Sta maar terug recht!

Over Marianne.
Het is geen geheim dat ik altijd al in haar kamp heb gezeten. Onvoorwaardelijk!
En dat is dan ook de reden waarom het hier wat stilletjes was de laatste tijd. Ik was niet weg maar sinds de verscheurde foto’s van Sandrine (dochter Geert) dacht ik haar nooit meer te kunnen vergeven. En het idee Marianne nooit meer kansen te kunnen/mogen geven maakte het mij enorm lastig.

Maar vrijdag kwam de vergeving spontaan.
Marianne zat toen met oprechte spijt (dat weet ik) haar vonnis af te wachten. Ze hoopte samen met mij op een straf zwaar genoeg om verlossing te brengen. 

En oh die kwam er. De straf werd zelfs onverdiend wreed dankzij Helene, die stond Geert daar even te steunen met een ongelooflijk triomfantelijk gezicht. Mevrouw had er duidelijk plezier in!

Geert heeft Marianne omgewisseld voor een exemplaar van hetzelfde slag. In plaats van het eindelijk rustig aan te doen, laat hij zich door Helene overtuigen de strijd verder te zetten. YES!! Schadeclaims, laat maar komen.

Wat verder in de aflevering werd er een muzikaal intermezzo ingezet. Ik heb het over een van die stukjes waarin ze een nummer laten horen terwijl ze verschillende personages laten zien. Dat doen ze wel meer en dat doen ze goed maar deze keer was het toch anders!
Ze gebruikten daarvoor ‘wise up’ van Aimee Mann. Een nummer waar ik heel bekend mee ben. Het is namelijk onlosmakelijk verbonden met een van mijn favoriete films. Magnolia. Het nummer werd zelfs voor de film geschreven.

Kort samengevat, de film toont ons een dag uit het leven van verschillende personages. Wat hen bindt is hun onmacht in het leven. De vraag is vooral of het hier om toeval gaat of dat ze alles niet vooral aan zichzelf te danken hebben. Als je niet even stilstaat en terugkijkt, maak je snel dezelfde fouten. Dit is een zwakke samenvatting maar het is hier niet nodig  om een 3 uur durend meesterwerk uit te leggen. Wat wel belangrijk is, is die bepaalde scene met ‘wise up’. Het is een kantelmoment, we zien de personages even stilstaan, de tekst van het nummer heeft betekenis. De muziek is meer dan een soundtrack. Zo belangrijk dat ze ook meezingen.

Het fragment kan je hier bekijken.

Wat het allemaal nog specialer maakte (en nu komt het) was mijn rage-quit post van 2 jaar geleden. Die eindigde zo:

Uit het bericht van 10/04/2013. Let vooral op de laatste woorden!

2 jaar geleden drukte ik mijn ongerustheid uit met een verwijzing naar wise up. Sinds die dag zat ik te wachten op dat besef bij onze vrienden uit Thuis. Nu maar hopen dat de keuze van dit nummer niet toevallig is en iedereen zich bewust is van de betekenis ervan.

He Marianne, ik ben terug!
Ik ben eigenlijk nooit weggeweest.

Onze kroketjes

Judith en Geert.

Ze zijn nog niet samen en misschien zal dat nooit zo zijn. Toch kunnen we niet ontkennen dat  het verhaal die richting op wordt gestuurd. Ik ben nog steeds geen fan en ik blijf het raar vinden maar sinds gisteren werden ze samen toch iets geloofwaardiger.

Toen Jenny die borden kwam inzetten, speelden ze op fantastische manier ‘gasten in een restaurant’. Moet je zien.
Hun gezichten die zeggen: ‘hmmm amaaai, dat ziet er lekker uit seg’. Water in de mond. Mondhoeken naar beneden. De handen eerst even omhoog om plaats te maken voor het bord om het daarna heel even aan te raken, zoals Judith dat doet.

Toch even zeggen dat ik niet snap welke richting Jenny en Rosa opgaan met de Zus & Zo.
In het begin was er heel duidelijk gezegd dat het een B&B zou zijn en het was voor de gasten niet mogelijk daar’s avonds te eten. Nu serveren ze steak met boschampignons, een macedoine van  groentjes en drie kroketjes. Niet zomaar kroketjes, hun kroketjes. Als iemand dat zo zegt denk ik aan: in de streek zeer vermaarde zelfgemaakte kroketjes.
Als ze niet zelfgemaakt zijn dan zeg je kroketten of als het echt moet aardappelkrokantjes.

Maar nooit ‘onze kroketjes’. Nooit Jenny!

So sad …

Oh boo hoo.
Let me play a sad song for you …

Mayra zou het beter eens zeggen. Het is genoeg geweest. Het was leuk dat dokter De Decker voorstelde om te helpen maar Mayra wil gewoon doorwerken.
In de tijd dat ze het uitlegt, doet ze het zelf. Is het ook niet wat laat voor Ann om zich te gaan interesseren in het werk van Mayra?
Als ze indertijd naar het verhaal van de stenenzetter had geluisterd, wist ze dat toch al.

Ze loopt al weken rond als een gekwetst vogeltje.

Ja sorry hoor! Ik wil de schorsing niet relativeren maar …
Ze kan eindelijk tijd doorbrengen met haar dochter of wat klusjes doen in ’t huis. Of die pallet en betonblokken zelf gaan weghalen want de overburen zijn het  precies niet van plan. Zo op het voetpad, dat is toch geen zicht? Nee, ze kan op zoek gaan naar een eigen appartement, voor de boel ontploft. Al is het maar voor Mayra.

Echt, ze zou beter verdergaan met haar leven, want het (luister goed Geert) wordt echt pathetisch.
Bijna net zo pathetisch als het woord pathetisch te gebruiken in het echte leven.  En als het dan al gebruikt mag worden, wel zeker niet door Geert.
Marianne is impulsief, hard, egocentrisch en dus een mens. Jij, Geert, bent nen ijzeren hekken.

World’s smallest violin

World’s smallest violin — complete song

Zo blij als een …

Sandrientje.
Ik vind het altijd zo grappig als Marianne en co het hebben over hun oogappel. Hoe die geen 2 minuten had kunnen zwijgen over het grootouderfeest. Dat ze zo blij was met haar dokterssetje. Dat ze Geert zo graag ziet.

Awel, ik zie dat dus niet …
En als Ann dan zo vertederd staat te kijken. Dan vraag ik mij écht af wat Sandrientje ervan vindt.
Wat zit er in dat hoofdje …

Ben je daar écht graag Sandrientje?

 

Kortsluiting

Een groot sjiek trouwfeest, ergens in een sprookjesachtig kasteel.
Ik vermoed voor de meesten meer dan een uur rijden.

Daar doet ge op 28 december lieve Nancy,
tussen Kerstavond en Nieuwjaar niemand een plezier mee.

Iemand had moeten ingrijpen en nu is het te laat.
Want er is een bom ontploft.

Ik begreep die kopstoot maar schrok toen ik de beelden iets later opnieuw bekeek.
Die waanzinnige blik, die donkere kant, de woede.
Zal het dan toch zijn gevolgen hebben gehad? Die jaren met Marianne, haar op het rechte pad houden en de onvoorwaardelijke steun?
Al die opgekropte emoties en kwaadheid … en daarna het bedrog?
Zal Geert als onbesproken blad, toonbeeld van trouw en slaaf van zijn principes, zich ontpoppen tot de gevaarlijkste, donkerste, wreedste smeerlap die we ooit hebben gehad?

Ik hoop het niet. 😦
Geert doe normaal. Uw petekind heeft U nodig.

En oh, Marianne … wat zal die hiervan zeggen?