Too late.
To say.
You’re sorry.
Categorie archief: Ann De Decker
Heartbreaking
Oh wat vond ik het allemaal zielig! Het was al lang duidelijk dat er iets moest gebeuren. Ik begreep Mayra wel maar ik dacht dat zij en Ann zouden verhuizen. Maar wat blijkt dan? Marianne moet het huis uit! Waanzin!
Hoe durven ze. Dat lieve oude vrouwtje zomaar uit haar huis zetten.
Oh Marianne, ik zou haar zo graag vastnemen en zeggen dat het allemaal goed komt.
De vreemdheid
Waarschijnlijk ligt het aan mij maar de laatste tijd brengt Thuis me in de war. Het is alsof de personages die ik al heel mijn leven ken aan het vervreemden zijn voor mij.
Om te beginnen. Jenny, vrolijke Jenny. Ze doet kinderachtig en dat moet stoppen.
Als Julia een ticket verkeerd intikt, grijpt ze in. Maar in plaats van de situatie onder controle te krijgen, besluit ze het probleem uit te vergroten waar de klanten bij zitten. En Julia moet als straf de 2 koffies die ze aanbood zelf betalen. Dat is maar één voorbeeld. In de ogen van Jenny kan Julia niets goed doen.
Mensen die thuis niet écht volgen kunnen denken dat het misschien gewoon niet klikt tussen die twee of dat het alleen Rosa was die iemand extra wou aannemen. Julia heeft inderdaad haar fouten, om te beginnen die vreselijke onzekerheid die ook mij op de zenuwen zou werken.
Maar nee! Dat is het niet. Ook voor Jenny was Julia meer dan welkom.
De problemen zijn begonnen met de door Rosa spontaan georganiseerde pannenkoekenwedstrijd. Julia zag dat niet meteen zitten en het was zelfs Jenny die haar aanmoedigde. Julia deed mee omdat dat van haar verwacht werd. De sfeer zat toen nog goed. Tijdens de voorbereidingen stonden de twee zelfs te dollen in de keuken.
Julia haalt een grapje uit door te doen alsof Jenny haar pannenkoeken aan het verbranden zijn. Gefopt!
Even later ging het mis. Julia won en meteen had ze het bij Jenny verkorven.
Het zit bij Jenny nog steeds zo diep dat ze zelfs haar totaal overwerkte zus geen tripje naar Polen gunt. Gewoon omdat ze dan even alleen met Julia zou zijn. Gewoon omdat mevrouw verloren is met de pannenkoekenwedstrijd.
Dan had je de double date van Judith, Tom, Ann en Mayra. Waarom die 4 keer op keer jeugdhuis/poolcafé Frens uitkiezen, is mij een raadsel. Maar goed, ze hebben het naar hun zin en Ann vindt het tijd dat ze haar broer iets betaald zet (lang verhaal). Ze doet dat door hem zonder zijn medeweten in te schrijven voor de karaoke. Maar Ann kent haar grenzen hoor.
Om het niet te erg te maken bezorgde ze Jens een opname van het nummer, zodat Tom enkel moet playbacken.
Hij had die eerder deze week mogen inzingen zodat hij wist wat hem te wachten stond. Alleen niet wanneer.
En kijk! Tom blijkt een natuurlijke entertainer. Aangemoedigd door Mayra die ‘yeah’ roept terwijl ze luid en vooral uit de maat op haar been zit te kloppen, weet hij even voor verstrooiing te zorgen bij de rest van het cliënteel. En zo ziet een van de cafébazen de kans schoon om even met zijn geliefde in de privé te verdwijnen. Op de tonen van ‘meisjes’ vinden zij elkaar terug, zetten zij de Frens in vuur en vlam met een heerlijke, sensuele kus.
Toen de aftiteling liep, zei Bruno: ‘Ik kan dit gewoon niet aan.’
En zo bleven wij gisteren toch wel een tijdje verweesd achter.
Mijn mening hé
Ik kan mij wel voorstellen dat mensen soms denken.
“Nee, Blokje, dat vind ik niet.” of
“Hmmm, daar zit je toch fout hoor.” of
“Ja seg, maar bekijk het eens van de kant van Rosa?”
Ik heb ook heel de tijd gezegd dat Ann in mijn ogen overdreef en haar problemen boven die van haar omgeving zette. Ja, ik vond dat. En daar neem ik niets van terug.
Nu er sprake is van een depressie, liggen de zaken anders. Ik vind nog steeds dat ze zichzelf beter niet had afgezonderd, het had er echt wel anders kunnen uitzien. Maar dat maakt niet uit, want voor een depressie kies je niet.
Haar omgeving heeft het door dus ik hoop dat het allemaal goed komt met haar.
Zelfs Marianne ziet eindelijk wat er aan de hand is. Die uitval van Ann eerder deze week was niet normaal. Dat irriteert mij omdat het niet eerlijk is. Ik vond de reactie van Ann het meest menselijke dat ik haar ooit heb zien doen. De paranoia van Marianne liep de spuigaten uit. Marianne zal altijd een van mijn favorieten zijn, maar genoeg is genoeg.
Dus nee, mijn visie ligt niet vast. Zo heb ik Luc een hele week lang ‘sympathiek’ gevonden. En zo vind ik Tom de laatste tijd ook meevallen. Misschien moet ik dat af en toe zeggen.
Daarom is het tijd voor een kleine tussenstand!
Laat ons beginnen met die award voor de grootste aansteller. Waar Ann wekenlang zonder enige concurrentie op de eerste plaats stond. De cry baby van deze week is ……
Tibo, een groot klein kind.
De prijs voor het meest herkenbare personage gaat dan ook naar Franky. Ik voel zijn irritatie, verontwaardiging en het is duidelijk dat hij het gedrag van Tibo bij momenten eerder lachwekkend vindt. Want oh, wat drijft die man het ver. Hij zou zichzelf moeten bezig zien.
En dan, om in negatieve sferen te blijven. De grootste sfeerbederver is dan weer wel een vaste waarde. Rosa. Om duidelijke redenen.
Net zoals bij Franky en Tibo zorgt haar partner voor het tegengewicht. Waldek is de redelijke en optimische stem. Samen zijn zij het duiveltje en het engeltje op de schouder van Peggy.
Dat brengt ons bij de laatste award. De prijs voor de meest onstabiele persoonlijkheid is voor Peggy. Niet alleen omdat zo gemakkelijk te beïnvloeden is.
Want geef toe, die doet soms raar he?
Op Mayra
Zo! Back to business. Thuis, want daar draait het hier toch om.
Er waren er die begonnen te twijfelen. Dat werd wel duidelijk gemaakt door de verontwaardigde reactie van een collega-thuisfan.
Of ik de reactie van Ann niet had gezien. Toen Nancy die brief opendeed, toen Mayra te horen kreeg dat ze de eerste prijs had gewonnen in die juwelenwedstrijd. En waarom ik daar niets over had gezegd.
Hoezo? Antwoordde ik. Ann leek toch blij te zijn?
En als ze even teleurgesteld had gekeken, dan had ik dat gemist.
Maar ik zou het bekijken, dat spreekt voor zich. Ik wou wel eens zien hoe blij Ann écht was.
En ja ’t was waar. Ik had dat gemist. Had ik de eerste keer niet aandachtig genoeg gekeken?
Natuurlijk niet! In zo’n scène gebeurt soms zo veel dat je niet weet waar eerst te kijken. Toen Ann in beeld was, leek ze oprecht blij. Weet je wat ik zag? Marianne die gelukkig was voor Mayra, nochtans niet de beste vriendinnen. Marianne is een gevoelsmens, daarom heb ik haar graag. Maar Ann? Na de knuffel heb ik niet meer op haar gelet.
Ik hoefde de aflevering van de dag ervoor zelfs niet op te vragen. De makers hadden de scène volledig in de voorstukjes gestoken. Alsof ze wilden zeggen …
Mensen, hebt ge het gezien?
Oké, ik kan mijn collega-thuisfan niet dankbaar genoeg zijn. Ann keek niet een beetje teleurgesteld. Ann zag eruit alsof de hemel op haar kop viel. Alsof ze het niet kon vatten. Alsof zij op die moment dacht: ‘Wacht even. Stop. Is dit echt gebeurd? Heeft Mayra een juwelenwedstrijd gewonnen terwijl ik 3 maand geschorst ben?’
Kijk, ik vind dat vreemd. Als het een mens tegenzit, kan het geluk van anderen hard aankomen. Omdat je wou dat het ook voor jou zo simpel kon zijn. Maar bij je partner, Ann?
Ze zou zich kunnen optrekken aan Mayra. Laat ons eerlijk zijn, die heeft nog niet veel geluk gehad sinds haar eerste dag in Thuis. Maar Mayra heeft doorgezet omdat ze bij Ann wou zijn.
Dus dat wou ik hier even komen zeggen. Dat Ann genoeg kansen gekregen heeft. Maar de volgende aflevering deed ze er nog een schepje bovenop. Was het omdat die fles champagne een maand geleden op vraag van haar advocaat voor haar was koel gezet? Omdat ze dachten dat de overwinning al binnen was? We zullen het nooit weten. Hoe dan ook, haar reactie is niet goed te praten.
Dokter De Decker is al haar punten kwijt.
Ik heb altijd gedacht dan Ann het goed bedoelde.
Een beetje saai, maar net daarom betrouwbaar en als persoon waardevol. Ik moet mijn mening herzien. Toen er werd getoast op Mayra deed ze niet eens de moeite om blij te zijn. Deze keer was het niet een onverwachte mededeling die je even uit je evenwicht brengt. Deze keer was het Mayra gewoon niet gegund.
En oh! Ann had Sandrientje naar Tom kunnen doen. Niet meegaan naar de prijsuitreiking was onvergeeflijk.
’t Is ongelooflijk.
Hoe dat de mensen kunnen zijn.
*remove threat* – *attend to victim*
Als er een nieuw personage in Thuis komt, geef ik ze altijd een kans.
Ik laat het rusten, ik laat ze wat inwerken. Zo ook met Judith.
Wel, mijn mening is gevormd. Ze geeft me de rillingen. Sinds gisteren weet ik waarom en de aflevering van vandaag kon dat alleen maar bevestigen.
Om te beginnen, die blik van haar.
Ze heeft die wel vaker. Nadenkend, alsof ze zich afvraagt wat er eigenlijk van haar verwacht wordt. Blind voor alle menselijke emoties, gefocust op woorden. Ann, haar kinderen, Marianne met haar kapotte horloge, ze leiden haar af van de gebeurtenissen in haar hoofd. Of die blonde vrouw voor de deur van haar spreekkamer. Ik vond dat Femke er wanhopig uitzag, ongerust, in paniek. Judith stelde een paar vragen waaruit ze besloot dat het nog 2 minuten kon wachten. Haar gedachten dwaalden af naar haar patiënt die zat te wachten in haar spreekkamer.
Judith is chaotisch, heel verstrooid. Tot daar aan toe, maar bij Simonne thuis bekroop mij een heel onaangenaam gevoel. Akkoord, Ann was beter rechtgestaan van zodra haar collega binnenkwam maar de manier waarop dat haar werd duidelijk gemaakt was overdreven.
Het was niet de toon van een vrouw die van aanpakken weet. Judith sprak Ann toe alsof die daar ter plekke een aderlating zat toe te passen op Yvetje. Er een boeltje van makend, wartaal uitslaand. Ann zat niet gewoon in de weg, ze was een mogelijk gevaar dat moest worden verwijderd.
Ook Simonne en Femke waren er niet goed van.
Let op mijn woorden. Judith kan wel eens zeer gevaarlijk blijken.
Los daarvan een kleine opmerking over een van de figuranten. Zie het als opbouwende kritiek.
Het is leuk om te zien dat figuranten in ‘Thuis’ keer op keer de lat erg hoog leggen voor zichzelf. Figureren wordt vaak onderschat. Een goeie figurant gaat op in de omgeving. Ze focussen zich op hun eigen gesprek, alsof wat er aan hun tafel besproken wordt nét zo belangrijk is als wat er zich naast hen plaatsvindt. Maar, hier komt het … té goed is ook niet goed. Als je bij de dokter zit en er komt iemand in paniek aankloppen, als er dan zelfs naar jou wordt verwezen, dan is het toegestaan om even te kijken. Je blijft niet vooruit staren alsof de dokter daar nog zit.
De dame die in de spreekkamer zat, had gerust eens mogen kijken.
Niet in de camera natuurlijk! Komaan mannen. Keep it real!
Joepieeeeee!!
Wijze woorden
Eindelijk!!!
Eindelijk gebruiken Peggy en Ann hun verstand. Eindelijk laten ze zich niet leiden door hun moeders. Peggy reikte gisteren haar hand en Ann nam ze aan.
Marianne was er in het begin gerust in. Ze was er wellicht van overtuigd dat Peggy meteen frontaal in de aanval zou gaan.
Maar Peggy had echt iets te zeggen deze keer. Toen Marianne deze wijze woorden hoorde, wist ze dat ze moest ingrijpen. Het was een wanhopige poging maar wel die met de grootste kans op slagen. Marianne moest Ann niet overtuigen, Marianne moest Peggy kwaad krijgen.
Pas op, ze was er bijna in geslaagd hoor. Even leek het alsof Peggy door het lint zou gaan.
No no, filthy lies! She wants the precious. We mustn’t listen!
They’ll steal it from us. Sneaky little liars. Wicked, tricksy, false!
Maar Marianne had het fout en ik moet toegeven, Peggy verraste me. Ze heeft zich werkelijk als een dame gedragen. Een die klaar is om haar verantwoordelijkheid te nemen. Ik geloof in haar.
Eén ding moet ik nog zien gebeuren. Als Rosa weer afkomt met dat ‘gedoe’ van haar, wil ik dat Peggy haar de mond snoert. Want het moet maar eens gedaan zijn met die negatieve energie. Eén iets steekt nog altijd bij mij. Dat hele gesprek met Peter spookt nog steeds door mijn hoofd. Samengevat in één zin.
Er zijn bepaalde dingen die je niet zomaar kan zeggen om dan achteraf te doen alsof er niets is gebeurd.
Sommige dingen blijven hangen en ik vind dat verontschuldigingen op hun plaats zijn hier!
Het belangrijkste is dat we weer met een goed gevoel kunnen kijken naar onze favoriete reeks!
Oude plaatjes
Ik zat net oude foto’s van Ann te bekijken en al is het jammer dat ik deze niet in een betere kwaliteit heb … de emoties gevangen in dit plaatje maken het allemaal goed.
Alsof ze zegt:
O DAT VIND IK NU ZO LELIJK HE.
Waarschijnlijk was ’t zoiets. Eentje van 10 oktober, het lijkt een eeuwigheid geleden en toch is het maar 3 maand.
Wanneer zou Bram terugkomen? ❤
Madame Doktoor
Ik weet niet hoor, maar sinds heel die adoptie in gang is gezet, heb ik het gevoel dat Marianne en Ann zichzelf hierin een beetje overschatten.
Wat een gedoe zeg. Marianne ging voor de verandering haar goede hart laten zien en probeerde daarom Ann te overhalen toch positief te antwoorden.
Ann zelf wist het niet goed, voelde zich er niet prettig bij maar wou het vooral goed doen. Terwijl er eigenlijk gewoon werd gevraagd naar haar zicht op de situatie. Toch?
Het gesprek had alles weg van een mondeling examen. De persoon die voor haar was geweest, had haar gewaarschuwd. ’t Is een taaie zenne! Ann mocht één van de kaartjes omdraaien en voorlezen.
‘Mag Peggy een kind adopteren? Ja/nee, verklaar.’
Komaan, dacht ze, dit weet ik.
Ann begon eraan met droge mond, trillend, slecht voorbereid en was daarom bloednerveus. Ze won haar zelfvertrouwen terug toen ze dacht dat ze zich het juiste antwoord herinnerde. De psychologe lachte haar vriendelijk toe waardoor Ann alleen maar aangemoedigd werd. Mensen die zich hier ooit door lieten vangen weten het, het is niet omdat iemand zit te glimlachen dat het juist is. Ze doen dat omdat ze willen dat je ongeremd zegt wat je denkt. En vooral dat je niet gaat raden naar het juiste antwoord.
Het kan gebeuren dat men op het einde zegt:
‘Het kon maar het is volledig fout. Ik denk dat U een paar dingen door elkaar haalt. Pas op, je hebt de kennis, dat hoor je … maar geen overzicht op de leerstof. Maar oké, u moest volgend jaar sowieso nog een vak meenemen? Dan geeft het niet zo …’
Tom zei het nog tegen Lynn deze week. Tijdens een mondeling examen is de indruk die je maakt nét zo belangrijk als wat je zegt. Ligt het aan mij of is Tom de laatste tijd de wijzere van de twee?
Weten jullie wat een prachtig geschenk voor mij zou zijn? Voor heel wat kijkers, daar ben ik zeker van. Peggy moet een draagmoeder zoeken.
Vooraleer iedereen begint te roepen dat dit overdreven is, onrealistisch, voorspelbaar, …
Luister even naar wat ik te zeggen heb en denk er dan even over na.
Peggy zoekt een draagmoeder. Een vrouw die ver van hen staat. Ze zullen als volwassen mensen de procedure volgen.
Op het einde zal de draagmoeder zich niet bedenken, ze zal het niet zelf willen houden, ze zal het ook niet verkopen.
Ze zal hen niet oplichten. Ze zal zelfs niet heel even twijfelen. Ze zal na de bevalling uit hun leven verdwijnen of tja, als alle partijen dat willen mogen ze af en toe contact hebben. Bijvoorbeeld bij de 18e verjaardag van ‘dat kindje’. Misschien kan er een brief zijn, die Rosa dan laat verdwijnen. Zie? Mogelijkheden zat. Elke keer ik op tv of in een film een draagmoeder zie opduiken, hoop ik dat ze het voor één keer goed kunnen laten gaan. Nooit kunnen ze de verleiding weerstaan toe te geven aan de vraag, wat als de draagmoeder nu eens moeilijk begint te doen?
Alstublieft! Voor één keer, laat het voor één keer goed gaan!
Kookpunt bereikt
Dit moet het zijn.
De uitdrukking op mijn gezicht tijdens de aflevering van gisteren. Het werd me even te veel. Wat een rotaflevering! Waarmee ik niet wil zeggen dat het geen goeie was he. Ik leef gewoon heel erg mee.
Waar zijn die eigenlijk mee bezig allemaal? Doe eens even normaal seg. Om te beginnen …
Ze overdrijft niet alleen, ze verdraait de waarheid. Lowie gelooft wat hij wil maar de mensen die net zijn beginnen kijken, moeten even heel goed luisteren.
Op het oudejaarsfeest zei Jana dat ze zo reageerde omdat Bram haar op regelmatige basis bedroog. Is dat zo dan? Jaloezie is een eigenschap als een ander, daar kan ik mee leven. Maar dat was ze al van in het begin.
Het enige dat wij weten van bedriegen is een paar sms’jes die Jana gelezen had van een meisje dat ze niet kende.
Daarin stond gewoon dat het een leuke avond was. En gisteren zei ze weer zoiets. Ze insinueerde dat Bram vertrokken is omdat het te serieus werd.
Bram is niet vertrokken omdat Jana te dichtbij kwam. Bram is vertrokken omwille van zichzelf.
Tibo was niet blij met hem. Begrijpelijk, waarschijnlijk was hij ook niet de juiste jongen voor Jana. Maar hij probeerde wel. De scheldtirade van Tibo tijdens het feestje dat Bram daar georganiseerd had voor Jana was buitenproportioneel. Bram had Tibo niet mogen slaan, akkoord. Maar hij stond ook zo te roepen. De reactie van Jana was de druppel. Bram voelde zich toen echt de loser waarvoor iedereen hem hield en is gaan nadenken. Niet over Jana, over zichzelf. Hij is even alles op een rijtje gaan zetten en ik hoop dat hij daarna terug komt. Om orde op zaken te stellen.
Eddy is lui, onverantwoordelijk, ongeïnteresseerd, een regelrechte egoïst. Daarbovenop heeft hij altijd een uitleg klaar. Onbegrijpelijk dat Nancy dit blijft pikken. Eerst is hij te tam om Britney te helpen met haar leesoefeningen (1 blaadje). En nu is het te veel gevraagd hulp te zoeken? Hij is gewoon te lui om tot daar te gaan.
Waar zitten Rosa en Peggy toch weer over te stressen? Rosa blaast het weer eens allemaal op nog voor er iets is gebeurd. En ze moet Jenny met rust laten.
Over Ann zou ik mij geen zorgen maken. Die psychologe is daar met een bepaalde reden, als iemand iets vertelt dan plaatst ze dat. Ann was gisteren een beetje onredelijk tegen Peggy. Haar mening is duidelijk gekleurd en daar houdt die vrouw rekening mee. Daarom is ze daar ook.
Of dachten jullie nu echt dat jullie een goede indruk aan het maken waren? Toen jullie daar allemaal samen stonden te knuffelen achter de tap? Toen het ging over de taxi’s en tante Jenny? Eerlijk, het was een beetje raar.
Nieuwjaarswensen
Oud en nieuw, het waren drukke dagen.
Het afscheid van Katrien. De leugens van Frank. En godzijdank, Ann die een beetje is bijgedraaid.
Toen ze riep: ‘ik wil al niet meer op reis’ dacht ik nog, Ann laat het mij niet doen.
Laat mij niet nog een post over u schrijven. Dat wou ik niet maar ik zou wel moeten, zo’n gedrag kan niet getolereerd worden! Godzijdank is ze uiteindelijk bijgedraaid. Ik ben blij dan Ann en Mayra weer een team vormen. Ik wens de dames veel plezier in Praag.
Ik kijk al uit naar alles wat in 2013 kan gebeuren. Omdat ik mij graag laat verrassen, beperk ik mij tot 3 kleine wensen.
1. Meer Lynn Courtois.
2. Minder Ivo Courtois.
3. Meer dansscenes! Die zijn af! Waaah!
Julia moet zich trouwens niet te veel zorgen maken over haar dochter. Die past zich daar meteen aan.
Nog nooit in mijn leven heb ik iemand zo fit uit een zetel weten komen. In de kleren van oudejaar, zonder deken.
Eerst wat suf maar vanaf ze op haar benen stond was ze fit en goedgezind. Zelfs haar kapsel lag meteen terug in model.
Ik heb er in ieder geval 2 dagen over gedaan.
Gelukkig nieuwjaar allemaal! ^_^
Desoriëntatie, deel 2
Ik ga beginnen bij dokter Ann die zich gisteren in mijn ogen ongelooflijk slecht heeft gedragen. Ze moest zich schamen!
Ann De Decker is nooit de vlotste geweest en dat zal ze nooit zijn. Dat geeft ook niet. Ja?
Maar ze heeft het wel altijd makkelijk gehad. Beschermd door familie en een omgeving die haar respecteert als dokter. In tijden dat het minder gaat, moet een mens beseffen dat je respect moet en kan verdienen.
Om te beginnen had ze helemaal niet moeten komen. Serieus. Ann kent daar bijna niemand. Natuurlijk was ze welkom. Maar ze had gerust kunnen passen. Ik kan mij trouwens niet herinneren haar ooit gezien te hebben op een ander feest. Ik kan mij vergissen.
Ze had nochtans haar best gedaan. Ann had een feestjurk aangetrokken en iets speciaal met haar haar gedaan. De manier waarop was niet de beste keuze. Je haar opsteken in iets wat Bruno omschrijft als een ‘Virginia Woolf kapsel’ is misschien niet gepast voor een lijdende vrouw die naar een feest wordt getrokken omdat het haar goed zal doen.
Uitstraling is belangrijk en dit is niet de manier om ergens binnen te komen.
Dan lopen de mensen weg ja. Tibo en Franky kennen Ann zelfs maar vaag.
Ze had hen vriendelijk kunnen toeknikken. Ze had kunnen vragen: Waar is de gelukkige? De meest logische en volgende stap is de bruid en bruidegom feliciteren.
Wat je zeker niet doet is meteen een bord nemen en om eten gaan zonder iemand een blik te gunnen. Dat is onbeleefd en dan gaan de mensen kijken ja. Niet omdat ze een moordenares zien staan. Iedereen heeft daar wel iets op zijn kerfstok.
Kijk naar Femke.
Of Peggy! Weer helemaal in haar nopjes. Ze neemt een bordje en dient zich zomaar aan. Een gesprek met haar aangaan was voor Ann de perfecte manier om op te gaan in het feest. Maar nee hoor.
Met zo’n ‘weet ik veel’ gezicht maak je je niet populair.
Gelukkig kon Peggy al snel weer lachen. Over haar maak ik mij wel wat zorgen.
Iets met die ogen, die blik … we houden het in ’t oog!
Bovenstaande samengevat, Ann moet zich ofwel herpakken of ze moet het goed doen.
Alles daartussen is pure aanstellerij.
So sad …
Oh boo hoo.
Let me play a sad song for you … 
Mayra zou het beter eens zeggen. Het is genoeg geweest. Het was leuk dat dokter De Decker voorstelde om te helpen maar Mayra wil gewoon doorwerken.
In de tijd dat ze het uitlegt, doet ze het zelf. Is het ook niet wat laat voor Ann om zich te gaan interesseren in het werk van Mayra?
Als ze indertijd naar het verhaal van de stenenzetter had geluisterd, wist ze dat toch al.
Ze loopt al weken rond als een gekwetst vogeltje.
Ja sorry hoor! Ik wil de schorsing niet relativeren maar …
Ze kan eindelijk tijd doorbrengen met haar dochter of wat klusjes doen in ’t huis. Of die pallet en betonblokken zelf gaan weghalen want de overburen zijn het precies niet van plan. Zo op het voetpad, dat is toch geen zicht? Nee, ze kan op zoek gaan naar een eigen appartement, voor de boel ontploft. Al is het maar voor Mayra.
Echt, ze zou beter verdergaan met haar leven, want het (luister goed Geert) wordt echt pathetisch.
Bijna net zo pathetisch als het woord pathetisch te gebruiken in het echte leven. En als het dan al gebruikt mag worden, wel zeker niet door Geert.
Marianne is impulsief, hard, egocentrisch en dus een mens. Jij, Geert, bent nen ijzeren hekken.
Tijden van …
Het is bijna Kerstmis!
Nog leuker dan de feestdagen, is de aanloop ervan. Mensen zetten hun kerstboom, brengen versieringen aan en maken zich klaar om zich te verzoenen met de mensen die hen niet zo goed liggen. Ook in Thuis.
Hier en daar worden ook subtiele hints gegeven voor kerstcadeaus. Misschien lag het er bij Lowie nogal dik op, volgens mij was het toch gewoon een hint. Uiteindelijk kennen ze elkaar niet he, nog niet. Kon hij weten dat Luc meteen een smartphone wou gaan kopen? Laten we hem nu maar gewoon het voordeel van de twijfel geven. In ieder geval. Julia moet zo niet kijken. Luc heeft geld genoeg en ze zal er genoeg van mogen meegenieten.
Lowie mag wel iets beleefder zijn en niet zo duidelijk laten blijken hoe onnozel hij Julia vindt. School kan toch ook plezant zijn? Ze probeert alleen maar toenadering te zoeken hé.
Ik kijk al uit naar het kerstdiner bij de familie Snackaert-Bomans.
Ook Ann en Mayra trokken gisteren hun badjassen aan.
Ik vermoed elk om een andere reden. Mayra om te zeggen dat het tijd is voor een nieuwe. Ann om te zeggen dat ze al een goeie heeft en er dus geen nieuwe nodig heeft.
Een gok waarmee ik niet wil zeggen dat ik het exemplaar van Ann mooi vind. Ik weet gewoon hoe moeilijk het is een badjas te vinden die comfortabel én mooi is. ‘Er mee kunnen doorgaan’ is meestal meer dan genoeg.
Nu alleen maar hopen dat tegen de feestdagen Ann iets meer oog heeft voor Mayra. Want hoe die de laatste weken bezig is?
Ik zou er niet van verschieten dat Marianne de taak van kerstshoppen op zich zal nemen, Sandrientje zal niet vergeten worden. Mayra zal er naar kunnen fluiten vrees ik.
En Ann zal zeggen dat Mayra dat moet begrijpen. Dat ze wel andere dingen aan haar hoofd heeft.
Nog een kerstdiner om naar uit te kijken! Was het maar al zover.
Die doktersromans …
Oooh die Ann, zo liegen! Dat had ik nu niet van haar verwacht! En zo slecht liegen dan nog.
Kon ze dat niet opzoeken in haar agenda ofzo?
En dan heel dat gedoe met haar nieuwe collega en die ijsjes. Ze zat te lonken. Het deed me zelfs aan iets denken.
Remember? –> FLASHBACK
Overdreven? Misschien wel. Maar dokter Ann leek mij altijd zo degelijk.
Ik hoop écht dat ik er naast zit.
Laat ons hopen dat de avonturen van Dr. Anne Maas iets dichter bij de realiteit liggen.
Zo blij als een …
Sandrientje.
Ik vind het altijd zo grappig als Marianne en co het hebben over hun oogappel. Hoe die geen 2 minuten had kunnen zwijgen over het grootouderfeest. Dat ze zo blij was met haar dokterssetje. Dat ze Geert zo graag ziet.
Awel, ik zie dat dus niet …
En als Ann dan zo vertederd staat te kijken. Dan vraag ik mij écht af wat Sandrientje ervan vindt.
Wat zit er in dat hoofdje …
Ben je daar écht graag Sandrientje?
Blokje kijkt TV. 
