Time is ticking, so slowly …

Voelen jullie het ook? Er hangt iets in de lucht. Een nervositeit. Mijn hart bonst duidelijk iets harder dan goed is. Iedereen is er mee bezig, op twitter, facebook en op de werkvloer. Want vanavond is het zover. De finale van thuis. Het was 16u10 toen ik dit bericht aanmaakte. Dat is exact 4 uur, zolang duurt het nog voor die allerlaatste aflevering van ‘thuis’ begint.

Ik heb een hele week niets op deze blog gezet. Voor alle duidelijkheid, dat is niet omdat het mij niet interesseert. Ik heb de finale zondag al gezien. En ik voel zo hard mee dat het mij niet lukt iets te zeggen zonder iets prijs te geven!! Hierna zullen we drie maand zonder moeten, maar anders dan anders heb ik geen schrik voor dat zwarte gat. Want hier gaan we even over kunnen spreken. Dus niet huilen straks, we hebben elkaar.

Veel plezier allemaal!! Ik ben benieuwd naar de reacties.

Acajou

Kijk dan!

Ik weet niet wie van de twee het meest een stamp verdient.
Tim? Omdat hij de code niet kent? Dit teken? De blik die je partner je kan toewerpen omdat niet iedereen het mag horen?

Als een vrouw zo kijkt, wil dat zeggen: “Help mij, ik heb je nodig. Ik ben hier niet mee gediend, moedig de situatie niet aan.”

Maar oké, het viel nog mee.
Er zijn mensen (en dat zijn niet alleen mannen) die dan vragen wat er scheelt en dat zou de situatie nog ongemakkelijker kunnen maken. Niet dat daar in dit geval risico voor was. Want Peggy is nog erger.

In plaats van zo meteen haar bord vol te scheppen. Met dit, en dat. Ze zou beter eens naar het gezicht van Femke kijken.

Femke, haar getuige. BFF. Want ik denk dat ze met iets zit.