Yo Esse!

Eehhh. Zeg. Over Lowie.
Hoe lang moeten wij de grillen van dat jochie nog verdragen? Irritant, verwend kind.
Toen hij gisteren kwam opscheppen in de Frens. Hola!

Schouderklopjes. Lowie de grote man. BAM, dat combiticket op de toog. Hij had de centjes gekregen van zijn papa.
Serieus? Tickets voor Werchter?

Kan je daar tegenwoordig nog iemand de ogen mee uitsteken?  Iedereen gaat naar Werchter.
Zelfs Dour is intussen te mainstream voor de coole kids. Waarmee komt hij volgende keer af? Met een bongobon, tafelen voor 2? Met een ballonvaart boven Pajottenland?
Of ga anders met een Segway rondrijden in de dreef. Smalend naar iedereen die even komt kijken naar dat vreemde tafereel. Want zoiets heeft men daar nog nooit gezien.

Het ergste is, iedereen laat dat zomaar gebeuren. Ze hebben dan ook geen keuze. Zolang hij lastig wil doen, zal hij lastig doen. Lowie zal blijven lachen, het maakt niet uit wat de rest van hem vindt. De reden dat hij dit kan blijven doen is net omdat hij zichzelf helemaal geweldig vindt. Hij moest eens weten. Gisteren dacht ik, jezus man, just zijn vader. Net als Luc heeft Lowie gevoel voor drama, hij kleedt zijn sluwe streken graag aan. Hij wrijft het er zo graag in. Bij Luc een zwakte. Bij Lowie, hmm ooit wel maar nu nog niet. Hij ‘mist’ die aarzeling van zijn vader. Luc wacht altijd nét iets te lang. Lowieke is zelfzeker en gaat er keihard tegenaan. Dat heeft hij van zijn moeder.

Ik begin mij meer en meer af te vragen of die aanrijding van Leontine wel een ongeluk was.
Of het niet eerder een afrekening was binnen het criminele milieu. Het zou me niet verbazen dat Leontine daar in die paar jaar carrière heeft gemaakt en aan het hoofd stond van een Mexicaans drugskartel.
We weten allemaal dat ze daartoe in staat zou zijn. Leontine was een zakenvrouw van het hardste soort. Akkoord. Ze is vertrokken als slachtoffer. En Luc was toen op zijn slechtst. Maar kom nu, Leontine heeft het vroeger zelf een paar mensen enorm moeilijk gemaakt.

Het zou in ieder geval veel verklaren over het verleden van Lowie.

Mijn Valentijntje

Jaaaah, dames en heren. Ik ben verliefd.
Het is een zij en mhmhijijihiiii … is ‘goed voorzien’. 😉 😉 😉
… mihi ’t is een madame met PIT. Prstjejttesstts. En haar naam is Jacky!!

Haha, ik heb het over een auto. Nee kom serieus, Bram is echt geen moment te vroeg uit Ibiza teruggekomen.
Vandaag werd het me wel een beetje te veel. Het is alsof een aflevering tegenwoordig niet meer is dan een opeenvolging van ruzies, irritaties, gesmak aan tafel, vervelend gedoe over staalkaarten, leugens, gebrul, geklaag, vervelende bezoekjes van Nancy, examenstress en banale gebeurtenissen. Met dat laatste bedoel ik, scènes die niet negatief geladen zijn maar die ik gewoonweg niet begrijp. Judith met haar kinderen in die chalet, om maar één voorbeeld te noemen.

Neenee, vanaf nu kijk ik alleen nog voor Bram en Jacky. Zullen we meteen een paar afspraken maken?

1. ALLEEN Bram rijdt met Jacky.
2. Eddy houdt Jacky buiten zijn zaakjes, zelfs als hij gewoon iets moet ophalen en hij de bestelwagen niet heeft. Zijn jarenlange ervaring als vrachtwagenchauffeur geven hem niet meer krediet dan een ander.
3. Filiberke blijft met zijn poten van Jacky en gaat dat longboard gebruiken voor wat het dient. Jawel, om te skaten.

Hihi!!! BRAM!
Hoe kom je erop!

Oh, zeemzoete liefde

Stamel stamel.

Die eerste verliefdheden. Heerlijk!
Naar een fuif gaan in de hoop dat je vlam er is. Als die ene er niet is, meteen door willen gaan.
Als die hij of zij er wel is u niet amuseren en toch als laatste blijven.

Of beste maatjes zijn, 2 jaar lang. En u slecht voelen als er iemand in die andere zijn leven komt.
Erger nog, die andere gelukkig maakt. En dat jij dat nog hebt gezegd: ga ervoor!!

Vriendinnen die zeggen: Allez die gast ziet u echt graag.
Vrienden die zeggen: Misschien is ze jaloers?

Wat? Hoezo?
Maar nee, we zijn vrienden?
Vrienden? Ja … soulmates. Toch?

De stiekeme blikken, blozende wangen, gebroken harten. Dawson’s Creek. Melige brieven. Steentjes tegen het raam. In hetzelfde werkgroepje willen zitten op bezinning. Teleurgesteld zijn als dat niet zo is. Dan zomervakantie. Thuis huilen. Niet kunnen eten.

Heerlijke tijden, het was goed hoe het was, pijnlijk en veel te gevaarlijk mocht het een heel leven zo zijn.

Lowie en Jana, ik vind het zo erg voor hen. Dat ze dat allemaal zomaar hebben overgeslagen en het leukste hebben gemist.
Hij, vol levenlust is daar twee weken. Nog niet één dag school gelopen. Geen ander meisje gezien.
Altijd binnengezeten. En dan verliefd. Te snel? Nee, niet per se. Maar toch, hij had even kunnen wachten.

Dat is schoon, zo een herinnering. In het rommelkot van de Frens, het café van zijn neef.
Overgaan tot bekentenissen omdat je de taartschep niet vindt. Jana had verward kunnen weglopen en een kus kunnen uitstellen.

Maar nee! Ze kon het niet laten!

Het zag er romantischer uit dan het was.
Kijken jullie geen films dan? Kennen jullie Leo niet? En Des’ree? Dat is romantiek ❤

Voor wie twijfelt: druk op play, scroll naar boven, lees de tekst en bekijk de foto’s nog eens.

Lowieke, je moet geduld hebben in het leven. Je lijkt meer op je vader dan je denkt. 😦

Tijden van …

Het is bijna Kerstmis!
Nog leuker dan de feestdagen, is de aanloop ervan. Mensen zetten hun kerstboom, brengen versieringen aan en maken zich klaar om zich te verzoenen met de mensen die hen niet zo goed liggen. Ook in Thuis.
Hier en daar worden ook subtiele hints gegeven voor kerstcadeaus. Misschien lag het er bij Lowie nogal dik op, volgens mij was het toch gewoon een hint. Uiteindelijk kennen ze elkaar niet he, nog niet. Kon hij weten dat Luc meteen een smartphone wou gaan kopen? Laten we hem nu maar gewoon het voordeel van de twijfel geven. In ieder geval. Julia moet zo niet kijken. Luc heeft geld genoeg en ze zal er genoeg van mogen meegenieten.

Lowie mag wel iets beleefder zijn en niet zo duidelijk laten blijken hoe onnozel hij Julia vindt. School kan toch ook plezant zijn? Ze probeert alleen maar toenadering te zoeken hé.
Ik kijk al uit naar het kerstdiner bij de familie Snackaert-Bomans.

Ook Ann en Mayra trokken gisteren hun badjassen aan.
Ik vermoed elk om een andere reden. Mayra om te zeggen dat het tijd is voor een nieuwe. Ann om te zeggen dat ze al een goeie heeft en er dus geen nieuwe nodig heeft.
Een gok waarmee ik niet wil zeggen dat ik het exemplaar van Ann mooi vind. Ik weet gewoon hoe moeilijk het is een badjas te vinden die comfortabel én mooi is. ‘Er mee kunnen doorgaan’ is meestal meer dan genoeg.

Nu alleen maar hopen dat tegen de feestdagen Ann iets meer oog heeft voor Mayra. Want hoe die de laatste weken bezig is?
Ik zou er niet van verschieten dat Marianne de taak van kerstshoppen op zich zal nemen, Sandrientje zal niet vergeten worden. Mayra zal er naar kunnen fluiten vrees ik.
En Ann zal zeggen dat Mayra dat moet begrijpen. Dat ze wel andere dingen aan haar hoofd heeft.

Nog een kerstdiner om naar uit te kijken! Was het maar al zover.