Onze kroketjes

Judith en Geert.

Ze zijn nog niet samen en misschien zal dat nooit zo zijn. Toch kunnen we niet ontkennen dat  het verhaal die richting op wordt gestuurd. Ik ben nog steeds geen fan en ik blijf het raar vinden maar sinds gisteren werden ze samen toch iets geloofwaardiger.

Toen Jenny die borden kwam inzetten, speelden ze op fantastische manier ‘gasten in een restaurant’. Moet je zien.
Hun gezichten die zeggen: ‘hmmm amaaai, dat ziet er lekker uit seg’. Water in de mond. Mondhoeken naar beneden. De handen eerst even omhoog om plaats te maken voor het bord om het daarna heel even aan te raken, zoals Judith dat doet.

Toch even zeggen dat ik niet snap welke richting Jenny en Rosa opgaan met de Zus & Zo.
In het begin was er heel duidelijk gezegd dat het een B&B zou zijn en het was voor de gasten niet mogelijk daar’s avonds te eten. Nu serveren ze steak met boschampignons, een macedoine van  groentjes en drie kroketjes. Niet zomaar kroketjes, hun kroketjes. Als iemand dat zo zegt denk ik aan: in de streek zeer vermaarde zelfgemaakte kroketjes.
Als ze niet zelfgemaakt zijn dan zeg je kroketten of als het echt moet aardappelkrokantjes.

Maar nooit ‘onze kroketjes’. Nooit Jenny!

*remove threat* – *attend to victim*

Als er een nieuw personage in Thuis komt, geef ik ze altijd een kans.
Ik laat het rusten, ik laat ze wat inwerken. Zo ook met Judith.

Wel, mijn mening is gevormd. Ze geeft me de rillingen. Sinds gisteren weet ik waarom en de aflevering van vandaag kon dat alleen maar bevestigen.

Om te beginnen, die blik van haar.
Ze heeft die wel vaker. Nadenkend, alsof ze zich afvraagt wat er eigenlijk van haar verwacht wordt. Blind voor alle menselijke emoties, gefocust op woorden. Ann, haar kinderen, Marianne met haar kapotte horloge, ze leiden haar af van de gebeurtenissen in haar hoofd. Of die blonde vrouw voor de deur van haar spreekkamer. Ik vond dat Femke er wanhopig uitzag, ongerust, in paniek. Judith stelde een paar vragen waaruit ze besloot dat het nog 2 minuten kon wachten. Haar gedachten dwaalden af naar haar patiënt die zat te wachten in haar spreekkamer.

Judith is chaotisch, heel verstrooid. Tot daar aan toe, maar bij Simonne thuis bekroop mij een heel onaangenaam gevoel. Akkoord, Ann was beter rechtgestaan van zodra haar collega binnenkwam maar de manier waarop dat haar werd duidelijk gemaakt was overdreven.

Het was niet de toon van een vrouw die van aanpakken weet. Judith sprak Ann toe alsof die daar ter plekke een aderlating zat toe te passen op Yvetje. Er een boeltje van makend, wartaal uitslaand. Ann zat niet gewoon in de weg, ze was een mogelijk gevaar dat moest worden verwijderd.

Ook Simonne en Femke waren er niet goed van.
Let op mijn woorden. Judith kan wel eens zeer gevaarlijk blijken.

Los daarvan een kleine opmerking over een van de figuranten. Zie het als opbouwende kritiek.

Het is leuk om te zien dat figuranten in ‘Thuis’ keer op keer de lat erg hoog leggen voor zichzelf. Figureren wordt vaak onderschat. Een goeie figurant gaat op in de omgeving. Ze focussen zich op hun eigen gesprek, alsof wat er aan hun tafel besproken wordt nét zo belangrijk is als wat er zich naast hen plaatsvindt. Maar, hier komt het … té goed is ook niet goed. Als je bij de dokter zit en er komt iemand in paniek aankloppen, als er dan zelfs naar jou wordt verwezen, dan is het toegestaan om even te kijken. Je blijft niet vooruit staren alsof de dokter daar nog zit.

De dame die in de spreekkamer zat, had gerust eens mogen kijken.
Niet in de camera natuurlijk! Komaan mannen. Keep it real!

Die doktersromans …

Oooh die Ann, zo liegen! Dat had ik nu niet van haar verwacht! En zo slecht liegen dan nog.

Kon ze dat niet opzoeken in haar agenda ofzo?
En dan heel dat gedoe met haar nieuwe collega en die ijsjes. Ze zat te lonken. Het deed me zelfs aan iets denken.

Remember? –> FLASHBACK

Overdreven? Misschien wel. Maar dokter Ann leek mij altijd zo degelijk.
Ik hoop écht dat ik er naast zit.

Laat ons hopen dat de avonturen van Dr. Anne Maas iets dichter bij de realiteit liggen.