De kleine verhalen achter de grote gebeurtenissen

Het is geen geheim. Ik heb het de laatste tijd nogal moeilijk met wat ik zie gebeuren op tv. Maar omdat ik besef dat het niet altijd kan gaan zoals ik het wil en omdat ik toch wel wil volhouden tot ‘de strafste finale’ ooit focus ik mij vanaf nu op een klein fijn verhaallijntje dat gaat zoals ik het wil. Klein kan je ’t zelfs niet noemen, het sleept nu toch al een half jaar aan. Ik heb het over de strijd tussen Sam en Frank over het al dan niet aannemen van Eddy.

En o jongens wat ziet dat er goed uit voor mij. Want tot hier toe heeft Sam geen enkele blijk van twijfel gegeven. Hoe vaak Frank er ook over begint, het antwoord blijft nee en het ziet er naar uit dat dat zo zal blijven. Zoals gisteren toen Sam stond te klagen over haar zoektocht naar nieuw werkvolk. Wie komt daar binnen? Eddy natuurlijk!

En als Frank dan weer begint over Eddy die ander werkt zoekt. Frank Eddy beschrijft als ‘het beste van ’t beste’. Ja, dan geef ik toe dat ik even bang ben dat Sam zal zeggen: ‘allez, ’t is goed’. Dat ze een vinger zal opsteken om iets heel duidelijk te maken. ‘Eén kans Frank, één kans’. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik op die momenten niet heel zenuwachtig word.

Gelukkig reageerde ook Sam ‘not amused’.
Het was goed dat ze het nog eens heel duidelijk gezegd heeft.

Nee. Nee. Neen.
Njet. Jamais. Nee Frank.
(wat kan die man aanhoudend zijn)
NEEN.

Eddy komt NIET voor ‘de kabouters’ werken.
Zet dàt op den almanak.

Toffe bende!

Gisteren was ik zo kwaad! Zo kwaad op de vrouwen aan de schoolpoort.
Hun gedrag was onaanvaardbaar. Waren ze zo nors omdat de kinderen te laat terug zouden zijn van de boswandeling? Of negeerden ze Eddy omwille van zijn reputatie? Ik denk het laatste maar het was sowieso ongepast, kinderachtig, onaanvaardbaar. Je kan toch iets zeggen!
En dan de leerkracht die even een mededeling kwam doen. Het was niet zozeer wat ze zei, het was de manier waarop. Zo vaag dat ze was.

Dat was het! Het toppunt was dat ze daar dan zo een gezicht bijtrok van ‘tja, wat nu he?’. Verder geen uitleg en die moeders gaven geen kik. Eddy vroeg dan wel hoe lang het nog zou duren maar ik zat met iets meer vragen. In mijn hoofd zag ik een stoet verkleumde kinderen wandelen met regenlaarzen en zakjes waarin ze de hele dag bladeren en noten hadden verzameld. Terwijl hun juf hen moed insprak: ‘komaan jongens en meisjes, we zijn er bijna. Kijk, hier moet je het al herkennen!’
Of waren ze met de bus gegaan? Zaten ze gewoon vast in het verkeer? En hoe wist ze dan dat het hooguit 5 minuten kon zijn? Dat is toch kort? Kon ze dat dan garanderen? Moesten ze hun boekentassen nog gaan halen in de klas? Ik snakte naar meer informatie en ik heb niet eens een kind in het tweede leerjaar.

Nee, ik heb maar een woord voor de scène aan de schoolpoort. BIZAR.

Verder was ik ook gewoon kwaad op Eddy. Dat hij Murphy uitspreekt als Murpi mag je hem niet kwalijk nemen. Want Eddy, groot liefhebber van de Amerikaanse literatuur uit de 20e eeuw, kent deze uitdrukking enkel uit de boeken die hij leest. Steeds in het Engels. Want! Zo zegt Eddy: Anderstalige literatuur lees je het best in de oorspronkelijke taal, omdat de stijl en geest van de schrijver altijd ergens verloren gaan in de vertaling. Daarin heeft hij gelijk.

Jammer dat de ware betekenis van de uitdrukking dan weer wel aan hem voorbij gaat. Met een enkelband, net voor het bezoek van de probatieassistent je dochter (te laat) gaan ophalen van school en zomaar je gsm vergeten? Dat heeft niets te maken met de wet van Murphy, dat is er gewoon om vragen.
Maar goed, we weten intussen dat er achter het stuurse uiterlijk van Marina Mortier een vriendelijke vrouw zit met begrip voor de situatie van de mensen die ze begeleidt. Dus ik hoop dat hij bij haar op meer vertrouwen kan rekenen. Ik denk niet dat je haar kwaad wil zien! Ik kijk in ieder geval uit naar haar bezoek van vanavond!

Zware jongens

On-be-grij-pe-lijk.
Ik kan nog steeds niet geloven dat Frank in zee is gegaan met die twee prutsers.
Goedkope imitaties van designkranen installeren bij klanten en de extra winst in eigen zak steken. Gedoemd om te mislukken. Daar zijn drie redenen voor.

1. Frank zal nooit veranderen, hij kiest meestal de korte weg in plaats van ervoor te werken. Simonne hoeft dat meestal niet te weten. Vroeger had hij niets te verliezen maar nu is hij wel mee eigenaar, hij licht zijn eigen firma en klanten op. Net nu het met Simonneke al wat beter gaat, zet Frank hun toekomst nog maar eens op het spel. En oh ja, ze doet de boekhouding.

2. Eddy is onbetrouwbaar. Volgens mij zou hij zelfs Nancy verkopen, mocht hij de kans zien. De voornaamste reden om dat niet te doen is omdat hij dan zelf zou moeten koken, wassen, winkelen, werk zoeken. Eddy toont alleen spijt als hij uiteindelijk zelf mee slachtoffer wordt van zijn eigen stommiteiten. Tijdens dat brouwerijverhaal alleen al heeft hij minstens drie keer geprobeerd zijn vrienden op te lichten, tegelijkertijd is hij te dom om het af te maken.

3. En dan vooral. De Lorre. Zucht.
Deze oude kennis van Eddy ziet er zo louche uit dat het lachwekkend is. Hij is een echte wannabe bad boy die je in films enkel ziet als de domme handlanger van de echte gangster. Dat hij in dit geval alleen handelt en het allemaal organiseert, is geen goed voorteken. Ik zou er ook niet van opkijken als zou blijken dat hij altijd een vuurwapen bij zich draagt, vanachter in zijn broek. Waarschijnlijk de .357 magnum Smith & Wesson, special edition (genummerd). Zorgvuldig uitgezocht, maanden getwijfeld, laten overkomen uit de VS, betaald met VISA.

Intussen doet hij er alles aan om zich te profileren als de pro die het geklungel van groentjes kan missen als kiespijn. Eerst doet hij er alles aan om Eddy te overtuigen mee te doen, dan zo opeens uit het niets steekt hij een tirade af omdat Frank aan het panikeren is en panikeren altijd miserie is.
Met zoiets moet je bij Frank niet afkomen natuurlijk en hij diende ‘de Lorre’ snel van antwoord.

Een volwassen mens laat zich door zo’n flauwe opmerking niet uit zijn lood slaan. (Niveau hoor, Frank). De Lorre daarentegen?

Ik weet niet wat de Lorre precies verstaan heeft maar aan zijn gezicht te zien, heeft Frank hem écht gekwetst. En nog iets, om te beginnen was er van paniek gaan sprake. Frank stond gewoon met Luc te bellen. Is die man doof? -_-

Dit was de eerste deal mensen! En het loopt al mis. De vraag is hoe en wanneer. Eén ding staat vast. Wie zal het op ’t einde weer allemaal mogen oplossen? Hun vrouwen.

Desoriëntatie, deel 3

Deel 3, dat is het laatste. Volgens mij moet dat volstaan.
We zouden het belangrijkste, nog vergeten. De bruid.
Wie het gezien heeft zal het beeld nooit vergeten. De mensen die er niet bij waren zitten met één grote vraag.

En. Was ze schoon?
Ja, ze was schoon.

Ze was prachtig.

Desoriëntatie, deel 2

Ik ga beginnen bij dokter Ann die zich gisteren in mijn ogen ongelooflijk slecht heeft gedragen. Ze moest zich schamen!

Ann De Decker is nooit de vlotste geweest en dat zal ze nooit zijn. Dat geeft ook niet. Ja?
Maar ze heeft het wel altijd makkelijk gehad. Beschermd door familie en een omgeving die haar respecteert als dokter. In tijden dat het minder gaat, moet een mens beseffen dat je respect moet en kan verdienen.

Om te beginnen had ze helemaal niet moeten komen. Serieus. Ann kent daar bijna niemand. Natuurlijk was ze welkom. Maar ze had gerust kunnen passen. Ik kan mij trouwens niet herinneren haar ooit gezien te hebben op een ander feest. Ik kan mij vergissen.

Ze had nochtans haar best gedaan. Ann had een feestjurk aangetrokken en iets speciaal met haar haar gedaan. De manier waarop was niet de beste keuze. Je haar opsteken in iets wat Bruno omschrijft als een ‘Virginia Woolf kapsel’ is misschien niet gepast voor een lijdende vrouw die naar een feest wordt getrokken omdat het haar goed zal doen.

Uitstraling is belangrijk en dit is niet de manier om ergens binnen te komen.

Dan lopen de mensen weg ja. Tibo en Franky kennen Ann zelfs maar vaag.
Ze had hen vriendelijk kunnen toeknikken. Ze had kunnen vragen: Waar is de gelukkige? De meest logische en volgende stap is de bruid en bruidegom feliciteren.
Wat je zeker niet doet is meteen een bord nemen en om eten gaan zonder iemand een blik te gunnen. Dat is onbeleefd en dan gaan de mensen kijken ja. Niet omdat ze een moordenares zien staan. Iedereen heeft daar wel iets op zijn kerfstok.

Kijk naar Femke.
Of Peggy! Weer helemaal in haar nopjes. Ze neemt een bordje en dient zich zomaar aan. Een gesprek met haar aangaan was voor Ann de perfecte manier om op te gaan in het feest. Maar nee hoor.
Met zo’n ‘weet ik veel’ gezicht maak je je niet populair.
Gelukkig kon Peggy al snel weer lachen. Over haar maak ik mij wel wat zorgen.
Iets met die ogen, die blik … we houden het in ’t oog!

Bovenstaande samengevat, Ann moet zich ofwel herpakken of ze moet het goed doen.
Alles daartussen is pure aanstellerij.

Snockieboy

Ik probeer al enkele weken de draad van mijn favoriete soap weer op te pikken. Paulientje is weg en Kasper die is opeens dood.
Je probeert dat te verwerken maar alles gaat zo snel.

Julia met haar nieuwe wok,
Peggy met haar kuitbroek,
Yvetje haar gruwelijk verbrande handen,
op de grond ligt een kip.

En dan Nancy en Eddy die gaan trouwen en een heel feest gaan geven. Wanneer? Op 28 december! Dat is tussen kerstmis en oudejaar.

Dat is toch niet gewoon?
I love it!!!