Als Peggy op verplaatsing speelt, zal ze zich nooit overhaasten. Ze verkent de boel, kijkt eens rond en wacht af. Die eerste dagen bij Marianne at ze nauwelijks, Peggy dacht na.
Gisteren was ze dan eindelijk klaar voor een eerste experiment!
Ik bracht het met plezier voor jullie in beeld.
En … actie!
Tom die belt, de rest wacht af. Peggy begint eraan.
Ze weet hoe lang de scene is, ze weet wat ze gaat doen. Hop hop hop, snel en vakkundig legt ze de eerste laag, 3 sneetjes, weet ik veel van wat.
Tom is woedend, Marianne natuurlijk ook. Maar Peggy werkt onverstoord verder. Ze slaagt er zelfs in de 2e laag beleg in beeld te brengen zonder dat je haar ziet. Als Marianne het woord neemt, zien we een potje confituur. Dat is niet alles! Ze toont ons zo op geniale wijze het contrast tussen haar en Peggy. Marianne die eet een broodje zoals het hoort. Een keizertje keurig in 2 gesneden met niet meer beleg dan nodig. Eigenlijk laat de ontbijttafel van Marianne niet anders toe. Maar Peggy laat zich niet kennen. Ze hebben haar uitgedaagd.
Dan wordt het een beetje tricky, het moeilijkste deel. Als het ergens misloopt is het hier. Ann maakt zich klaar om de kamer uit te stormen en Peggy weet dat ze niet veel tijd meer heeft. Een paar seconden om de 3e laag aan te brengen en dan is het gedaan. Peggy haast zich, dat zie je aan de kromming van haar rug.
Oef! Net op tijd. Confituur, bosbessen denk ik, 4 cm dik.
Terwijl Ann verdwijnt, neemt Peggy alvast een hapje, in afwachting van wat komt.
Over naar Ter Smisse, waar ze ook ontbijten. Een tafel met iets meer mogelijkheden, met ontzettend veel beleg, een pot yoghurt en zelfs restjes van de vorige dag. Ze hebben het over Peggy, over hoe die zich in het hol van de leeuw begeeft. Trots zijn ze, en daar hebben ze reden toe.
De laatste scene.
Nom nom. Terwijl de mensen praten, smikkelt Peggy trots haar broodje op.
En als ze wordt betrokken in het gesprek, plukt ze heel beleefd kleine stukjes van haar broodje.
Maar eigenlijk kan het haar allemaal niet zo veel schelen …
… en denkt ze: “Laat mij toch met rust, laat mij genieten van mijn lekkere broodje.”
Soms vind ik het moeilijk om te geloven dat je slechts een buitenstaander bent, Blokje. Wat een verhelderende post.
Alle eer aan Peggy hoor, dat was zeer overdacht van haar!