Thuis @themovies

Vorige week las ik volgende opmerking:
 Inderdaad, waarom niet? Stof genoeg.

Of wat luchtiger!
Tibo laat niet meer van zich horen en ook Franky wil niets lossen. Simonne vreest dat het eens zo gelukkige koppel uit elkaar is. Yvette besluit het heft in eigen handen te nemen en neemt de familie Bomans mee naar de VS. Daar aangekomen horen ze dat Tibo een paar dagen eerder vertrokken is met zijn moto. Is hij gevlucht of is er meer aan de hand? Frank, Franky, Simonne, Yvette en Britney die per ongeluk in de bagage terecht is gekomen huren een busje en zetten de achtervolging in.

Urban Legend

Donderdagavond 12 maart, ik was helemaal alleen thuis.
Zeggen dat ik dan bang ben is overdreven, ik zal gewoon geen al te spannende film opzetten. Maar ‘thuis’ moet wel lukken, toch?

Toen Zuster Kristien uiteindelijk tot bij Sam kwam en beetje bij beetje informatie prijsgaf over Sint-Rita, werd het snel duidelijk dat Sam niet overdreven had. Zuster Kristien werkte er maar een jaar maar dat was genoeg om te weten dat die plaats niet oké was. Ze liet zich overplaatsen en moest zweren nooit wat te vertellen over de gang van zaken in het weeshuis.
Mijn fantasie sloeg op hol. Over weeshuizen en oude kinderhuizen bestaan ontzettend veel enge verhalen en films. Verlaten overgroeide gebouwen, lege witte slaapzalen, dorpelingen die ’s nachts kinderen in witte nachtkleden zien rondlopen. Je kent ze wel …

Toen zuster Kristien dan ook nog eens zei dat het weeshuis later sloot nadat er een brand had gewoed, liep een rilling over mijn rug. “Een brand, waarom altijd een brand?” mompelde ik.
En het kwaad was geschied.

Het deed me meteen denken aan het verhaal van Bruno Amadio.

Dat verhaal gaat als volgt. Na WOII zoekt schilder Bruno Amadio een manier om geld te verdienen met zijn schilderijen. Hij begint te werken rond het thema ‘huilende kinderen’. De werkjes ondertekent hij met zijn artiestennaam, Bragolin. Modellen vindt hij in weeshuizen in de buurt. Die zaten na de oorlog vol.
Het thema heeft succes, blijkbaar hebben mensen graag een huilend jongetje in hun huiskamer hangen. De schilderijen worden zo populair dat ze massaal gereproduceerd worden. De prints worden over heel Europa verspreid. Je kent ze wel, je komt ze nog steeds tegen.

Maar dan slaat het noodlot toe. Het weeshuis brandt af en alle geportretteerde wezen komen om. En Bragolin? Die wordt schatrijk.

De werkjes worden niet meteen als vervloekt beschouwd. Dat is pas veel later, nog na hun hoogtepunt in de jaren 70.
In 1985 verschijnt er een artikel in ‘the Sun’ waarin een brandweerman beweert dat deze portretten geregeld gevonden worden in volledig afgebrande huizen. De schilderijen zelf zijn steeds onbeschadigd. Hij vertelt ook dat om die reden geen enkele brandweerman een van de ‘huilende kinderen’ in huis zou hangen. Meteen komen er nog meer verhalen van lezers die bevestigen wat de man zegt. De verhalen worden zo ernstig genomen dat de krant een heuse verbranding houdt.

Vanaf dan wordt er aangenomen dat er een vloek over de portretten hangt. Niet alleen in Groot-Brittanië. In Spanje gaan er verhalen de ronde over schilderijen van Bragolin die ’s nachts jammeren en mama roepen.

Of de schilderijen vervloekt zijn, maakt niet uit. Sommige mensen geloven erin en voor anderen is het gewoon een eng en intrigerend verhaal. Internet staat vol met getuigenissen van mensen die niets anders dan onheil kenden sinds ze zo’n werkje op de kop tikten. Voor de vloek zelf bestaan er verschillende verklaringen. In de meeste versies komt het erop neer dat de schilderijen vervloekt zijn door de kinderen toen ze omkwamen in de brand.
Anderen beweren dan weer dat Bragolin zo graag rijk wou worden dat hij een pact sloot met de duivel. Met alle gevolgen van dien.

Tot slot heb je het verhaal van Don Bonillo.
In de periode dat Bragolin volop bezig is met de portretten ontmoet hij Don Bonillo, een weesjongetje dat nooit een woord heeft gezegd sinds hij zijn ouders zag omkomen in een brand. De jongen is een verstoteling, in het dorp wordt gefluisterd dat er een vloek op hem rust. Huizen waar Don Bonillo slaapt, branden vaak af. Een priester waarschuwt de schilder maar Bragolin doet dit af als onzin en besluit de jongen in huis te nemen.
Lange tijd gaat alles goed, zijn schilderijen verkopen als zoete broodjes en de twee leven zonder problemen samen. Maar op een dag komt Bragolin thuis om vast te stellen dat zijn huis en atelier volledig zijn uitgebrand. De schilder geeft de jongen de schuld en gooit hem op straat.

Vanaf die dag wordt er niets meer vernomen van Don Bonillo. Tot 1976. In de omgeving van Barcelona crasht een auto tegen een muur. Als de hulpdiensten ter plaatse komen, is het te laat. De wagen is volledig uitgebrand, de bestuurder is overleden en onherkenbaar verbrand. Op zoek naar de identiteit van de man, breekt de politie het handschoenenkastje open. Daarin vinden een zwartgeblakerde portefeuille met daarin … het onbeschadigde rijbewijs van Don Bonillo.

Wie was Don Bonillo? Ook al zijn de portretten van Bragolin naamloos, is er toch een werkje waarvan wordt uitgegaan dat het Don Bonillo is. Aanschouw!

Scary, no??

Dwarsliggers

De spanning in de Zus & Zo loopt weer op. Reden deze keer: Peggy belt Taxi Ivo op en niet Taxi Local zoals Femke had voorgesteld.

Persoonlijk vind ik het allemaal wat overdreven. Laat Peggy toch doen. Ja, ze doet dat deels om dwars te liggen maar in deze situatie kan ze in mijn ogen bellen wie ze wil.

Femke heeft misschien goede contacten met taxi Local maar dat geldt ook voor Peggy en Taxi Ivo! Waarom zou zij opeens beroep moeten doen op een bedrijf dat ze niet kent als ze zelf uitstekende ervaringen heeft met een ander.

Taxi Ivo heeft het allemaal.

Kortom, snel en discreet!

Sta maar terug recht!

Over Marianne.
Het is geen geheim dat ik altijd al in haar kamp heb gezeten. Onvoorwaardelijk!
En dat is dan ook de reden waarom het hier wat stilletjes was de laatste tijd. Ik was niet weg maar sinds de verscheurde foto’s van Sandrine (dochter Geert) dacht ik haar nooit meer te kunnen vergeven. En het idee Marianne nooit meer kansen te kunnen/mogen geven maakte het mij enorm lastig.

Maar vrijdag kwam de vergeving spontaan.
Marianne zat toen met oprechte spijt (dat weet ik) haar vonnis af te wachten. Ze hoopte samen met mij op een straf zwaar genoeg om verlossing te brengen. 

En oh die kwam er. De straf werd zelfs onverdiend wreed dankzij Helene, die stond Geert daar even te steunen met een ongelooflijk triomfantelijk gezicht. Mevrouw had er duidelijk plezier in!

Geert heeft Marianne omgewisseld voor een exemplaar van hetzelfde slag. In plaats van het eindelijk rustig aan te doen, laat hij zich door Helene overtuigen de strijd verder te zetten. YES!! Schadeclaims, laat maar komen.

Wat verder in de aflevering werd er een muzikaal intermezzo ingezet. Ik heb het over een van die stukjes waarin ze een nummer laten horen terwijl ze verschillende personages laten zien. Dat doen ze wel meer en dat doen ze goed maar deze keer was het toch anders!
Ze gebruikten daarvoor ‘wise up’ van Aimee Mann. Een nummer waar ik heel bekend mee ben. Het is namelijk onlosmakelijk verbonden met een van mijn favoriete films. Magnolia. Het nummer werd zelfs voor de film geschreven.

Kort samengevat, de film toont ons een dag uit het leven van verschillende personages. Wat hen bindt is hun onmacht in het leven. De vraag is vooral of het hier om toeval gaat of dat ze alles niet vooral aan zichzelf te danken hebben. Als je niet even stilstaat en terugkijkt, maak je snel dezelfde fouten. Dit is een zwakke samenvatting maar het is hier niet nodig  om een 3 uur durend meesterwerk uit te leggen. Wat wel belangrijk is, is die bepaalde scene met ‘wise up’. Het is een kantelmoment, we zien de personages even stilstaan, de tekst van het nummer heeft betekenis. De muziek is meer dan een soundtrack. Zo belangrijk dat ze ook meezingen.

Het fragment kan je hier bekijken.

Wat het allemaal nog specialer maakte (en nu komt het) was mijn rage-quit post van 2 jaar geleden. Die eindigde zo:

Uit het bericht van 10/04/2013. Let vooral op de laatste woorden!

2 jaar geleden drukte ik mijn ongerustheid uit met een verwijzing naar wise up. Sinds die dag zat ik te wachten op dat besef bij onze vrienden uit Thuis. Nu maar hopen dat de keuze van dit nummer niet toevallig is en iedereen zich bewust is van de betekenis ervan.

He Marianne, ik ben terug!
Ik ben eigenlijk nooit weggeweest.