprecht blij. Weet je wat ik zag? Marianne die gelukkig was voor Mayra, nochtans niet de beste vriendinnen. Marianne is een gevoelsmens, daarom heb ik haar graag. Maar Ann? Na de knuffel heb ik niet meer op haar gelet.
Ik hoefde de aflevering van de dag ervoor zelfs niet op te vragen. De makers hadden de scène volledig in de voorstukjes gestoken. Alsof ze wilden zeggen …

Mensen, hebt ge het gezien?

Oké, ik kan mijn collega-thuisfan niet dankbaar genoeg zijn. Ann keek niet een beetje teleurgesteld. Ann zag eruit alsof de hemel op haar kop viel. Alsof ze het niet kon vatten. Alsof zij op die moment dacht: ‘Wacht even. Stop. Is dit echt gebeurd? Heeft Mayra een juwelenwedstrijd gewonnen terwijl ik 3 maand geschorst ben?’

Kijk, ik vind dat vreemd. Als het een mens tegenzit, kan het geluk van anderen hard aankomen. Omdat je wou dat het ook voor jou zo simpel kon zijn. Maar bij je partner, Ann?

Ze zou zich kunnen optrekken aan Mayra. Laat ons eerlijk zijn, die heeft nog niet veel geluk gehad sinds haar eerste dag in Thuis. Maar Mayra heeft doorgezet omdat ze bij Ann wou zijn.

Dus dat wou ik hier even komen zeggen. Dat Ann genoeg kansen gekregen heeft. Maar de volgende aflevering deed ze er nog een schepje bovenop.  Was het omdat die fles champagne een maand geleden op vraag van haar advocaat voor haar was koel gezet? Omdat ze dachten dat de overwinning al binnen was? We zullen het nooit weten. Hoe dan ook, haar reactie is niet goed te praten.

Dokter De Decker is al haar punten kwijt.

Ik heb altijd gedacht dan Ann het goed bedoelde.
Een beetje saai, maar net daarom betrouwbaar en als persoon waardevol. Ik moet mijn mening herzien. Toen er werd getoast op Mayra deed ze niet eens de moeite om blij te zijn. Deze keer was het niet een onverwachte mededeling die je even uit je evenwicht brengt. Deze keer was het Mayra gewoon niet gegund.

En oh! Ann had Sandrientje naar Tom kunnen doen. Niet meegaan naar de prijsuitreiking was onvergeeflijk.

’t Is ongelooflijk.
Hoe dat de mensen kunnen zijn.

Fyra, the movie (een preview)

Oké, ik weet dat meneer Descheemaecker liever goede treinen heeft dan Hollywood. Jammer genoeg zijn die er momenteel niet, toch niet als het over de verbinding tussen Amsterdam en Brussel gaat.
Dus hier mijn idee voor de verfilming! En ik zie het groots zenne!

Aan de thuisfans! Ik weet dat ik jullie aan het verwaarlozen ben. Mijn excuses ^_^
Ik maak het goed!

Deel 1

Deel 2

Deel 3

Oh yeah

Guess who just got back today?
That wild-eyed boy that had been away.

The boy is back in town.
The boy is back in town.

I said
The boy is back in town
The boy is back in town
The boy is back in town
The boy is back in town
The boy is back in town
The boy is back in town.

You spread the word around!

Fieeuwww, intens!

Onze kroketjes

Judith en Geert.

Ze zijn nog niet samen en misschien zal dat nooit zo zijn. Toch kunnen we niet ontkennen dat  het verhaal die richting op wordt gestuurd. Ik ben nog steeds geen fan en ik blijf het raar vinden maar sinds gisteren werden ze samen toch iets geloofwaardiger.

Toen Jenny die borden kwam inzetten, speelden ze op fantastische manier ‘gasten in een restaurant’. Moet je zien.
Hun gezichten die zeggen: ‘hmmm amaaai, dat ziet er lekker uit seg’. Water in de mond. Mondhoeken naar beneden. De handen eerst even omhoog om plaats te maken voor het bord om het daarna heel even aan te raken, zoals Judith dat doet.

Toch even zeggen dat ik niet snap welke richting Jenny en Rosa opgaan met de Zus & Zo.
In het begin was er heel duidelijk gezegd dat het een B&B zou zijn en het was voor de gasten niet mogelijk daar’s avonds te eten. Nu serveren ze steak met boschampignons, een macedoine van  groentjes en drie kroketjes. Niet zomaar kroketjes, hun kroketjes. Als iemand dat zo zegt denk ik aan: in de streek zeer vermaarde zelfgemaakte kroketjes.
Als ze niet zelfgemaakt zijn dan zeg je kroketten of als het echt moet aardappelkrokantjes.

Maar nooit ‘onze kroketjes’. Nooit Jenny!

*remove threat* – *attend to victim*

Als er een nieuw personage in Thuis komt, geef ik ze altijd een kans.
Ik laat het rusten, ik laat ze wat inwerken. Zo ook met Judith.

Wel, mijn mening is gevormd. Ze geeft me de rillingen. Sinds gisteren weet ik waarom en de aflevering van vandaag kon dat alleen maar bevestigen.

Om te beginnen, die blik van haar.
Ze heeft die wel vaker. Nadenkend, alsof ze zich afvraagt wat er eigenlijk van haar verwacht wordt. Blind voor alle menselijke emoties, gefocust op woorden. Ann, haar kinderen, Marianne met haar kapotte horloge, ze leiden haar af van de gebeurtenissen in haar hoofd. Of die blonde vrouw voor de deur van haar spreekkamer. Ik vond dat Femke er wanhopig uitzag, ongerust, in paniek. Judith stelde een paar vragen waaruit ze besloot dat het nog 2 minuten kon wachten. Haar gedachten dwaalden af naar haar patiënt die zat te wachten in haar spreekkamer.

Judith is chaotisch, heel verstrooid. Tot daar aan toe, maar bij Simonne thuis bekroop mij een heel onaangenaam gevoel. Akkoord, Ann was beter rechtgestaan van zodra haar collega binnenkwam maar de manier waarop dat haar werd duidelijk gemaakt was overdreven.

Het was niet de toon van een vrouw die van aanpakken weet. Judith sprak Ann toe alsof die daar ter plekke een aderlating zat toe te passen op Yvetje. Er een boeltje van makend, wartaal uitslaand. Ann zat niet gewoon in de weg, ze was een mogelijk gevaar dat moest worden verwijderd.

Ook Simonne en Femke waren er niet goed van.
Let op mijn woorden. Judith kan wel eens zeer gevaarlijk blijken.

Los daarvan een kleine opmerking over een van de figuranten. Zie het als opbouwende kritiek.

Het is leuk om te zien dat figuranten in ‘Thuis’ keer op keer de lat erg hoog leggen voor zichzelf. Figureren wordt vaak onderschat. Een goeie figurant gaat op in de omgeving. Ze focussen zich op hun eigen gesprek, alsof wat er aan hun tafel besproken wordt nét zo belangrijk is als wat er zich naast hen plaatsvindt. Maar, hier komt het … té goed is ook niet goed. Als je bij de dokter zit en er komt iemand in paniek aankloppen, als er dan zelfs naar jou wordt verwezen, dan is het toegestaan om even te kijken. Je blijft niet vooruit staren alsof de dokter daar nog zit.

De dame die in de spreekkamer zat, had gerust eens mogen kijken.
Niet in de camera natuurlijk! Komaan mannen. Keep it real!

Joepieeeeee!!

Oh Ann toch …

Ik hoop echt dat Ann van dit wervelende moment heeft kunnen genieten.
Dat ze zich heel even kon laten meeslepen en zich opnieuw vrij voelde, als een vogel.

Wijze woorden

Eindelijk!!!
Eindelijk gebruiken Peggy en Ann hun verstand. Eindelijk laten ze zich niet leiden door hun moeders. Peggy reikte gisteren haar hand en Ann nam ze aan.

Marianne was er in het begin gerust in. Ze was er wellicht van overtuigd dat Peggy meteen frontaal in de aanval zou gaan.
Maar Peggy had echt iets te zeggen deze keer. Toen Marianne deze wijze woorden hoorde, wist ze dat ze moest ingrijpen. Het was een wanhopige poging maar wel die met de grootste kans op slagen. Marianne moest Ann niet overtuigen, Marianne moest Peggy kwaad krijgen.

Pas op, ze was er bijna in geslaagd hoor. Even leek het alsof Peggy door het lint zou gaan.

No no, filthy lies! She wants the precious. We mustn’t listen!
They’ll steal it from us. Sneaky little liars. Wicked, tricksy, false!

Maar Marianne had het fout en ik moet toegeven, Peggy verraste me. Ze heeft zich werkelijk als een dame gedragen. Een die klaar is om haar verantwoordelijkheid te nemen. Ik geloof in haar.

Eén ding moet ik nog zien gebeuren. Als Rosa weer afkomt met dat ‘gedoe’ van haar, wil ik dat Peggy haar de mond snoert. Want het moet maar eens gedaan zijn met die negatieve energie. Eén iets steekt nog altijd bij mij. Dat hele gesprek met Peter spookt nog steeds door mijn hoofd. Samengevat in één zin.

Er zijn bepaalde dingen die je niet zomaar kan zeggen om dan achteraf te doen alsof er niets is gebeurd.
Sommige dingen blijven hangen en ik vind dat verontschuldigingen op hun plaats zijn hier!

Het belangrijkste is dat we weer met een goed gevoel kunnen kijken naar onze favoriete reeks!

Oude plaatjes

Ik zat net oude foto’s van Ann te bekijken en al is het jammer dat ik deze niet in een betere kwaliteit heb … de emoties gevangen in dit plaatje maken het allemaal goed.

Alsof ze zegt:
O DAT VIND IK NU ZO LELIJK HE.

Waarschijnlijk was ’t zoiets. Eentje van 10 oktober, het lijkt een eeuwigheid geleden en toch is het maar 3 maand.

Wanneer zou Bram terugkomen? ❤

Madame Doktoor

Ik weet niet hoor, maar sinds heel die adoptie in gang is gezet, heb ik het gevoel dat Marianne en Ann zichzelf hierin een beetje overschatten.

Wat een gedoe zeg. Marianne ging voor de verandering haar goede hart laten zien en probeerde daarom Ann te overhalen toch positief te antwoorden.
Ann zelf wist het niet goed, voelde zich er niet prettig bij maar wou het vooral goed doen. Terwijl er eigenlijk gewoon werd gevraagd naar haar zicht op de situatie. Toch?

Het gesprek had alles weg van een mondeling examen. De persoon die voor haar was geweest, had haar gewaarschuwd. ’t Is een taaie zenne! Ann mocht één van de kaartjes omdraaien en voorlezen.
‘Mag Peggy een kind adopteren? Ja/nee, verklaar.’
Komaan, dacht ze, dit weet ik.

Ann begon eraan met droge mond, trillend, slecht voorbereid en was daarom bloednerveus. Ze won haar zelfvertrouwen terug toen ze dacht dat ze zich het juiste antwoord herinnerde. De psychologe lachte haar vriendelijk toe waardoor Ann alleen maar aangemoedigd werd. Mensen die zich hier ooit door lieten vangen weten het, het is niet omdat iemand zit te glimlachen dat het juist is. Ze doen dat omdat ze willen dat je ongeremd zegt wat je denkt. En vooral dat je niet gaat raden naar het juiste antwoord.

Het kan gebeuren dat men op het einde zegt:
‘Het kon maar het is volledig fout. Ik denk dat U een paar dingen door elkaar haalt. Pas op, je hebt de kennis, dat hoor je … maar geen overzicht op de leerstof. Maar oké, u moest volgend jaar sowieso nog een vak meenemen? Dan geeft het niet zo …’

Tom zei het nog tegen Lynn deze week. Tijdens een mondeling examen is de indruk die je maakt nét zo belangrijk als wat je zegt. Ligt het aan mij of is Tom de laatste tijd de wijzere van de twee?

Weten jullie wat een prachtig geschenk voor mij zou zijn? Voor heel wat kijkers, daar ben ik zeker van. Peggy moet een draagmoeder zoeken.
Vooraleer iedereen begint te roepen dat dit overdreven is, onrealistisch, voorspelbaar, …
Luister even naar wat ik te zeggen heb en denk er dan even over na.

Peggy zoekt een draagmoeder. Een vrouw die ver van hen staat. Ze zullen als volwassen mensen de procedure volgen.
Op het einde zal de draagmoeder zich niet bedenken, ze zal het niet zelf willen houden, ze zal het ook niet verkopen.
Ze zal hen niet oplichten. Ze zal zelfs niet heel even twijfelen. Ze zal na de bevalling uit hun leven verdwijnen of tja, als alle partijen dat willen mogen ze af en toe contact hebben. Bijvoorbeeld bij de 18e verjaardag van ‘dat kindje’. Misschien kan er een brief zijn, die Rosa dan laat verdwijnen. Zie? Mogelijkheden zat. Elke keer ik op tv of in een film een draagmoeder zie opduiken, hoop ik dat ze het voor één keer goed kunnen laten gaan. Nooit kunnen ze de verleiding weerstaan toe te geven aan de vraag, wat als de draagmoeder nu eens moeilijk begint te doen?

Alstublieft! Voor één keer, laat het voor één keer goed gaan!

Frens of the Family

Het begint inderdaad op te vallen.
Franky Bomans, certainly not …

The only gay in the village.

Kookpunt bereikt

Dit moet het zijn.

De uitdrukking op mijn gezicht tijdens de aflevering van gisteren. Het werd me even te veel. Wat een rotaflevering! Waarmee ik niet wil zeggen dat het geen goeie was he. Ik leef gewoon heel erg mee.
Waar zijn die eigenlijk mee bezig allemaal? Doe eens even normaal seg. Om te beginnen …

Ze overdrijft niet alleen, ze verdraait de waarheid. Lowie gelooft wat hij wil maar de mensen die net zijn beginnen kijken, moeten even heel goed luisteren.

Op het oudejaarsfeest zei Jana dat ze zo reageerde omdat Bram haar op regelmatige basis bedroog. Is dat zo dan? Jaloezie is een eigenschap als een ander, daar kan ik mee leven. Maar dat was ze al van in het begin.
Het enige dat wij weten van bedriegen is een paar sms’jes die Jana gelezen had van een meisje dat ze niet kende.
Daarin stond gewoon dat het een leuke avond was. En gisteren zei ze weer zoiets. Ze insinueerde dat Bram vertrokken is omdat het te serieus werd.

Bram is niet vertrokken omdat Jana te dichtbij kwam. Bram is vertrokken omwille van zichzelf.
Tibo was niet blij met hem. Begrijpelijk, waarschijnlijk was hij ook niet de juiste jongen voor Jana. Maar hij probeerde wel. De scheldtirade van Tibo tijdens het feestje dat Bram daar georganiseerd had voor Jana was buitenproportioneel. Bram had Tibo niet mogen slaan, akkoord. Maar hij stond ook zo te roepen. De reactie van Jana was de druppel. Bram voelde zich toen echt de loser waarvoor iedereen hem hield en is gaan nadenken. Niet over Jana, over zichzelf. Hij is even alles op een rijtje gaan zetten en ik hoop dat hij daarna terug komt. Om orde op zaken te stellen.

Eddy is lui, onverantwoordelijk, ongeïnteresseerd, een regelrechte egoïst. Daarbovenop heeft hij altijd een uitleg klaar. Onbegrijpelijk dat Nancy dit blijft pikken. Eerst is hij te tam om Britney te helpen met haar leesoefeningen (1 blaadje). En nu is het te veel gevraagd hulp te zoeken? Hij is gewoon te lui om tot daar te gaan.

Waar zitten Rosa en Peggy toch weer over te stressen? Rosa blaast het weer eens allemaal op nog voor er iets is gebeurd. En ze moet Jenny met rust laten.

Over Ann zou ik mij geen zorgen maken. Die psychologe is daar met een bepaalde reden, als iemand iets vertelt dan plaatst ze dat. Ann was gisteren een beetje onredelijk tegen Peggy. Haar mening is duidelijk gekleurd en daar houdt die vrouw rekening mee. Daarom is ze daar ook.
Of dachten jullie nu echt dat jullie een goede indruk aan het maken waren? Toen jullie daar allemaal samen stonden te knuffelen achter de tap? Toen het ging over de taxi’s en tante Jenny? Eerlijk, het was een beetje raar.

Nieuwjaarswensen

Oud en nieuw, het waren drukke dagen.
Het afscheid van Katrien. De leugens van Frank. En godzijdank, Ann die een beetje is bijgedraaid.

Toen ze riep: ‘ik wil al niet meer op reis’ dacht ik nog, Ann laat het mij niet doen.
Laat mij niet nog een post over u schrijven. Dat wou ik niet maar ik zou wel moeten, zo’n gedrag kan niet getolereerd worden! Godzijdank is ze uiteindelijk bijgedraaid. Ik ben blij dan Ann en Mayra weer een team vormen. Ik wens de dames veel plezier in Praag.

Ik kijk al uit naar alles wat in 2013 kan gebeuren. Omdat ik mij graag laat verrassen, beperk ik mij tot 3 kleine wensen.
1. Meer Lynn Courtois.
2. Minder Ivo Courtois.
3. Meer dansscenes! Die zijn af! Waaah!

Julia moet zich trouwens niet te veel zorgen maken over haar dochter. Die past zich daar meteen aan.
Nog nooit in mijn leven heb ik iemand zo fit uit een zetel weten komen. In de kleren van oudejaar, zonder deken.
Eerst wat suf maar vanaf ze op haar benen stond was ze fit en goedgezind. Zelfs haar kapsel lag meteen terug in model.

Ik heb er in ieder geval 2 dagen over gedaan.
Gelukkig nieuwjaar allemaal! ^_^

Desoriëntatie, deel 3

Deel 3, dat is het laatste. Volgens mij moet dat volstaan.
We zouden het belangrijkste, nog vergeten. De bruid.
Wie het gezien heeft zal het beeld nooit vergeten. De mensen die er niet bij waren zitten met één grote vraag.

En. Was ze schoon?
Ja, ze was schoon.

Ze was prachtig.

Desoriëntatie, deel 2

Ik ga beginnen bij dokter Ann die zich gisteren in mijn ogen ongelooflijk slecht heeft gedragen. Ze moest zich schamen!

Ann De Decker is nooit de vlotste geweest en dat zal ze nooit zijn. Dat geeft ook niet. Ja?
Maar ze heeft het wel altijd makkelijk gehad. Beschermd door familie en een omgeving die haar respecteert als dokter. In tijden dat het minder gaat, moet een mens beseffen dat je respect moet en kan verdienen.

Om te beginnen had ze helemaal niet moeten komen. Serieus. Ann kent daar bijna niemand. Natuurlijk was ze welkom. Maar ze had gerust kunnen passen. Ik kan mij trouwens niet herinneren haar ooit gezien te hebben op een ander feest. Ik kan mij vergissen.

Ze had nochtans haar best gedaan. Ann had een feestjurk aangetrokken en iets speciaal met haar haar gedaan. De manier waarop was niet de beste keuze. Je haar opsteken in iets wat Bruno omschrijft als een ‘Virginia Woolf kapsel’ is misschien niet gepast voor een lijdende vrouw die naar een feest wordt getrokken omdat het haar goed zal doen.

Uitstraling is belangrijk en dit is niet de manier om ergens binnen te komen.

Dan lopen de mensen weg ja. Tibo en Franky kennen Ann zelfs maar vaag.
Ze had hen vriendelijk kunnen toeknikken. Ze had kunnen vragen: Waar is de gelukkige? De meest logische en volgende stap is de bruid en bruidegom feliciteren.
Wat je zeker niet doet is meteen een bord nemen en om eten gaan zonder iemand een blik te gunnen. Dat is onbeleefd en dan gaan de mensen kijken ja. Niet omdat ze een moordenares zien staan. Iedereen heeft daar wel iets op zijn kerfstok.

Kijk naar Femke.
Of Peggy! Weer helemaal in haar nopjes. Ze neemt een bordje en dient zich zomaar aan. Een gesprek met haar aangaan was voor Ann de perfecte manier om op te gaan in het feest. Maar nee hoor.
Met zo’n ‘weet ik veel’ gezicht maak je je niet populair.
Gelukkig kon Peggy al snel weer lachen. Over haar maak ik mij wel wat zorgen.
Iets met die ogen, die blik … we houden het in ’t oog!

Bovenstaande samengevat, Ann moet zich ofwel herpakken of ze moet het goed doen.
Alles daartussen is pure aanstellerij.

So sad …

Oh boo hoo.
Let me play a sad song for you …

Mayra zou het beter eens zeggen. Het is genoeg geweest. Het was leuk dat dokter De Decker voorstelde om te helpen maar Mayra wil gewoon doorwerken.
In de tijd dat ze het uitlegt, doet ze het zelf. Is het ook niet wat laat voor Ann om zich te gaan interesseren in het werk van Mayra?
Als ze indertijd naar het verhaal van de stenenzetter had geluisterd, wist ze dat toch al.

Ze loopt al weken rond als een gekwetst vogeltje.

Ja sorry hoor! Ik wil de schorsing niet relativeren maar …
Ze kan eindelijk tijd doorbrengen met haar dochter of wat klusjes doen in ’t huis. Of die pallet en betonblokken zelf gaan weghalen want de overburen zijn het  precies niet van plan. Zo op het voetpad, dat is toch geen zicht? Nee, ze kan op zoek gaan naar een eigen appartement, voor de boel ontploft. Al is het maar voor Mayra.

Echt, ze zou beter verdergaan met haar leven, want het (luister goed Geert) wordt echt pathetisch.
Bijna net zo pathetisch als het woord pathetisch te gebruiken in het echte leven.  En als het dan al gebruikt mag worden, wel zeker niet door Geert.
Marianne is impulsief, hard, egocentrisch en dus een mens. Jij, Geert, bent nen ijzeren hekken.

World’s smallest violin

World’s smallest violin — complete song

Oh, zeemzoete liefde

Stamel stamel.

Die eerste verliefdheden. Heerlijk!
Naar een fuif gaan in de hoop dat je vlam er is. Als die ene er niet is, meteen door willen gaan.
Als die hij of zij er wel is u niet amuseren en toch als laatste blijven.

Of beste maatjes zijn, 2 jaar lang. En u slecht voelen als er iemand in die andere zijn leven komt.
Erger nog, die andere gelukkig maakt. En dat jij dat nog hebt gezegd: ga ervoor!!

Vriendinnen die zeggen: Allez die gast ziet u echt graag.
Vrienden die zeggen: Misschien is ze jaloers?

Wat? Hoezo?
Maar nee, we zijn vrienden?
Vrienden? Ja … soulmates. Toch?

De stiekeme blikken, blozende wangen, gebroken harten. Dawson’s Creek. Melige brieven. Steentjes tegen het raam. In hetzelfde werkgroepje willen zitten op bezinning. Teleurgesteld zijn als dat niet zo is. Dan zomervakantie. Thuis huilen. Niet kunnen eten.

Heerlijke tijden, het was goed hoe het was, pijnlijk en veel te gevaarlijk mocht het een heel leven zo zijn.

Lowie en Jana, ik vind het zo erg voor hen. Dat ze dat allemaal zomaar hebben overgeslagen en het leukste hebben gemist.
Hij, vol levenlust is daar twee weken. Nog niet één dag school gelopen. Geen ander meisje gezien.
Altijd binnengezeten. En dan verliefd. Te snel? Nee, niet per se. Maar toch, hij had even kunnen wachten.

Dat is schoon, zo een herinnering. In het rommelkot van de Frens, het café van zijn neef.
Overgaan tot bekentenissen omdat je de taartschep niet vindt. Jana had verward kunnen weglopen en een kus kunnen uitstellen.

Maar nee! Ze kon het niet laten!

Het zag er romantischer uit dan het was.
Kijken jullie geen films dan? Kennen jullie Leo niet? En Des’ree? Dat is romantiek ❤

Voor wie twijfelt: druk op play, scroll naar boven, lees de tekst en bekijk de foto’s nog eens.

Lowieke, je moet geduld hebben in het leven. Je lijkt meer op je vader dan je denkt. 😦

Tijden van …

Het is bijna Kerstmis!
Nog leuker dan de feestdagen, is de aanloop ervan. Mensen zetten hun kerstboom, brengen versieringen aan en maken zich klaar om zich te verzoenen met de mensen die hen niet zo goed liggen. Ook in Thuis.
Hier en daar worden ook subtiele hints gegeven voor kerstcadeaus. Misschien lag het er bij Lowie nogal dik op, volgens mij was het toch gewoon een hint. Uiteindelijk kennen ze elkaar niet he, nog niet. Kon hij weten dat Luc meteen een smartphone wou gaan kopen? Laten we hem nu maar gewoon het voordeel van de twijfel geven. In ieder geval. Julia moet zo niet kijken. Luc heeft geld genoeg en ze zal er genoeg van mogen meegenieten.

Lowie mag wel iets beleefder zijn en niet zo duidelijk laten blijken hoe onnozel hij Julia vindt. School kan toch ook plezant zijn? Ze probeert alleen maar toenadering te zoeken hé.
Ik kijk al uit naar het kerstdiner bij de familie Snackaert-Bomans.

Ook Ann en Mayra trokken gisteren hun badjassen aan.
Ik vermoed elk om een andere reden. Mayra om te zeggen dat het tijd is voor een nieuwe. Ann om te zeggen dat ze al een goeie heeft en er dus geen nieuwe nodig heeft.
Een gok waarmee ik niet wil zeggen dat ik het exemplaar van Ann mooi vind. Ik weet gewoon hoe moeilijk het is een badjas te vinden die comfortabel én mooi is. ‘Er mee kunnen doorgaan’ is meestal meer dan genoeg.

Nu alleen maar hopen dat tegen de feestdagen Ann iets meer oog heeft voor Mayra. Want hoe die de laatste weken bezig is?
Ik zou er niet van verschieten dat Marianne de taak van kerstshoppen op zich zal nemen, Sandrientje zal niet vergeten worden. Mayra zal er naar kunnen fluiten vrees ik.
En Ann zal zeggen dat Mayra dat moet begrijpen. Dat ze wel andere dingen aan haar hoofd heeft.

Nog een kerstdiner om naar uit te kijken! Was het maar al zover.

Een nieuwe naam voor de Noorderzon!

… onofficieel. Gewoon voor de fun!
Stem hier.

Omdat de suggestie-optie niet goed werkt, mag je je eigen namen doorsturen.
Per mail of de snelste manier: in de comments!
Ik zet hem er dan zo snel mogelijk bij en dan kan je eens hij erop staat voor jouw naam kiezen.
Remember! Je kan maar één keer stemmen.

Die doktersromans …

Oooh die Ann, zo liegen! Dat had ik nu niet van haar verwacht! En zo slecht liegen dan nog.

Kon ze dat niet opzoeken in haar agenda ofzo?
En dan heel dat gedoe met haar nieuwe collega en die ijsjes. Ze zat te lonken. Het deed me zelfs aan iets denken.

Remember? –> FLASHBACK

Overdreven? Misschien wel. Maar dokter Ann leek mij altijd zo degelijk.
Ik hoop écht dat ik er naast zit.

Laat ons hopen dat de avonturen van Dr. Anne Maas iets dichter bij de realiteit liggen.

Zo blij als een …

Sandrientje.
Ik vind het altijd zo grappig als Marianne en co het hebben over hun oogappel. Hoe die geen 2 minuten had kunnen zwijgen over het grootouderfeest. Dat ze zo blij was met haar dokterssetje. Dat ze Geert zo graag ziet.

Awel, ik zie dat dus niet …
En als Ann dan zo vertederd staat te kijken. Dan vraag ik mij écht af wat Sandrientje ervan vindt.
Wat zit er in dat hoofdje …

Ben je daar écht graag Sandrientje?

 

Lose the attitude, girlfriend

Geert moet er altijd maar zijn voor Rosa en Waldek.
En als hij dan eens echt wil helpen, krijgt hij dit …

Jezus Rosa, je begon zelf over een therapeut.
Geert wou alleen maar helpen. Doe even normaal.