Oké, ik weet dat meneer Descheemaecker liever goede treinen heeft dan Hollywood. Jammer genoeg zijn die er momenteel niet, toch niet als het over de verbinding tussen Amsterdam en Brussel gaat.
Dus hier mijn idee voor de verfilming! En ik zie het groots zenne!
Aan de thuisfans! Ik weet dat ik jullie aan het verwaarlozen ben. Mijn excuses ^_^
Ik maak het goed!
Guess who just got back today?
That wild-eyed boy that had been away.
The boy is back in town.
The boy is back in town.
I said
The boy is back in town
The boy is back in town
The boy is back in town
The boy is back in town
The boy is back in town
The boy is back in town.
You spread the word around!
Fieeuwww, intens!
Judith en Geert.
Ze zijn nog niet samen en misschien zal dat nooit zo zijn. Toch kunnen we niet ontkennen dat het verhaal die richting op wordt gestuurd. Ik ben nog steeds geen fan en ik blijf het raar vinden maar sinds gisteren werden ze samen toch iets geloofwaardiger.
Toen Jenny die borden kwam inzetten, speelden ze op fantastische manier ‘gasten in een restaurant’. Moet je zien.
Hun gezichten die zeggen: ‘hmmm amaaai, dat ziet er lekker uit seg’. Water in de mond. Mondhoeken naar beneden. De handen eerst even omhoog om plaats te maken voor het bord om het daarna heel even aan te raken, zoals Judith dat doet.
Toch even zeggen dat ik niet snap welke richting Jenny en Rosa opgaan met de Zus & Zo.
In het begin was er heel duidelijk gezegd dat het een B&B zou zijn en het was voor de gasten niet mogelijk daar’s avonds te eten. Nu serveren ze steak met boschampignons, een macedoine van groentjes en drie kroketjes. Niet zomaar kroketjes, hun kroketjes. Als iemand dat zo zegt denk ik aan: in de streek zeer vermaarde zelfgemaakte kroketjes.
Als ze niet zelfgemaakt zijn dan zeg je kroketten of als het echt moet aardappelkrokantjes.
Maar nooit ‘onze kroketjes’. Nooit Jenny!
Verdorie, was me dat even verschieten!! Ik heb de beelden van het gevecht tussen Femke en Peggy eigenlijk nooit echt bekeken. Moet je Femke zien! Volgens mij trad ze hier even uit zichzelf.
Als er een nieuw personage in Thuis komt, geef ik ze altijd een kans.
Ik laat het rusten, ik laat ze wat inwerken. Zo ook met Judith.
Wel, mijn mening is gevormd. Ze geeft me de rillingen. Sinds gisteren weet ik waarom en de aflevering van vandaag kon dat alleen maar bevestigen.
Om te beginnen, die blik van haar.
Ze heeft die wel vaker. Nadenkend, alsof ze zich afvraagt wat er eigenlijk van haar verwacht wordt. Blind voor alle menselijke emoties, gefocust op woorden. Ann, haar kinderen, Marianne met haar kapotte horloge, ze leiden haar af van de gebeurtenissen in haar hoofd. Of die blonde vrouw voor de deur van haar spreekkamer. Ik vond dat Femke er wanhopig uitzag, ongerust, in paniek. Judith stelde een paar vragen waaruit ze besloot dat het nog 2 minuten kon wachten. Haar gedachten dwaalden af naar haar patiënt die zat te wachten in haar spreekkamer.
Judith is chaotisch, heel verstrooid. Tot daar aan toe, maar bij Simonne thuis bekroop mij een heel onaangenaam gevoel. Akkoord, Ann was beter rechtgestaan van zodra haar collega binnenkwam maar de manier waarop dat haar werd duidelijk gemaakt was overdreven.
Het was niet de toon van een vrouw die van aanpakken weet. Judith sprak Ann toe alsof die daar ter plekke een aderlating zat toe te passen op Yvetje. Er een boeltje van makend, wartaal uitslaand. Ann zat niet gewoon in de weg, ze was een mogelijk gevaar dat moest worden verwijderd.
Ook Simonne en Femke waren er niet goed van.
Let op mijn woorden. Judith kan wel eens zeer gevaarlijk blijken.
Los daarvan een kleine opmerking over een van de figuranten. Zie het als opbouwende kritiek.
Het is leuk om te zien dat figuranten in ‘Thuis’ keer op keer de lat erg hoog leggen voor zichzelf. Figureren wordt vaak onderschat. Een goeie figurant gaat op in de omgeving. Ze focussen zich op hun eigen gesprek, alsof wat er aan hun tafel besproken wordt nét zo belangrijk is als wat er zich naast hen plaatsvindt. Maar, hier komt het … té goed is ook niet goed. Als je bij de dokter zit en er komt iemand in paniek aankloppen, als er dan zelfs naar jou wordt verwezen, dan is het toegestaan om even te kijken. Je blijft niet vooruit staren alsof de dokter daar nog zit.
De dame die in de spreekkamer zat, had gerust eens mogen kijken.
Niet in de camera natuurlijk! Komaan mannen. Keep it real!
Eindelijk!!!
Eindelijk gebruiken Peggy en Ann hun verstand. Eindelijk laten ze zich niet leiden door hun moeders. Peggy reikte gisteren haar hand en Ann nam ze aan.
Marianne was er in het begin gerust in. Ze was er wellicht van overtuigd dat Peggy meteen frontaal in de aanval zou gaan.
Maar Peggy had echt iets te zeggen deze keer. Toen Marianne deze wijze woorden hoorde, wist ze dat ze moest ingrijpen. Het was een wanhopige poging maar wel die met de grootste kans op slagen. Marianne moest Ann niet overtuigen, Marianne moest Peggy kwaad krijgen.
Pas op, ze was er bijna in geslaagd hoor. Even leek het alsof Peggy door het lint zou gaan.
No no, filthy lies! She wants the precious. We mustn’t listen!
They’ll steal it from us. Sneaky little liars. Wicked, tricksy, false!
Maar Marianne had het fout en ik moet toegeven, Peggy verraste me. Ze heeft zich werkelijk als een dame gedragen. Een die klaar is om haar verantwoordelijkheid te nemen. Ik geloof in haar.
Eén ding moet ik nog zien gebeuren. Als Rosa weer afkomt met dat ‘gedoe’ van haar, wil ik dat Peggy haar de mond snoert. Want het moet maar eens gedaan zijn met die negatieve energie. Eén iets steekt nog altijd bij mij. Dat hele gesprek met Peter spookt nog steeds door mijn hoofd. Samengevat in één zin.
Er zijn bepaalde dingen die je niet zomaar kan zeggen om dan achteraf te doen alsof er niets is gebeurd.
Sommige dingen blijven hangen en ik vind dat verontschuldigingen op hun plaats zijn hier!
Het belangrijkste is dat we weer met een goed gevoel kunnen kijken naar onze favoriete reeks!
Ik zat net oude foto’s van Ann te bekijken en al is het jammer dat ik deze niet in een betere kwaliteit heb … de emoties gevangen in dit plaatje maken het allemaal goed.
Alsof ze zegt:
O DAT VIND IK NU ZO LELIJK HE.
Waarschijnlijk was ’t zoiets. Eentje van 10 oktober, het lijkt een eeuwigheid geleden en toch is het maar 3 maand.
Wanneer zou Bram terugkomen? ❤
Ik weet niet hoor, maar sinds heel die adoptie in gang is gezet, heb ik het gevoel dat Marianne en Ann zichzelf hierin een beetje overschatten.
Wat een gedoe zeg. Marianne ging voor de verandering haar goede hart laten zien en probeerde daarom Ann te overhalen toch positief te antwoorden.
Ann zelf wist het niet goed, voelde zich er niet prettig bij maar wou het vooral goed doen. Terwijl er eigenlijk gewoon werd gevraagd naar haar zicht op de situatie. Toch?
Het gesprek had alles weg van een mondeling examen. De persoon die voor haar was geweest, had haar gewaarschuwd. ’t Is een taaie zenne! Ann mocht één van de kaartjes omdraaien en voorlezen.
‘Mag Peggy een kind adopteren? Ja/nee, verklaar.’
Komaan, dacht ze, dit weet ik.
Ann begon eraan met droge mond, trillend, slecht voorbereid en was daarom bloednerveus. Ze won haar zelfvertrouwen terug toen ze dacht dat ze zich het juiste antwoord herinnerde. De psychologe lachte haar vriendelijk toe waardoor Ann alleen maar aangemoedigd werd. Mensen die zich hier ooit door lieten vangen weten het, het is niet omdat iemand zit te glimlachen dat het juist is. Ze doen dat omdat ze willen dat je ongeremd zegt wat je denkt. En vooral dat je niet gaat raden naar het juiste antwoord.
Het kan gebeuren dat men op het einde zegt:
‘Het kon maar het is volledig fout. Ik denk dat U een paar dingen door elkaar haalt. Pas op, je hebt de kennis, dat hoor je … maar geen overzicht op de leerstof. Maar oké, u moest volgend jaar sowieso nog een vak meenemen? Dan geeft het niet zo …’
Tom zei het nog tegen Lynn deze week. Tijdens een mondeling examen is de indruk die je maakt nét zo belangrijk als wat je zegt. Ligt het aan mij of is Tom de laatste tijd de wijzere van de twee?
Weten jullie wat een prachtig geschenk voor mij zou zijn? Voor heel wat kijkers, daar ben ik zeker van. Peggy moet een draagmoeder zoeken.
Vooraleer iedereen begint te roepen dat dit overdreven is, onrealistisch, voorspelbaar, …
Luister even naar wat ik te zeggen heb en denk er dan even over na.
Peggy zoekt een draagmoeder. Een vrouw die ver van hen staat. Ze zullen als volwassen mensen de procedure volgen.
Op het einde zal de draagmoeder zich niet bedenken, ze zal het niet zelf willen houden, ze zal het ook niet verkopen.
Ze zal hen niet oplichten. Ze zal zelfs niet heel even twijfelen. Ze zal na de bevalling uit hun leven verdwijnen of tja, als alle partijen dat willen mogen ze af en toe contact hebben. Bijvoorbeeld bij de 18e verjaardag van ‘dat kindje’. Misschien kan er een brief zijn, die Rosa dan laat verdwijnen. Zie? Mogelijkheden zat. Elke keer ik op tv of in een film een draagmoeder zie opduiken, hoop ik dat ze het voor één keer goed kunnen laten gaan. Nooit kunnen ze de verleiding weerstaan toe te geven aan de vraag, wat als de draagmoeder nu eens moeilijk begint te doen?
Alstublieft! Voor één keer, laat het voor één keer goed gaan!
Dit moet het zijn.
De uitdrukking op mijn gezicht tijdens de aflevering van gisteren. Het werd me even te veel. Wat een rotaflevering! Waarmee ik niet wil zeggen dat het geen goeie was he. Ik leef gewoon heel erg mee.
Waar zijn die eigenlijk mee bezig allemaal? Doe eens even normaal seg. Om te beginnen …
Ze overdrijft niet alleen, ze verdraait de waarheid. Lowie gelooft wat hij wil maar de mensen die net zijn beginnen kijken, moeten even heel goed luisteren.
Op het oudejaarsfeest zei Jana dat ze zo reageerde omdat Bram haar op regelmatige basis bedroog. Is dat zo dan? Jaloezie is een eigenschap als een ander, daar kan ik mee leven. Maar dat was ze al van in het begin.
Het enige dat wij weten van bedriegen is een paar sms’jes die Jana gelezen had van een meisje dat ze niet kende.
Daarin stond gewoon dat het een leuke avond was. En gisteren zei ze weer zoiets. Ze insinueerde dat Bram vertrokken is omdat het te serieus werd.
Bram is niet vertrokken omdat Jana te dichtbij kwam. Bram is vertrokken omwille van zichzelf.
Tibo was niet blij met hem. Begrijpelijk, waarschijnlijk was hij ook niet de juiste jongen voor Jana. Maar hij probeerde wel. De scheldtirade van Tibo tijdens het feestje dat Bram daar georganiseerd had voor Jana was buitenproportioneel. Bram had Tibo niet mogen slaan, akkoord. Maar hij stond ook zo te roepen. De reactie van Jana was de druppel. Bram voelde zich toen echt de loser waarvoor iedereen hem hield en is gaan nadenken. Niet over Jana, over zichzelf. Hij is even alles op een rijtje gaan zetten en ik hoop dat hij daarna terug komt. Om orde op zaken te stellen.
Eddy is lui, onverantwoordelijk, ongeïnteresseerd, een regelrechte egoïst. Daarbovenop heeft hij altijd een uitleg klaar. Onbegrijpelijk dat Nancy dit blijft pikken. Eerst is hij te tam om Britney te helpen met haar leesoefeningen (1 blaadje). En nu is het te veel gevraagd hulp te zoeken? Hij is gewoon te lui om tot daar te gaan.
Waar zitten Rosa en Peggy toch weer over te stressen? Rosa blaast het weer eens allemaal op nog voor er iets is gebeurd. En ze moet Jenny met rust laten.
Over Ann zou ik mij geen zorgen maken. Die psychologe is daar met een bepaalde reden, als iemand iets vertelt dan plaatst ze dat. Ann was gisteren een beetje onredelijk tegen Peggy. Haar mening is duidelijk gekleurd en daar houdt die vrouw rekening mee. Daarom is ze daar ook.
Of dachten jullie nu echt dat jullie een goede indruk aan het maken waren? Toen jullie daar allemaal samen stonden te knuffelen achter de tap? Toen het ging over de taxi’s en tante Jenny? Eerlijk, het was een beetje raar.
Oud en nieuw, het waren drukke dagen.
Het afscheid van Katrien. De leugens van Frank. En godzijdank, Ann die een beetje is bijgedraaid.
Toen ze riep: ‘ik wil al niet meer op reis’ dacht ik nog, Ann laat het mij niet doen.
Laat mij niet nog een post over u schrijven. Dat wou ik niet maar ik zou wel moeten, zo’n gedrag kan niet getolereerd worden! Godzijdank is ze uiteindelijk bijgedraaid. Ik ben blij dan Ann en Mayra weer een team vormen. Ik wens de dames veel plezier in Praag.
Ik kijk al uit naar alles wat in 2013 kan gebeuren. Omdat ik mij graag laat verrassen, beperk ik mij tot 3 kleine wensen.
1. Meer Lynn Courtois.
2. Minder Ivo Courtois.
3. Meer dansscenes! Die zijn af! Waaah!
Julia moet zich trouwens niet te veel zorgen maken over haar dochter. Die past zich daar meteen aan.
Nog nooit in mijn leven heb ik iemand zo fit uit een zetel weten komen. In de kleren van oudejaar, zonder deken.
Eerst wat suf maar vanaf ze op haar benen stond was ze fit en goedgezind. Zelfs haar kapsel lag meteen terug in model.
Ik heb er in ieder geval 2 dagen over gedaan.
Gelukkig nieuwjaar allemaal! ^_^
Blokje kijkt TV. 
