Een nieuw gezicht

Zoals jullie wel weten, volg ik ‘thuis’ nogal intensief. En toch probeer ik aankondigingen en previews zoveel mogelijk te negeren, ik kijk voor het verhaal en laat mij graag verrassen. Voor wie op Facebook en twitter zit, is dat natuurlijk onmogelijk en dan vang je af en toe iets op.

Toen ik hoorde dat er 3 nieuwe personages inkwamen en dat 1 daarvan Sam heette, dacht ik even dat ze toch niet zo nieuw zouden zijn.

Gelukkig was het gisteren niet Sam Bastiaens die de Frens kwam binnengewandeld. Ik zat echt niet op iemand uit het gezin van Eric te wachten. Zeker niet op Martine. Dus ja, ik ben blij met de nieuwkomer. En toch is er iets dat ik gewoonweg niet begrijp. Waarom oh waarom, gebruik je een voornaam die al eens gebruikt is?

Misschien doe ik moeilijk maar ik vind het absoluut onnodig dit te doen. Oh ja, ik hoor de verschillende argumenten al komen. Ja, maar in het echte leven zijn er ook naamgenoten. Of, dit is een vrouw. Of, als we altijd andere namen moeten zoeken? …
Kom nu, dat is onzin. Er zijn genoeg voornamen, kies gewoon wat anders en er is geen discussie nodig.

Dit terzijde, laat ons het hebben over de nieuwe. (Het is nu toch te laat.)
Sam De Witte. Bijnaam: Sneeuwwitje. Zij staat aan het hoofd van een klusbedrijf dat ‘De Kabouters‘ heet. Zeer verontrustend.

Nee serieus. Zeer verontrustend.

WC. SPIC EN SPAN. NU!!!

De situatie in de Zus & Zo. Ik word er helemaal koud van. I love it!

Het is heel erg onvoorspelbaar. Ik heb op elk moment het gevoel gehad dat het uit te praten was. Maar elke keer ze de kans daartoe krijgen, kiezen ze de foute woorden, worden ze hysterisch of beginnen ze over iets dat totaal niet relevant is.

Er is daar veel aan de hand maar er is maar één groot probleem. Het gedrag van Jenny, hierdoor zijn ze niet in staat de kleinere problemen aan te pakken. Ik weet niet hoe dat bij jullie zit maar als iemand uit mijn huishouden zo tegen iemand tekeer zou gaan? Ik zou binnen de 5 seconden daar staan om in te grijpen. Ik zou hen dwingen het uit te praten zonder te vervallen in grofheden en gestoorde insinuaties (want dat doen ze). Want anders komen we er niet uit!
Maar nee, iedereen tolereert Jenny’s gedrag en intussen doet Nancy lekker mee.

De enige die even ingrijpt is Leo. Die weet dat het moeilijk is voor Julia en stelt haar voor met Jenny te gaan praten. Dat doet hij op zo een lamme manier dat het alleen maar erger wordt.

Maar eigenlijk was dat zelfs zo slecht nog niet. Want nu zagen Leo en Rosa eindelijk het ware gelaat van Jenny. Nu zouden ze Julia eindelijk geloven. Dat zou je denken he?

Nee hoor! Ik had het weer mis. Rosa slaagt er nog maar eens in de situatie helemaal fout te interpreteren. Vooral de mededeling van Julia ging aan haar voorbij.

De volgende dag belt Rosa Julia op om te vragen of die komt werken. Ze mag dat natuurlijk vragen maar als Rosa had gewild dat Julia terugkwam, had ze tot daar moeten gaan. Ze had Julia duidelijk kunnen maken, dat ze er niet langer alleen voor zou staan. Dat ze nodig was. Maar nee, ze belt en vraagt koeltjes of Julia haar echt in de steek gaat laten en ze zegt dat ze met ‘spijt’ niks kan kopen.

En Jenny? Jenny staat nog even sterk op haar poten en vindt dat zij als baas niet moet onderdoen voor het personeel. En ja, dat mag op haar manier want zij heeft nu eenmaal ‘haar hart op haar tong’.
Rosa had toen moeten zeggen dat er een verschil is tussen ‘het hart op haar tong hebben’ en ‘verbaal geweld’. Ze kiest ervoor het gedrag van haar zus verder te negeren.

Spannend! Voor de eerste keer in mijn carrière kan ik mij niet voorstellen wat er eventueel zou kùnnen gebeuren. Het kan werkelijk alles zijn. Dus ja! Dit is genieten!

Toffe bende!

Gisteren was ik zo kwaad! Zo kwaad op de vrouwen aan de schoolpoort.
Hun gedrag was onaanvaardbaar. Waren ze zo nors omdat de kinderen te laat terug zouden zijn van de boswandeling? Of negeerden ze Eddy omwille van zijn reputatie? Ik denk het laatste maar het was sowieso ongepast, kinderachtig, onaanvaardbaar. Je kan toch iets zeggen!
En dan de leerkracht die even een mededeling kwam doen. Het was niet zozeer wat ze zei, het was de manier waarop. Zo vaag dat ze was.

Dat was het! Het toppunt was dat ze daar dan zo een gezicht bijtrok van ‘tja, wat nu he?’. Verder geen uitleg en die moeders gaven geen kik. Eddy vroeg dan wel hoe lang het nog zou duren maar ik zat met iets meer vragen. In mijn hoofd zag ik een stoet verkleumde kinderen wandelen met regenlaarzen en zakjes waarin ze de hele dag bladeren en noten hadden verzameld. Terwijl hun juf hen moed insprak: ‘komaan jongens en meisjes, we zijn er bijna. Kijk, hier moet je het al herkennen!’
Of waren ze met de bus gegaan? Zaten ze gewoon vast in het verkeer? En hoe wist ze dan dat het hooguit 5 minuten kon zijn? Dat is toch kort? Kon ze dat dan garanderen? Moesten ze hun boekentassen nog gaan halen in de klas? Ik snakte naar meer informatie en ik heb niet eens een kind in het tweede leerjaar.

Nee, ik heb maar een woord voor de scène aan de schoolpoort. BIZAR.

Verder was ik ook gewoon kwaad op Eddy. Dat hij Murphy uitspreekt als Murpi mag je hem niet kwalijk nemen. Want Eddy, groot liefhebber van de Amerikaanse literatuur uit de 20e eeuw, kent deze uitdrukking enkel uit de boeken die hij leest. Steeds in het Engels. Want! Zo zegt Eddy: Anderstalige literatuur lees je het best in de oorspronkelijke taal, omdat de stijl en geest van de schrijver altijd ergens verloren gaan in de vertaling. Daarin heeft hij gelijk.

Jammer dat de ware betekenis van de uitdrukking dan weer wel aan hem voorbij gaat. Met een enkelband, net voor het bezoek van de probatieassistent je dochter (te laat) gaan ophalen van school en zomaar je gsm vergeten? Dat heeft niets te maken met de wet van Murphy, dat is er gewoon om vragen.
Maar goed, we weten intussen dat er achter het stuurse uiterlijk van Marina Mortier een vriendelijke vrouw zit met begrip voor de situatie van de mensen die ze begeleidt. Dus ik hoop dat hij bij haar op meer vertrouwen kan rekenen. Ik denk niet dat je haar kwaad wil zien! Ik kijk in ieder geval uit naar haar bezoek van vanavond!

Babka

Krakau, Polen. We bevinden ons in het ouderlijk huis van Waldek. Ze zijn er nu een week en Rosa moet toegeven dat het tot hiertoe fantastisch was. Ze zitten in de keuken. Rosa kijkt hoe Waldek en Beate gezellig zitten te kletsen. Ze praten Pools en dat verstaat ze niet maar wat dan nog, die twee hebben elkaar 8 jaar niet meer gezien. Het doet haar goed Waldek zo te zien, hij ziet er gelukkig uit. Misschien zouden ze dit elk jaar kunnen doen. Ze zou het hem vertellen als ze terug in België waren, als alles goed was gegaan en het huis was verkocht. Anders zou hij misschien denken dat ze hem wil pushen.

Rosa zit op een stoel aan het raam dat uitkijkt op de grote tuin. Een man komt via het poortje de tuin binnengelopen. Hij is in pak maar zijn vest draagt hij losjes over zijn arm. Het is een prachtige zachte herfstavond, een van de laatste. Even slaat hij een praatje met Andrezej, een oude man uit de buurt die wel eens komt helpen in de tuin. Nog iemand die het huis eens verkocht, zal missen. Beate tikt op het raam en wenkt de man. De man komt binnen en wordt hartelijk begroet door Beate, zij kennen elkaar. Ook Waldek is heel blij hem te zien, hij schudt hem de hand en noemt hem Ulryk. De man gaat zitten. Beate schenkt thee en biedt de heren een stuk babka aan. Eigenlijk een paasgebak maar omdat Waldek er gek van is, bakte ze er nu ook een. Lieve Beate. Ze praten, eerst losjes, over koetjes en kalfjes. Dan wordt het zakelijk. De man haalt zijn leren aktetas boven en neemt er een kaft uit met 2 bundeltjes papier, één daarvan legt hij voor Waldek op tafel. Ook Waldek haalt iets boven, een dikke enveloppe. Daaruit haalt hij lachend een dik pak geld dat hij over de tafel schuift. Verrast telt Rosa mee met Ulryk. 50 000 euro.

Waldek, zegt Rosa. Eerst stil, dan harder. Waldek wat doe je? Waar heb je dat geld vandaan? Waldek is dat het geld van de brouwerij? Het geld dat ik je gaf toen? Dat is van mij, voor ons samen, maar wel van mij …

Maar niemand hoort haar. Dan beseft ze dat ze niet in dezelfde ruimte zit. Rosa zit in haar zetel en ziet Beate, Ulryk en Waldek op tv, alsof het een scène is uit een Poolse serie. Ze kan alleen toekijken hoe Waldek stralend tekent en tekent en tekent en …

Gillend wordt Rosa wakker. Godzijdank, het was maar een droom. Ze zoekt naar Waldek maar er ligt niemand naast haar. Dan weet ze het terug, Waldek is naar Polen en zij is thuisgebleven. Toch een beetje ongerust, neemt ze zich voor morgen de bankrekening te checken.

Zwetend word ik wakker. Het duurt even voor ik weet waar ik ben. Ik lig in bed, het regent, het is half 4.
Verdorie, ik heb weer over thuis gedroomd.

De vreemdheid

Waarschijnlijk ligt het aan mij maar de laatste tijd brengt Thuis me in de war. Het is alsof de personages die ik al heel mijn leven ken aan het vervreemden zijn voor mij.

Om te beginnen. Jenny, vrolijke Jenny. Ze doet kinderachtig en dat moet stoppen.
Als Julia een ticket verkeerd intikt, grijpt ze in. Maar in plaats van de situatie onder controle te krijgen, besluit ze het probleem uit te vergroten waar de klanten bij zitten. En Julia moet als straf de 2 koffies die ze aanbood zelf betalen. Dat is maar één voorbeeld. In de ogen van Jenny kan Julia niets goed doen.

Mensen die thuis niet écht volgen kunnen denken dat het misschien gewoon niet klikt tussen die twee of dat het alleen Rosa was die iemand extra wou aannemen. Julia heeft inderdaad haar fouten, om te beginnen die vreselijke onzekerheid die ook mij op de zenuwen zou werken.

Maar nee! Dat is het niet. Ook voor Jenny was Julia meer dan welkom.
De problemen zijn begonnen met de door Rosa spontaan georganiseerde pannenkoekenwedstrijd. Julia zag dat niet meteen zitten en het was zelfs Jenny die haar aanmoedigde. Julia deed mee omdat dat van haar verwacht werd. De sfeer zat toen nog goed. Tijdens de voorbereidingen stonden de twee zelfs te dollen in de keuken.

Julia haalt een grapje uit door te doen alsof Jenny haar pannenkoeken aan het verbranden zijn. Gefopt!

Even later ging het mis. Julia won en meteen had ze het bij Jenny verkorven.
Het zit bij Jenny nog steeds zo diep dat ze zelfs haar totaal overwerkte zus geen tripje naar Polen gunt. Gewoon omdat ze dan even alleen met Julia zou zijn. Gewoon omdat mevrouw verloren is met de pannenkoekenwedstrijd.

Dan had je de double date van Judith, Tom, Ann en Mayra. Waarom die 4 keer op keer jeugdhuis/poolcafé Frens uitkiezen, is mij een raadsel. Maar goed, ze hebben het naar hun zin en Ann vindt het tijd dat ze  haar broer iets betaald zet (lang verhaal). Ze doet dat door hem zonder zijn medeweten in te schrijven voor de karaoke.  Maar Ann kent haar grenzen hoor.
Om het niet te erg te maken bezorgde ze Jens een opname van het nummer, zodat Tom enkel moet playbacken.
Hij had die eerder deze week mogen inzingen zodat hij wist wat hem te wachten stond. Alleen niet wanneer.

En kijk! Tom blijkt een natuurlijke entertainer. Aangemoedigd door Mayra die ‘yeah’ roept terwijl ze luid en vooral uit de maat op haar been zit te kloppen, weet hij even voor verstrooiing te zorgen bij de rest van het cliënteel. En zo ziet een van de cafébazen de kans schoon om even met zijn geliefde in de privé te verdwijnen. Op de tonen van ‘meisjes’ vinden zij elkaar terug, zetten zij de Frens in vuur en vlam met een heerlijke, sensuele kus.

Toen de aftiteling liep, zei Bruno: ‘Ik kan dit gewoon niet aan.’
En zo bleven wij gisteren toch wel een tijdje verweesd achter.

Een zwaar geval van aanstelleritis

Een nieuwe aandoening of toch een modeziekte?
Geen idee maar één ding is duidelijk. Naast Franky zien wij ook bij Jenny duidelijk de symptomen van aanstelleritis.