Yo Esse!

Eehhh. Zeg. Over Lowie.
Hoe lang moeten wij de grillen van dat jochie nog verdragen? Irritant, verwend kind.
Toen hij gisteren kwam opscheppen in de Frens. Hola!

Schouderklopjes. Lowie de grote man. BAM, dat combiticket op de toog. Hij had de centjes gekregen van zijn papa.
Serieus? Tickets voor Werchter?

Kan je daar tegenwoordig nog iemand de ogen mee uitsteken?  Iedereen gaat naar Werchter.
Zelfs Dour is intussen te mainstream voor de coole kids. Waarmee komt hij volgende keer af? Met een bongobon, tafelen voor 2? Met een ballonvaart boven Pajottenland?
Of ga anders met een Segway rondrijden in de dreef. Smalend naar iedereen die even komt kijken naar dat vreemde tafereel. Want zoiets heeft men daar nog nooit gezien.

Het ergste is, iedereen laat dat zomaar gebeuren. Ze hebben dan ook geen keuze. Zolang hij lastig wil doen, zal hij lastig doen. Lowie zal blijven lachen, het maakt niet uit wat de rest van hem vindt. De reden dat hij dit kan blijven doen is net omdat hij zichzelf helemaal geweldig vindt. Hij moest eens weten. Gisteren dacht ik, jezus man, just zijn vader. Net als Luc heeft Lowie gevoel voor drama, hij kleedt zijn sluwe streken graag aan. Hij wrijft het er zo graag in. Bij Luc een zwakte. Bij Lowie, hmm ooit wel maar nu nog niet. Hij ‘mist’ die aarzeling van zijn vader. Luc wacht altijd nét iets te lang. Lowieke is zelfzeker en gaat er keihard tegenaan. Dat heeft hij van zijn moeder.

Ik begin mij meer en meer af te vragen of die aanrijding van Leontine wel een ongeluk was.
Of het niet eerder een afrekening was binnen het criminele milieu. Het zou me niet verbazen dat Leontine daar in die paar jaar carrière heeft gemaakt en aan het hoofd stond van een Mexicaans drugskartel.
We weten allemaal dat ze daartoe in staat zou zijn. Leontine was een zakenvrouw van het hardste soort. Akkoord. Ze is vertrokken als slachtoffer. En Luc was toen op zijn slechtst. Maar kom nu, Leontine heeft het vroeger zelf een paar mensen enorm moeilijk gemaakt.

Het zou in ieder geval veel verklaren over het verleden van Lowie.

Mijn Valentijntje

Jaaaah, dames en heren. Ik ben verliefd.
Het is een zij en mhmhijijihiiii … is ‘goed voorzien’. 😉 😉 😉
… mihi ’t is een madame met PIT. Prstjejttesstts. En haar naam is Jacky!!

Haha, ik heb het over een auto. Nee kom serieus, Bram is echt geen moment te vroeg uit Ibiza teruggekomen.
Vandaag werd het me wel een beetje te veel. Het is alsof een aflevering tegenwoordig niet meer is dan een opeenvolging van ruzies, irritaties, gesmak aan tafel, vervelend gedoe over staalkaarten, leugens, gebrul, geklaag, vervelende bezoekjes van Nancy, examenstress en banale gebeurtenissen. Met dat laatste bedoel ik, scènes die niet negatief geladen zijn maar die ik gewoonweg niet begrijp. Judith met haar kinderen in die chalet, om maar één voorbeeld te noemen.

Neenee, vanaf nu kijk ik alleen nog voor Bram en Jacky. Zullen we meteen een paar afspraken maken?

1. ALLEEN Bram rijdt met Jacky.
2. Eddy houdt Jacky buiten zijn zaakjes, zelfs als hij gewoon iets moet ophalen en hij de bestelwagen niet heeft. Zijn jarenlange ervaring als vrachtwagenchauffeur geven hem niet meer krediet dan een ander.
3. Filiberke blijft met zijn poten van Jacky en gaat dat longboard gebruiken voor wat het dient. Jawel, om te skaten.

Hihi!!! BRAM!
Hoe kom je erop!

Mijn mening hé

Ik kan mij wel voorstellen dat mensen soms denken.
“Nee, Blokje, dat vind ik niet.” of
“Hmmm, daar zit je toch fout hoor.” of
“Ja seg, maar bekijk het eens van de kant van Rosa?”

Ik heb ook heel de tijd gezegd dat Ann in mijn ogen overdreef en haar problemen boven die van haar omgeving zette. Ja, ik vond dat. En daar neem ik niets van terug.
Nu er sprake is van een depressie, liggen de zaken anders. Ik vind nog steeds dat ze zichzelf beter niet had afgezonderd, het had er echt wel anders kunnen uitzien. Maar dat maakt niet uit, want voor een depressie kies je niet.

Haar omgeving heeft het door dus ik hoop dat het allemaal goed komt met haar.
Zelfs Marianne ziet eindelijk wat er aan de hand is. Die uitval van Ann eerder deze week was niet normaal. Dat irriteert mij omdat het niet eerlijk is. Ik vond de reactie van Ann het meest menselijke dat ik haar ooit heb zien doen. De paranoia van Marianne liep de spuigaten uit. Marianne zal altijd een van mijn favorieten zijn, maar genoeg is genoeg.

Dus nee, mijn visie ligt niet vast. Zo heb ik Luc een hele week lang ‘sympathiek’ gevonden. En zo vind ik Tom de laatste tijd ook meevallen. Misschien moet ik dat af en toe zeggen.
Daarom is het tijd voor een kleine tussenstand!

Laat ons beginnen met die award voor de grootste aansteller. Waar Ann wekenlang zonder enige concurrentie op de eerste plaats stond. De cry baby van deze week is ……

Tibo, een groot klein kind.

De prijs voor het meest herkenbare personage gaat dan ook naar Franky. Ik voel zijn irritatie, verontwaardiging en het is duidelijk dat hij het gedrag van Tibo bij momenten eerder lachwekkend vindt. Want oh, wat drijft die man het ver. Hij zou zichzelf moeten bezig zien.

En dan, om in negatieve sferen te blijven. De grootste sfeerbederver is dan weer wel een vaste waarde. Rosa. Om duidelijke redenen.

Net zoals bij Franky en Tibo zorgt haar partner voor het tegengewicht. Waldek is de redelijke en optimische stem. Samen zijn zij het duiveltje en het engeltje op de schouder van Peggy.

Dat brengt ons bij de laatste award. De prijs voor de meest onstabiele persoonlijkheid is voor Peggy. Niet alleen omdat zo gemakkelijk te beïnvloeden is.

Want geef toe, die doet soms raar he?

Zware jongens

On-be-grij-pe-lijk.
Ik kan nog steeds niet geloven dat Frank in zee is gegaan met die twee prutsers.
Goedkope imitaties van designkranen installeren bij klanten en de extra winst in eigen zak steken. Gedoemd om te mislukken. Daar zijn drie redenen voor.

1. Frank zal nooit veranderen, hij kiest meestal de korte weg in plaats van ervoor te werken. Simonne hoeft dat meestal niet te weten. Vroeger had hij niets te verliezen maar nu is hij wel mee eigenaar, hij licht zijn eigen firma en klanten op. Net nu het met Simonneke al wat beter gaat, zet Frank hun toekomst nog maar eens op het spel. En oh ja, ze doet de boekhouding.

2. Eddy is onbetrouwbaar. Volgens mij zou hij zelfs Nancy verkopen, mocht hij de kans zien. De voornaamste reden om dat niet te doen is omdat hij dan zelf zou moeten koken, wassen, winkelen, werk zoeken. Eddy toont alleen spijt als hij uiteindelijk zelf mee slachtoffer wordt van zijn eigen stommiteiten. Tijdens dat brouwerijverhaal alleen al heeft hij minstens drie keer geprobeerd zijn vrienden op te lichten, tegelijkertijd is hij te dom om het af te maken.

3. En dan vooral. De Lorre. Zucht.
Deze oude kennis van Eddy ziet er zo louche uit dat het lachwekkend is. Hij is een echte wannabe bad boy die je in films enkel ziet als de domme handlanger van de echte gangster. Dat hij in dit geval alleen handelt en het allemaal organiseert, is geen goed voorteken. Ik zou er ook niet van opkijken als zou blijken dat hij altijd een vuurwapen bij zich draagt, vanachter in zijn broek. Waarschijnlijk de .357 magnum Smith & Wesson, special edition (genummerd). Zorgvuldig uitgezocht, maanden getwijfeld, laten overkomen uit de VS, betaald met VISA.

Intussen doet hij er alles aan om zich te profileren als de pro die het geklungel van groentjes kan missen als kiespijn. Eerst doet hij er alles aan om Eddy te overtuigen mee te doen, dan zo opeens uit het niets steekt hij een tirade af omdat Frank aan het panikeren is en panikeren altijd miserie is.
Met zoiets moet je bij Frank niet afkomen natuurlijk en hij diende ‘de Lorre’ snel van antwoord.

Een volwassen mens laat zich door zo’n flauwe opmerking niet uit zijn lood slaan. (Niveau hoor, Frank). De Lorre daarentegen?

Ik weet niet wat de Lorre precies verstaan heeft maar aan zijn gezicht te zien, heeft Frank hem écht gekwetst. En nog iets, om te beginnen was er van paniek gaan sprake. Frank stond gewoon met Luc te bellen. Is die man doof? -_-

Dit was de eerste deal mensen! En het loopt al mis. De vraag is hoe en wanneer. Eén ding staat vast. Wie zal het op ’t einde weer allemaal mogen oplossen? Hun vrouwen.

Op Mayra

Zo! Back to business. Thuis, want daar draait het hier toch om.
Er waren er die begonnen te twijfelen. Dat werd wel duidelijk gemaakt door de verontwaardigde reactie van een collega-thuisfan.
Of ik de reactie van Ann niet had gezien. Toen Nancy die brief opendeed, toen Mayra te horen kreeg dat ze de eerste prijs had gewonnen in die juwelenwedstrijd. En waarom ik daar niets over had gezegd.

Hoezo? Antwoordde ik. Ann leek toch blij te zijn?

En als ze even teleurgesteld had gekeken, dan had ik dat gemist.
Maar ik zou het bekijken, dat spreekt voor zich. Ik wou wel eens zien hoe blij Ann écht was.

En ja ’t was waar. Ik had dat gemist. Had ik de eerste keer niet aandachtig genoeg gekeken?
Natuurlijk niet! In zo’n scène gebeurt soms zo veel dat je niet weet waar eerst te kijken. Toen Ann in beeld was, leek ze oprecht blij. Weet je wat ik zag? Marianne die gelukkig was voor Mayra, nochtans niet de beste vriendinnen. Marianne is een gevoelsmens, daarom heb ik haar graag. Maar Ann? Na de knuffel heb ik niet meer op haar gelet.
Ik hoefde de aflevering van de dag ervoor zelfs niet op te vragen. De makers hadden de scène volledig in de voorstukjes gestoken. Alsof ze wilden zeggen …

Mensen, hebt ge het gezien?

Oké, ik kan mijn collega-thuisfan niet dankbaar genoeg zijn. Ann keek niet een beetje teleurgesteld. Ann zag eruit alsof de hemel op haar kop viel. Alsof ze het niet kon vatten. Alsof zij op die moment dacht: ‘Wacht even. Stop. Is dit echt gebeurd? Heeft Mayra een juwelenwedstrijd gewonnen terwijl ik 3 maand geschorst ben?’

Kijk, ik vind dat vreemd. Als het een mens tegenzit, kan het geluk van anderen hard aankomen. Omdat je wou dat het ook voor jou zo simpel kon zijn. Maar bij je partner, Ann?

Ze zou zich kunnen optrekken aan Mayra. Laat ons eerlijk zijn, die heeft nog niet veel geluk gehad sinds haar eerste dag in Thuis. Maar Mayra heeft doorgezet omdat ze bij Ann wou zijn.

Dus dat wou ik hier even komen zeggen. Dat Ann genoeg kansen gekregen heeft. Maar de volgende aflevering deed ze er nog een schepje bovenop.  Was het omdat die fles champagne een maand geleden op vraag van haar advocaat voor haar was koel gezet? Omdat ze dachten dat de overwinning al binnen was? We zullen het nooit weten. Hoe dan ook, haar reactie is niet goed te praten.

Dokter De Decker is al haar punten kwijt.

Ik heb altijd gedacht dan Ann het goed bedoelde.
Een beetje saai, maar net daarom betrouwbaar en als persoon waardevol. Ik moet mijn mening herzien. Toen er werd getoast op Mayra deed ze niet eens de moeite om blij te zijn. Deze keer was het niet een onverwachte mededeling die je even uit je evenwicht brengt. Deze keer was het Mayra gewoon niet gegund.

En oh! Ann had Sandrientje naar Tom kunnen doen. Niet meegaan naar de prijsuitreiking was onvergeeflijk.

’t Is ongelooflijk.
Hoe dat de mensen kunnen zijn.